De lange stukken rechtdoor waren het ergste.  Hij diende zichzelf sporadisch een ferme slag in het gezicht toe om wakker te blijven.  Maar hij deed het dolgaarne.   Zijn stel stevige poten hielden de teugels van het de drieste blok metaal onder de knoet.  De treinsporen kreunden onder het gigantische gewicht van het gevaarte.  Alles werd vermorzeld.   Ook een Blauwe Vinvis en een Opel Ascona.  Niets was opgewassen tegen 80,000 ton ijzer. De volle maan verlichtte de bestuurderscabine voldoende.  Er was maar één nadeel aan heel de goederentreinbesturing en dat waren de zwartrijders en de zelfmoordenaars.   Hij had enkel respect voor zelfmoordenaars.  Zo leerde hij op een avond Pepijn kennen.  Pepijn de eigenmoordenaar.  Deze figuur wenste een einde aan zijn leven te maken door zichzelf voor een rijdende trein te gooien.  Lang had hij er blijkbaar niet over nagedacht.  Op een schier eindeloos lang spoor had hij zichzelf vastgemaakt aan de sporen.  Je kon hem moeilijk missen vanop minstens een halve kilometer.  Op de één of andere bijzondere manier gaf de man licht.  Dat is nadelig wanneer je nogal stiekem eigenmoord wenst te plegen.  Hij stopte de trein dus, verliet de cabine en schokte in de richting van het hoopje wanhoop op de sporen.  Het was mei.  Een Nachtegaal liet zich kortbij horen.  Twintig jaar geleden speelde ik nog met blokken, dacht hij terwijl zijn schoenen de grote kiezels in de spoorwegbedding deden knarsen.  Hij naderde een oude bekende.  Dat was althans de gedachte die hem overviel toen hij op het wanhopige reepje mens af stapte.  Hoe meer hij naderde, hoe trager hij ging.   De nacht had vele bekoorlijkheden.  Lelijkheden vielen niet op en de schijnbare afwezigheid van anderen werkte ontspannend. Zelf was hij niet lelijk, althans niet op het hoogtepunt van zijn schoonheid, zo rond een jaar of elf.  Nadien ging het bergaf.   Hij zou zich voor zijn eigen gebrek aan bekoorlijkheden niet ombrengen zoals de homp vlees dat zich op zo'n twintig meter afstand op de sporen bevond.  Hij bleef staan, armen naast het lichaam, keek rondom zich en nam wat tsjirpende insectengeluiden in zich op.  Vervolgens keek hij naar de spoorweg, die bedekt was met wanhoop.   Achter hem stond zijn trein, een ferm stuk trein.

“Is u wel?”, riep hij de spoorligger toe, met de handen rond de mond een megafoon nabootsend om het geluid beter over te brengen.

De spoorligger reageerde niet.  Althans, dat wilde hij niet en zo had hij het zich ook voorgenomen.   Zijn laatste woorden waren al lang uitgesproken.  Die waren voor zijn moeder geweest die hem op de aarde had gezet en nu moest laten gaan.  Tegen haar zin, zo hadden haar tranen gezegd.   Spoorwegman draaide zijn hoofd naar hem toe en hoorde hem zijn vraag herhalen.  Er verscheen een glimlach op het gelaat van de man.  Wat daarachter schuilging waren prachtige momenten uit ’s mans leven geweest.   Onvoorwaardelijke ouderzorg, jeugdige gelukzaligheid, het hebben mogen leren kennen van rechtvaardige, minzame en steengoede mensen. 

“Vindt u dat nu werkelijk iets om te vragen aan iemand die zich voor een trein legt?” vroeg ligman met een schittering in de ogen.   

“Het kon perfect zijn dat u hier per ongeluk in slaap was gedommeld of dat schurken u hier hadden vastgemaakt.”

Ligman begon vermakelijk te lachen en voegde toe dat hij niet 'wel' was en hij op het punt stond zijn tijd op aarde drastisch in te korten.

Met zijn handen in de zakken staarde hij naar ligman en vouwde zijn gezicht in een afkeurende blik.  “Ga 'ns van de sporen af, ik heb geen zin om politie deze mooie nacht te laten verbrodden.”   De ligger verroerde geen vin. 

“Oprotten kerel.  Laat me niet tot ginder komen.”

Hij dacht aan een warm stel borsten, meteen nadat hij dat had gezegd.  Het waren zo'n stel borsten waarbij je niet doorhad dat het er twee waren.  Het was net een ferme boeg van een oceaankliever, de golven brekend.  Je wist dat het er twee waren, maar ze waren net één.  Ze waren zo aan elkaar gehecht dat ze een in elkaar waren opgegaan.  Geen luchtballon maar eerder een zeppelin.  Een stel zware borsten op kamertemperatuur.  Daar had hij wel zin in. 

Hij zette een enkele passen in de richting van het uitgerekte lichaam dat hierop meteen zijn richting uit keek.

“Mijn hele leven heb ik gediend”, sprak hij met zijn gelaat ferm naar hem gericht.  Gewerkt, complimenten gegeven, gespaard, cadeaus gekocht, gezwoegd, aanbeden, gekookt en getimmerd.  Op geen enkele wijze op geen enkel moment heb ik ooit het gevoel gehad dat ik gewenst of geloofd, begrepen en geliefd was.  Nooit.”  Ligman begon te janken temidden van wegdeemsterende faunageluiden.

“Je hebt nog zelfmedelijden.  Dat is dodelijk voor een zelfmoordenaar.  Laat het mij anders uitdrukken.  Dat is eerder een reden om je niet van kant te maken en van mijn sporen te gaan.  En rap wat”, mompelde hij stoïcijns.

Er flitsten allerlei vrouwenborsten langs zijn blikveld.  Aan het einde van de flits vloeiden ze telkens in elkaar over tot een ééntepelige zeppelin.   Uiteindelijk losten ze op, gelijk een zeepbel.  Hij werd er rustig van en vroeg wat de treinspoorligger zoal had gedaan om den brode.   Dat was niets bijzonders geweest en mocht het iets uitzonderlijks zijn geweest, had hij er geen aandacht aan besteed.  Hij wilde terug achter het stuur van zijn trein.  Een mens is bijzonder krachtig wanneer hij dood wil.  Hij was op de man afgelopen, had de hoop vastgenomen en getracht van de sporen te trekken.  De man hield zich met de handen vast aan de sporen.  Hij leek wel weerhaken te bezitten op zijn handen, of alleszins van die zuignappen, zo fel bleef hij de sporen omknellen.  Om de man ervan te weerhouden om de sporen te sterven, plaatste hij zijn schoen tegen het hoofde van de spoorligger.  Deze laatste raakte bewusteloos zodat hij hem van zijn spoor kon halen.  Hij legde hem op een ander spoor waar de trein van 05:25u richting Brussel hem zou meenemen naar waar mensen geloofd, geliefd, gewenst en begrepen zouden worden.      

18-02-2016 om 22:56 geschreven door Padrick  

24-02-2015 om 19:28 geschreven door Padrick  

Meer dan tien graden vandaag.  Nog enkele graden meer en de padden en kikkers kunnen gerust hun winterverblijven verlaten en op pad trekken naar de poelen, vijvers e.a. vochtige oneffenheden in het landschap. Niet alleen koud aanvoelende amfibieën hebben goed werkende receptoren.  Mensen voelen nieuw leven, zonder dat de smartphone dit ons bericht.  Ook zonder weerbericht, buienradar, meteoservices, weerkaarten is een eerste lentedag magisch.  Het is een samenraapsel van gebeurtenissen die maken dat een mens ervaart dat het koude seizoen de strijd aan het opgeven is.   De wisseling der seizoenen brengt migratiedrift.  De eerste Ooievaars zeilen over.  Weinigen hebben hier oog voor.  Zij leggen zich liever neder op een warme grasbegroeide talud. Dat is niet erg.  Elke mens is uniek in zijn keuzes en bezigheden.  De eerste zonnestralen doen het aangezicht een beetje plooien.  De mens stapt buiten, op zoek naar niets, zoals de hobbelige vlucht van een vlinder (die nog enkele weken op zich zal laten wachten).  Gewoon de transportmiddelen aanspreken die onze genen ons bezorgden.  Een paar duizend kilometer oostwaarts zwijgen de Russische raketten.  Lentebestand?  Dat één mens zo'n invloed kan hebben op de psychische rust van honderden miljoenen mensen.  Laten we van dag tot dag leven en gelukkig zijn met onze job, onze familie en dierbaren, tevreden zijn met wat er is zonder ten koste van anderen teveel te streven naar wat had kunnen zijn en verdraagzaam en relativerend te communiceren met de medemens. Hij kan wel wat hulp gebruiken.  Zodus: kent iemand een ervaren psychiater in de ruime omgeving van Moskou?

15-02-2015 om 21:56 geschreven door Padrick  

14-02-2015 om 00:00 geschreven door Padrick  

Een buurvrouw van mijn ouders neemt de wagen om naar de bakker en de beenhouwer te gaan.  De beenhouwer ligt exact twee straten verder, een wandeling van krap 300 meter, ja : 300 METER, dus : DRIEHONDERD METER.  Akkoord, ze staat niet zo hoog op de poten en kan best een kilootje spekvet kwijt, maar ze mankeert niets lichamelijks wat haar ervan zou moeten weerhouden gewoon beenhouwerwaarts te tijgen.

Wanneer ik 's ochtends naar mijn werk fiets, kom ik niet veel fietsers tegen.  Dat komt niet omdat het te koud is of omdat de fietspaden er zo slecht bij liggen (ok, er liggen er, maar het blijft een hindernissenparcours).  De reden is dat wij het te goed hebben en te veel willen doen zonder voor de acties wat tijd te laten.  We willen 's ochtends lekker ontbijten, krant lezen en dan nog snel naar het werk, liefst met de wagen want de fiets gaat te traag, dat kost moeite, je moet jezelf douchen en na het werk nog gauw boodschappen doen (en die geraken uiteraard wel in een fietstas), snel naar huis, snel naar een tennisclub, snel naar huis om een Amerikaans tv-serie te bekijken voor we al facebookend, twitterend en e-mailend onder het dekbed verdwijnen.  We hebben het te goed en we beseffen het niet.  Het vergt een inspanning om een andere levenswijze erop na te houden.  Is de drempel dan zo hoog?  Bijlange niet, we zijn lui, we zijn verwend, we zijn een bende nietsnutten, vastgeroest in gewoonten.  Quasi iedereen kan fietsen.  Begin er best mee wanneer het slecht weer is, dan kan het enkel maar beter worden.  Het is goed voor het milieu, het is ontspannend, je lichaam heeft de broodnodige beweging en de fietsvergoeding wordt niet belast.  Alleen maar pluspunten.  Is het negatief dat het meer tijd kost?  Wat is tijd? Vliegt de tijd?  Bijlange niet.  Tijd is er altijd geweest maar wordt in onze postmoderne samenleving verheerlijkt dat het een lieve lust is.  Tijd is gewoon, juist zoals de zon, de wolken.  Tijd kan je nooit verliezen.  Aan het begin van je leven heb je tijd gekregen.  Gratis.  Tijd verliezen kan dus nooit.  Je kan nooit meer tijd verliezen dan je gekregen hebt.  Tijd is dus positief.  Altijd en overal.  Dat is al een reden meer om de fiets te nemen.  Hoe meer mensen overtuigd geraken van de fiets als luxe vervoersmiddel, hoe sneller ik op een kraaknet geasfalteerd fietspad naar mijn werk kan slenteren.  Zalig !  

11-02-2015 om 23:05 geschreven door Padrick  

Iedereen, 

het leven is me wat. 

Allen gecreëerd om zichzelf voort te planten.  Doen we dat niet, is een zingevingsproblematiek ons deel.  Wat moeten we met al die tijd aanvangen?  Hebben we wel zoveel tijd?  Gisteren vierden we het nieuwe millennium en morgen acht de maatschappij ons al te oud om aan een nieuwe job te beginnen.  Toch worden we verondersteld nog tot 67 jaar te werken wanneer de gezondheid het toelaat.  

We kunnen tijd spenderen aan eigen vertier, hobby's, excentriek amusement louter in functie van de eigen bevrediging.  Je tijd op de aarde zal dan redelijk onopgemerkt voorbij gaan tenzij je grandioos bent in wat je onderneemt.  Aan de andere kant kan je ook je blik naar de omgeving, waarin de andere zich tracht te ontplooien, richten, even nadenken en voor jezelf uitmaken wat beter kan.  Je kan dan politicus worden, een vereniging met een zinvol doel steunen en actief in participeren of neerslachtig en mopperend je dagen doorbrengen zonder enig geëngageerd initiatief aan de dag te leggen, vaak tot grote frustratie van uw naasten die zich te pletter ergeren aan zoveel negativisme.  Deze groep weet duidelijk niet waartoe het leven dient.  Het dient nl. tot niets, naast de vaststelling dat we allen zijn gecreëerd om onszelf voort te planten. 

De hedendaagse samenleving is een kluwen, een sneltrein die je kan nemen zodat je regenbogen ziet maar ook verderf, je kan ook op het perron blijven staan en wachten tot je het licht ziet of van je sokken wordt geblazen.  Zowel hij die de trein neemt als hij die blijft staan, zoeken verklaringen zodat wij ons veiliger en minder angstig voelen.  Psychisch - emotionele kalmte wordt van langsom meer razend belangrijk voor meer en meer mensen.  

We willen ons een beetje gelukkig voelen, verlicht, zodat wij de vele prikkels die ons overvallen uit onze directe omgeving, beter kunnen plaatsen, en wat meer glimlachen wanneer ons buikgevoel ons vertelt iets negatief te moeten onthalen.

Het gaat heel snel voor velen.

Gelukkig zijn er zeer veel wagonnetjes, maar ooit komt de laatste trein. 

Padrick.

07-02-2015 om 07:59 geschreven door Padrick