 |
|
|
| Paikea's dromendagboek |
| Ik hou van dromen. Niet zozeer om ze te kunnen ontcijferen of analyseren, want voor mij is het al voldoende om mijn dromen gewoon te kunnen 'zien'. Ik ben ervan overtuigd dat mijn onderbewuste precies weet wat er
moet gebeuren en wat het moet doen voor mij om in evenwicht te blijven. Het enige wat ik moet doen, is voelen wat er binnenin mij omgaat... en dat is nu net wat soms zo moeilijk is. Dromen brengen me dichter bij mezelf.
Laten datgene los wat me in de echte wereld vasthoudt en laten me voelen wat het is om vrij te zijn in mijn eigen hoofd...
|
|
| 19-03-2015 |
 Droom 216: vernielde gitaar (498467) |
Ik ben in het ouderlijke huis. Mijn zus en schoonbroer zijn
op visite. Zij zitten in de woonkamer. Ik zet me erbij in de zetel ernaast,
maar dan zegt mijn vader op een nogal ruwe manier dat ik maar ergens anders
moet gaan zitten
alsof hij me op mijn plaats wil zetten ofzo. Ik antwoord hem
al even ruw: howla! Ben al weg!
sta op en ga naar de slaapkamer. Even later
komen mijn zus en schoonbroer me na en komen bij mij op de slaapkamer zitten.
Ik neem mijn gitaar en wil een lied spelen, tot ik merk dat er iets met de
snaren scheelt. Ze hangen helemaal scheef. Ik kijk tegoei en zie in de
klankkast de sticker ook scheef hangen. Ik neem de gitaar vast en draai hem
eens rond en zie dat er op de zijkanten hele lagen afgescheurd zijn en met iets
in gekapt is ofzo. Ik zeg tegen mijn zus
dit is met opzet gedaan
en vraag me
af wie dat gedaan kan hebben. Zij beschuldigt een oude collega van me, maar ik
kan me niet herinneren dat die collega daar was, dus dat lijkt me al
uitgesloten.
Even later lig ik te slapen (in mijn droom) en word plots
wakker. Ik zie in de schemering een man door de kieropening van de
slaapkamerdeur naar mij staren. Ik krijg het doodsbenauwd. Hij greinst en doet
de deur dicht. Even blijf ik gehurkt op mijn bed zitten. Weet niet goed wat
doen
maar dan word ik woedend. Ik grijp een stalen buis ergens op de grond en
storm de gang op. Deur per deur ga ik af tot ik hem tegenkom. Als hij voor me
staat val ik aan, maar ik lijk hem niet echt te kunnen deren. Ik kom mijn vader
tegen in de bureau en vraag zijn hulp, maar hij lijkt helemaal groggy en het
lijkt hem niets te schelen. Even verdenk ik hem om mee in een complot te
zitten. Mijn stalen buis is nu flexibel geworden en ik zwaai ermee als een
zweep. De man gaat naar buiten, maar ik loop hem na. Het is ondertussen al
licht geworden. Ik raak hem meermaals met mijn zweep, voornamelijk in het
gezicht. Er verschijnen een paar strepen, maar hij doet niets. Ik ga naar zijn
wagen want ik wil zijn nummerplaat onthouden
en lees de cijfers: 498467. Ik merk dan nog een tweede wagen op waar nog
een andere nummerplaat op staat, maar ik blijf me focussen op die ene
nummerplaat en word tenslotte wakker met deze herhaalde cijfers in mijn hoofd
498467.
|
|
|
|
|
| 26-02-2015 |
| Droom 215: kleine zwarte 'rotsen' in de zee bewegen |
Ik weet niet in welk land ik ben, maar ik wandel met iemand (onbekend persoon) naast een strand die, tussen rotsen door, uitkijkt over een zee. Bij elke mogelijkheid tussenin wil ik afdalen naar het strand, maar de persoon die bij me is kijkt dan twijfelend en wil nog verder door gaan. Op een bepaald moment zie ik kleine zwarte 'rotsen' in de zee bewegen en ik realiseer me dat het walvissen zijn. Verbaasd ga ik naar beneden. Er ligt een stenen pad dwars over het strand dat uitloopt tot bijna in het water. Ik ren over het pad richting water en zet tijdens het rennen mijn camera al klaar in video-stand. De walvissen 'hobbelen' wat vooruit gelijk zeehonden. Ik blijf stil staan en richt mijn camera op hun. Opeens draait er een walvis zich om en komt mijn richting uit 'gehobbeld'. Hij lijkt plots een grote grijze blinkende dolfijn. Ik zie zijn kop in het schermpje van mijn camera groter en groter worden en besef dat ik snel achteruit moet lopen want hij komt veel te dichtbij! Tijden het achteruit rennen blijf ik omkijken want ik wil geen moment missen, maar mijn zicht wordt steeds meer wazig.. gelijk wat ik zou zien zonder bril/lenzen. Ik heb er geen idee van hoe ver de dolfijn nu van mij verwijderd is...
|
|
|
|
|
| 25-02-2015 |
| Droom 214: de hand van het kwaad |
Een hele groep dieren werden opzettelijk verbrand in een stal. Ik zag ze allemaal liggen op een stapel op de grond met een grote doek over. Ik zag o.a. een paard onder de stapel. Hij was nog niet helemaal dood want ik zag hem nog bewegen met zijn ogen. Ik ging kortbij om hem gerust te stellen, maar iemand zat met zijn handen aan de dieren en ik gebood hem om ervan af te blijven, omdat zijn aanrakingen erg pijnlijk waren op hun verbrandde huid. Ik begon te huilen... en kon niet meer stoppen. Het leek wel uren dat ik zat te huilen... omdat ik er met mijn hoofd niet bij kon hoe mensen tot zoiets in staat kunnen zijn. Mijn hele lichaam schokte van het huilen en ik ontwaakte langzaam terwijl ik mijn lichaam nog voelde naschokken...
Even later viel ik terug in slaap...
Ik sta voor een grote oven. Een oude bakstenen oven met een ijzeren deurtje in. Ik doe de zwarte ijzeren deur open en zie in het vuur een hand verschijnen. Naar mijn gevoel was het de hand van het kwaad. Van al het leed en onmacht die ik voelde. Ik keek rond maar zag niemand in de kamer tot ik naar boven keek en twee benen zag bengelen boven mij. Er zat iemand op de oven. Ik zag niet wie, enkel de benen. Ik doe de deur van de kamer open en kijk uit op een lange gang waarin een gedaante in het zwart staat met een geweer op mij gericht. Ik smijt de deur dicht. De kogel gaat door de deur en ik voel hem langs mijn pinkje schampen. Ik begin te rennen rennen rennen... mijn pink bloedt behoorlijk, maar er lijkt geen grote schade te zijn.
Even later ben ik weer in diezelfde kamer. Doe het zwarte deurtje open en zie weeral de hand in het vuur verschijnen. Ik wil voorbereid zijn en raap een houten balk van de grond om de gedaante te lijf te kunnen gaan. Ik wil hem neerslaan! Pijn doen!... maar als hij verschijnt, lijk ik er niet in te slagen om hem degelijk te kunnen raken. Ik denk dit houten balkje is niet effectief genoeg.
Even later ben ik weer in diezelfde kamer. Weeral de hand die verschijnt in het vuur. Ik maak de bezemsteel los van een bezem die daar op de grond ligt en wil hem aanvallen met de houten steel, maar ook deze lijkt niet effectief genoeg en ik lijk hem niet te kunnen deren.
Even later ben ik weeral in de kamer. Doe het deurtje open. De hand verschijnt. Het enige wat ik nog rond me vind om te gebruiken is een vliegenmepper, maar ook dit lijkt weerloos tegen het kwaad...
|
|
|
|
|
| 29-01-2015 |
| Droom 213: achter één maand |
Ik ben bij mijn ouders thuis en mijn moeder roept me om te zeggen dat iemand me wil spreken aan de telefoon. Ik neem de hoorn aan en het blijkt haar oudste zus te zijn. Ze groet me met de naam van mijn broer, maar ik corrigeer haar niet want ik weet dat ze gewoon wat verward is. Ik vraag hoe het met haar gaat waarop ze antwoordt dat ze vandaag zal sterven (euthanasie denk ik) en ze vraagt me of ik achter één maand.................. en dan volgt er een lange stilte. Ik hoor haar niet meer en vraag me af wat ze wil dat ik achter één maand doe...
|
|
|
|
|
| 25-01-2015 |
| Droom 212: ik zie zijn gelaat in het zwakke kaarslicht |
Ik zit met een viertal mensen rond tafel. Schuin tegenover me zit een man die zich voordoet als god. Hij lijkt een beetje op Seymour Hoffman. Ik weet echter uit een gevoel van herinnering dat hij god niet is, maar de duivel. Ik probeer de anderen te overtuigen, maar zij lijken blind voor de man zijn ware identiteit. De man staat op en stapt rond de tafel naar mij toe. Het is nu heel donker geworden. Er is enkel verlichting door een paar kleine kaarsjes die op tafel staan. Hij staat nu vlak achter me. Ik neem een kaarsje van tafel, draai me om en houd het kaarsje tussen ons in. Het vuur lijkt het enige te zijn wat hem op een afstand kan houden, maar het vlammetje wordt al snel heel klein en dooft uit. Snel neem ik een ander kaarsje van tafel en richt het weer naar de man. Ik zie zijn gelaat in het zwakke kaarslicht heel dicht voor me. Hij kijkt me doordringend en onaantastbaar aan. Ook de vlam van dit kaarsje lijkt uit te doven en ik doe wat ik kan om het vuur terug aan te wakkeren...
|
|
|
|
|
| 23-01-2015 |
| Droom 211: ik moet steeds luider roepen |
Ik ben aan het wandelen met mijn hond (die ik in het waakbestaan niet heb). We wandelen door een wijk waar familieleden wonen die ik al bijna 20 jaar niet meer gezien heb. De hond loopt hun huis binnen en ik ga hem achterna om hem terug te roepen.. want ik ga ervan uit dat de gezinsleden toch niet thuis zijn. Bij het terug naar buiten gaan kom ik mijn nonkel tegen. Ik verberg mijn hoofd in een kap en hoop zo niet op te vallen terwijl ik verder naar buiten loop. Hij heeft me echter wel gezien en loopt achter me ook naar buiten. Zonder omkijken blijf ik door wandelen. Ik roep mijn hond. Het dier dwaalt steeds af en ik moet steeds luider roepen om zijn aandacht te trekken...
|
|
|
|
|
| 21-01-2015 |
| Droom 210: ok dan zie ik jullie straks |
Ik breng met een paar vrienden een bezoekje op het werk bij een vriendin. We stappen via de hoofdinging door een gang en gaan daar een kleedkamer binnen. Zij verdwijnt dan uit de kleedkamer omdat ze nog iets moet gaan halen boven. Ik ben nu alleen daar met een collega van haar die ik niet ken. Ik merk plots een badkuip op in het midden van de kleedkamer. De badkuip is nog vol, maar het water is vuil. Er drijven kleine zwarte zandvlokjes in. Ik laat het water weglopen tot er nog maar een klein beetje in zit en dan zegt mijn vriendin haar collega dat het goed is zo en dat beetje mag laten staan. Ze vindt het aardig dat ik help opruimen. Ik glij met mijn hand over het koude wateroppervlak en merk nu op dat er ticketjes op drijven. Ik haal de kleine kartonnen ticketjes uit het water en sorteer ze per grootte op een tafel naast de badkuip. Er staan films op afgebeeld.
Mijn vrienden zijn nu terug bij me en we verlaten de kleedkamer. Als we terug op de gang staan weten ze niet goed welke richting ze uit moeten om naar de uitgang te gaan. Ik wijs hun welke weg we moeten uitgaan, maar ze begrijpen me precies niet goed. Ik zeg dan.. ok dan zie ik jullie straks.. en wandel door de gang richting uitgang. Als ik om kijk zie ik dat ze toch dezelfde richting op komen.
Ik kom aan bij de hoofdingang, maar in plaats van naar buiten te gaan wandel ik de andere kant op. Het gebouw is nu een ziekenhuis en ik ben weer alleen. Ik stap nu door een andere lange gang. Typisch ziekenhuis. Veel wit. Ik hoor een hartmachine een alarm geven. Verpleegsters snellen zich op zoek naar een dokter, maar een jonge dokter die passeert zegt dat er niets aan de hand is en de patiënt gewoon even een dutje heeft gedaan. In het passeren werp ik een blik in de kamer, maar zie niemand liggen.
Ik wandel door tot ik aan een kleinere uitgang uitkom, aan de achterkant van het ziekenhuis. Mijn vrienden zijn terug bij me en we wandelen naar buiten, tot we te horen krijgen dat er een gijzeling aan de gang is. Een groep vrouwen is doodgeschoten en de dader loopt nog ergens vrij rond. Er zou een verdacht persoon rondhangen aan de kleinere uitgang aan de achterkant van het gebouw. Ik kijk om en zie een man aan de deur staan. Ga naar hem toe en probeer een conversatie aan te knopen om te zien of hij het is. De man lijkt verdwaasd en doet zich voor als één van de dokters. Ik weet dat hij niet de dader is.
We gaan terug naar buiten en als we verder door wandelen komen we een andere man tegen. Hij heeft rossig haar en een baard en in het passeren neemt hij mijn arm vast. Ik voel aan dat hij de dader is en trek mijn arm terug. Hij haalt een geweer tevoorschijn en houdt die onder zijn zwart afgeschoten bedrukte t-shirt. Ik begin te huilen en vraag of ik weg mag. Hij zegt ja, maar dan moet ge snel zijn. Ik draai me zonder aarzelen om en begin te rennen. De dader loopt dezelfde kant uit als ons. Ik heb nu mijn nichtje vast aan haar hand. Hoewel zij in het echt al lang volwassen is, is ze nu in mijn droom weer een klein meisje. Ik moedig haar aan om sneller te rennen. We komen weer uit aan de hoofdingang van het gebouw...
|
|
|
|
|
| 17-01-2015 |
| Droom 209: wazig oog |
Mijn linkeroog was heel erg vermoeid en zo wazig dat ik er amper door kon zien. Ik probeerde steeds om me beter te focussen..
|
|
|
|
|
| 03-01-2015 |
| Droom 208: ik steel de schoenen |
Ik verblijf in een gastgezin of zoiets. Een vader, moeder, dochter en zoon. Geen idee waarom. Mijn kleren zitten in een valies en ik heb een kleine blauwe safe op de slaapkamer staan (weet niet meer wat er in stak).
De dochter is een knutselwerkje of zoiets kwijt en ik kom het per toeval tegen in een zakje, op de gang achter een deur. Ik zeg tegen haar, had uw werkje toevallig een schaartje? Ze zegt ja. Stond er toevallig een vlindertje op? Ze zegt weer ja en ik licht haar in over waar ik het had gezien.
Ik wandel met iemand door de tuin, mijn echte vader is op visite, want zijn auto staat op de oprit. De tuin grenst aan de tuin van de buren en we wandelen over de tuin van de buren, passeren hun voordeur en ik zie daar een paar schoenen staan die ik leuk vind. Het zijn grijs-achtige baskets en aan de zijkant staan er kleine eendjes op. Ik steel de schoenen, probeer ze zowat te verstoppen achter mijn rug en wandel door tot aan de auto van mijn vader, doe de achterdeur open en leg ze achter de zetel.
Ik ben onderweg naar school en rijd al zittend op een skateboard over de straten. Er hangt overal nog kerstversiering. Ik passeer een huis aan mijn rechterkant waar 2 kinderen, een jongen en een meisje buiten staan. Ze vertellen heel fier over hun kerstversiering en dat ze een prijs hebben gewonnen...
|
|
|
|
|
| 01-01-2015 |
| Droom 207: furby wordt door de wind uit het opengeklapte raam geblazen |
Ik ben in het ouderlijk huis, in mijn oude slaapkamer die er heel wanordelijk uitziet. Er hangen planken en prikborden tegen de muren en alles hangt vol met vanalles. Het is er ook nogal stoffig. Een furby wordt door de wind uit het opengeklapte raam geblazen en ik ren naar buiten om hem te vangen. Hij wordt richting straat geblazen waar er redelijk veel verkeer voorbij komt. Ik probeer tussen de auto's door het ding te pakken tot hij plots geraakt wordt door een auto. De furby is nu een witte meisjesachtige robot geworden. Ik help haar van de straat af en zie dat ze een stukje van haar voet afgebroken heeft. Ze springt in mijn armen en ik draag haar een stukje, maar wil niet te betuttelend doen, dus ik zet haar terug op de grond en ondersteun haar met mijn arm. Ze zet een klein stapje, maar springt dan terug in mijn armen.
Als we weer binnen zijn zet ik haar ergens neer en neem plaats aan tafel. Iedereen is denk ik al klaar met eten, want er staan allemaal lege gebruikte kommetjes enzo op tafel. Mijn moeder zegt dat ik even moet wachten, ze moet even iemand gaan helpen op de gang en is zo terug om iets voor mij klaar te maken. Ik zit te wachten en wachten... maar dan een hele tijd later zie ik haar door de deuropening van de gang. Ze is daar aan het stofzuigen. Ik voel me wat teleurgesteld omdat ze mij blijkbaar vergeten is en twijfel of ik het nu maar zelf zal maken of niet...
|
|
|
|
|
| 24-12-2014 |
| Droom 206: ventilator |
Ik ben in een winkel en wil een ventilator kopen, maar als ik aan de kassa kom en de ventilator zie staan bedenk ik me dat ik nog een andere ventilator achteraan in de winkel had gezien die er iets beter uitziet. Ik vraag aan de verkoper wat het verschil is tussen de twee, maar hij kan niet echt een duidelijk antwoord geven. Ik vraag dan naar het verschil in prijs en hij zegt een paar honderd euro. Ik kies dan maar voor deze ventilator. Ik steek mijn bankkaartje in, maar de betaling duurt nogal lang en ik bedenk me dat ik eigenlijk geen idee heb hoeveel dit ding kost. Ik zie dan op het schermpje 818,... nog iets staan en zet de verkoper onder druk om de betaling te annuleren want zoveel geld wil ik daar niet aan geven. Met een rode stotterende kop probeert hij te protesteren, maar ik zeg dat ik anders in de deuropening met mijn ventilator blijf zitten tot iemand hem van mij heeft overgekocht...
|
|
|
|
|
| 17-12-2014 |
| Droom 205: ik lig nog in die stoel waar ik ervoor zat, in een diepe slaap |
Tijdens een middagdutje:
Ik droom dat ik tijdens een les in de aula in slaap ben gevallen. Ik denk dan dat ik terug wakker ben en schuif een stoel op naar rechts (weet niet meer precies waarom), maar als ik links van mij kijk zie ik dat ik nog niet wakker ben want ik lig nog in die stoel waar ik ervoor zat, in een diepe slaap. Ik besluit dan maar om me ook in deze stoel achteruit te laten zakken en probeer terug in slaap te geraken. Ik sluit mijn ogen en voel mezelf wegzakken in een diepe slaap. Een tintelend gevoel aan mijn linkerkant overtuigt me dat ik terug naar mijn andere slapende lichaam toe getrokken word. Ik laat het gebeuren en probeer bewust te voelen wat ik ervaar. Ik zak nog dieper weg. Even later probeer ik te ontwaken om te zien of ik terug in mijn (slapende) lichaam zit (op de eerste stoel) en dat blijkt het geval, maar als ik opsta en uit de aula wil stappen verlopen mijn bewegingen heel erg moeizaam, alsof er een deel van mijn lichaam nog in slaap is.
Ik hoor ook dat een medestudent een verslag luidop aan het voorlezen is en denk oei ik ga niet kunnen meedoen want ik heb mijn verslag al bij een andere docente ingeleverd. Ik herinner me nog dat ik mijn verslag op haar bureel ben gaan inleveren en als ik uit haar bureel stapte een beetje de weg kwijt was. Misschien heb ik de foute deur genomen? Ik stap terug haar bureel binnen, maar zie dan dat het toch de juiste deur was. Ik ga terug door dezelfde deur naar buiten en ben helemaal gedesoriënteerd want ik herken deze gang niet en weet niet waar ik naartoe moet.
Ik kan dit tweede stukje droom niet goed plaatsen omdat ik niet weet of het gebeurde vóór, tijdens of na mijn droom-in-de-droom...
|
|
|
|
|
| 27-11-2014 |
| Droom 204: hoe lang zijt gij hier al?! |
In deze droom woon ik in een ander appartement. Het gebouw heeft meerdere verdiepen. Als ik de trappen opstap merk ik dat ze overal hetzelfde uitziet, behalve het laatste stuk trap dat naar de bovenste verdieping gaat. Hier is de trap plots veel authentieker en karaktervol en er ligt een tapijt op de treden. Ik voel me heel comfortabel als ik in het appartement ben. Het voelt aan als een stukje van mezelf. Later kom ik terug aan in het appartement, maar als ik de deur opendoe hoor ik een stofzuiger in één van de kamers. Alle kamers zijn donker, behalve één kamer, maar nog voor ik daar ben merk ik iemand op die in de donkere kamer voor mij staat. Ik voel me boos worden omdat ze mijn stulpje zijn binnengekomen zonder dat ik ervan wist. Met een boze stem vraag ik aan de schim in het donker.. hoe lang zijt gij hier al?! Ik knip gelijk op de lichtschakelaar tegen de muur naast me, maar het licht gaat niet aan, dus ik zie nog steeds niet wie er voor me staat. Dan plots is het vanzelf licht en ik zie een oudere vrouw voor me staan. Ze kijkt me doordringend aan. Ik voel me nog steeds boos en laat met luide stem weten dat ik niet wens dat er iemand mijn huis binnenkomt zonder dat ik ervan weet, maar op een meer veralgemeende manier...
|
|
|
|
|
| 31-10-2014 |
| Droom 203: groot stuk 'doorweekte' huid van mijn rechtervoet |
Ik ben mij aan het omkleden in een kleedhokje aan het zwembad. Er is niet zo veel tijd en ik heb veel te dragen. Ik loop naar beneden en ik merk dat er een groot stuk 'doorweekte' huid van mijn rechtervoet is losgekomen. Erg vies. Een oude klasgenote van mij zit daar en ze vraagt waarom ik mijn broek nog aan heb over mijn badpak. Ik zeg haar dat ik toch nog terug naar boven moet omdat ik niet alles in 1 keer kon dragen. Als ik terug naar boven loop moet ik plots heel dringend naar het toilet, maar op het eerste verdiep blijkt geen toilet te zijn. Ik snel de trappen op, nog een verdiep hoger en zie een bordje toiletten staan. Ik ben er meteen. Terug aan de kleedhokjes maak ik me verder klaar. Ik merk dat mijn grote teen wat gekwetst is omdat er op die plaats te veel huid is losgekomen. Op mijn hiel hangt nog een stuk huid half los. Ik wil het er af trekken, maar dat gaat niet.
We hadden ook een opdracht gekregen om een eigen werkje mee te brengen voor iemand. Dat van mij is voor de oude klasgenote en het is een, met-kleine-latjes oprolbaar blad waar een spreuk opstaat. In de spreuk is iets persoonlijks van haar verwerkt. Het is een zilverkleurig bedeltje of zoiets. De tijd begint nu wel heel erg te dringen en beneden staat een grote groep op ons te wachten. Ik rol mijn werkje op en vertrek naar beneden...
|
|
|
|
|
| 27-09-2014 |
| Droom 202: droom in een droom |
Ik doe in mijn droom mijn ogen dicht om te slapen en zie een jonge man voor mijn ogen verschijnen. We voeren een gesprekje over geestverschijningen waarbij ik hem mijn visie uitleg en dat geesten niet altijd ouderen hoeven te zijn, omdat er ook veel jonge mensen sterven. De jonge man kijkt me indringend aan en er ontstaat precies een warmtegloed rond hem. Ik krijg er een heel raar gevoel bij en wil ermee stoppen, dus ik besluit mijn ogen open te doen zodat de droom (in mijn droom) voorbij is. Meteen erna rinkelt mijn telefoon en word ik in RL wakker...
|
|
|
|
|
| 21-09-2014 |
| Droom 201: het eierenschandaal |
Ik weet niet goed hoe ik over mijn droom van vandaag moet beginnen, enkel dat ik weet, dat deze droom niet over mezelf ging. Het gaat over een man, die een jarenlang proces heeft ondergaan om een schandaal proberen te bewijzen waarin een illegaal en gevaarlijk product werd gesmokkeld en vele mannen werden gesneuveld in de strijd naar de waarheid. Ik noem het.. het eierenschandaal, met dank aan het kleine jongetje die na lang zwijgen de laatste clue onthulde waarin het voor de man allemaal duidelijk werd. Het product werd met een kleine injectie bij eieren ingespoten en vervoerd. Het jongetje had waarschijnlijk één van de 'bad guys' horen spreken hierover. De droom was in het engels en speelde zich af ergens rond 1940, afgaande de wagens waarin ze rondreden. Eén opvallende blauwe wagen kwam specifiek in beeld, waarin vrouwen werden opgepikt. Ze werden compleet respectloos behandeld alsof ze niks meer waren dan een lustobject. Ik zag ook hoe enkele van de vrouwen in opstand kwamen en begonnen samen te spannen.
Toen de man erachter kwam dat de eieren ingespoten werden, snelde hij naar een groot huis. Het was al avond en ik geloof dat het regende. Hij rende de trappen voor het huis op en zocht de kamers af naar zijn compagnon. Toen hij hem vond, in gezelschap van anderen, riep hij hem apart, maar zelfs bij het fluisteren merkte hij dat de rest kon meeluisteren, dus nam hij hem mee naar buiten om het grote nieuws proberen te vertellen, maar hij kreeg van zijn compagnon eerst een vermoeide reactie. Hij zei dat hij het eindelijk van zich af had kunnen zetten en er niet opnieuw over wou beginnen, maar toen hij hoorde waar de man achter gekomen was begon het tot hem door te dringen dat ze eindelijk gevonden hadden waar ze zo lang naar op zoek waren geweest. Samen gingen ze op zoek naar de 'bad guy' om hem eindelijk te kunnen klissen. De bad guy werd opgepikt aan zijn blauwe wagen. Het regende nog steeds en de man en zijn compagnon omhelsden mekaar. Blij en opgelucht dat het eindelijk achter de rug was. Ik werd al schokkend wakker, alsof ik in hevige tranen van blijdschap was geweest...
Het is erg moeilijk om dit te schrijven, omdat ik de emoties van de man geprojecteerd voelde op mezelf en zijn jarenlange intensieve strijd moest ingekort worden tot één droom om tot bij mij te geraken. Hierdoor werd me het grote verhaal meegedeeld, maar kreeg ik daarnaast slechts enkele details, die voor hem het meest aangrijpend zijn geweest.
Het was een film waarin ik heb mogen meevoelen in de hoofdrol van een ander.
|
|
|
|
|
| 29-08-2014 |
| Droom 200: haven / rituele slacht in het bos / de laatste dag |
Ik wandel rond in een meubelzaak. Voor me loopt een vrouw met een klein meisje. In de deuropening naar de slaapafdeling hangen lange slierten. Ik loop door de lange slierten en hoor de vrouw iets verderop over de uitvinder of zoiets van een matras vertellen aan haar dochter (of kleindochter kan ook). Het woordje 'haven (op z'n engels)' komt erin voor. Het is erg technische uitleg en het meisje lijkt niet erg geïnterresseerd. Ik wandel dan in een ruimte waar bekleedde duo-stoelen staan. Eén paar lijkt op bioscoop stoelen. Ik ga erin zitten en test ze uit, maar ik word steeds meer en meer moe en val bijna in slaap. Ik wankel door de gangen en kan mijn ogen bijna niet meer openhouden. Iemand ondersteunt me en zet me terug neer in één van de stoelen...
Ik vaar met mijn neefje in een opblaasbootje door een bos. De paden zijn van water. Hij verliest een peddel en moet die terug opvissen uit het water. Ik neem de peddel aan en schuif er ringetjes rond zodat de peddels niet meer kunnen wegslippen. Iets verderop hangen boven het waterpad witte koeien ondersteboven. Het lijkt wel alsof hun koppen gevild zijn en er is iets met hun ogen gedaan. Gruwelijk. We varen er met ons bootje onderdoor. Ik zie verderop dat ze bezig zijn met een wit paard te slachten. Het dier hangt ook ondersteboven aan een boom en stribbelt nog tegen. Er loopt bloed langs zijn hals naar beneden. Ik krijg het gevoel dat er één of ander vreselijk ritueel aan de gang is in het bos. Ik wil niet onder het paard door. Ik wil terug varen, maar met de stroming kunnen we alleen maar vooruit. Als we het paard naderen zie ik dat er ook iets met zijn ogen gebeurd is. Ik denk uitgehold ofzo en er lijkt iets anders in de plaats zijn gestopt. Verderop zie ik in het duister door de bomen een soort kampvuur. Ik ben bang dat daar de dierenmoordenaars zitten en sla met ons bootje een waterpad vroeger af naar links, maar zie dat dit pad uitloopt op een soort altaar-eilandje waar we alleen maar langs links of rechts rond kunnen...
Ik ben met een vriendin op ons werk. Weet niet zo goed welk werk. Het lijkt wel een winkel, maar soms ook weer op rijhuisjes met gangen tussen. Het is mijn laatste werkdag, denk ik. We moesten iets controleren en net voor we willen vertrekken krijgen we nog een laatste opdrachtje om even snel uit te voeren. Ik hoor iemand vragen waar vind ik dat en iemand antwoord.. onder de nootjes! We gaan naar een rek met nootjes en in de schap eronder staan glazen potjes met sauzen. We moeten even kijken welke saus moest bijbesteld worden. Ik check de potjes en merk dat er van ene nog maar weinig over zijn. Mijn vriendin toont me twee potten waarvan de datum verstreken is. Ze stelt voor dat we dit aan de baas gaan laten zien omdat er vlak voor ons iemand de opdracht had om dit te controleren en blijkbaar gewoon niet gedaan heeft. We hebben in totaal drie potten. We nemen ze mee naar een ander rijhuisje verderop de gang aan de linkerkant. Als ik binnenkom heeft zij blijkbaar al met de baas gesproken, maar ze heeft niets van de potten gezegd omdat hij blijkbaar in een slechte bui was. Ik zeg ja maakt ook niet uit eigenlijk want het is toch de laatste dag...
|
|
|
|
|
| 27-08-2014 |
| Droom 199: koud bad / rol plastic |
Ik geloof dat ik in mijn droom recent verhuist ben. Als ik boven op de badkamer kom merk ik dat de badkamervloer bedekt is met een laagje water. Het water staat 10cm hoog ongeveer. Er staat een afvoerputje in de betegelde vloer, ter hoogte van de wasbak, maar het water loopt niet weg. Misschien is het afvoerputje wel verstopt en ik bedenk me dat ik dat later even moet checken. Ondertussen ben ik water in het bad aan het laten lopen, maar ik besef precies nogal laat dat het een bad is want ik ben plots erg blij dat ik weer een bad heb ipv alleen een douche. Wat heb ik dat gemist! Ik ga in het bad zitten. Het licht blijkt nu uit te zijn want het is erg duister in de badkamer. Ik kijk naar de kraan aan het bad die nog aan het lopen is en merk dat het water kouder en kouder wordt. Het warm water zal wel op zijn, dus ik draai de kraan dicht. Ik wil proberen toch van mijn bad te genieten, ook al is het wat aan de koude kant, en laat me op mijn rug naar onder glijden. Ik hou mijn hoofd naar achter en dompel helemaal onder, maar als mijn hoofd terug boven water komt ben ik plots wat duizelig en licht in mijn hoofd...
Een vriendin van me heeft een rol doorschijnende plastic gekocht. Om één of andere reden wil ze meten hoeveel plastic er op de rol zit, dus ze neemt de rol mee op straat en begint die boven de asfalt uit te rollen. Ze weet niet goed hoe ze de plastic moet gaan meten, dus ze neemt een klein plastic zakske en begint met de lengte van dat zakske de grote rol af te gaan. Ik zeg waarom gebruikt ge niet gewoon de lintmeter, dat is toch veel praktischer en we merken plots dat iemand inderdaad een lintmeter vast heeft (om de kleine zakjes te meten of zoiets). Ik neem de lintmeter over en begin de afgerolde plastic te meten. Zij komt erbij staan om de plastic te helpen spannen en dan zet ze haar vinger bij elke meter zodat ik vanaf dat punt opnieuw een meter verder ga. Ik zeg haar dat ze haar vinger moet proberen zo juist mogelijk te zetten zodat we zo correct mogelijk kunnen meten. Als ik aan het eind van de plastic kom, merk ik dat ze haar vinger te vroeg heeft weggenomen zodoende dat ik het laatste 'reststukje' nog niet heb kunnen meten. Het was in totaal 4m en een beetje. Ik vraag me af of ik nu weer van vooraf aan zou beginnen...
|
|
|
|
|
| 25-08-2014 |
| Droom 198: huwelijksaanzoek van mijn ex |
Ik ben bij mijn ex thuis (niet zijn echte thuis). Er zijn nog een paar kameraden van hem daar. Zij zitten in een andere ruimte dan mij. Mijn gitaar staat bij hun in de woonkamer en ik hoor iemand mijn gitaar afstemmen. Ik ga kijken in de deuropening en zie nog net een kameraad van hem de gitaar aangeven aan mijn ex die hem op zijn beurt rap op zijn plaats terugzet. Ik zeg vanuit de deuropening.. hela afblijven he! en draai me terug om. Ik ben een andere gitaar aan het kuisen. Met een vochtig doekje maak ik heb picobello van boven tot onder zuiver. Wanneer ik klaar ben, trots op mijn blinkende gitaar, wil ik hem er gaan bijzetten maar dan bedenk ik me dat ik deze liever meeneem naar huis omdat ik daar anders gene heb staan om op te spelen. Ik ga terug in de deuropening van de woonkamer staan en roep de jongens vaarwel, maar als ik wil vertrekken hoor ik mijn ex vragend zeggen.. tot straks he?! Ik kijk op de klok en het is al erg laat, 23u zoiets en buiten is het al erg donker. Ik zeg dat ik niet meer terug kom straks en vraag me af waarom hij wil dat ik zo laat nog eens op en af kom. Hij komt de keuken binnengestapt, haalt een rode roos tevoorschijn en stopt die tussen zijn tanden. Ik voel mezelf lichtjes in shock geraken en hoor hem vragen of ik met hem wil trouwen. Hij haalt een ring tevoorschijn en schuift die over mijn vinger, maar de ring past maar half en zit helemaal scheef. Ik slaak een kreet van verwondering maar weet compleet niet wat zeggen. Ik zie zijn blik, wachtend op een antwoord, ik ben in paniek en voel mijn handen trillen, maar ik denk bij mezelf... zeg iets, wat dan ook.. ik moet nu iets zeggen.. ik voel de druk.. en ik zeg tegen hem dat ik daar eerst over wil nadenken. Hij is teleurgesteld. Ik zeg dat ik dit helemaal niet had zien aankomen. Hij is helemaal niet het huwelijkstype, dus ik vraag me ook af waarom hij dit wilt. Het is een mooie ring. Koperachtig. Artistiek. Ik schuif hem tegoei en zie dat de ring toch past. Hij legt me nog uit dat er nog een stuk aan ontbreekt wat erbij zou worden gezet als we zouden trouwen. Ik geef hem nog een kus, maar hij zegt dan tegen me.. ik ben te boos om u nu te troosten. Hij draait zich om en ik ook. Ik stap buiten over de koer naar de auto en ik weet dat ik hier geen ja op ga kunnen zeggen. Dit is niet wat ik wil.
De kameraad zijn auto staat bij de buren. Ik rij met hem mee, maar als ik aan zijn auto kom zie ik dat de wagen achteruit over een diepe borduur moet rijden. Ik bekijk de borduur en zijn banden en maak dan een berekening in mijn hoofd dat hij dat onmogelijk kan halen. De borduur lijkt me veel te diep. De kameraad echter lijkt overtuigd dat het wel zal lukken...
|
|
|
|
|
| 21-08-2014 |
| Droom 197: ik laat hem in mijn hand bijten, ook al doet dat erg pijn |
Ik ben in een soort dierenpark aan het helpen. De eigenaar steekt veel moeite in het park zelf om een of andere prijs te kunnen winnen, maar verwaarloosd daardoor de verzorging van de dieren. Ik ben aan het helpen bij de otters (wat helemaal geen otters blijken te zijn, maar zeehonden). Er zitten er twee in een hok vol stro. Een kleine grijze en een grote dikke grijze. Eén van de otters (zeehonden), de grootste, wordt wel stiekem extra financieel gesteund, omdat het zo een moeilijk dier is en er anders niet veel van terecht zou kunnen komen. Het dier bijt overal in. Ik zit bij hem in het stro en duw mijn hand tegen zijn snuit zodat hij nergens anders in zou bijten, want dat komt niet goed over. Ik laat hem in mijn hand bijten, ook al doet dat erg pijn, maar ik wil niet dat hij anders benadeeld zou worden. Ik voel zijn tanden in mijn vel pitsen, maar met gebalde vuist verbijt ik de pijn...
|
|
|
|
|
|
|
|
|
