|
Siem Reap naar Battambang
2 uurtjes met de bus of 6 uur op de boot. We kiezen het laatste. Het worden uiteindelijk meer dan 10 uur op het water.
Cambodja heeft een bijzonder uniek meer dat Tonle Sap heet. Het is het grootste wateropvangbekken in heel Zuid-Oost Azie en voorziet in de dagelijkse waterbevoorrading van miljoenen mensen en is direct verantwoordelijk voor het welslagen van vele (rijst)oogsten in Cambodja en Vietnam. In het regenseizoen verviervoudigt zijn oppervlakte en vertienvoudigt zijn diepte. De rivier die het Tonle Sap meer verbindt met de Mekong Delta in Vietnam maakt zichzelf speciaal door tweemaal per jaar van stroomrichting te veranderen al naar gelang het seizoen.
Ons bootje moet zich een weg banen door overstroomde wouden, uitgespannen visnetten, soms ondiepe wateren en dichtgegroeide waterwegen. De opgelopen vertraging van meer dan vier uur kunnen we hun dus wel vergeven, zeker aangezien de views van op het bovendek (heet plaatstalen dak) van de boot vaak fantastisch waren.
          
De volgende en enige dag die we in Battambang verblijven is bestemd voor een ritje op de bambootrain. Zon 140 jaar geleden legden de Fransen hier een treinlijn aan naar de hoofdstad, maar deze geraakte gedurende de jaren in verval. Geen probleem voor de Cambodjanen, zij maakten hun eigen bambooplatformpjes aangedreven door een klein motortje - en razen nu op deze verhakkelde spoorlijn voorbij. We proberen het uiteraard zelf graag eens uit en al snel zitten we met de haren in de wind en klapperende tanden op ons eigen treintje. Volop genieten tot wanneer er uit de andere richting en op het enige spoor een identieke bamboetreintje aankomt. No problemo diegene met de meeste mensen op mag blijven rijden (gelukkig wij) terwijl in no time het andere treintje wordt gedemonteerd en na onze doorgang onmiddellijk terug op de rails wordt geplaatst schitterend!
   
De rest van de dag spenderen we in het erg rurale Battambangse landschap waar we nog kennismaken met de Cambodjaanse sneeuw (rode stofwolken van voorbijrijdend verkeer) en de wederom zwaaiende en lachende plattelandsbevolking. De Killing Caves maken er ons nogmaals op attent dat er hier niet altijd gelachen werd, maar dat er hier nog niet zo lang geleden zon tienduizend mensen zinloos werden vermoord (in dit geval van een hoge rots geduwd) door niets ontziende Rode Khmers.
    
Ter afsluiting van Cambodja genieten we nog van een overheerlijke typisch Cambodjaanse maaltijd, bereidt door de chefkoks van dienst, Michelin JP en sterrenchef Isabelle , die er graag enkele uurtjes kookles voor overhadden.
  
En daarbij zit Cambodja erop. Een land dat nog maar pas bekomen is van de Rode Khmer verschrikkingen, maar waarvan nu al duidelijk is dat het een enorm potentieel heeft! Water en (rijst)velden in overvloed, toeristische bezienswaardigheden waarop andere landen alleen maar jaloers kunnen zijn en een vriendelijke en gemotiveerde bevolking, die al van erg jongsaf leert hoe ze met toeristen moet omgaan. Cambodja is vaak erg basic en op veel plaatsen zie je dat de mensen hier amper iets van bezit hebben, maar niettegenstaande blijven ze goedgehumeurd en wuiven ze ons, de toeristen, toe als waren we de koning en koningin
en zo voelden we ons hier ook wel een beetje. Het eten hier overstijgt zo mogelijk nog de culinaire hoogstandjes van Thailand, rondlopen in hun tempels hors categorie voelt zeer geprivilegieerd aan en de bevolking stond steeds voor ons klaar met een oprecht gemeende glimlach.
Cambodja was een voltreffer en maakt bijzonder veel kans om ons nog eens op zijn grondgebied te mogen ontvangen. We wensen dit land, net zoals zij het ons zovaak wensten, alvast bijzonder veel good luck (for only one dollar)!
19-12-2009 om 12:13
geschreven door Raf/Isa 
|
