Na 12 uur op de slaapbus komen we aan in Hue (centraal Vietnam). Op papier was de nachtbus een luxe-autocar met groot toilet en brede slaapmatrassen, in de praktijk bleek het een aftands krammikig busje zonder wc en vering te zijn, waarvan de meeste ‘slaapbanken’ al helemaal versleten waren. Goed dooreengeschud en met kleine oogjes beginnen we de volgende ochtend dan ook aan een verkennend tochtje door de keizerstad Hue.

Na een slechte nacht kunnen de oneindige “ hello sir, motorbike? – Riksja? – Where are you from? Mariuanha?” serieus op de zenuwen beginnen te werken, zodat we ons terugtrekken in het keizerlijk paleis. Echt veel valt hier niet te zien door de verwoestende oorlog en het is een beetje zoals bij vele toeristische bezienswaardigheden in Vietnam: Niet slecht, maar waarom moeten ze toch altijd aan alles overal werken aan het uitvoeren zijn, zodat het er erg rommelig bijligt?

Om de rest van de dag van alle stadsronselaars af te zijn kruipen we achterop de motorfiets bij twee bejaarde opa’s die ons naar nog enkele bezienswaardigheden brengen.

We beginnen stilaan genoeg te krijgen van alle tempels en pagodes zodat we ons de volgende dag nog eens aan een tour wagen, ditmaal langsheen de gedemilitariseerde zone, een gebied vol herinneringen aan de Vietnam oorlog. De ideale opvulling voor een regenachtig dagje…

De tour doet maar de helft van de beloofde stops aan, maar niettegenstaande komen we toch al snel helemaal in de ‘sfeer’ van de oorlog door een meer dan behoorlijke gids die als kind zelf heel wat meemaakte. Op onze bus zit ook een rasechte Charlie (Vietconger) die aan iedereen trots het bewijs toont dat hij in de oorlog gewond geraakte.

De dagtrip gaat langs vele militaire sites en plaatsen waar hard voor gevochten is maar eigenlijk is er overal maar weinig te zien (tenzij dan op foto’s van hoe het vroeger was). Bommen werden uit de velden gehaald om te verkopen als oud-metaal, bomkraters werden opgevuld om terug landbouw mogelijk te maken, napalmvelden werden terug beplant en bunkers werden afgebroken voor het staal dat erin zat. In Vietnam is de oorlog eigenlijk bijzonder ver weg. Meer dan 60% van de bevolking is geboren na de oorlog en kijkt niet meer achteruit, maar vooruit. Enkel toeristen en veteranen tonen nog wat interesse…

De tour sluit af met de topbezienswaardigheid: het 3 kilometer lange ondergrondse tunnelcomplex van Vinh Moc waarin meer dan 200 mensen 6 jaar middenin de zwaarst gebombardeerde zone vele meters onder de grond woonden. We lopen ongeveer een half uur rond in dit complex van smalle gangen, familiekamers van amper 4 m², een (kraam)kliniek van 6 m² waarin 17 baby’s geboren werden en een zaaltje van 2 op 10 meter dat dienst deed als eetplaats voor zo’n 60 man per keer: Indrukwekkend en onvoorstelbaar!

27-11-2009 om 15:47 geschreven door Raf/Isa  

Gezien het in het uiterste Noorden van Vietnam blijkt te vriezen sturen we onze plannen wat bij en trekken we iets vroeger dan gepland een beetje Zuidwaarts, naar Ninh Binh, een zonnig stadje zo’n 100 kilometer onder Hanoi.

In Vietnam loopt alles een beetje anders dan we tot nu gewend waren. Alles wordt vlot en met de glimlach geregeld, maar uiteindelijk is het altijd net iets anders dan je verwacht… De tours doen soms andere bestemmingen aan, de uren kunnen variëren, soms zelfs de dagen… Gidsen spreken soms lachwekkend Engels en behandelen de toeristen hier als een klasje schoolkinderen.

In Ninh Binh besluiten we dan ook om het anders aan te pakken, geen tours hier, maar twee dagen den brommer op en zelf rondtrekken!

Steeds redelijk avontuurlijk hier in Vietnam, gezien de meeste hoofdwegen wel ergens open liggen, en er overal constant wegenwerken zijn (die gewoon plaatsvinden tussen het verkeer – dus zonder de weg af te sluiten). Met een brommer tussen grote stofwolken en constant toeterende tientonners rijden houden we maar even vol… Snel de hoofdwegen af en den boerenbuiten op.

Het landschap doet al snel aan ons oude vertrouwde Belgenlandje denken. Kerkjes hier en daar, velden gevuld met beesten en boeren (weliswaar met hun typisch Vietnamees hoedje) en kleine rustige straatjes waarin we vaak begroet worden alsof we twee BV’s (Bekende Vietnamezen) zijn…

Halt houden bij een stampvol kerkje leidt er al snel toe dat we bij de ‘koster’ op de thee mogen en een dik kwartier praten zonder dat we mekaar ook maar in de verste verte verstaan… geweldig!
 Een platte band op het einde van de dag weerhoudt ons er niet van om het ’s anderendaags nog eens over te doen.

Opnieuw verrast het prachtige landschap waarin vele tempels, kerkjes, waterbuffels, karstgebergten  en erg vriendelijke Vietnamezen aan ons voorbij trekken ons. Elk nieuw dorpje heeft wel weer zijn bijzonderheid, zoals voetroeiende vrouwtjes of gewillig poserende inwoners…

Hier en daar wordt een brug ineens een tolbrug voor ons en de uitgebreide uitleg die we in enkel e kerken en pagodes krijgen kent ook steevast zijn einde aan de offerandeblok, maar dat nemen we er hier graag bij. Ninh Binh was echt de moeite. Lekker weertje en schitterende surroundings, meer moet dat niet zijn!

24-11-2009 om 15:15 geschreven door Raf/Isa