 |
|
|
| Paikea's dromendagboek |
| Ik hou van dromen. Niet zozeer om ze te kunnen ontcijferen of analyseren, want voor mij is het al voldoende om mijn dromen gewoon te kunnen 'zien'. Ik ben ervan overtuigd dat mijn onderbewuste precies weet wat er
moet gebeuren en wat het moet doen voor mij om in evenwicht te blijven. Het enige wat ik moet doen, is voelen wat er binnenin mij omgaat... en dat is nu net wat soms zo moeilijk is. Dromen brengen me dichter bij mezelf.
Laten datgene los wat me in de echte wereld vasthoudt en laten me voelen wat het is om vrij te zijn in mijn eigen hoofd...
|
|
| 24-04-2013 |
 Droom 170: verlamd in mijn zetel hoor ik mijn ouders al op de trappenhal |
|
Middagdutje in de zetel: Ik word 'wakker' van de
geluiden buiten op de koer. Ik hoor de stemmen van mijn ouders. Ze zijn aan het
spelen met een paar kinderen. Ik denk oh, zal maar rap ff opstaan, dan kan ik
ze sebiet binnen laten, maar.. ik krijg geen beweging in mijn lichaam en besef
meteen dat ik nog aan het dromen ben. Verlamd in mijn zetel hoor ik de stemmen
van mijn ouders al op de trappenhal. Ik denk, oei.. als ik niet kan opstaan,
dan kan ik de deur ook niet openmaken en kunnen ze niet binnen. Ik probeer
nogmaals op te staan, maar krijg geen centimeter bewogen. Plots staan mijn
ouders al aan de zetel, achter mij. Ik zeg tegen hun.. ik zie jullie niet. Kom
even voor mij staan, want ik slaap nog en kan me niet bewegen. Ik hoor aan hun
stemmen dat ze iets opschuiven en volgens mijn weten zou ik ze nu wel moeten
kunnen zien, maar toch zie ik ze niet. Ik word er een beetje ambetant van.
Even later zijn ze weg.. en ik denk.. ik wil deze kans wel even benutten door
wat te oefenen. Ik focus me op bewegen en ik denk, als meteen rechtstaan niet
lukt, dan probeer ik me gewoon om te rollen en op die manier uit mijn zetel te
geraken. Ik laat mijn gewicht naar links rollen en hel al een stukje over de
zetel, maar ik voel 'iets' aan mijn haren trekken. Alsof mijn haren in een
ander soort bewustzijn vasthangen en ik al half eruit hang. Dan hoor ik weer
stemmen. Door het verliezen van mijn concentratie lig ik weeral plat in de
zetel. Het zijn een paar kerels die ik niet ken. Ik zie ze ook niet, want ook
zij staan áchter de zetel. Ze zeggen mijn naam en adres (fout) en het komt een
beetje dreigend over zo van.. we weten wie ge zijt en waar ge woont, dus pas
maar op. Als ze willen vertrekken zeggen ze goeiendag, maar ze worden wat
ambetant omdat ik niks terugzeg, maar ik kan niks terugzeggen omdat ik verlamd
ben. Ik voel dan ineens een klap van iemand zijn hand op mijn gezicht en
verschiet. Ik hou me klaar. Er komt nog een klap, maar ik kan de hand grijpen.
Ook de andere hand heb ik nu vast. Ik voel aan de handen en ze verliezen na
korte tijd hun dreiging. Onze handen raken mekaar nu zacht aan. Ze gaan over
mijn gezicht. Ik heb geen zin meer om hier verlamd te blijven liggen. Iedereen
is weg en ik wil weer een poging doen om iets te ondernemen. Ik denk..
misschien kan ik mezelf in mijn droom niet bewegen omdat ik me te zeer focus op
het visuele. Ik ga eens proberen om mijn ogen dicht te houden. Ik krijg
vanallerlei 'tintelende' beelden en het volgende wat ik me herinner is dat mijn
ogen plots terug opengaan.. ik kan bewegen.. ik kan opstaan.. ik ben wakker.
Ik word s'
morgens aan het eind van mijn droom lucide en heb meteen door dat ik nog niet
wakker ben. Ik lig half op mijn rug, half op mijn linker zij. Ik doe mijn R.C. en
zwaai met mijn rechterhand voor mijn ogen. Ik zie ze niet. Al vrij snel besluit
ik om te proberen opstaan, maar krijg niet meteen beweging in mijn lichaam. Ik moet er erg veel kracht
achter zetten. Als eerste probeer ik om op mijn ellebogen te steunen en me van
daaruit omhoog te drukken. Met veel moeite zit ik rechtop. Ik zie mijn kat links
van mij liggen. Hij slaapt en wordt niet wakker van mijn bewegingen. Ik weet
dat dat komt omdat ik niet echt aan het bewegen ben. Ik experimenteer wat en
raak mijn kat aan en aai hem op zijn kopje terwijl ik naar hem kijk. Ik voel
mezelf zijn kopje aaien, maar ik zie mijn hand niet. Ik lig opeens weer plat en
begin weer van voor af aan om rechtop te geraken. Ik wil gaan rondwandelen,
maar nu gaat het nog moeilijker. Op het moment dat ik weer rechtop zit voel ik
ter hoogte van mijn linkerschouder iets 'losschieten' van mijn lichaam dat daar
nog ligt. Ik draai me al zittend om en zet mijn twee benen uit bed. Ze raken de grond niet. Even later lig ik weeral plat en ik denk ok.. Als ik niet rechtop kan blijven dan probeer ik me gewoon ter plekke om te draaien. Ik begin met mijn
hoofd. Ik wil ze naar rechts draaien, maar krijg er geen beweging in. Ik
gebruik mijn handen om er wat tegen te duwen als hulp. Het lukt, ik krijg mijn
hoofd gedraaid en ze ligt nu op de rechterzij, maar het gekke is dat mijn zicht
niet mee is gedraaid. Ik zie nog steeds hetzelfde als toen ik op mijn linkerzij
lag. Mijn armen liggen nu boven mijn hoofd. Ik voel iemand in mijn rechterhand knijpen en word meteen wakker.
Het is al licht. Ik aai mijn kat en doe mijn R.C. .
Jep! Wakker. Jammer dat ik er niet verder mee ben geraakt. Dit was een mooie
oefenkans geweest...
|
|
|
|
|
| 12-02-2013 |
| Droom 162: Zwarte slijmerige waterbeestjes |
Ik sta samen met een vriendin aan zee. Het is hoogtij en het wilde water slaagt tussen de grote grijze rotsblokken. Mijn vriendin zoekt tussen de rotsblokken achter grote schelpen en schraapt er iets zwart en slijmerig uit om op te eten. Later zijn we op een terras en omdat zij die zwarte slijmerige waterbeestjes zo lekker vindt, krijgt ze daar een glazen beker met water voorgeschoteld waar zo van die levende zwarte beestjes in zitten. Het zijn precies zwarte balletjes met korte tentakels rondom en twee kleine witte oogjes. Zij steekt er één in haar mond en probeert het op te eten, maar ze krijgt het niet kapot gebeten. Het zwart bolletje steekt helf uit haar mond. Dan neemt ze het maar terug uit haar mond want het gaat toch niet lukken. Ik ben blij voor de beestjes dat ze toch niet worden opgegeten, maar dan gooit zij het glas met de beestjes gewoon leeg op de grond achter het terras. Ik zeg nog waarom doet ge dat nu. Dan gaan ze nog allemaal dood.
Even later zien we een zwarte aap. We willen hem bevrijden en laten hem los. De aap klimt in een boom en zo over een omheining, maar dan moet hij nog over een tweede omheining en daar staat vanboven stroom op. Hij probeert zo goed hij kan, maar valt dan naar beneden. Wij lopen rondom om te zien of we hem kunnen helpen en checken de omheining of er nergens een opening is. Even later komen we langs een lage omheining waar een paar aapjes inzitten die het gestalte hebben van een hond. De zwarte aap komt naar me toen. We zetten hem over de draad bij de andere 'apen', maar ik denk dan, die kan daar toch gewoon uitklimmen want dat is helemaal niet hoog. Dan opeens zien we aan de andere kant van het apenverblijf wachters in blauw unifor; rondlopen. Ze hebben ons gezien. Mijn vriendin en ik zetten het op een lopen. We komen langs het bos en communiceren vlotjes 'links', 'rechts'.. tijdens het lopen om tussen de bomen te kunnen verdwijnen. Dan leggen we ons plat achter een heuvel, maar ik zeg dan dat het nog te kortbij is en we staan terug recht en rennen verder. We proberen de paden te vermijden omdat ze ons in het dichtbegroeide stuk moeilijker kunnen zoeken. We zien een kuil en kruipen erachter en wachten af.
Even later word ik precies wakker in een kamer van een boshut. Een wachter ziet me en sluit de deur van de kamer, maar terwijl hij de deur dichtdoet, gaat hij naar de andere kant open. Het is een witte deur met een groot slot erop. Ik voel me heel zwakjes, alsof ik bijna van mijn sus ga gaan, maar het kan me eigenlijk niet veel meer schelen...
|
|
|
|
|
| 08-02-2013 |
| Droom 161: Slechte beveiliging rollercoaster |
|
Ik stap samen met een vriendin in een overdekte rollercoaster. Het is er erg donker. Het ding is al vertrokken dus ik moet me haasten om de riem rond me vast te gespen. Terwijl we naar boven gaan probeer ik die gespen wat strakker aan te spannen want het ding zit veel te los. Even later hangen we ondersteboven en het lijkt wel te blijven duren. Ik probeer even mijn ogen open te doen om te kijken als er iets te zien is, maar alles is donker. Als we dan eindelijk terug recht zitten is mijn beveiliging helemaal los geraakt. Ik probeer het nog te pakken maar net op dat moment zitten we vrij laag en ik besluit om uit mijn stoel te springen. Ik stap naar de bediener van de rollercoaster en geef hem de helm (ja het is plots een helm) terug en zeg hem dat mijn helm loskomt en ik er dus maar ben uitgesprongen. Hij neemt zijn helm aan en wijst dan naar een witte kabel die langs het plafond loopt en zegt dan iets van.. Als ge de volgende keer met ons mee rijdt, bedenk dan dat wij beveiligd zijn met munitie...
|
|
|
|
|
| 06-02-2013 |
| Droom 160: Hij blijft al happend naar mijn vingers nog wat op de zetel bij me... |
We hebben een bloeddorstige haai gevangen en in een bassin gezet. Er zitten een paar toeschouwers op de rand van het bassin toe te kijken, maar hun voeten hangen in het water. Ik zeg nog dat ze moeten oppassen, maar ze zijn te laat en één persoon word gebeten. De haai is nu plots heel klein geworden. Hij is nog maar zo een 20cm groot. Er zitten nu kinderen aan het bassin om naar de haai te kijken. Eén kindje hangt met de voetjes in het water en ik verwittig haar snel, maar terwijl ze de voetjes uit het water wil hijsen hapt de kleine haai toe en hangt met zijn scherpe tanden aan haar voetje. Het meisje is gelukkig niet gekwetst want ze had crocs aan haar voeten en die beschermde haar tegen de tandjes van de haai. De bassin ligt nu plots in een woonkamerachtige omgeving. De kleine haai springt vanuit het water op mijn schoot en dan zo de vensterbank op en loopt over de vensterbank richting de zijkant van de bassin om de kindjes te kunnen pakken. Ik kan hem nog op tijd tegenhouden, maar ik moet constant oppassen voor die kleine scherpe bijtgrage tandjes. Hij blijft al happend naar mijn vingers nog wat op de zetel bij me zitten. Ik probeer zoveel mogelijk mijn vingers toe te stoppen en te verbergen zodat hij toch kan blijven zitten.
Even later ben ik naar een nieuw en vierde deel van Lord of the Rings aan het kijken waarin ze met twee mannen op jacht zijn naar de haai in een rots/zand-achtige omgeving. Er wordt nogal veel in gezongen, het lijkt wel een musical en ik denk bij mezelf, ze hadden het beter bij de eerste drie gelaten want dit is maar niks...
|
|
|
|
|
| 28-01-2013 |
| Droom 159: de wortels van de boom vormen een trap / omdat dat niet geschreven staat in inkt |
Ik ben in een stad. Het is al schemerig buiten. Er staat een grote oude boom. Een persoon nadert de boom en ik zie iets verschuiven onder de boom. Ik ga korterbij om te kijken en zie dat de wortels van de boom een trap vormen tot onder de boom. Ik neem een paar tredes naar beneden. De tredes zijn redelijk smal en kort op mekaar. Ik zie licht schijnen vanuit een ruimte onder de boom. Ik ga terug naar boven. Mijn vader is daar met mijn nichtje. Zij zit in de wandelwagen. Ik zeg tegen mijn vader dat ik zal helpen dragen zodat zij ook beneden kunnen gaan kijken. Ik hef de voorkant van de wandelwagen omhoog en hij de andere kant. Zo dalen we voorzichtig de worteltrap af tot we uitkomen in de ruimte onder de boom. Ze is verlicht in aardkleurige sfeertinten. Een stukje verderop staat een grote, in hout uitgekerfde, wand. Het heeft iets sprookjesachtig. Als ik een paar passen opzij loop merk ik op dat er achter de uitgekerfde wand nog andere uitgekerfde figuren staan die het 3D-tafereel tot beweging brengen doordat ze tevoorschijn komen als je naar de andere kant van de ruimte wandelt. Het lijken wel bewegende druppelvormige ogen. Ik vind het erg fascinerend, maar mijn nichtje zegt dat ze bang is, dus gaan we terug naar boven..
Terug in slaap gevallen en volgende droom gehad:
Ik heb het huis van mijn grootouders gekregen. De eerste verdieping heb ik al ingericht en voelt helemaal aan als mijn thuis.
Dan ben ik op de benedenverdieping. Ik neem iets uit de koelkast en er komen allemaal zwarte beestjes uit het doosje gekropen. Ik vind ze eng en vraag aan mijn vader om het doosje met de beestjes uit de koelkast te nemen. Een deel zwarte beestjes zijn aan het ontsnappen. Het lijken wel mini-kakkerlakken, grootte van een mier. Ik neem wat keukenrol om de beestjes die op de vloer geraakt zijn weg te vegen. Even later is het terug zuiver maar ik heb het gevoel dat er een paar ontsnapt zijn.
Er loopt een kerel rond in de keuken. Hij is wat aan het opruimen en vertelt over zijn dansklasje waar hij les geeft in leuven. Hij heeft het klasje in twee groepen gesplitst of zoiets.. Ik ken hem verder niet.
Ik trek me terug in de woonkamer en zie dat daar ook al mooi opgeruimd is. Ik leg me in de zetel. Het voelt daar ook al helemaal aan als mijn thuis. Ik neem het blad op waar ik eerder iets had zitten opschrijven. Ik herinner me het schrijven en een geschreven tekst, maar als ik op het blad kijk is het blad blanco.
Ik word wakker maar verkeer nogwat in hypnagogische staat en stel de vraag waarom ik het antwoord niet kan lezen. Meteen krijg ik het antwoord op mijn vraag: " omdat dat niet geschreven staat in inkt".
|
|
|
|
|
| 23-01-2013 |
| Droom 158: het is net alsof ik het hele horror verhaal al eens gezien heb.. |
Ik ben met de familie op een evenement. Het verhaal slaagt plots om als er een moordenaar achter iemand van ons aan blijkt te zitten. Het is net alsof ik het hele horror verhaal al eens heb gezien, maar het zich nu weer helemaal opnieuw afspeelt. Ik herken alles. De man in het zwart met het masker staat aan de inkom van de feestzaal (waarvan ik al wist dat hij daar ging staan). Het is er duister. Iedereen denkt dat hij een pop is. Ik zie zijn ogen door het masker heen loeren. Als we aan tafel zitten hou ik hem in de gaten en zie hem plots omkijken. Koude donkere ogen hebben het op iemand van ons gegund. Ik verwittig de persoon naast me. Die staat op en stapt recht op de gemaskerde man af. Ze vechten en de hele zaal wordt stil. Ze kunnen hem niets doen want er is geen bewijs.
Later ben ik samen met het meisje dat vermoord gaat worden. Ik weet precies wat en hoe er gaat gebeuren. Ik voel me zo machteloos. Zij zelf weet dat er iemand achter haar aan zit. Een keer zit ze te loeren achter de gordijnen (in de woonkamer) en ze roept me erbij. We kijken uit op een bos iets verderop. Ze wil me laten zien waar de moordenaar haar in het oog zit te houden, maar ik zie hem niet. Ik zie enkel een kat in de tuin en vraag of ze haar niet vergist heeft, maar ze houdt vol dat ze iemand naar haar ziet loeren. Ze wijst me aan waar precies, maar ik zie het nog niet.
Later zijn we dan weer in een gebouw. Ik zeg tegen haar, als we nu eens allemaal samen in groep blijven tot het over is, dan kan hij niets doen, maar er is eigenlijk niemand meer in de buurt buiten mijn vader. Ze is erg bang. Ik omhels haar en al bibberend pakt ze me stevig beet. Het meisje en ik worden een kamer in gestuurd door een man die volgens mij mee on het complot zit. Ik denk, als ik nu eens probeer om iets te veranderen, de circkel te doorbreken, dan loopt het misschien anders af dan voorheen. Ik probeer een plan te bedenken omdat ik weet dat het bloedbad niet meer veraf is. Mijn vader wordt door diezelfde persoon in een andere kamer binnen geroepen. Hij weet van niets. Voor hij met de man binnenstapt roep ik hem na en zeg dat hij het niet te lang moet maken omdat ik hem dringend moet spreken..
|
|
|
|
|
| 20-01-2013 |
| derde poging WILD.. |
's morgens kort na het ontwaken:
Ik ga op mijn rug liggen, in lijkenhouding. Breng mijn aandacht naar mijn tenen en terwijl ik traag naar boven ga ontspan ik elke spier die ik tegenkom. Maak mijn hoofd leeg en alles ruim. Ik beeld me in dat mijn lichaam, mijn ziel niet begrensd. Ik voel me heel ruim en licht. Compleet ontspannen laat ik me wegzakken. Ik herhaal even een paar keer in mezelf dat ik bewust ga blijven en dat ik erin geloof.
Ik kreeg minder flitsende beelden, vormen en licht dan de vorige keren, maar wel redelijk snel zag ik mijn handen. Er kleefde iets aan. Het irriteerde me een beetje en nerveus wrijf ik mijn handen over elkaar om het kleverige spul eraf te vegen. Terwijl ik dat doe denk ik aan de raad die ik gelezen heb in een boek om dingen die je in je droom tegen komt het hoofd te bieden in plaats van ervan weg te lopen of in dit geval.. snel willen wegvegen. Ik bekijk mijn handen. Het lijkt plots een soort malse witte klei wat ik vast heb. Ik denk, fijn.. ik zal er wat mee boetseren en zien wat er gebeurt. Er ligt nu een berg klei voor me die vanboven lijkt open te gaan. Ik kijk van bovenaf en zie een diepe tunnel verschijnen waar aan de andere kant een heel helder wit licht door komt..
van de rest herinner ik me niets meer dus tot zover mijn derde poging WILD
|
|
|
|
|
|
| Droom 157: de goochelaarster en de verklikster omhelzen mekaar... |
Ik ben op het werk. Ik merk op aan stukken brikken muur dat er een gedeelte van de shop gerenoveerd is. Op één of andere manier heb ik per ongeluk de gordijnen naar onder getrokken. Aan de kant waar de gordijnen hingen lijkt het nu wel een stoffige bouwval met stukken afgebrokkelde brikken muur. Het is duister binnen. Als ik even later terug kom is mijn collega al aanwezig en die heeft alles al opgeruimd en hersteld. Er is een vrouw in de kamer achter de ramen. De gordijnen zijn hersteld, maar nog niet helemaal dichtgetrokken. Zij voert in de kamer een goocheltruc voor mij uit, maar ze beseft niet dat ze voor het raam staat. Een ander persoon die aan de andere kant van het raam staat laat weten dat ze gezien heeft wat de vrouw uitvoert. Ze kunnen er om lachen. De goochelaarster en de verklikster omhelzen mekaar als blijk dat ze het niet erg vinden...
|
|
|
|
|
| 17-01-2013 |
| Droom 156: mikado-stokken |
Ik ga momenteel door een periode waarin ik weinig onthoud..
Van vannacht weet ik enkel nog dit:
Ik ben in de woonkamer van mijn ouders. Er loopt een krachtpatser rond in bloot bovenlijf. Volgens mij is hij ingehuurd door mijn vader. Ik wil de gespierde man te lijf gaan met houten mikado-stokken die ik op één of andere manier opspan tussen mijn vingers gelijk bij een boog. Ik krijg echter niet genoeg spanning op de stokken waardoor ze slapjes wegschieten en de man helemaal niets deren..
|
|
|
|
|
| 07-01-2013 |
| Droom 155: misschien was zij dat wel echt? |
Ik stap het gebouw binnen en zie aan mijn rechterkant een lange gang met allemaal deuren. Een verzorgster komt net de gang op en ik stel haar even de vraag waar ik mijn (overleden) oma kan vinden. Zij heeft er niet meteen een antwoord op en vraagt naar haar naam. Ze kan me nog niet zeggen waar ik mijn oma kan vinden en dan neemt ze me mee een kamer binnen waar allemaal verzorgsters zitten. Ondertussen vraagt ze me hoe mijn oma eruit ziet. Ik wil het net proberen uitleggen tot ik aan de tafel tussen de verpleegsters een vrouw zie die heel hard op mijn oma lijkt. Ze ziet er heel mooi en gelukkig uit. Ik wijs naar haar en zeg, ze lijkt heel veel op haar, maar niemand blijkt te weten over wie ik het heb. Zoveel kamers. Hoe ga ik haar nu moeten vinden. Allemaal één voor één afgaan?.. en terwijl ik rondloop in het gebouw denk ik, misschien was zij dat wel echt tussen die verpleegsters? Ik kom uit op een grote zaal met bordeuax gordijnen over één lengte. Mijn vader is daar ook. Ik kijk achter de gordijnen en daar is nog een deur die naar een kamer leidt waar allemaal tweedehandsspulletjes verkocht worden. Ik slenter wat door de kamer en kijk naar de spulletjes. Daarna ga ik terug door de deur en het gordijn naar de grote zaal naar mijn vader toe. Ik moest hem iets zeggen maar ik weet niet meer wat..
|
|
|
|
|
| 06-01-2013 |
| Droom 154: Brug/personeelsfeestje |
Het is avond en ik ben ergens in het buitenland. Er is nog een koppel meegereisd en we hebben gepland om daar te blijven kamperen, maar om een reden die ik me niet meer herinner kan het koppel plots niet meer blijven. Ik zeg dan geen probleem, blijf ik wel alleen hier en ga een hotel binnen. Even later is het dag en zit ik in de auto. Ik rij richting een grote brug. Het water is redelijk onrustig. Ik parkeer de auto en klim zijlings langs de brug over betonnen balken om het uitzicht te kunnen zien. Ik vraag me af of het ver is te voet naar de zee. Als ik me omdraai om terug te klimmen hangt daar plots mijn ex in de weg. Hij wil ook tot daar klimmen, maar we kunnen er niet beiden tegelijk langs. Hij moet eerst opzij gaan om mij door te laten en zal dan pas door kunnen klimmen..
wakker geworden door mijn kat.
opnieuw in slaap gevallen en een tweede droom gehad:
Er is een personeelsfeestje gepland. Mijn zus en schoonbroer zijn thuis. Ik dacht dat het feestje om 22u was en het is 21u50. Ik heb nog lasagne staan in de koelkast en wil die nog even voorschotelen voor ik vertrek. Ik bel voor de zekerheid nog even naar mijn collega om te zien als ik me niet van uur vergis. Als ik haar aan de lijn krijg zegt ze dat het feestje gisteren om 21u25 al heeft plaatsgevonden. Ik snap het niet goed en zeg tegen haar dat feestje was toch pas vandaag? Ja zegt ze maar ze hebben het gisteren al gedaan in de plaats. Ik zeg hoezo wouden ze de rest dan niet meer uitnodigen? Ja zegt ze en ik zeg ah zo dan wouden ze mij er niet meer bij. Ik noem nog wat namen op van collegas waarvan ik vermoed dat die er wel nog bij mochten zijn. Ik ben redelijk geïrriteerd aan telefoon omdat ik het haar wat kwalijk neem dat ze mij niks heeft gezegd..
|
|
|
|
|
| 04-01-2013 |
| Droom 153: ondergronds opgesloten |
Samen met twee andere personen daal ik af in een lift. Ik weet niet waar
ik ben en het lijkt allemaal wat futuristisch. We stappen uit in een
grote ruimte. Het lijkt één of ander controlekwartier met in het midden
allemaal computers, maar uit een andere tijd. Het lijkt alsof wij uit de
toekomst komen en neergezet zijn in een tijd, die op dat moment
toekomstgericht is, maar voor ons toch heel erg achter staat. Ik maak
nog een grapje over de muis, dat die nog niet draadloos is. Het word me
snel erna duidelijk dat we niet naar hier gestuurd zijn om dit te
besturen, maar dat we opgesloten zitten en ze niet van plan zijn om ons
nog ooit te laten gaan. Ik voel aan de schuifdeuren of ik die niet
openkrijg en druk op de knopjes van de lift om ergens beweging in te
krijgen, vooral op de knop '0', maar er gebeurt niets. Aan één van de
liften hangt een bordje met instructies voor mensen die meer dan 3,8m
groot zijn. Ik denk, dat is hier misschien een soort van ondergrondse
geheime instelling die testen doen op mensen. Of misschien dienen wij
als voedsel voor één of ander raar wezen wat hier ergens achter gesloten
deuren zit.
Ik heb het gevoel dat we heel diep onder de grond zitten
en er heel veel verdiepingen en andere afgesloten ruimtes boven en
naast ons zijn.
Even later gaan we door een luik in de vloer nog een
verdiep lager. Het is hier heel duister en er is niemand anders behalve
ons drie, tot één van ons door de schacht via het laddertje terug naar
het luik klimt, om iets te gaan halen, ik denk water, maar als hij terug
beneden is zeg ik.. gij hebt het luik toch niet vergeten af te sluiten
he? om ervoor te zorgen dat er niemand anders binnen kan. Hij klimt
terug met het laddertje naar boven om te checken, maar blijft redelijk
lang weg. Als er dan weer iemand naar beneden komt dan is hij het niet,
maar iemand anders die om één of andere reden met hem van plaats heeft
verwisseld. Meer weet ik niet meer.
Ik had in de droom het gevoel dat alle hoop verloren was en ik nooit meer buiten zou komen.
|
|
|
|
|
| 31-12-2012 |
| Droom 152: de roeksia |
Ik ben in een vreemde stad. Het is al avond en ik heb ergens gelezen dat er ergens een leuk cafeetje moet liggen genaamd de 'roeksia'. Ik weet dat als ik deze straat altijd rechtdoor blijf volgen dat ik erop uitkom. Ik wandel over de kasseien straten, kom hier en daar wat kruispunten tegen, maar blijf rechtdoor gaan. Uiteindelijk zie ik het liggen, maar het lijkt donker en gesloten. Er schuin rechts tegenover ligt een klein eettentje. Er zitten een paar mensen buiten op het terrasje te eten. Als ik terug naar de roeksia kijk is er opeens wel wat licht binnen, maar ik denk oh ik zal hier wel gewoon naar binnen gaan. Bij de inkom ligt een witte vloer met een paar trapjes. Ik let op dat ik niet erover struikel en stap dan door tot achter. Ik open mijn portefeuille om te kijken of ik nog genoeg geld heb om iets te bestellen. Er staat plots een vrouw bij me en ze begint tegen me te babbelen. Ik vraag vanwaar ze is en ze gebaart naar haar oorbel. Die is wit met een zwarte druppelvormig symbool in. Ik denk ja moet ik dat daar nu uit afleiden. Ze ziet dat ik het niet weet en zegt dan, van azarbeidjan/kazachstan. Ja dat had ik nooit geraden. Als ik wil bestellen zeg ik tegen de man achter de toog dat ik eerst even moet kijken of ik genoeg geld bij heb, maar zie dan plots dat er meer insteekt dan ik dacht, dus ik begin te bestellen. Hij vraagt me of ik het wil meenemen en ik zeg van wel. De vrouw naast me reageert verbaasd. Ik denk dat ze graag mijn gezelschap wou aan tafel.
|
|
|
|
|
|
|
|
|
