Zaterdagmiddag vorige week dus aangekomen op het eiland. Deze keer stond ik dapper klaar en aan dek de hele tijd voor een foto van dolfijnen maar niets. Denk dat ik in een flits 1 gezien heb, maar was veel te snel.. Had een kleine pizza gekocht welk een heel avontuur was om te eten met een schip dat nogal golven nam en een strenge wind. Maar het was lekker.
Na veel gemanoeuvreer van de ferry geraakt (een steward heeft me erin gereden omdat ze mij oorspronkelijk in een miniem plaatsje wouden zetten, en heb direct volmondig ja gezegd toen hij voorstelde dat hij het deed het is hem ook niet gelukt maar ja. Dan naar Kingscote gereden, het hoofdstadje en daar eventjes rondgehangen. Dan de gravelroad naar Stokes Bay genomen, welk niet zo erg slim was met het busje In mijn herinnering was het veel korter (wat het ook wel is met een goede auto), maar deze keer heb ik er toch bijna 2u over gedaan. Dan ook wel zeer traag gereden. Uiteindelijk aangekomen rond 17u, ze dachten al dat ik verdwaald was. Was erg fijn weerzien met Katja en Paul, veel moeten knuffelen enzo en zeggen dat het raar is om terug te zijn etc.. Dan zag ik een mini Poppy, baby Sunny dus van 4 jaar geleden ..erger, het is gewoon erger dan Poppy. Nog meer energie, kleiner dan Poppy toen was dus moet constant op gelet worden. En Poppy zelf is nog steeds dezelfde maar gaat gelukkig naar school nu dus valt best mee. Twee erg verwende kinderen.
Zaterdagavond waren er dan vrienden uit Walawa (400km verder) op bezoek, Fiona en Craig. Die brachten het avondeten mee en verbleven blijkbaar in het Office beneden bij hun huizen die ze verhuren. Ze kwamen terug met een wasmand, dus wist niet direct wie of wat ze waren. Toen had ik al onraad moeten ruiken. Dacht hier dus enkele dagen te blijven (als vriend gewoon, niet als wooffer) en dan een toer van het eiland te doen. Maar ja, het is dan beetje anders uitgedraaid. Ten eerste is het veel te druk, ben denk ik wel wat veranderd in de voorbije 4 jaar en kan er gewoon niet meer tegen. Constant mensen, vanalles te doen, stress om de toeristentours, de huizen, en zo veel meer. De 1e nacht heb ik hier geslapen (in mijn busje wel, want binnen is het nog een grotere chaos). De volgende dag kwamen dan de wooffers, Taryn van Canada (19jaar) en Yan van Duitsland (19jaar), leken alletwee best ok. Yan vonden ze verschrikkelijk, deed zijn werk slordig en blablabla. Die 1e dag vooral met het monster gespeeld (toen ik Katja vroeg of ik wat kon doen zei ze Could you look after Sunny? En dan ook Poppys kamer opgekuist (wat erger dan een zwijnestal was en ik heb ervaring met rommelige kamers) Tegen de avond zei Katja plots dat er een huis vrij was voor een nacht dus als ik zin had om 1 nacht in een bed te slapen ik dat zeker moest doen. Tegen zondagnamiddag, na het spelen en kuisen moest ik gewoon weg, was allemaal beetje veel. Dacht op mijn gemakje naar het strand te gaan en daar wat te zitten en misschien zwemmen, maar Paul wou met de boot gaan vissen met Poppy en wou dat ik meekwam. Een heel verhaal verzonnen dat ik niet graag viste omdat ik de vis niet kon dooddoen en blabla maar het kwam erop neer dat hij niet alleen met de kinderen kon gaan en geen wooffer wou meenemen. Dus ik ja gezegd, maar dan wou Sunny naar het strand en niet op de boot.. het is dus geëindigd dat Paul en Poppy met de boot zijn gaan vissen en ik met Sunny naar het strand moest .tot zo ver de ontspanning. Plots verscheen dan in de branding de boot, en riep Paul dat ik aan boord moest komen met Sunny. Dus alles in mijn handdoek gerold, Sunny op mijn arm genomen en zo tot aan de boot gewaad, het water kwam tot aan de borst. Maar we hebben het gehaald. Dan waren zij aan het vissen (niets gevangen, behalve 2 minivisjes die ze terug hebben gesmeten tot we gingen vertrekken en Paul de lijn aan mij gaf om in te halen omdat we terug moesten. Toen heb ik dus (jaja ik) een vis ge vangen en opgegeten savonds met gember en ajuintjes in de oven. Erg lekker, maar niet zo makkelijk te fileren.
De volgende ochtend (maandag 10 maart) wist ik niet goed wat doen, aangezien ik gast ben volgens Katja dus dan maar naar hun huis gebeld om te vragen wat ik moest doen. Naar boven komen of de wooffers helpen met de huizen kuisen. Sinds die dag kuis ik dus elke dag paar huizen in de voormiddag, ben ik chauffeur van en naar Pauls Place, help ik met de tours en speel met monsters. Was niet echt hoe ik het me voorgesteld had. En is wel erg spijtig aangezien dit de plek was waar ik al zo lang terug naar uitkeek.
Woensdagavond was het dan terug een etentje met vrienden van hun, waar Katja dan plots savonds vroeg of ik op hun dieren en huis kon passen omdat ze er plots aan dacht dat ze dit weekend van vrijdag tot zondag naar Adelaide moesten. Iets met een show van Hans Zimmerman en haar broer. Had niet echt gedacht dat het ging doorgaan met dat ik van niets wist/weet, maar hier zit ik dan, gelukkig samen met Taryn.
Ging oorspronkelijk woensdagmorgen op een tripje rond het eiland vertrekken, dacht het een beetje te breken de tijd die ik hier was, want werd zoals gezegd al een beetje gek.
Maar dan vond Katja dat ik beter deze week op rondreis kon gaan, waardoor ze dan meer tijd hadden om mij alle dieren uit te leggen. Het is dus geëindigd dat ik vrijdagnamiddag een minitoer heb gekregen, en een lijst waar vanalles opstaat , met de dierennamen op, welk zeer moeilijk is als je de dieren niet kent. Zeker bij de kangeroos die ziek zijn en speciale dingen nodig hebben en bij de vogels die er allemaal hetzelfde uitzien. Hebben ook enkele babykangeroos onder onze hoede en een mini baby possum die melk nodig hebben. Zou er allemaal geen probleem mee hebben moest ik weten wat ik deed. Maar ja, we doen ons best.
Ga het hierbij laten, oogjes vallen dicht, en morgen drukke dag. Er komen blijkbaar ook 3 nieuwe backpackers toe, moeten eten maken voor iedereen, het office kuisen (waar ik niet eens in geslapen heb), en nog vanalles. Dus vroeg opstaan!
Volgend weekend (als ik in alle rust terug op het vasteland ben) verder verloop van het Kangeroo Island avontuur.
Dikke kussen
Na de grote oversteek met de ferry (45min) van Sorrento naar Queenscliff, begon de grote zoektocht naar The Great Ocean Road, 1 pijl in het midden van Queenscliff die de richting aangaf, en dat was het. Na halfuurtje rondgereden te hebben dan toch maar terug naar het stadje en een plannetje gaan vragen. En plots zat ik erop. Gewoon een tweebaansrijvak, dat vaak langs de kust loopt, maar ook vaak ommetoertjes in de bergen maakt. Gelukkig niet al teveel truckers. Is wel één van de spijtige dingen als je alleen rijdt, dat je nooit de kans hebt echt goed rond te kijken. Waardoor je, als je dan vaak stopt voor uitzichten en fotootjes je erg lang over niet zoveel kilometers doet.
Eerste nacht een 20km inlands van Lorne geslapen, stond een erg mooie gratis kamping in mijn boek. Maar die dan uiteindelijk vinden was wat anders. Reed Lorne bijna binnen, en dacht dat ik al te ver was. Maar plots dan toch een pijl naar de weg (de C151:)! Dus begonnen aan de klim, was een Reserve aan Mount Clay, zag er niet al te hoog uit. Na klein halfuurtje omhoog te gaan dacht ik om te keren, dus mezelf aan de kant gezet toen ik een kleine 50m een bordje zag, een miniem bordje wel te verstaan. Dus ernaar toe gewandeld, en het was idd de camping. Stond 1 familie als ik toekwam in de late namiddag en tegen dat ik ging slapen een 60tal mensen. Erg gegeerd zijn ze, de gratis kampings.
Volgende dag tegen de namiddag in Apollo Bay aangekomen, een ex-hippiestadje waar er nog wel wat rondlopen. Was net het jaarlijks festival, maar 110 dollar voor 1 avond en kende niemand op de affiche dus heb ik dan maar niet gedaan. Wel beetje rondgelopen , was ook een Couleur Cafe achtig marktje rondom. Een turkse pizza gegeten, een gigantisch ijsje waar ik daarna beetje ziek van ben geweest en dan verder gereden. Wou tot in Princetown geraken, een 70km verder om te slapen. Het klonk en zag er op de kaart wel leuk uit, maar bestond uit 6 huizen, een pub en dat was het zowat. Wel hele goede keuken op de gratis kamping, met verlichting savonds, pombak etc. Had enkele dagen daarvoor beetje teveel groenten gekocht in een lokale groenten barak en heb dan maar avond gekookt, provencaalse saus gemaakt, koude schotel voor de volgende dag en spruiten gekookt en worst gebakken. Erg productief was ik.
Toen moest ik nog aan het 12 Apostels National Park beginnen. Waar erg veel wandelingen zijn en stopplekken, dus tegen savonds ben ik welgeteld 17km verder geraakt tot in Port Campell. Daar een nacht doorgebracht, in de zee gezwommen voor de 1e keer, maar vooral moe geweest van mijn zonneslagje en het vele stappen die dag.
Op naar Portland dan, een 15km daarvoor was weer een gratis kamping, een beetje de heuvels in. Erg fijne plek, beetje een tafelberg achtig, veel bomen, veel schaduw en vrij veel volk maar goed. Savonds naar een gitaar en zang man gaan luisteren (op afstand), met ondergaand zonnetje en glaasje wijn. De volgende ochtend kwam hij (de gitaarman) dan zeggen dat moest ik nog een nacht blijven ik er gerust mocht komen bijzitten. Hij en zijn vrouw waren een jaar lang Australië aan het doorkruisen, veel verhaaltjes bij de koffie. Maar dacht dat ik al veel te lang gelanterfant had en besloot dan toch maar door te rijden.
Dan toch in Mount Gambier beland, een dikke 200km verder, waar ik dan maar gestopt ben omdat er zoveel te zien was. Is een stad die aan 2 (oorspronkelijk 4) meren ligt, gevormd door kraters van vulkanen. Het ene meer Blue Lake is ongelooflijk. Je zou denken dat een meer altijd blauw is (water = blauwachtig) maar dit sloeg alles, een blauw zoals je op schilderijen ziet. Turquoise achtig, echt heel erg mooi. Waren veel grotten ook en sinkholes (oorspronkelijke grotten waarvan het dak is ingestort en er een schuine krater overblijft waar ze dan tuinen van gemaakt hebben). Bij één zon sinkhole stond There might be bees.. Dapper ikje dus toch naar beneden en in het begin zag ik niets. Maar toen, bleken de wanden van de krater vol maar dan ook vol bijen kolonies te hangen. Heb er toch helemaal rondgewandeld. Ook al was het een stad, het was een fijne.
Even een klein intermezzotje dan ivm het niet vervoeren van patatten, ajuin, look, honing, planten, groenten, fruit, de lijst is lang, tussen staatsgrenzen. Heeft te maken met de fruitvlieg die de gewassen kapot maakt. Zuid Australië is dan ook nog de strengste staat wat dit betreft, omdat ze helemaal fruitvlieg vrij zijn.
Vorige keer hebben ze bijna alles afgenomen uit mijn frigo en auto dus deze keer was ik er klaar voor. Frigo bijna leeggegeten, alles wat vers was gekookt (gevroren, gekookt, verwerkt mag wel). Mijn laatste citroen en appelsien in een flesje geperst, enkel 2 sjalotjes en een hele bol look had ik over Die dan braaf in de quarantine bin gedropt voor ik aan de grens kwam en toen nix!! Geen controlepost, niets noppes nada.
Dan maar terug patatjes etc gekocht, die ik dan eergisteren bij het naar Kangeroo Island komen, weer moest dumpen zucht zucht. Denk dat ik vanaf nu maar patatten voor 1 dag koop. Ook mijn potje honing heb ik aan een gezin gegeven. Ach ja.
Vanuit Mount Gambier ben ik via de Princess Highway naar boven gereden, toch 400km gedaan die dag. Geslapen in de buurt van Tailem Bend aan Langhorne Creek, gratis kamping maar lag vlak naast de weg en was omgegeven door praatgrage oude mensen. Ben dan maar om 20u30 in mijn busje gekropen, nog een aflevering van Game of Thrones gezien en goed geslapen.
Volgende ochtend gestopt in Victor Harbour, om in het Visitor Centre al de ferry te boeken voor in de namiddag. Maar alles zat vol, was blijkbaar Adelaide Cup dat weekend en dus verlengd weekend met vandaag (maandag erbij). Dan de ferry zaterdagmiddag om 12u genomen (8maart) en hier ben ik dan, terug op KI. Dit weekend (vrijdag, zaterdag en zondag) moeten Katja en Paul (en de kinderen gelukkig!!) naar Adelaide en trek ik dus in het huis, om op de dieren te passen en ze te voederen. Beetje zenuwachtig want zijn veel dieren erg erg veel. Maar heb dus wel internet dit weekend, en zal dan wat meer schrijven en wat fotos op facebook zetten!
Hele dikke kussen
