De volgende dag ben ik doorgereden naar ninety mile beach, welk niet aangeraden was door een oude man in Paynesville die zei dat het enkel maar strand was zover je kon zien..:) Toch maar de afslag genomen ernaar en het was super. Inderdaad een erg lang strand, maar je kon prachtige wandelingen in de duinen maken of met je voetjes in het water langs het zeetje.
Maar eerst dus het grooote verhaal van de bosbrand. Aangezien ik dus niet zo graag over de grote highways rijd met het gammele doch betrouwbare busje, had ik een route langs kleine wegjes uitgestippeld. Na een 30km over geasfalteerde landwegen gereden te hebben zag ik wat verderop rook, klein in omvang, maar toch rook. Het was al twee dagen wat bewolkt met flink wat wind dus dacht ik niet direct aan bosbrand. Ergens in de buurt van die brand moest ik dus rechtsaf (en de brand was ook aan de rechterkant), in plaats van mezelf helemaal op te jutten dacht ik wat verder door te rijden (aangezien er ook nog nergens brandweer te zien was). Maar hoe korter ik kwam des te meer ik ervan overtuigd geraakte dat er toch iets aan de hand moest zijn. Oorspronkelijk dacht ik aan een soort verbrandingsfabriek of zoiets. Toen ik dus de afslag naderde en stilletjes in de straat keek, vlogen de vlammen over de weg, een 100m verder. Nu weet je dat mijn kleine busje niet zo snel rijdt, maar na een piepende U turn is hij met 110km/u weggevlogen! Mn hart ging echt razendsnel, had al allerlei visioenen van een vlammenzee in de achteruitkijkspiegel.. Toen ik na een kwartiertje aan de afslag naar Paynesville terugkwam, kwam de brandweer net toe! Mannen vlogen uit de wagens, chaos alom. Maar al bij al heb ik dus erg veel geluk gehad. Lesje geleerd, zie je ergens rook, rijd er niet naartoe maar draai direct om. Ze zijn hier erg snel met wegen afzetten en dergelijke dus dacht echt dat er geen gevaar was. Zo zie je maar.
Nadat ik dan braaf terug naar Bairnsdale gereden was en daar dan de Princes Highway genomen had, kwamen er erg veel (tientallen) kleine 4x4 brandweerwagens uit de andere richting. Heeft toch even geduurd eer ik wat gekalmeerd was.
Dus nachtje op een gratis kampplek (Paradise Beach) geslapen, en dan s ochtends na vertrek op Golden Beach, gestoken door een wesp. In Mijn Voet.. Hoewel mijn voeten erg goed beschermd zijn door eelt, is ze erin geslaagd tussen de twee eeltlagen in te steken. De eerste uren ging nog, rijden deed minder pijn dan stappen, maar s avonds kwam de echte zwelling. Kreeg mijn sandaal niet meer dicht, licht koortsje etc.. Een stomme wespensteek ja. Meestal duurt het toch wel 2 weken eer de zwelling mindert bij mij, maar doordat het in mijn voet was, heeft het maar kleine week geduurd. Maar toch was het niet zo aangenaam.
De nacht doorgebracht in Inverloch, niet zoveel bijzonder, wat aan het strand gezeten, en gewandeld. Maandagochtend dan vertrokken met bestemming Phillip Island. Om 12u s middags worden in San Remo, het dorpje aan de brug naar Phillip Island de pelikanen gevoederd, dus om 11u30 zat ik daar flink (toen nog alleen) te wachten. Een koffie gaan halen, en een goede plek gezocht. Toen kwamen de bussen toe, schoolkinderen, veel Aziaten, van enkele voorbijgangers naar een honderdtal mensen. Was wel indrukwekkend. Ook een stingfish gezien, vermoed dat het een pijlstaartrog is, erg gigantisch zijn die.
Dan de brug over naar Phillip Island. 29 op 9 km groot, met 1 vrij groot dorp en enkele kleinere. Daar dan tot donderdagochtend op kamping gezeten, de wespensteek laten uitwerken en wat tochtjes gemaakt. Naar The Nobbies, een centrum vanwaar je met heel veel moeite de grootste zeehondenkolonie van Australie kan zien (1,5km ver in zee), maar wel heel mooie wandelingen gemaakt. Daar ook de mini pinguins gezien in hun houten kistjes (slapen overdag). Was al enige tijd aan het wandelen tot ik dan toch besloot om iemand te vragen welke vogels daar in zaten, en bleken het dus de mini pinguins te zijn. Ook naar het Koala Conservation Centre geweest, waar je via boardwalks echt tussen de bomen vlakbij de koalas wandelt. En naar het Woolamai strand + omringde wandeling geweest, is blijkbaar één van de beste surfstranden ter wereld, maar geen surfer gezien die dag.
Donderdagochtend dan vertrokken, nog naar het National Vietnam Museum geweest en naar Churchill Island, een miniem eilandje verbonden met een brugje aan Phillip Island. Daarop bevindt zich dus nog een werkende Heritage Farm, boeren zoals 100 jaar geleden.
Veel te lang gewandeld en dus wat laat vertrokken naar Sorrento waar ik de ferry naar Queenscliff ging nemen (om Melbourne te vermijden). Pas om half 7 aangekomen en de laatste vertrok om 18u.. Dan uiteindelijk wat rare slaapplek (wel vlak naast de zee) gevonden, maar heel slecht geslapen, veel door mn gordijntjes moeten gluren voor de rare geluiden enzo. In de staat Victoria is het zo dat je erg veel stopplaatsen hebt waar er ook een bordje staat met No Sleeping in Vehicles. Als er enkel een bordje met No Camping staat, kan je altijd aanvoeren dat je niet kampeert maar gewoon parkeert. Dus ja dat was een van de weinige plekken waar niets stond. s Ochtends snel vertrokken en ergens anders mn auto op orde gezet en wat rondgereden op het Mornington Peninsula. Dan om 11u de ferry genomen richting Great Ocean Road!
Maar daarover volgende keer meer! Erg moe nu, zonneslag van mijn 1e keer zwemmen in zee en morgen toch wel (hopelijk) wat ver rijden. Dacht nu (2 maart) al op Kangeroo Island te zijn, maar is nog een 700 km. Dus met goed geluk ben ik overmorgen toch ergens in de buurt.
Dikke kussen!
La Pita
