Kampong Cham, een van de grootste steden van Cambodja maar wij hebben er eerder een dorpsgevoel bij. Het is een heel rustig plaatsje aan de rivier, brede lanen, amper verkeer, slechts een handjevol toeristen. We worden door tuktuk driver Gideon afgezet aan ons hotel. Hij is protestant en heeft zijn tuktuk versierd met slogans zoals “God loves us”. We schakelen hem later op de dag terug in om ons naar wat interessante plaatsjes te brengen. Hij is erg joviaal en ontpopt zich ook nog eens tot prima gids. ’s Avonds genieten we nogmaals van een overheerlijke ‘amok’ in een van de weinige restaurantjes hier.

De volgende ochtend zouden we opgepikt worden door een Plan medewerker. We werden echter al iets vroeger dan voorzien gewekt door de DJ van een trouwfeest naast ons hotel die al om 5.00 ’s morgens wat Cambodjaanse hits door zijn boxen knalde. De trend was gezet voor de rest van de dag… Gelukkig konden we naar de achterkant van het hotel verhuizen waar het iets rustiger was.

Om 8.00u stond er een jeep van Plan Cambodja voor de deur en kregen we in hun kantoor wat uitleg over de projecten die Plan hier allemaal uitvoert. Plan Cambodja is sinds een 5-tal jaar in Siem Reap en hier in Kampong Cham actief. In Kampong Cham district zijn er zo’n 32.000 kinderen waarvan er meer dan 6.000 reeds een Plan ouder hebben. Er zijn opvoedingsprogramma’s rond hygiëne, aidspreventie en het voorkomen van kindermisbruik. Plan heeft ook een financieel programma om mensen te helpen een kleine business op te starten en leert technieken aan om een hogere rijstoogst per hectare te halen. Er wordt met kernklassen en verantwoordelijken gewerkt die hun kennis naar de rest van het dorp moeten overbrengen. Het ziet er allemaal heel goed uit. Ben benieuwd om dit allemaal in praktijk te zien!

In de namiddag is het dan zover. We worden eerst rondgeleid in de bibliotheek van de middelbare school. De nieuwsgierige studenten worden snel braaf aan tafel gezet met een boek. Plan heeft hier ook een waterput gebouwd en degelijk sanitair. We brengen ook een bezoek aan de materniteit waar sinds kort elektriciteit is dankzij zonnepanelen. Een jonge vrouw is net aangekomen uit haar dorp 20km hiervandaan om hier te bevallen.

Dan brengt de plaatselijke Plan medewerkster ons eindelijk naar het hutje van Sophanny. Het halve dorp staat ons al op te wachten, Sophanny krijgt nog net een douche en wordt dan enthousiast naar ons toe geduwd, helemaal ineengekrompen van verlegenheid. Hoe zou je zelf zijn als heel het dorp naar je kijkt en er zo’n vreemd bezoek komt! Ze is merkelijk blij met de vele kleine cadeautjes die ze krijgt maar voor een glimlach is ze nog niet echt klaar. De andere kinderen daarentegen zijn door het dolle heen als Rafael ballonen begint op te blazen en uit te delen. Plezier verzekerd! Ik deel ook de pennen, tandenborstels en zeepjes uit die we meegebracht hebben. Het zijn er niet genoeg voor iedereen maar er wordt geen ruzie voor gemaakt en ze aanvaarden wat ze krijgen met zoveel dankbaarheid in hun ogen. Heel speciaal. Als ik de foto’s van onze familie bovenhaal drommen ze weer allemaal nieuwsgierig om me heen. Ze hebben dit uiteraard nog niet vaak meegemaakt. Er zijn 137 kinderen in dit dorp waarvan er 120 al een Plan ouder hebben maar we zijn slechts de tweede die op bezoek komen.

We worden nog rondgeleid in het dorp en dan pakt Sophanny wel stevig mijn hand vast. Ze is toch wel fier dat ze zoveel aandacht krijg. Het is een heel unieke ervaring, alleen de communicatie is wat moeilijk en vond het ook spijtig dat we haar ouders en broertje niet konden ontmoeten. Zij waren een paar maanden geleden naar een andere streek getrokken om beter werk te vinden. Het leven is hard en wij moeten ook weer vertrekken…met een goed gevoel over het bezoek en de dingen die Plan hier doet.

13-12-2009 om 16:16 geschreven door Raf/Isa  

Phnom Penh, hoofdstad van Cambodja, een pak rustiger dan Saigon maar toch groter en drukker dan verwacht.

De mensen zijn erg vriendelijk, een glimlach is nooit te veel en ze spreken ook verbazingwekkend goed Engels. Deze keer moeten we ons aan twee nieuwe munten aanpassen: de dollar, die kennen we wel van ergens, en de Cambodjaanse riel, een zwakke munt die voornamelijk als wisselgeld gebruikt wordt want dollarcenten hebben ze hier niet.

We logeren in de backpackers area aan het meer waar de tuktuk-drivers weer vlotjes meer aanbieden dan alleen een ritje en de geur van versgerolde joints bij het ontbijt een standaardgegeven blijkt te zijn in ons eerste groezelige guesthouse. Properheid was ook niet hun grootste troef (erg veel kan je niet verwachten voor slechts 4USD) dus de volgende ochtend trekken we snel ergens anders in.

Onder een brandende zon wandelen we door de stad en bezoeken we het koninklijk paleis. Onderweg zien we veel auto’s zonder nummerplaat, ‘benzinestations’ waar rechtstreeks uit vaten diesel of super wordt getankt, mensen die een douche nemen onder de plantensproeiers en tientallen tuktuk-drivers op elke hoek van de straat. Overal waar veel toeristen komen worden we ook geconfronteerd met veelal verminkte bedelaars en kinderen die vanalles proberen te verkopen. Schrijnend maar het helpt niet om iets van hen te kopen want alles gaat naar hun ‘baas’.

Af een toe zie je hier een tienjarige voorbij scheuren op zijn brommertje en is het erg leuk om te tellen hoeveel mensen er hier tesamen op één brommer kunnen. Het record was vijf,maar dat zagen we slechts zeer af en toe. Om ook eens speciaal te doen kruipen we allebei samen achterop een brommertje en ondervinden we hoe knus het wel kan zijn met drie op zo’n zadeltje.

In het genocidemuseum zien we nog een hele andere wreedheid. Vroeger was het een school die tijdens het regime van Pol Pot en de Rode Khmer omgevormd werd tot martelplaats en gevangenis. Duizenden mensen, mannen, vrouwen en kinderen, die ‘schuldig’ waren aan het niet volgen van het communistische gedachtengoed werden hier van 1975 tot 1979 gemarteld voor ze in de Killing Fields afgeslacht werden. De foto’s van al die uitdrukkingsloze gezichten van de gevangenen in het museum en de vele duizenden schedels in het monument aan de Killing Fields laten een diepe indruk na.

Cambodja heeft een gruwelijke geschiedenis te verwerken en dat heeft tijd nodig. Ooit was dit het welvarendste land in de regio maar nu is er nog veel werk aan de winkel. Gelukkig ontbreekt het hier niet aan NGO’s die zich inzetten voor het goede doel. We laten ons onder handen nemen door blinden die een speciale opleiding tot masseur krijgen en gaan eten in een restaurantje waar jonge mensen opgeleid worden tot kok en ober. De nationale specialiteit, ‘amoc’ (vis met kokosmelk gestoomd in een bananenblad) is een ware streling voor onze smaakpapillen!

Nu op naar een erg afgelegen streek voor het bezoek aan Isabelle haar Plankindje: Sophanny!

10-12-2009 om 03:11 geschreven door Raf/Isa  

Door de Mekong delta into Cambodja. Via oneindig veel riviertjes met kleine krottige paalwoningen, drijvende marktjes met masten vol etenswaar om zo aan te tonen wat elke verkoper in de aanbieding heeft, bruggetjes en overzetboten komen we via de Mekong Delta op de Great Mekong zelf. Onderweg kent ons fototoestel amper rust en proberen we  om de paar minuten even enthousiast terug te zwaaien naar de bijzonder vriendelijke oeverbewoners. Op de boot voelt het vaak alsof we Sinterklaas zijn die met zijn stoomboot voorbij vaart…We krijgen krokodil en slang geserveerd, bezoeken dorpjes, lokale fabriekjes en drijvende huizen en komen na drie dagen veilig en wel aan in Phnom Penh, Cambodja.

… en daarmee eindigt ons tripje door Vietnam, een land dat toch niet helemaal in de lijn van onze reeds bezochte bestemmingen ligt. Hier loopt er in elke tour die je boekt wel iets anders dan je verwacht, vertellen de mensen je exact wat je wilt horen, ook al is het niet zo en zorgen de imponerende grootsteden Hanoi en Ho Chi Minh ervoor dat je hart op zijn minst 10 slagen per minuut sneller slaat.

Maar wanneer je de tijd neemt om de toeristische paden te verlaten en de Vietnamezen in hun kleine dorpjes en eigen leefomgeving bezoekt ontdek je al heel snel een ander Vietnam. Onder elk Vietnamees hoedje vind je lachende vriendelijke mensen die je steeds hartelijk ontvangen en hun uiterste best doen om een praatje te maken of je verder te helpen met wat dan ook.

Reizen in Vietnam was voor ons soms wel een iets grotere uitdaging, maar is op veel plaatsen nog bijzonder authentiek. Ook hun oorlogsverleden en hun extreme volhardendheid hebben een erg diepe indruk op ons gemaakt. Respect voor de Vietnamezen!

07-12-2009 om 15:45 geschreven door Raf/Isa