 |
|
|
| Paikea's dromendagboek |
| Ik hou van dromen. Niet zozeer om ze te kunnen ontcijferen of analyseren, want voor mij is het al voldoende om mijn dromen gewoon te kunnen 'zien'. Ik ben ervan overtuigd dat mijn onderbewuste precies weet wat er
moet gebeuren en wat het moet doen voor mij om in evenwicht te blijven. Het enige wat ik moet doen, is voelen wat er binnenin mij omgaat... en dat is nu net wat soms zo moeilijk is. Dromen brengen me dichter bij mezelf.
Laten datgene los wat me in de echte wereld vasthoudt en laten me voelen wat het is om vrij te zijn in mijn eigen hoofd...
|
|
| 22-11-2020 |
 Droom 285: shaduwwezen |
In mijn droom lig ik in mijn bed, in dezelfde houding zoals ik in het waakbestaan lig te slapen. Op mijn linkerzij met mijn gezicht naar de open deur van mijn slaapkamer gericht die uitkijkt op de verduisterde gang. Mijn ogen moeten open zijn geweest, want ik zie plots op de gang een donker schaduwwezen met rode ogen en dikke, gewrichtloze spaghettipoten plots snel de hoek om komen, richting mijn slaapkamer. Het wezen springt in een snelle zucht op mijn bed, over mijn rechterzij heen en blijft achter mij staan. Ik voel zijn lichaamswarmte tegen mijn rug en zijn warme adem in de rechterkant van mijn nek. Ik wil mijn linkerarm optillen om hem van mij weg te duwen, maar mijn lichaam is zo verlamd dat ik er amper beweging in krijg. Ik doe heel hard mijn best om toch mijn arm omhoog te krijgen en het lukt een beetje, want ik voel al met mijn vingertoppen dat ik er bijna ben, maar niet helemaal. Ik ben bang omdat ik machteloos en verstijfd moet liggen afwachten wat dat wezen van plan is en ik sla luid een noodkreet uit: "Hey!". Ik schiet wakker van mijn eigen kreet.
|
|
|
|
|
| 16-09-2020 |
| Droom 284: dochter ontvoerd |
|
Ik droom dat ik een dochtertje heb van ongeveer een jaar oud. Het is een blond meisje met lichte oogjes. Ik ben met haar in een kleine winkel die kinderspullen verkoopt. Plots neemt er iemand in de winkel mijn dochter mee. Ik sla in paniek en begin overal te zoeken naar haar. Als ik haar nergens vind, loop ik terug de winkel in en ga naar de winkelier om te vragen wat zij gezien heeft. Ik omschrijf mijn kind en ze zegt dat een agent haar heeft meegenomen. Ik begin mijn stem te verheffen dat er helemaal geen agent was en iemand anders haar mee nam. De winkelier reageert vrij onverschillig en jaagt me enorm op. Ik leen van iemand een gsm en bel naar de politie om de ontvoering te melden. Ik zoek buiten naar een straatnaambord, iets wat eindigt op Leopold en geef de naam van de winkel door. Ik ga terug de winkel in, waar ik de winkelier iets hoor zeggen op haar onverschillige toon en roep naar haar dat ik geen woord meer wil horen van haar. Dan hoor ik plots buiten een motor. Ik loop naar buiten en zie dat de persoon een klein blond meisje voor de trap van de winkel heeft afgezet. Ik loop naar haar toe, maar merk dat het niet mijn kind is. Ze hebben haar omgeruild met een ander meisje. Ik roep naar de persoon op de motor, waar is mijn dochter! Maar ik zie vanonder de helm een gemene glimlach verschijnen en hij/zij rijdt weg. Gebroken val ik neer op de grond. Huilend en schuddend van verdriet. Zo word ik wakker.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
