Ik ben in het ouderlijke huis van mijn vader. Mijn overleden grootouders en mijn ouders zijn ook daar, hoewel ze niet echt in beeld komen, maar ik hoor ze wel. Ze gaan allemaal een kaartspel spelen en ik voel mij heel erg gedwongen omdat ik moet meedoen van hun, maar ik wil niet. Op een bepaald moment zie ik, vanuit mijn ooghoek, net de laatste persoon naar de woonkamer vertrekken en sta ik nog alleen in de keuken waarop ik mijn kans schoon zie om uit het huis te glippen. Buiten op de oprit moet ik eerst nog een grote zwarte ijzeren poort (die er in het echt niet was) proberen open te krijgen  zonder geluid te maken. Als ik de poort achter me terug dicht doe, laat ik hem op een kiertje staan zodat ze hem binnen niet zouden horen dichtgaan, maar toch hoor ik aan hun stemmen dat ze opgemerkt hebben dat ik daar ben. Ik hoor mijn grootmoeder iets zeggen in de aard van, ze is weer weggelopen. Ik begin te rennen. Eerst een stukje over de straat maar al snel sla ik rechts af over een paadje. Ik kom een beekje tegen waarover ik moet klauteren via een brikken brugje en dan kom ik uit op een ander paadje waarvan de vloer bedekt is met mooie, lichte houtvezel en aan de zijkanten van het paadje staan mooi oranje/groene/gele gesnoeide hagen en struiken.

Ik voel mij weer vrij angstig als ik net wakker ben en lig nog even roerloos in mijn bed met het gevoel dat er nog een andere aanwezigheid in mijn kamer is … .

Ik ben in een kleine ruimte waar 2 schommels naast mekaar hangen. Op de ene schommel zit ikzelf en naast me op de schommel zit een klein meisje. Haar hele lijfje is met grijze tape ingebonden op de schommel zodat ze niet weg kan. De schommels beginnen opeens vanzelf te schommelen, het meisje naast me is doodsbang. Ik voel me ook doodsbang want ik voel dat het het werk is van een moordenaar die haar vastgetaped heeft op die schommel.

Voor de schommel hangen allemaal spiegels en in één van die spiegels is het hoofd van een pop te zien. Het poppenhoofd ontploft waardoor haar gelaat verandert in een zwart gat.

Het kleine meisje naast me gilt (zonder geluid denk ik) en ik ben zelf ook doodsbang.

Het volgende moment zit ik in een kleinere ruimte die door een raam uitkijkt op de ruimte met de schommels waar het meisje nog steeds gillend en zonder in staat om te bewegen op die schommel zit, maar haar tape is inmiddels weg.

Bij mij in die kleine ruimte zitten X en X (mijn ex-bazen), zij blijken het meisje haar ouders te zijn en zij zitten daar ook toe te kijken naar het meisje.

Ik vraag hun om haar daaruit te halen. X zegt op een vrij onverschillige manier en al lezend in een stripboekje dat hij dat ook wel vindt. Alsof het hem niets doet. X zegt dat dit het beste is voor haar dochter dat ze blijft, zodat ze er beter van zou worden. Ik kijk X diep in de ogen maar zij blijft onveranderlijk naar haar dochter staren en terwijl smeek ik haar om haar dochter daaruit te halen en dan zeg ik tegen haar “vergeet niet dat ik dit al heb meegemaakt”.

Ik word badend in het zweet wakker en niet in staat om mij te verroeren. Alsof er in mijn kamer nog een moordenaar aanwezig is.

Ik zit met een vriendin van mij (die ik in het echte leven niet ken) op school. We zitten samen in de klas. Op een bepaald moment komt ze niet opdagen op school en blijkt dat ze is gestorven. Even later zit ze weer gewoon naast me in de klas, maar de rest kan haar niet zien omdat ze niet meer leeft maar ik zie haar nog wel. Wij babbelen gewoon met elkaar alsof ze nog leeft en als ik haar vraag hoe het komt dat ze nog op de school zit zegt ze tegen me dat ze daar thuishoort omdat haar zoontje daar gestorven is. Voor de les begint zitten we altijd samen buiten op een betonnen vensterbank van de school. Als we dan de leraar/directeur zien aankomen gooien we onze peuk op de vloer en springen van de vensterbank af  (waar ik elke keer wat aarzeling bij heb omdat het hoger lijkt dan het is). Voor de ingang van de school staat dan iemand met een vuilniszak zodat we eerst ons afval (snoepverpakkingen enzo) daarin gooien en dan mogen we allemaal een brikje melk drinken voor we de school binnengaan.

X komt een lezing geven in de klas (ze heeft een ander kapsel dan in het echt zodat ik haar moeilijk herken) over Liam, een fretje van mij dat gestorven is en dat hij vermoedelijk heeft gevochten met één van de andere fretjes omdat er 2 van zijn teentjes zijn afgebeten. Ik krijg een vrij schuldig gevoel als ze met die lezing begint.

Na de school blijven die gestorven vriendin en ik ’s nachts in de klas op een matras slapen.

Er was een donkere sfeer in deze droom, alsof het constant avond was, ook weinig verlichting in de school zelf enzo en toen ik wakker werd had ik een zeer akelig gevoel over mij en durfde me bijna niet te bewegen.

Ik loop met een paar mensen rond in een stadje in een ander land, weet niet welk. Over pleintjes en door smalle kasseien straatjes belanden we in een pub. Opeens merk ik dat ik enkel mijn zwarte zwembroek aan heb en een zwart jasje erover, maar niemand blijkt het te merken. Ik vraag aan de rest van het gezelschap of het mogelijk is om terug te gaan naar het hotel om mij te gaan omkleden, want ik voel mij zo niet op mijn gemak, maar zij zeggen dat het niet meer gaat omdat het hotel al te veraf is.

Terug verder rondlopend in het stadje komen we opeens bij een hoge ijzeren stelling waarvan ze me zeggen dat ik erop moet klimmen om aan de bankautomaat te geraken. Ik wil niet omdat ik heel erg hoogtevrees heb, maar kruip er vervolgens toch op en net wanneer ik erop sta, begint iemand van het gezelschap heel hard met de stelling te schommelen, gelijk een echte schommel. Ik roep heel luid uit van paniek dat ze ermee moet stoppen, maar ze lacht heel hard en blijft de stellingschommel duwen. Ik spring van de stelling af en loop boos weg, in mijn eentje door de onbekende stad. Na even door de straten te hebben gewandeld kom ik de rest terug tegen maar ze bekijken me boos en lopen gewoon vlak naast me door. Dan komt het toch tot een confrontatie en scheld ik hun het lijf vol en brul heel luid en vol woede: Ik ben het kotsbeu om altijd iedereen te plezieren!

Ik draai me om en loop in mijn eentje verder, de rest volgt vanop een afstand, afwijkend van mij. Ik wil me omdraaien naar hun toe, omdat ik me verloren voel, maar doe het niet.

Aangekomen op een groot plein vol met auto’s kijk ik rond op zoek naar mijn wagen …