 |
|
|
| Paikea's dromendagboek |
| Ik hou van dromen. Niet zozeer om ze te kunnen ontcijferen of analyseren, want voor mij is het al voldoende om mijn dromen gewoon te kunnen 'zien'. Ik ben ervan overtuigd dat mijn onderbewuste precies weet wat er
moet gebeuren en wat het moet doen voor mij om in evenwicht te blijven. Het enige wat ik moet doen, is voelen wat er binnenin mij omgaat... en dat is nu net wat soms zo moeilijk is. Dromen brengen me dichter bij mezelf.
Laten datgene los wat me in de echte wereld vasthoudt en laten me voelen wat het is om vrij te zijn in mijn eigen hoofd...
|
|
| 06-11-2015 |
 Droom 232: Wilrijk |
Ik ben op mijn oude werkplek (Wilrijk), die in RL failliet is gegaan. Er is vanalles veranderd. Een nieuw computersysteem, dat blijkbaar heel erg duur is geweest. De verantwoordelijke toont me 2 functies en verdwijnt dan uit de zaak. Ik loop hem nog even na en vraag of er nog iets is dat ik moet weten, maar hij zegt dat alles zou moeten lukken met die 2 functies in het systeem. Het blijkt inderdaad een heel handig en eenvoudig systeem te zijn. Er is niet veel volk in het begin. Er staat een draagbare radio kort bij me te spelen. De radio steekt in een zwarte hoes en ik merk op dat er slechts een paar knopjes op staan. Luider & stiller. Ik zet ze iets luider, maar het geluid is niet zo geweldig want de kleine radio klinkt natuurlijk niet goed door de hele zaak. Ik vind het wel goede muziek.
Ik kijk wat rond om te zien wat er nog veranderd is buiten de computer. Links van de balie staat een grote glazen kubus op poten met daarin een tv die staat te spelen. De tv blijkt twee functies te hebben want hij ziet er ook uit als een kachel. Ik zie de oranje warmtegloed boven uit de tv komen. Ik bedien een paar klanten en reken af. Ze kopen snoepgoed en drank. Een andere klant komt twee VHS'en inleveren. Ik zie op het scherm dat hij 4 dagen te laat is. Er staat een belachelijk hoge boete aan te rekenen. Iets op de 90 of 900. Ik reken het hem niet aan. Hij staat nu aan de kassa met een doos en wilt graag de prijs ervan weten. Ik neem de doos aan en merk dat het een atoommodellen-bouwkit is. De doos kost 25. Ik ben verbaasd dat wij zoiets verkopen en ik was daar zelf naar op zoek. Ik zie dat de klant de doos gaat terugplaatsen in de rek.
Omdat het rustig is in de winkel besluit ik om een uurtje vroeger te sluiten. Het is al donker buiten en ik wandel naar mijn auto, maar als ik op mijn horloge kijk zie ik dat het nog maar 21u is. Ik heb dus per ongeluk 2u vroeger gesloten in plaats van 1u. Ik ga terug de winkel binnen en doe ze terug open. Zet de zekeringen & radio terug aan en bedenk me dat ik het hoofdkantoor even moet verwittigen over de vergissing. Ik besluit om later een mailtje te sturen, dan kan ik gelijk ook meedelen dat ik niet meer fulltime kan werken zoals vroeger, maar enkel nog in de weekends omdat ik door de week naar de les moet. Ik hoop dat ze het geen probleem gaan vinden want ik vind het eigenlijk wel leuk om terug te zijn. Er komt meer en meer volk de winkel binnen nu. Het is een aangename drukte. Eén klant houdt de boel wel een beetje op met zijn vragen en hij wil dat ik vanalles voor hem opzoek, maar er staan ondertussen al een stuk of 5 personen achter hem aan te schuiven dus ik probeer het zo snel mogelijk af te handelen. De iets oudere dame na hem koopt 2 kleine flesjes coca-cola. Ze moet 2 betalen, maar dan zie ik dat er nog een doosje chocoladekoekjes achter stond. Die zijn nog niet aangerekend.
Als de werkdag er eindelijk op zit en ik kom buiten, merk ik dat het al licht begint te worden. Ik heb de winkel door de plotse drukte dus veel langer opengehouden dan normaal.
|
|
|
|
|
| 25-10-2015 |
| Droom 231: Griekenland / hogeschool / voetbal |
1ste droom:
Ik ben op vakantie in Griekenland en zie rotsachtige bergen. Het is wel mooi maar ik heb al indrukwekkendere plaatsen gezien en vraag me af of ik mijn geld niet beter zou besteden aan een andere bestemming. Ik verplaats me plots per trein, denk ik, want hoewel ik geen trein rond me zie, merk ik op dat we over een soort van rails vooruit gaan. Er zitten nog mensen in de 'trein', maar ik zie ze niet. Ik hoor ze wel. Eén passagier zegt dat we door tunnels moeten en ik zie dat we door 3 'tunnels' rijden. Het zijn niet echt tunnels, maar meer stenen bogen tussen de rotsen door. Als we door de tunnels zijn voel ik plots dat deze bestemming me meer aanstaat en ben dan blij dat ik toch hier gebleven ben...
2de droom:
Ik wandel rond op de hogeschool, tussen de verschillende afdelingen. Het is een vrij groot gebied en ik heb niet door dat ik steeds verder weg aan het stappen ben van waar ik vertrok. Ik zie wat studenten aan picknick tafels en op een grasveld tussen de gebouwen staan/zitten. Helemaal op het einde van het schooldomein kom ik uit op een straat. Ik zie aan de overkant van de straat een bushokje staan en besluit om met de bus terug naar het begin te gaan omdat het te ver stappen is. Om aan het bushokje te geraken moet ik over een asfalt fietspad dat een brede gracht doorkruist en dan een bocht van bijna 90° naar rechts neemt en meteen na de bocht steil omhoog gaat tot aan de straat. Ik zie een studente voor me met haar fiets het fietspad omhoog scheuren alsof het niks is. Ik neem nu ook mijn fiets en ga richting fietspad, maar in het begin dreigt het al mis te gaan want ik kan maar moeilijk mijn evenwicht bewaren en raak een paar keer van het fietspad af waardoor ik met mijn voorste wiel op het smalle strookje gras naast het fietspad geraak. Gelukkig maar een klein stukje zodat ik niet in de gracht beland. Ik neem de bocht, maar die bocht maakt het onmogelijk om een aanloop te kunnen nemen naar boven, dus ik moet vrijwel vanaf stilstand tegen de steile berg naar boven zien te geraken. Al heel snel merk ik dat het véél te zwaar is en stap van mijn fiets af om te voet verder te gaan. Het fietspad is nu plots van donkere losse zand en ik heb teenslippers aan waardoor mijn voeten heel gemakkelijk wegslippen. Ik doorzoek de grond onder mijn voeten om plekjes te vinden met reliëf waar ik grip kan hebben. De fiets wordt zo zwaar als een rotsblok en met hoeveel kracht ik ook probeer... ik krijg er geen beweging meer in.
3de droom:
Ik zit op een bankje bij een boom. Rond de boom is een groot plein dat vol staat met mensen. Ik geloof dat het voetbalsupporters zijn. De menigte staat in een cirkel rond de boom, allemaal met hun gezicht naar de boom gericht. Zittend vanop mijn bankje ben ik de enige die de andere kant opkijkt. Ik voel me een beetje ongemakkelijk, omdat ik zo apart zit dan de rest en voel dat er van mij verwacht wordt dat ik bij hun ga staan, maar blijf toch op mijn bankje zitten.
|
|
|
|
|
| 17-09-2015 |
| Droom 230: dakloos meisje |
Ik ben aan een zwembad. Iemand die ik ken duikt vanaf de rand in het water en springt er aan de overkant als een dolfijn weer uit. Hij glijdt over zijn buik over de vloer, maar kan niet meer stoppen en vliegt met hoge snelheid met zijn hoofd tegen de muur. Ik denk even dat hij dood is, maar dan hoor ik dat hij nog leeft en neem ik mijn gsm om een ambulance te bellen, maar ik weet niet meer precies welk noodnummer ik dan moet draaien. Ik draai enkele keren een verkeerd nummer. Nog voor ik een juist nummer kan bellen zegt me iemand dat het al niet meer nodig zal zijn omdat hij zich al veel beter voelt. Het lijkt me toch geen goed idee omdat het zo een zware klap tegen zijn hoofd is geweest.
Ik moet een heel eind te voet naar huis wandelen. Als ik door het bos ga ben ik plots wel met de fiets en kom een moeder met haar dochter tegen. Ze zijn dakloos. We maken een babbeltje, maar ik weet niet meer precies wat er gezegd wordt. Als ik door fiets komt het kind me plots achterna gefietst. Ik begrijp dat ze er alleen voor staat en neem haar met me mee. Ze is 6,5 jaar oud en heeft half lang bruin haar. Het is een lief meisje. Ik geef haar onderdak, maar vraag me af of ik de rijkswacht zou moeten bellen om het te melden.
Het huis heeft verschillende verdiepingen. Als ik iemand buitenlaat, zie ik een man met een bebloed hoofd richting mijn voordeur stappen. Hij lijkt wel dronken en is heel wankel. Ik merk aan het meisje dat zij hem herkent en ze stapt angstig weg van de deur. Ik wil de deur dicht doen, maar als ik probeer het slot om te draaien, dan lukt dit niet. De man probeert de deur open te duwen.
Er kwam ook nog een aquarium voor in de droom. Het waterniveau stond heel scheef en het deksel explodeerde.
|
|
|
|
|
| 15-09-2015 |
| Droom 229: de grote vissen van mij weg krijgen, maar toch mijn eigen vis bij mij houden |
De droom lijkt wel een scene uit een film. Iemand bevindt zich op een soort van boot/vlot, maar dat hele vlot bevindt zich net onder het wateroppervlak. Die iemand ben ik plots zelf en het vlot is een soort van vis-kwekerij. De vissen die er gehouden worden leven nog, maar zien eruit als een stuk vis uit de winkel, zonder hoofd en staart. Hun vel zit half los. Ik heb een vis vast en probeer ze bij te houden, want rond het vlot zwemmen allemaal grote vissen die uit zijn op mijn vis. De vis is glibberig en ik probeer krampachtig alle stukjes van de vis bij mekaar te houden. Als de grote vissen de smaak te pakken krijgen van mijn vis, geven ze niet meer op tot heel mijn 'oogst' verdwenen is. Het vel van de vis komt weer los. De grote vissen zijn eng, hebben tanden en komen heel dichtbij. Ik bedenk even om ze van mij weg te meppen met een vis, maar bedenk me dan dat dat geen goed plan zou zijn. Ik ben een beetje radeloos. Ik wil de grote vissen van mij weg krijgen, maar toch mijn eigen vis bij mij houden. Uiteindelijk glijdt de vis uit mijn handen en krijgt de grote vis ze te pakken. Ik bedenk me dat mijn hele oogst nu om zeep is.
|
|
|
|
|
| 10-09-2015 |
| Droom 228: tot binnenkort / witte stokjes |
Ik sta aan een bushokje te wachten en mijn (overleden) oma wandelt voorbij. Ze glimlacht en ik zie haar gezicht van heel vlakbij als ze me passeert. Ik vind het jammer dat ik haar maar zo kort gezien heb en opeens lijkt het alsof er terug gespoeld wordt tot ze weer langs me voorbij komt. Ze stopt als ze vlak naast me staat en glimlacht nog steeds heel aardig. Ze komt nog dichterbij en fluistert in mijn oor 'Tot binnenkort'. Ik verschiet en vraag haar 'Ga ik dood?'. Ze antwoordt 'Yes'. Ik ben een beetje verdrietig omdat ik nog niet dood wil gaan, maar haar glimlach stelt me wel gerust en ik besef dat ik het gewoon moet accepteren.
Later in de droom ben ik ergens in een hotelkamer ofzo. Op de bedsprei staan witte stokjes die in banen, gelijk als op een rolband, richting muur gaan om daar door de muur te verdwijnen. Ik begrijp dat de witte stokjes mensen voorstellen die zopas gestorven zijn en tegen dat het avond en meer schemerig begint te worden, beginnen er meer stokjes te verschijnen. Het valt me op dat de stokjes niet allemaal even hoog zijn en niet allemaal even recht staan.
|
|
|
|
|
| 21-06-2015 |
| Droom 227: vuur-druppels en appelsienenboom met chocolade schoenen |
Ik ben op school en we moeten onverwachts nog een test afleggen in het labo. Ik maak me zorgen of ik het wel ga kunnen omdat ik er niet op voorbereid ben. We krijgen elk een erlenmeyer met een lichte roze vloeistof in. We moeten het opdrinken. Het smaakt naar één of ander alcoholische aperitief. Als mijn potje leeg is, merk ik dat het zich vanzelf stilaan weer vult. Ik drink het weeral leeg.. en nogmaals begint het zich te vullen. Ik heb zo een drietal volle potjes leeggedronken tot het zich weer een keer begint te hervullen en ik zie dat het glas begint te barsten. Ik waarschuw de rest dat het op ontploffen staat en ik loop naar de andere kant van het lokaal. We staan een tijdje af te wachten wat er gebeurt en dan schieten de vlammen in het drankje en niet veel later ontploft inderdaad het hele boeltje. Het geeft een luide knal en al snel staat het plafond in brand. Ik stap weg van de muren, waar precies lava druppels lijken af te druppen, maar dan merk ik dat de druppels ook al van het plafond vallen. Ik wil onder een tafel schuilen, maar zelfs onder de tafels lekt het vuur-druppels. Ik ren het lokaal uit en roep naar de rest dat ze ook het gebouw moeten verlaten, maar zij blijven binnen en roepen mij dan terug naar binnen. Als ik terug binnenkom is er al geen vuur meer. Het lokaal ziet er alleen wat dof en stoffig uit wat aangeeft dat er zonet iets gebeurd is. Er zit precies een soort jury ofzo die lichtjes geïrriteerd aan een rij banken zit te wachten.
Ik ga dan terug zitten en krijg een aantal kleine papiertjes met opdrachten die ik praktisch moet uitvoeren. Ik krijg ook een bakje met appelsienen waarmee ik de proeven moet doen. Een paar klasgenoten krijgen collages en mogen iets creatief maken, blijkbaar rond hetzelfde thema want we moeten er een groepswerkje mee maken. Buiten staan een aantal werktafels in de tuin. Mijn klasgenootjes hebben een tafel helemaal achterin uitgekozen en roepen me. De tafel staat onder een boom. Ik begin mijn appelsienen uit de kist te halen en door de wind valt er plots iets uit de boom. Het blijken ook appelsienen te zijn. Ik zie dan in mijn kist dat er een aantal rotte appelsienen tussen zitten en vraag me af of ik die slechte appelsienen zou mogen wisselen met een paar verse uit de boom, ook al is het niet dezelfde soort. Dan plots vallen er geen appelsienen uit de boom, maar chocolade schoenen! Ik vind het een heel leuk stel gympies, maar als ik mijn 'baas' zie afkomen verstop ik de schoenen snel naast een kist. Hij heeft het echter gezien en zegt, geef mij daar ook maar een stuk van. Ik baal enorm want ik wou de schoenen graag zelf houden, maar ik geef hem dan toch een stuk. Hij eet er heel smakelijk van. Ik zeg.. eet het dan maar volledig op.. en geef hem de rest van de chocolade.
|
|
|
|
|
| 17-06-2015 |
| Droom 226: ik merk plots dat het zo lekker was dat ik alles zelf heb opgegeten |
Ik heb een maaltijd bereid voor een jury, maar als ik aan tafel aan het proeven en babbelen ben met een lerares, merk ik plots dat het zo lekker was dat ik alles zelf heb opgegeten en er niets meer overblijft om te laten beoordelen als de jury arriveert. Er is niet genoeg tijd meer over om nog iets nieuws te maken, want ze zijn al onderweg.
|
|
|
|
|
| 07-06-2015 |
| Droom 225: bananen in promo |
Ik ben met twee vrienden in een supermarkt. De bananen zijn in promo, maar de beste zijn al weg. Mijn vrienden zijn tussen de slechte bananen aan het kiezen, maar ik wacht tot ze een nieuwe kist komen brengen.
Een verkoopster zet dan een nieuwe kist neer, maar het is maar een kleine kist en ik besluit om het hele kistje mee te nemen. De bananen zijn nu brikjes vanille-drank geworden en ik verdeel een gedeelte onder mijn vrienden. Zij krijgen elk 2 pakjes en ik heb er dan nog 3 over voor mezelf.
Als we vertrekken zitten we met ons drie in de wagen. Ik zit op de passagierszetel. Het is al donker buiten en mijn vriendin achter het stuur begint heel roekeloos te rijden. Op de baan rijden vrachtwagens heel dicht tegen de zijlijn, maar zij probeert er nog tussenin te wringen. Langs de baan ligt een diepe gracht. Ik maan haar aan om voorzichtiger te rijden, maar zij vindt het precies grappig en gaat steeds roekelozer rijden. Ze rijdt nu heel snel op de zandhelling tussen de baan en de gracht, maar ik zie voor ons een betonnen brug naderen en ik voel dat we het niet gaan halen. Zij vindt het nog steeds grappig en rijdt nu los de gracht in. De dikke slijk-laag doet de wagen vertragen en voorkomt dat we te pletter rijden tegen de brug. Als we tot stilstand komen in de modderige brij begin ik keihard te lachen en bedenk me hoe zij haar auto uit de slijk gaat moeten krijgen.
|
|
|
|
|
| 02-06-2015 |
| Droom 224: vrees dat ik het pad onder mijn voeten niet meer zou kunnen voelen |
Ik sta voor een pad dat twee plaatsen met mekaar verbindt, maar als het hoog tij is komt het waterniveau hoog boven het pad uit. Ik sta te twijfelen en vrees dat ik het pad onder mijn voeten niet meer zou kunnen voelen. Ik heb het gevoel dat het water wel eens tot aan mijn nek zou kunnen reiken. Een oudere man heeft me zien staan twijfelen en komt geruststellend bij me staan. Zijn arm ligt op mijn schouder. Hij praat wat tegen me (ik herinner me niet meer wat hij zegt maar hij moedigt me op de een of andere manier aan om verder te gaan).
Ik ben nu al aan de overkant en klim een steile stenen trap omhoog, samen in de rij met veel andere mensen. De trap is een roltrap geworden en als ik boven aankom, merk ik dat iedereen weer gewoon de roltrap ernaast terug naar beneden neemt. Ik stap uit de rij want ik wil eerst gaan kijken wat hierboven te zien valt. Er staat een monument. Ik weet het niet meer precies, maar ik geloof dat het een oorlogsmonument is.
|
|
|
|
|
| 24-05-2015 |
| Droom 223: operatiekamer |
|
Ik zit in de operatiekamer te wachten op mijn operatie, maar er komen de hele tijd mensen in en uit de kamer gelopen, alsof het een doorgang is. Ik zie op een bepaald moment zelfs kinderen in badpak en zwembandjes passeren die onderweg zijn naar het zwembad. Als ze de deur van de operatiekamer opendoen om naar buiten te stappen zie ik het zwembad in de kamer ernaast liggen. Ik begin ongerust te worden en vraag aan mijn dokter of zij dat wel verantwoord vindt dat al die mensen zomaar passeren in een operatiekamer. Ik zeg.. wat als die hier langs komen gelopen en jou per ongeluk stoten terwijl je bezig bent? Ze probeert er wat omheen te draaien, maar ik houd vol en vraag zeer uitdrukkelijk naar haar oprechte en persoonlijke mening of zij dat verantwoord vindt. Even later geeft ze me de telefoon en heeft ze blijkbaar iemand van de familie opgebeld om mij te 'kalmeren'.
|
|
|
|
|
| 23-05-2015 |
| Droom 222: ik kijk naar mijn schoenen en merk dat ze helemaal los gerafeld zijn |
Ik heb les, maar ik weet niet in welk lokaal ik moet zijn.
Ik sta daar wat mijn tijd te verdoen tot ik
eraan denk dat ik op de computer mijn uurrooster kan gaan raadplegen. Ik
ga via de trap een verdiep naar beneden en zie de computer al staan. Nog voor ik
iets kan ingeven kom ik mijn klas tegen
en mijn lerares vraagt of ik nog mee ga. Ze hebben een wandeling gepland. Ik
ben blij dat ik nog mee kan. We bestellen een drankje aan een kraampje dat daar
in de gang staat. Het mijne is een frisdrank met roze pompelmoes. Als ik buiten
kom zijn ze al vertrokken ofzo, want ik eindig plots bij een paar vrienden en
nog andere vrienden van hun in huis. We spelen een spelletje en babbelen wat.
Er wordt iets tegen de muur geprojecteerd, maar ik herinner me niet meer wat.
Ik ga even de kamer uit om naar het toilet te gaan en ik kom een glazen muur
tegen waar allemaal verchillende spinnen achter zitten. Eentje met zwart/witte strepen valt me het
meest op. De deur van het toilet sluit moeilijk.
Als ik terug in de woonkamer kom bij de rest zijn er een
deel mensen al naar huis. Ik vind het niet erg want ik kende hen toch niet. De
muren lijken plots veel kaler en ik vraag of er iets verandert is. Er wordt nog
iets geprojecteerd, maar het lijkt helemaal anders. Minder breed, andere
kleuren,.. ik weet niet goed wat. Het gesprek gaat verder. Een vriendin lijkt
erg teleurgesteld omdat haar partner heeft beslist dat ze geen kinderen wil in
de toekomst. Ik voel de teleurstelling, maar ik begrijp ook de keuze van haar
vriendin.
Ik besluit om te vertrekken en denk er plots weer aan dat ik
ging wandelen met mijn klas. Ik kijk naar mijn schoenen (espadrilles) en merk
dat ze helemaal los gerafeld zijn. Het zal moeilijk worden om daar nog
een wandeltocht mee te maken. Ze hadden gevraagd om stevig wandelschoeisel aan
te doen, maar ik was helemaal vergeten dat we gingen wandelen. Als ik terug
aankom bij mijn klas heb ik plots het gevoel dat ik erg lang weg geweest ben en
ik vraag aan een klasgenoot.. jullie zijn zeker al geweest? Hij antwoordt ja.
|
|
|
|
|
| 25-04-2015 |
| Droom 221: ik proef de zoute bloedrode kleur |
Ik ben in een museum. Menselijke lichamen geven de kunstwerken vorm. Zij staan opgesteld in allerlei posities. Mijn moeder is ook daar. Ze is tijdens het rondlopen een broek voor mij aan het breien. Als ze klaar is moet ik het kledingstuk passen. Ik ga ermee voor een spiegel staan, maar de spiegel reikt enkel ter hoogte van mijn bovenlichaam, dus ik kan de broek niet zien.
Even later is het erg donker in het museum. Het lijkt wel na sluitingstijd, maar ik loop daar nog rond met een vriend. We gaan een trap omhoog en als we boven aankomen neem ik een dun penseeltje en strijk er een bloedrode kleurstof over zijn mond, waarna ik hem begin te kussen. Ik proef de zoute bloedrode kleur...
|
|
|
|
|
| 02-04-2015 |
| Droom 220: ik steek de slak in mijn mond |
Ik moet twee bussen nemen om thuis te geraken.. en sta tussenin aan het busstation te wachten. Iemand staat daar een slakkengerecht klaar te maken. In de pot zie ik de beestjes tegen de wand kruipen. Ze worden terug de pot in geduwd en de deksel gaat erop. Ik vind het zielig, maar iets later krijg ik er eentje aangeboden om te proeven. Ik steek de slak in mijn mond en ik word me gewaar van de stevige spons-achtige structuur. Toch voel ik me er slecht bij. Ik word wakker met een vieze smaak in mijn mond..
|
|
|
|
|
| 30-03-2015 |
| Droom 219: een manier om het vorm te kunnen geven |
|
Ik knip mijn haren, maar het valt korter uit dan ik had verwacht en ik zoek een manier om het vorm te kunnen geven..
|
|
|
|
|
| 28-03-2015 |
| Droom 218: ik leun met mijn hoofd tegen het glas en geniet |
|
Ik zit in een klein vliegtuig op de achterbank uit het raampje te kijken. Ik leun met mijn hoofd tegen het glas en geniet van het uitzicht. Ik neem dan een camera tevoorschijn om het uitzicht te filmen, maar het vliegtuig begint al te dalen en in no-time zijn we geland. Volgens mij komen we tot stilstand midden op een straat in het centrum van het dorp waar ik opgegroeid ben.
|
|
|
|
|
| 24-03-2015 |
| Droom 217: kiten in Honolulu |
Ik ben in Honolulu. Een vriendin is bij me en zij gaat met een kite heel hoog de lucht in. Het lijkt op een parachute. Ik herken haar aan de blauwe zolen van haar schoenen. Zelf mag ik niet mee kiten omdat ik blijkbaar geen paspoort bij me heb.
Meer herinner ik me niet meer...
|
|
|
|
|
| 19-03-2015 |
| Droom 216: vernielde gitaar (498467) |
Ik ben in het ouderlijke huis. Mijn zus en schoonbroer zijn
op visite. Zij zitten in de woonkamer. Ik zet me erbij in de zetel ernaast,
maar dan zegt mijn vader op een nogal ruwe manier dat ik maar ergens anders
moet gaan zitten
alsof hij me op mijn plaats wil zetten ofzo. Ik antwoord hem
al even ruw: howla! Ben al weg!
sta op en ga naar de slaapkamer. Even later
komen mijn zus en schoonbroer me na en komen bij mij op de slaapkamer zitten.
Ik neem mijn gitaar en wil een lied spelen, tot ik merk dat er iets met de
snaren scheelt. Ze hangen helemaal scheef. Ik kijk tegoei en zie in de
klankkast de sticker ook scheef hangen. Ik neem de gitaar vast en draai hem
eens rond en zie dat er op de zijkanten hele lagen afgescheurd zijn en met iets
in gekapt is ofzo. Ik zeg tegen mijn zus
dit is met opzet gedaan
en vraag me
af wie dat gedaan kan hebben. Zij beschuldigt een oude collega van me, maar ik
kan me niet herinneren dat die collega daar was, dus dat lijkt me al
uitgesloten.
Even later lig ik te slapen (in mijn droom) en word plots
wakker. Ik zie in de schemering een man door de kieropening van de
slaapkamerdeur naar mij staren. Ik krijg het doodsbenauwd. Hij greinst en doet
de deur dicht. Even blijf ik gehurkt op mijn bed zitten. Weet niet goed wat
doen
maar dan word ik woedend. Ik grijp een stalen buis ergens op de grond en
storm de gang op. Deur per deur ga ik af tot ik hem tegenkom. Als hij voor me
staat val ik aan, maar ik lijk hem niet echt te kunnen deren. Ik kom mijn vader
tegen in de bureau en vraag zijn hulp, maar hij lijkt helemaal groggy en het
lijkt hem niets te schelen. Even verdenk ik hem om mee in een complot te
zitten. Mijn stalen buis is nu flexibel geworden en ik zwaai ermee als een
zweep. De man gaat naar buiten, maar ik loop hem na. Het is ondertussen al
licht geworden. Ik raak hem meermaals met mijn zweep, voornamelijk in het
gezicht. Er verschijnen een paar strepen, maar hij doet niets. Ik ga naar zijn
wagen want ik wil zijn nummerplaat onthouden
en lees de cijfers: 498467. Ik merk dan nog een tweede wagen op waar nog
een andere nummerplaat op staat, maar ik blijf me focussen op die ene
nummerplaat en word tenslotte wakker met deze herhaalde cijfers in mijn hoofd
498467.
|
|
|
|
|
| 26-02-2015 |
| Droom 215: kleine zwarte 'rotsen' in de zee bewegen |
Ik weet niet in welk land ik ben, maar ik wandel met iemand (onbekend persoon) naast een strand die, tussen rotsen door, uitkijkt over een zee. Bij elke mogelijkheid tussenin wil ik afdalen naar het strand, maar de persoon die bij me is kijkt dan twijfelend en wil nog verder door gaan. Op een bepaald moment zie ik kleine zwarte 'rotsen' in de zee bewegen en ik realiseer me dat het walvissen zijn. Verbaasd ga ik naar beneden. Er ligt een stenen pad dwars over het strand dat uitloopt tot bijna in het water. Ik ren over het pad richting water en zet tijdens het rennen mijn camera al klaar in video-stand. De walvissen 'hobbelen' wat vooruit gelijk zeehonden. Ik blijf stil staan en richt mijn camera op hun. Opeens draait er een walvis zich om en komt mijn richting uit 'gehobbeld'. Hij lijkt plots een grote grijze blinkende dolfijn. Ik zie zijn kop in het schermpje van mijn camera groter en groter worden en besef dat ik snel achteruit moet lopen want hij komt veel te dichtbij! Tijden het achteruit rennen blijf ik omkijken want ik wil geen moment missen, maar mijn zicht wordt steeds meer wazig.. gelijk wat ik zou zien zonder bril/lenzen. Ik heb er geen idee van hoe ver de dolfijn nu van mij verwijderd is...
|
|
|
|
|
| 25-02-2015 |
| Droom 214: de hand van het kwaad |
Een hele groep dieren werden opzettelijk verbrand in een stal. Ik zag ze allemaal liggen op een stapel op de grond met een grote doek over. Ik zag o.a. een paard onder de stapel. Hij was nog niet helemaal dood want ik zag hem nog bewegen met zijn ogen. Ik ging kortbij om hem gerust te stellen, maar iemand zat met zijn handen aan de dieren en ik gebood hem om ervan af te blijven, omdat zijn aanrakingen erg pijnlijk waren op hun verbrandde huid. Ik begon te huilen... en kon niet meer stoppen. Het leek wel uren dat ik zat te huilen... omdat ik er met mijn hoofd niet bij kon hoe mensen tot zoiets in staat kunnen zijn. Mijn hele lichaam schokte van het huilen en ik ontwaakte langzaam terwijl ik mijn lichaam nog voelde naschokken...
Even later viel ik terug in slaap...
Ik sta voor een grote oven. Een oude bakstenen oven met een ijzeren deurtje in. Ik doe de zwarte ijzeren deur open en zie in het vuur een hand verschijnen. Naar mijn gevoel was het de hand van het kwaad. Van al het leed en onmacht die ik voelde. Ik keek rond maar zag niemand in de kamer tot ik naar boven keek en twee benen zag bengelen boven mij. Er zat iemand op de oven. Ik zag niet wie, enkel de benen. Ik doe de deur van de kamer open en kijk uit op een lange gang waarin een gedaante in het zwart staat met een geweer op mij gericht. Ik smijt de deur dicht. De kogel gaat door de deur en ik voel hem langs mijn pinkje schampen. Ik begin te rennen rennen rennen... mijn pink bloedt behoorlijk, maar er lijkt geen grote schade te zijn.
Even later ben ik weer in diezelfde kamer. Doe het zwarte deurtje open en zie weeral de hand in het vuur verschijnen. Ik wil voorbereid zijn en raap een houten balk van de grond om de gedaante te lijf te kunnen gaan. Ik wil hem neerslaan! Pijn doen!... maar als hij verschijnt, lijk ik er niet in te slagen om hem degelijk te kunnen raken. Ik denk dit houten balkje is niet effectief genoeg.
Even later ben ik weer in diezelfde kamer. Weeral de hand die verschijnt in het vuur. Ik maak de bezemsteel los van een bezem die daar op de grond ligt en wil hem aanvallen met de houten steel, maar ook deze lijkt niet effectief genoeg en ik lijk hem niet te kunnen deren.
Even later ben ik weeral in de kamer. Doe het deurtje open. De hand verschijnt. Het enige wat ik nog rond me vind om te gebruiken is een vliegenmepper, maar ook dit lijkt weerloos tegen het kwaad...
|
|
|
|
|
| 29-01-2015 |
| Droom 213: achter één maand |
Ik ben bij mijn ouders thuis en mijn moeder roept me om te zeggen dat iemand me wil spreken aan de telefoon. Ik neem de hoorn aan en het blijkt haar oudste zus te zijn. Ze groet me met de naam van mijn broer, maar ik corrigeer haar niet want ik weet dat ze gewoon wat verward is. Ik vraag hoe het met haar gaat waarop ze antwoordt dat ze vandaag zal sterven (euthanasie denk ik) en ze vraagt me of ik achter één maand.................. en dan volgt er een lange stilte. Ik hoor haar niet meer en vraag me af wat ze wil dat ik achter één maand doe...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
