Helaas vreet het slaapproces een enorme hap uit het leven van de mens. Enkele gelukkigen zijn gespijsd met een korte slaapbehoefte. Drie, vier uurtjes volstaan om uitgeslapen halverwege de nacht de koffiezet op 'on' te zetten. Ik hoor niet bij die schare lui. Komt daarbij dat ik zowel een avond als een ochtendpersoon ben. Ik slaap en droom evenwel niet ongraag. Het is me al een tiental jaar opgevallen dat ik een zeer kleine invloed kan hebben op een artikel uit de droom. Wanneer mijn laatste gedachten (furieus) een bepaald onderwerp omklemmen net voor ik inslaap of wanneer bepaalde zaken zintuiglijk worden waarnenomen net voor ik inslaap, kan ik één keer op drie de volgende ochtend melden dat het bepaalde item aan bod kwam, gegeven dat je je überhaupt nog iets herinnert van je nachtelijk avontuur. Zo nam ik enkele avonden geleden net voor ik horizontaal ging, een krant beet. Na erin gebladerd te hebben en hier en daar wat gelezen had, brak het slaapproces in alle hevigheid los. Zeven uur later, herinnerde ik me een avontuur doorheen bloeiende velden, een trip door het platteland, heel de tijd lopen, rennen, lachen samen met iemand anders. Tijdens de droom verscheen het gelaat van de ander niet klaar in beeld. Toen ik opstond, recht uit de droom, schoot het gelaat me te binnen. Het betrof identiek dezelfde vrouw die ik de avond voordien in een vlaag had ontmoet in een reclame voor keukens in de krant, met exact dezelfde kledij. Ik weet zeker dat ik de avond voorheen wellicht slechts een ogenblik de reclame had bekeken. Straks misschien nog eens een fotoalbum daterend uit de tijd van het secundair onderwijs openslaan. Dat was een plezierige tijd met fijne mensen. Tot vannacht jongelui !
Meer dan tien graden vandaag. Nog enkele graden meer en de padden en kikkers kunnen gerust hun winterverblijven verlaten en op pad trekken naar de poelen, vijvers e.a. vochtige oneffenheden in het landschap. Niet alleen koud aanvoelende amfibieën hebben goed werkende receptoren. Mensen voelen nieuw leven, zonder dat de smartphone dit ons bericht. Ook zonder weerbericht, buienradar, meteoservices, weerkaarten is een eerste lentedag magisch. Het is een samenraapsel van gebeurtenissen die maken dat een mens ervaart dat het koude seizoen de strijd aan het opgeven is. De wisseling der seizoenen brengt migratiedrift. De eerste Ooievaars zeilen over. Weinigen hebben hier oog voor. Zij leggen zich liever neder op een warme grasbegroeide talud. Dat is niet erg. Elke mens is uniek in zijn keuzes en bezigheden. De eerste zonnestralen doen het aangezicht een beetje plooien. De mens stapt buiten, op zoek naar niets, zoals de hobbelige vlucht van een vlinder (die nog enkele weken op zich zal laten wachten). Gewoon de transportmiddelen aanspreken die onze genen ons bezorgden. Een paar duizend kilometer oostwaarts zwijgen de Russische raketten. Lentebestand? Dat één mens zo'n invloed kan hebben op de psychische rust van honderden miljoenen mensen. Laten we van dag tot dag leven en gelukkig zijn met onze job, onze familie en dierbaren, tevreden zijn met wat er is zonder ten koste van anderen teveel te streven naar wat had kunnen zijn en verdraagzaam en relativerend te communiceren met de medemens. Hij kan wel wat hulp gebruiken. Zodus: kent iemand een ervaren psychiater in de ruime omgeving van Moskou?
De zoektocht naar zingeving is de opvallendste gedachtenmaker van de jongste tijden. We hebben het allemaal zo een beetje voor elkaar. Een job, geen onmiddellijke bedreigingen, goed klimaat. In je vrije tijd hoef je geen vruchten in weck potten te stoppen of je dak tegen de komende winter te versterken. Dat doet de winkel en de aannemer voor geld dat je hebt. Eenzaamheid temidden van heelder kladden mensen wordt het deel van meer en meer mensen. Jonge mensen denken goed na voor een relatie aan te knopen. Voor ze het goed weten, is de partnermarkt ernstig uitgedund en hoeft het eigenlijk niet meer. Ze zijn dan 35 jaar, niet echt tevreden met hun job, ze zijn niet meteen geëngageerd, ze tokkelen wat op de computer, gaan wat op reis en zakken dieper en dieper in hun zetel weg, compleet in de ban van het grote niets. Gedachten vloeien door hun hoofden. Het gaat al wat moeizamer dan voorheen. Tussen wal en schip tocht het, is het vochtig en donker. En toch kan het daar ook best aangenaam zijn. Andere mensen zijn daar ook verzeild. Zij kunnen luisteren, redeneren en praten. Niet over hoeveel eigendommen ze bezitten en hoeveel inkomen ze per week verdienen maar over dingen die er toe doen. Vriendschappen, geluk, kwetsbaarheid, engagement. Hier rechtdoor, aan de tweede lichten rechts en ten einde rijden, dan terug naar rechts en ongeveer 750m aan je linkerkant. In het clubhuis van de eenzame genieën wordt de prijsstijging van het bier niet om de haverklap doorgerekend. Commerce delft het onderspit tegen menselijkheid. Op de bruinste stoelen ontstaan de meest briljante beschouwingen, maar je hoort ze niet, enkel een flauwe luchtverplaatsing, die, net als 's mans leven, in een oogwenk weer voorbij is. Onopgemerkt. Maar dat is niet erg.
Een buurvrouw van mijn ouders neemt de wagen om naar de bakker en de beenhouwer te gaan. De beenhouwer ligt exact twee straten verder, een wandeling van krap 300 meter, ja : 300 METER, dus : DRIEHONDERD METER. Akkoord, ze staat niet zo hoog op de poten en kan best een kilootje spekvet kwijt, maar ze mankeert niets lichamelijks wat haar ervan zou moeten weerhouden gewoon beenhouwerwaarts te tijgen.
Wanneer ik 's ochtends naar mijn werk fiets, kom ik niet veel fietsers tegen. Dat komt niet omdat het te koud is of omdat de fietspaden er zo slecht bij liggen (ok, er liggen er, maar het blijft een hindernissenparcours). De reden is dat wij het te goed hebben en te veel willen doen zonder voor de acties wat tijd te laten. We willen 's ochtends lekker ontbijten, krant lezen en dan nog snel naar het werk, liefst met de wagen want de fiets gaat te traag, dat kost moeite, je moet jezelf douchen en na het werk nog gauw boodschappen doen (en die geraken uiteraard wel in een fietstas), snel naar huis, snel naar een tennisclub, snel naar huis om een Amerikaans tv-serie te bekijken voor we al facebookend, twitterend en e-mailend onder het dekbed verdwijnen. We hebben het te goed en we beseffen het niet. Het vergt een inspanning om een andere levenswijze erop na te houden. Is de drempel dan zo hoog? Bijlange niet, we zijn lui, we zijn verwend, we zijn een bende nietsnutten, vastgeroest in gewoonten. Quasi iedereen kan fietsen. Begin er best mee wanneer het slecht weer is, dan kan het enkel maar beter worden. Het is goed voor het milieu, het is ontspannend, je lichaam heeft de broodnodige beweging en de fietsvergoeding wordt niet belast. Alleen maar pluspunten. Is het negatief dat het meer tijd kost? Wat is tijd? Vliegt de tijd? Bijlange niet. Tijd is er altijd geweest maar wordt in onze postmoderne samenleving verheerlijkt dat het een lieve lust is. Tijd is gewoon, juist zoals de zon, de wolken. Tijd kan je nooit verliezen. Aan het begin van je leven heb je tijd gekregen. Gratis. Tijd verliezen kan dus nooit. Je kan nooit meer tijd verliezen dan je gekregen hebt. Tijd is dus positief. Altijd en overal. Dat is al een reden meer om de fiets te nemen. Hoe meer mensen overtuigd geraken van de fiets als luxe vervoersmiddel, hoe sneller ik op een kraaknet geasfalteerd fietspad naar mijn werk kan slenteren. Zalig !
Allen gecreëerd om zichzelf voort te planten. Doen we dat niet, is een zingevingsproblematiek ons deel. Wat moeten we met al die tijd aanvangen? Hebben we wel zoveel tijd? Gisteren vierden we het nieuwe millennium en morgen acht de maatschappij ons al te oud om aan een nieuwe job te beginnen. Toch worden we verondersteld nog tot 67 jaar te werken wanneer de gezondheid het toelaat.
We kunnen tijd spenderen aan eigen vertier, hobby's, excentriek amusement louter in functie van de eigen bevrediging. Je tijd op de aarde zal dan redelijk onopgemerkt voorbij gaan tenzij je grandioos bent in wat je onderneemt. Aan de andere kant kan je ook je blik naar de omgeving, waarin de andere zich tracht te ontplooien, richten, even nadenken en voor jezelf uitmaken wat beter kan. Je kan dan politicus worden, een vereniging met een zinvol doel steunen en actief in participeren of neerslachtig en mopperend je dagen doorbrengen zonder enig geëngageerd initiatief aan de dag te leggen, vaak tot grote frustratie van uw naasten die zich te pletter ergeren aan zoveel negativisme. Deze groep weet duidelijk niet waartoe het leven dient. Het dient nl. tot niets, naast de vaststelling dat we allen zijn gecreëerd om onszelf voort te planten.
De hedendaagse samenleving is een kluwen, een sneltrein die je kan nemen zodat je regenbogen ziet maar ook verderf, je kan ook op het perron blijven staan en wachten tot je het licht ziet of van je sokken wordt geblazen. Zowel hij die de trein neemt als hij die blijft staan, zoeken verklaringen zodat wij ons veiliger en minder angstig voelen. Psychisch - emotionele kalmte wordt van langsom meer razend belangrijk voor meer en meer mensen.
We willen ons een beetje gelukkig voelen, verlicht, zodat wij de vele prikkels die ons overvallen uit onze directe omgeving, beter kunnen plaatsen, en wat meer glimlachen wanneer ons buikgevoel ons vertelt iets negatief te moeten onthalen.
Het gaat heel snel voor velen.
Gelukkig zijn er zeer veel wagonnetjes, maar ooit komt de laatste trein.
