Ho Chi Minh: Hoofdstad van Vietnam, genoemd naar de held en leider van het Vietnamese bevrijdingsleger (aka de Vietcong).

De temperatuur stijgt hier terug vlotjes boven de 3O graden, mogelijk mede door de miljoenen brommertjes die hier als mieren door de stad kriskrassen. Nog drukker dan Hanoi, maar gelukkig zijn er hier wel brede voetpaden, al is dit geen garantie op een volledig brommervrije zone. Iedereen neemt de kortste of gemakkelijkste weg en als dat nu toevallig het voetpad is… Het is weer even wennen aan de drukte maar zoals op zovele plaatsen kijken we hier onze ogen uit. Iedereen leeft op straat en dat maakt een wandeling erg boeiend: de afwas doen, kinderen eten geven, groenten kuisen, koppeltjes die ’s avonds op hun brommertje in het park zitten of komen dansen, zelfs de kerstsfeer zit er hier al een beetje in. Verder dient het voetpad nog als parkeerplaats, opslagplaats, uitstalruimte, terrasje, sluipweg,…

Erg aangrijpend is het oorlogsmuseum waar nog maar eens duidelijk wordt welke verschrikkingen de Amerikanen hier nog niet zo lang geleden hebben aangericht. Ondanks hun militaire dominantie en niets ontziende tactieken (vrouwen en kinderen werden meedogenloos afgeslacht) kunnen we na 3 weken rondreizen niets anders dan enorm veel respect opbrengen voor de Vietnamezen. We hebben hier erg veel geleerd over de oorlog.

Een bezoek aan de Cu Chi tunnels mocht ook niet ontbreken. Op slechts enkele tientallen kilometers van Ho Chi Minh groeven de Vietcong een ondergronds tunnelcomplex van in totaal zo’n 250 kilometer lang om te schuilen voor de bombardementen. Het tunnelsysteem werd ook als uitvalsbasis gebruikt voor de aanvallen op de hoofdstad, die toen in handen was van de Amerikanen en Zuid-Vietnamezen. De gangen zijn veel smaller en kleiner dan die in Vinh Moc (Hue) waar de mensen echt in woonden. We kruipen op ons hukje door de tunnels, zwetend van de drukkende warmte en met een benauwd gevoel. En deze zijn dan nog dubbel zo groot gemaakt voor de toeristen! De echte zijn enkel op Vietnamese maat gemaakt.

We sluiten af met een bezoekje aan een Caodaïstische tempel. Caodaïsme is een godsdienst die de positieve aspecten van het confucianisme, taoisme, boeddhisme en christendom verenigt. De bijzonder kleurrijke tempels zijn van een heel ander soort dan we tot nu toe gezien hebben. Het is een vreemd allegaartje, ze hebben zelfs speciale Heiligen waaronder Victor Hugo. Het alwetende oog (dat van het dollarbriefje) is hun meest heilige symbool. Speciaal mannen!

03-12-2009 om 16:54 geschreven door Raf/Isa  

Over de wolkenpas en uit het slechte weer… Terug boven de 25 graden en inclusief een sporadisch zonnetje. Hoi An is een klein oud en zeer gezellig stadje waarvan de huizen elk jaar hun volledige benedenverdiepingen onder water zien verdwijnen, maar dat vooral bekend is voor zijn uitstekende kleermakers en boetiekjes.

Voor één van ons twee dus een waar (winkel)paradijs, voor de andere het moment om wat te plenzen in het hotelzwembad en bij te surfen op het internet. De lokale marktjes passeren op het siësta-uur leveren wel nog enkele leuke plaatjes op.

Wanneer de kooplust na twee dagen is gekoeld en onze rugzakken weer wat voller geladen zijn is er nog een dagje over om een huurfietsje richting kust te trappen.

Bijzonder aangename wegjes leiden naar het strand van Hoi An waar de palmbomen ons wuivend verwelkomen… We kiezen ons een leuk strandzeteltje voor een hapje en een drankje en hopen dat de gastvrouw die zonet haar buurvrouw afranselde om een paar toeristen haar kalmte de rest van de dag zal kunnen bewaren.

De lokale vissers trekken onze aandacht door de speciale ‘bootjes’ waarmee ze de woelige zee trotseren. Het zijn handgevlochten manden van anderhalve meter doorsnede die eens goed in de pek gedompeld werden en alvorens ze zeewaardig verklaard werden. Met veel stuurmanskunst bedwingen deze vissers de branding en wanneer er een ‘kapitein’ met mand en muis omkiepert snellen er gelukkig enkele collega’s ter hulp.

Met weeral veel mooie herinneringen (en kledij) kruipen we wederom op de nachtbus die ons twaalf uur later afzet op een andere strandbestemming: Na Thrang, het Nice van Vietnam. Om geen twee nachtbussen na mekaar te moeten nemen besluiten we hier een nachtje en twee dagen te blijven.

De eerste dag is het weer brommeren geblazen en trekken we naar een weinig toeristisch strandje zo’n 25 kilometer verder. Schitterende setting onder zelfgemaakte afdaken, maar wel met goeie strandstoeltjes. Wanneer we iets te eten willen bestellen helpt zelfs ons aanwijswoordenboekje niet, maar gelukkig halen ze van ergens in de zee een Amerikaanse Vietnamees met zijn vrienden tevoorschijn zodat we toch niet verhongeren. Finaal laat ik me nog even zandstralen door de metershoge golven van Nha Trang Beach terwijl Isabelle beteuterd moet vaststellen dat ze ten prooi is gevallen aan een soort zandvlooien met beentjes vol jeukende rode stippen tot gevolg.

Onze laatste dag wagen we ons aan het toeristisch uitstapje bij uitstek hier, de partyboat langs de eilandjes. Hoogtepunt van de dag was een optreden van de plaatselijke “boyzband”. De zanger riep van elke nationaliteit iemand naar voor en zong een liedje in die respectievelijke taal. Indrukwekkend! Als opvolgster van een Russische Ne-ka-ti-Na-bri-ne-ka-toeska zangeres die zichzelf onsterfelijk maakte door letterlijk door het dak van de boot te dansen, doet Isabelle het met “kheb de zon zien zakken in de zee” ook helemaal niet slecht. De band moest even nadenken bij “Belgium” dus waren we erg benieuwd wat er ging volgen! De floating-bar die ronddobberende toeristen verleidt tot een alcoholische traktatie kan ik dan weer moeilijk aan mij laten voorbijgaan…. Voetjes omhoog en volschenken maar!
Alhoewel veel mensen die we reeds spraken weinig lovend waren over Nha Trang was het voor ons toch een meer dan geslaagde tussenstop!

30-11-2009 om 13:54 geschreven door Raf/Isa