Allen gecreëerd om zichzelf voort te planten. Doen we dat niet, is een zingevingsproblematiek ons deel. Wat moeten we met al die tijd aanvangen? Hebben we wel zoveel tijd? Gisteren vierden we het nieuwe millennium en morgen acht de maatschappij ons al te oud om aan een nieuwe job te beginnen. Toch worden we verondersteld nog tot 67 jaar te werken wanneer de gezondheid het toelaat.
We kunnen tijd spenderen aan eigen vertier, hobby's, excentriek amusement louter in functie van de eigen bevrediging. Je tijd op de aarde zal dan redelijk onopgemerkt voorbij gaan tenzij je grandioos bent in wat je onderneemt. Aan de andere kant kan je ook je blik naar de omgeving, waarin de andere zich tracht te ontplooien, richten, even nadenken en voor jezelf uitmaken wat beter kan. Je kan dan politicus worden, een vereniging met een zinvol doel steunen en actief in participeren of neerslachtig en mopperend je dagen doorbrengen zonder enig geëngageerd initiatief aan de dag te leggen, vaak tot grote frustratie van uw naasten die zich te pletter ergeren aan zoveel negativisme. Deze groep weet duidelijk niet waartoe het leven dient. Het dient nl. tot niets, naast de vaststelling dat we allen zijn gecreëerd om onszelf voort te planten.
De hedendaagse samenleving is een kluwen, een sneltrein die je kan nemen zodat je regenbogen ziet maar ook verderf, je kan ook op het perron blijven staan en wachten tot je het licht ziet of van je sokken wordt geblazen. Zowel hij die de trein neemt als hij die blijft staan, zoeken verklaringen zodat wij ons veiliger en minder angstig voelen. Psychisch - emotionele kalmte wordt van langsom meer razend belangrijk voor meer en meer mensen.
We willen ons een beetje gelukkig voelen, verlicht, zodat wij de vele prikkels die ons overvallen uit onze directe omgeving, beter kunnen plaatsen, en wat meer glimlachen wanneer ons buikgevoel ons vertelt iets negatief te moeten onthalen.
Het gaat heel snel voor velen.
Gelukkig zijn er zeer veel wagonnetjes, maar ooit komt de laatste trein.
