Indringend. Misschien is dat woord wel alles-omschrijvend, alles-omvattend. Geen idee of het opgaat voor de hele reis, maar vandaag alleszins.
Indringend, omdat de levensstijl zo verschillend is. Het is niet dat de tijd is blijven stilstaan, maar toch. Behalve duizenden brommerkes, hebben de mensen niet zo veel. Of het lijkt toch zo. Al glimlachen hun ogen. En kindjes spelen verstoppertje met me achter hun paraplu... Want het regent hier. Blijkbaar is het extreem weer voor deze tijd van het jaar en hebben we pech dat er vorige week een cycloon passeerde. Maar onze gids is op alles voorbereid en tovert poncho's tevoorschijn. Onze gids is super: spreekt voortreffelijk Engels, weet ongelooflijk veel en is ontzettend vriendelijk.
Indringend... hoe gedreven het boeddhisme hier beleefd wordt. Hoe vol verwachting gebeden wordt bij Boeddha. Hoe vol verwachting jonge novicen naar ons kijken terwijl ze hun bedelpot voor zich houden. Ik weet dat dit hier traditie is, en toch krijg ik een knoop in mijn maag...
Indringer... Zo voelde ik me in het klooster waar we toekeken hoe de monniken hun lunch kregen. Hoewel ze het ongetwijfeld gewoon zijn, leek het alsof ik de grens van hun waardigheid overschreed.
Dat het weer extremer wordt, zien we in de eerste plaats aan de tijdelijke huizen langs de high way. Door de regenval in augustus zijn veel mensen verplicht naar de hoger gelegen weg moeten verhuizen, weg van de modder en zand dat hun woningen en velden overspoelden. Rijstvelden werden meren... we worden er stil van...
Voelen dat we leven, doen we ook in de hobbelende koetsjes rond de tempels, kloosters en pagodes van Ava. We laten onze 'driver' opleven door een warme trui te schenken: het event van de dag! En om te laten zien dat we leven, doen we gek op de houten brug van U-bein...
Alles is relatief. En met een beetje verbeelding en een vleugje optimisme is het leven veel aangenamer. Vandaag nog meer dan anders. Gietende regen en geen directe beterschap op komst, maar we moesten hier eens wonen in die gammele hutjes... Hobbelende wegen, speciaal niet geëgaliseerd omdat hobbelen de vertering ten goede komt. En wij thuis maar klagen over de E313 als er een putje in zit...
Maar ondanks de regen en de hobbels, is de weg naar het noordoosten prachtig. Met een beetje verbeelding en de zon in gedachten, zien we een geweldig knap landschap... Watervalletjes met bruinig kolkend water, een soort loofwoud met ontstellend mooie grote groene bladeren (waarvan ik leerde dat het teakbomen zijn), een kronkelende highway (de weg loopt naar boven) en op tijd een stop met lekkere koffie en dragon fruit...
Verbeelding gebruiken we ook bij de waterval bij het stadje Pwyng oo lin. Verbeelding om te bedenken hoe gezellig het terrein zou zijn als de zon schijnt, met stalletjes om te winkelen. (De regen zorgt voor onze portemonnee, zoveel is zeker.) Verbeelding hebben we niet nodig om de kracht van het water in te schatten. Wat we mogen bewonderen is fenomenaal! Veel meer water dan anders stroomt naar beneden, zich een weg zoekend langs boomwortels en zelfs langs de trappen en bruggetjes waar normaal gezien de toeristen op wandelen...
Alles is relatief, maar als je doorweekt een Chinese tempel in de heuvels van Myanmar bezoekt en nog doorweekter en op haast levensgevaarlijke wijze orchideeën en opgezette vlinders gaat bekijken, heb je meer dan een gezonde portie verbeelding en optimisme nodig om te blijven lachen...
Gelukkig hebben wij een fantastische groep en een geweldige gids, en worden er in de bus (kerst)liedjes gezongen om de sfeer er in te houden... Gebruik even je verbeelding en denk bij de tierlantijntjes die de bus opfrissen wat kerstversiering bij, en je weet dat we de moed erin houden!
PS voor de ingewijden: mijn verbeelding kon geen (kerst)ballen meer aan, nu ik weet dat die dienden om - succesvol - de vering van de bus te verbeteren
Ontbijt in het hotel.Na het ontbijt rijden we naar de vroegere
koningsstad Amarapura. Bezoek aan het Mahagandayon klooster, bekend als het
grootste boeddhistische learning Centre in Mandalay waar leerlingen het
dagelijks leven van de monniken leren. Bezoek aan de langste teakhouten brug
van de wereld, de U-Bein brug, 1.6km (volgens de meeste gidsen 1,2km).. De U
Bein Bridge is vernoemd naar de burgemeester van Amarapura, nadat koning
Bodawpaya zijn hoofdstad er verhuisde. De brug verbindt Amarapura met een
eiland in het midden van Lake Taungthaman. Het meer droogt in de winter op. Deze
lange houten brug is gebouwd in 1849 en is dus meer dan 150 jaar oud. Ze werd
gebouwd met oude planken en houten stijlen die afkomstig zijn van de verlaten
huizen en het paleis in Sagaing en Inwa. Op 9 punten waren er ophaalbruggen
waardoor boten naar de rivier Ayeyarwady konden passeren. Terug naar Mandalay.
Overnachting in Mandalay Hill Resort
Hotel.
Het is een bijzondere gewaarwording: uit een venstertje kijken op 10km hoogte (of misschien iets lager in het geval van de vlucht Bangkok-Mandalay) en zien hoe de wereld onder je zich ontplooit alsof je boven een stukje Vlaanderen vliegt: een kleurrijk lappendeken aan velden, kronkelende paadjes, maar net zo goed recht aangelegde hoofdwegen. En toch is daar op hetzelfde moment het besef dat het rijstvelden moeten zijn (en geen mais), dat de kronkelende paadjes net zo goed riviertjes kunnen zijn... Die enorme olifant die langs een meertje lijkt te staan, is in werkelijkheid hoogstwaarschijnlijk een bosje bomen... Ik vind het verwonderend. Nog steeds. En ik mag toch zeggen dat ik al heel wat in vliegtuigen gezeten heb en heel wat wereld(zeeën) van bovenaf aanschouwd heb. En toch... ik vraag in het vliegtuig nog steeds of ik mijn plek mag ruilen voor eentje aan het venster (een verzoek dat tot nog toe vaker werd ingewilligd dan mijn vraag om een upgrade naar business). Heerlijk is het: die vliegtuigvleugel een beetje zien bewegen boven of tussen de wolken, me inbeelden dat een reus ergens de touwtjes in handen heeft om de wereld onder me draaiende te houden, wegdromen in het zonnetje achter glas, andere vliegtuigen proberen spotten...en me gelukkig voelen dat ik weer een nieuwe wereld mag gaan ontdekken...
En dan wordt de landing ingezet.. de velden zijn nu overduidelijk rijstvelden, het landschap ziet er "tropisch" uit, ondanks de bewolking, de grijze lucht en de gietende regen, zijn de pagodes met gouden daken duidelijk zichtbaar.
We staan veilig aan de grond... Dit is... Myanmar !
Heyhey
Ondertussen zitten we met z'n allen al een paar uur in de lounge van Bangkok airlines, te wachten op onze aansluitende vlucht naar Mandalay, Myanmar.
Heerlijk, zo'n lounge... lekkere chocomelk, koffie a volonte, popcorn, koekjes met kipvulling... En lekker zachte zetels om optimaal te ontspannen en nog een dutje te doen.
De eerste verrassing van de reis dus!
Er staat ons nog een druk programma te wachten vandaag, maar de sfeer zit er goed in. Veel gelach en veel plezier! Komt helemaal goed!
Aankomst in Mandalay om 13.20 uur. We
worden er verwelkomd door onze gids U Mijo daarna transfer naar het hotel.Mandalay isde tweede grootste stad en de laatste koninklijke hoofdstad van Birma.
Sightseeing tour door Mandalay met bezoek aan de Mahamuni Gouden Boeddha. Het
Mahamuni Boeddha beeld is bijna 13ft (4m) hoog. Het is bedekt met zoveel
bladgoud dat de lichaamsvorm grotendeels verloren is gegaan. Dan naar het
Golden Palace klooster, dat ooit deel uitmaakte van het paleiscomplex waar
koning Mindon woonde. Verder bezoek aan de Kyautawgyi pagode en het Atumashi
klooster. Bezoek aan de Ku Tho Daw pagode die ook bekend is als werelds
grootste boek omdat ze omgeven is door 729 marmeren platen gegraveerd met
boeddhistische geschriften. Koning Mindon bouwde het complex in 1857, naar het
model van de Shwezigon pagode bij Nyaung U (Bagan). Genieten van de
zonsondergang op Mandalay Hill. Diner in een lokaal restaurant en overnachting
in het Mandalay Hill Resort Hotel.
Myanmar wordt dikwijls beschreven als "het land
met de tienduizend pagoden". Maar Birma, zoals Myanmar tot 1988 in de koloniale tijd heette, is veel meer dan dat Misschien
wel "het" land uit de vroegere tijden met duizenden en duizenden
karretjes die heel langzaam het platteland doorkruisen, met onveranderde
dorpjes, met de klassieke en eeuwige beelden van de rijstvelden, dappere
vissers en hun vrouwen die op kleurrijke markten hun producten verkopen. Maar
Myanmar is blijkbaar zeker en vooral het land van de glimlach geworden ... de glimlach
van de wijsheid.
Mama, Lieve en ik, samen met de groep waarmee we Peru doorkruisten, ontdekken het binnenkort allemaal...
Het is niet de bedoeling om een super uitgebreide blog bij elkaar te schrijven, maar ik zal proberen af en toe een paar fotootjes of impressies te posten. Alles zal afhangen van of er internet is of niet. En tot nog toe hebben ze ons gewaarschuwd dat communicatie misschien wel eens heel beperkt zou kunnen zijn. Benieuwd wat dat gaat geven: geen (of weinig) smsjes, whatsappen, face timen, bloggen, emailen... Terug naar de koloniale tijd??
Ik zal wel proberen ons 'theoretisch' dagprogramma te vermelden. (Hou er ook rekening mee dat het in Myanmar 4,5u later is dan in België...)
Heel veel lees- en kijkplezier (hopelijk dan toch).
Laatste dag..
Gisteren Nasca lijnen gezien uit vliegtuigje. Heel erg knap maar soms moeilijk te onderscheiden. Je zal het binnenkort wel op de foto's zien!
En mama heeft haar tweede koffietje gedronken! En ik weer cola! We hebben een achterstand in te halen. Koffie, omdat die hier nergens echt lekker is, en cola omdat die vies smaakte door de pilletjes tegen hoogteziekte.
Vandaag eerst nog pinguïns kijken en zeeleeuwen en zeevogels.. En dan het vliegtuig op! Eerst twaalf uur naar Madrid en dan richting Brussel. Donderdagavond zijn we normaal gezien weer op Belgische bodem..
We kunnen nu al zeggen dat het een hele knappe reis reis was met een superaangename groep!
Dikke kus
wij x
Hallo
Vandaag weer om half zes uit de veren voor een lange busreis naar de Nasca lijnen. Meer daarover morgen! We zouden een stuk langs de kust rijden dus het beloofd eindelijk een beetje warmer te worden. Maar we klagen niet want juni schijnt een van de beste maanden te zijn om Peru te bezoeken: redelijk van temperatuur (mits warme truien) en geen regen.
We gaan nog twee drie dagen echt genieten!
Prachtige en unieke ochtend beleefd! Hoe die condors zweven op de thermiek. En dat in een schitterend landschap. Daar staan we met plezier om half vijf voor op! Heel knappe foto's gemaakt! Binnenkort op de blog!
Morgen naar minder hoge bestemming. 't Zal onze ademhaling ten goede komen. En hopelijk toch ook wat warmer want snikheet is het hier belange na nog niet. Moesten vanmorgen zelfs ons 'damarreke' aandoen en 'lange fleece onderbroek' (Inneke) wilden we niet bevriezen! En dan te bedenken dat het in België 28C is...
Geniet van de lekker warme dagen daar!
Dikke knuffel
wij xx
PS blij te lezen dat alle poezen zich redelijk ok gedragen bij onze cat sitters! Een dikke dankjewel daar al voor!
Hey Hey
Vandaag vroeg gewekt voor een dagje op het Titicacameer. Momenteel is het hier nul graden, vannacht minus vijf. Maar ze beloven dat het straks snikheet zal worden. We zijn benieuwd. Maar ondertussen hebben we toch maar voorlopig sokken in onze sandalen aan (beetje tegen de zin van mama maar warmte gaat voor schoonheid deze keer).
Gisteren een dagje in de bus, maar de landschappen waren prachtig en anders dan de bergen rond machu picchu, meer afgerond bovenaan, veel minder begroeiing. Het deed een beetje aan de steppe in Siberië denken maar dan met bergen op de achtergrond.
Wat algemene weetjes: de mensen hebben hier niet veel maar ogen gelukkig, eten is hier nooit warm maar eerder lauw tot koud en de zon straalt hier veel krachtiger dat het soms echt leidt tot pijnlijke ogen.
Genieten doen we met volle teugen en nog veel meer!
Dikke knuffel
wij xxx
In tegenstelling tot de andere groepsleden die midden in de
nacht klaarwakker bleken, ontwaakten wij bij het wekkersignaal van onze
telefoon. Meteen aangepast aan het Peruviaanse tijdsruimte dus!
Lima, de hoofdstad
van Peru, is een stad met vele gezichten en is gelegen in het dal van de rivier
de Rimac, aan de steile kust van de Stille Oceaan en aan de voet van het
Andesgebergte. Lima werd gesticht door de Spaanse veroveraar Francisco Pizarro
op 6 januari 1533. Bij haar stichting in 1535 telde Lima 790 inwoners. Nu telt
de stad ongeveer tien miljoen inwoners, een derde van het totale
bevolkingsaantal van Peru. Lima wordt het Dambord van Pizarro genoemd, omdat
het stratenontwerp mooi verdeeld is in vierkante vakjes.
Lima is opgedeeld in
districten. Voor ons zijn de twee belangrijkste: Lima-el Centro, de wijk in het
centrum en de wijk Miraflores, de residentiële wijk waar ook ons Hotel Colon
ligt.
De dag startte met een bezoek aan het wisselkantoor waarna
een korte wandeling volgde richting Parco del Amor met een Gaudi-achtige
mozaïekmuur en imposant standbeeld, de kus genaamd. Van hieruit ging het
richting centrum.
Het oude centrum van
Lima ligt op enkele kilometers van de kust en van de vele koloniale huizen zijn
er nog heel wat overgebleven. Lima heeft een aantal prachtige musea waar de
schatten van vroeger tentoongesteld worden. Zo ook het Museo del Arco met
een prachtige verzameling kunstvoorwerpen gelegen in een kleurrijke
bloementuin.
Om drie uur leiden
sirenes en werden overal de klokken geluid: aardbeving-oefening! Een immense
volksverhuis kwam op de been. Leuk om mee te maken omdat het toch slechts een
oefening was. Blijkbaar wordt zoiets tweemaal er jaar in heel Peru gehouden.
De stads wandeling
bracht ons verder ook bij het San Franciscus klooster met catacomben (de
lelijkste die mama en ik ooit zagen). Een helse taxirit vormde het einde van
een gevulde eerste dag.
Straks om half zes
opstaan om tijdig de vlucht naar Cuzco te halen gedaan met uitslapen ;-)
Na een dagje in de tuin werken door mama en ik rondlopen in
Pairi Daiza als vrijwilliger op de Wereld MS dag , reed onze privé chauffeur
Lieve ons naar Zaventem. Een heerlijk diner later (asperges en gerookte zalm),
kropen we onder de wol. De wekker werd gezet om vijf uur. Wat zeg ik, maar
liefst drie wekkers werden gezet.. Er wilde iemand echt zeker zijn dat ze de
vlucht richting Machu Picchu zou halen ;-)
Donderdag 29 mei 2014
Je gelooft het nooit maar we waren wakker om vijf uur! Douche
nemen, tandjes poetsen en uitchecken. We moesten de kortste afstand naar de
vertrekhal afleggen en arriveerden als laatsten van de groep. Gelukkig nog wel
op tijd!
Iedereen had er meteen zin in. Zoals op de
voorreisvergadering reeds bleek, valt de groep enorm mee. Het motto luidt:
minstens een kwartier lachen per dag. Dat doel werd na het eerste halfuur al
ruimschoots gehaald!
De vlucht naar Madrid verliep vlekkeloos, mama kreeg haar
koffietje na de landing en ik deed me te goed aan een heerlijke sandwich met
Iberische ham. Iets meer pech ondervonden we voor de vlucht naar Lima. Omgeven
door tientallen voetballertjes tussen tien en dertien jaar, konden we niet echt
van een rustige vlucht spreken. Niet dat ze stout waren, gewoon een beetje
luidruchtiger dan je liefst zou hebben op een vlucht die twaalf uur duurt.
Gelukkig landden we mooi op tijd in Lima, ondervonden we
geen enkel probleem bij de grenscontrole en rolde alle bagage van iedereen van
de band. De rit naar het hotel duurde ongeveer 40 minuten en geef ons een
eerste blik op de stad Lima. Negen miljoen inwoners, gek gebouwde huizen met
dakjes op de eerste verdieping en vervolgens nog een paar etages, een kustweg
langs de oceaan naast afgegraven hellingen ter bescherming tegen tsunamis en
druk verkeer.
Het hotel is best ok en doet wat aan de oude koloniale stijl
denken. Voor ons telt nu maar één ding: zo snel mogelijk onze spullen
klaarleggen voor het stadsbezoek morgen en dan bed in voor een welverdiende
nachtrust ;-)
Slaapwel
Inneke & mama
PS met zeven uur tijdsverschil gaan jullie wel altijd een
beetje moeten aanpassen als we het over morgen hebben, want vaak is morgen
bij jullie al half achter de rug
