24 april 2016 - Bezoekje Bhaktapur en 'laatste avondmaal'
24 april 2016 - Bezoekje Bhaktapur en 'laatste avondmaal'
Onze laatste volledige dag in Nepal... Beetje uitslapen (ware het niet dat de haan begon te kraaien rond de vijven en er pas mee ophield tegen een uur of acht), rustig ontbijten (niet geweldig lekker maar ok), blog aanvullen, om tegen een uur of half tien opgepikt te worden door Samir, onze goedlachse, altijd optimistische en in-voor-een-grapje stadsgids.
We trokken richting Bhaktapur. Op het Durbar plein van Bhaktapur zijn indrukwekkende voorbeelden van de architectuur en kunst van de Newah te bewonderen. Het was van de drie koninkrijken in de Kathmandu-vallei het grootste. Jammer genoeg heeft de aardbeving uit 2015 veel schade aangericht, maar toch waren we blij dat we het gezien hebben en niet gewacht hebben op een mogelijke heropbouw...
Naast alle interessante weetjes over de Newah en de geschiedenis van Bhaktapur en zijn tempels, lachten we ons een deuk met Samir's one liners. Waar die jongen ze vandaan bleef halen...
Tijdens een lekkere lunch in de schaduw - de temperatuur liep op tot boven de 40 graden in de zon - vroeg Samir of België ook te kampen heeft met klimaatveranderingen. Normaal gezien is het in de tijd van het jaar zo helder in Kathmandu dat je de besneeuwde toppen van de Himalaya vanuit de stad kan zien. En dat wij zoveel mistige zichten hadden in Pokhara en tijdens de trekking, was de eerste keer dat dat voorkwam. Het is dus niet dat we in de foute reisperiode waren gekomen (zoals wij even dachten); overal ter wereld heeft het veranderende klimaat zijn eigen gevolgen...
Een bezoekje aan het kantoor van Indira leverde de laatste informatie op ivm onze vluchten naar huis. Door de situatie in Brussel, kunnen we wel op Zaventem vliegen, maar zullen we meer dan 8u in Doha een tussenstop hebben. Als alles goed gaat, landen we tegen een uur of twee dinsdagmiddag 26 april in Brussel. Qatar zou wel een hotel op de vlieghaven van Doha voor ons regelen. We zijn benieuwd!
We besloten nog een laatste keer met z'n allen te gaan dineren. En wat een 'laatste avondmaal' werd het! Dorjee was er ook weer bij, zijn rustige zelve als altijd (wel fijn dat we hem nog even zagen), Samir kon maar niet kiezen tussen zijn bestelde schotel of die van Indira (en Indira liet hem maar begaan) en maakte grapjes bij de vleet, en ondertussen overtuigden wij Indira dat als ik de Everest (base camp) zou beklimmen, ik dat alleen met Dorjee als gids wil doen.
Een superavond werd het! Zelfs de boenke boenke muziek van het trouwfeest in het hotel (gelukkig wel om 22u gedaan) kon ons niet deren! Opnieuw moe maar voldaan kropen we ons bed in...
En dan zeggen ze in Nepal nog dat ze geluk hebben gehad... Het gebeurde immers op een zaterdag, en dat is zo'n beetje onze zondag, en op het middaguur: geen schoolgaande kinderen, weinig mensen die in hun huis aanwezig waren, de meesten werkend op het land. Ze gokken hier dat op eender welke andere dag er waarschijnlijk meer dan 300.000 doden waren gevallen. Heel veel scholen werden immers verwoest, de meest oude huizen stortten allemaal in.
Maar de gevolgen van de beving zijn overduidelijk zichtbaar. Ook nog precies een jaar na datum. Het puin is inmiddels op de meeste plaatsen grotendeels geruimd. Maar van heropbouw is weinig tot geen sprake. De grote Boeddha Stupa in Kathmandu is volop in wederopbouw. Kan ook niet anders, want dit is een enorme toeristische trekpleister. Minder dan de helft van war ze gewoon zijn in Nepal aan toeristen te ontvangen, komt nog naar het land. Men verwacht dat de stupa binnen het jaar weer 'als nieuw' zal zijn.
Durban square in het centrum van de hoofdstad, een plein met verschillende hindoe tempels en een koninklijk paleis, is volledig verwoest. Aan heropbouw denken ze nog niet. Wij bezochten de plek met Dorjee, maar onze stadsgids Samir was er niet langsgelopen omdat er eigenlijk gewoon weinig tot niets overeind is gebleven. En wat er nog stond, werd met houten balken ondersteund.
Ook in Baktapur, een verkeersvrij middeleeuws aandoend dorpje vlakbij Kathmandu (nu ja, verkeersvrij: moto's reden er in vele straatjes nog wel rond), waren heel veel huizen en tempels ingestort of werden ondersteund met balkencontstructies. En toch leven de mensen verder. In hun half vernielde huizen en winkeltjes met sjaals en truien uit yak- en geitenwol, uit klei gebakken potten (Baktapur staat hiervoor bekend) en kitcherige koopwaar voor toeristen. Toeristen die er nog amper zijn...
Wij voelden het nog het meeste omdat we overal ontzettend in de watten werden gelegd. Receptionisten, kamermeisjes, zwembadtoezichters, gidsen, winkeliers, restauranthouders,... Iedereen 'sprong' meteen bij de kleinste vraag. Dat we soms heel lang moesten wachten op een drankje of eten, da's de Nepaleze mentaliteit; maar ze deden zo hun best.
Mensen kunnen ook nog niet beginnen aan de heropbouw van hun eigen huizen. De regering voorzag vorig jaar dat elk getroffen gezin zo'n 2000 dollar zou krijgen. Van dat geld zagen het merendeel van de mensen nog helemaal niets. Men heeft ook angst dat als zou blijken dat ze toch een huis hebben (met eigen middelen heropgebouwd), ze geen geld zullen krijgen. En dus gebeurt er niets. Want dat extra beetje geld: dat kunnen ze hier echt wel goed gebruiken.
Op onze hele tocht hebben we dan ook af en toe geld gedoneerd aan de opbouw van een nieuwe school en een extra tip gegeven aan onze gids en drager die beiden tot de ethnische bevolkingsgroep van de Sherpa's horen (want de regio rond Everest, waar de Sherpa's leven - nvdr: Sherpa's zijn een ethnische groep in Nepal; je mag een drager dus niet zomaar Sherpa noemen -, is het hardst getroffen door de aardbeving). Van dit geld zijn we zeker dat het bij de mensen zelf terecht komt. Iets wat voorlopig twijfelachtig is van de 4 miljard euro die wereldwijd voor Nepal werd ingezameld...
We hebben zo goed als de volledige dag nog vrij om even van Kathmandu te genieten,
wat te shoppen in de vele winkeltjes van Thamel of nog even te rusten.
In de vooravond transfer
naar luchthaven en vlucht om 21u30 via Doha naar Brussel... of toch Schiphol? Als alles goed gaat, staan we dinsdagochtend weer op Belgische bodem!
Om onze tijd optimaal te besteden, vertrokken we om 8u reeds op bird watching. Hoewel het broedseizoen was en er minder vogels dan anders waren, leerden we toch een heleboel bij. En we wandelden langs een Tharu dorp... echt arme mensen, hutten uit een soort klei, weinig bestaansmiddelen.
Om de gigantische file (door wegwerkzaamheden) te vermijden, kozen we voor een vlucht van Chitwan naar Kathmandu. Een zeer eenvoudig luchthaventje, bagage werd handmatig gecheckt en van een full body scan hadden ze nog nooit gehoord. Op tijd was de vlucht natuurlijk ook niet. Met zo'n uur vertraging stegen we op. Een turbulente vlucht van een klein halfuurtje. Tegen dat we goed en wel in de lucht hingen, werd de landing ingezet. Het was lang geleden dat we in een vliegtuig nog de mededeling hadden gezien "gebruik zitkussen als drijfmiddel indien nodig". Beetje grappig wel als je midden in de Himalaya zit
Dorjee stond ons zoals beloofd op te wachten in Kathmandu en genoot met ons van een kleine lunch (mama mag echt geen soep met kroetjes meer eten, want of ze verbrandt zichzelf door de warmte, of zo'n kroetje schiet verkeerd). Aangezien niemand van ons echt plannen had, stelde hij voor om een Boedhistisch klooster te bezoeken. Het lag op een bergkam, een verscholen plek van rust en sereniteit. Grappig detail: de gebedsruimte konden we niet bekijken, want de monnik met de sleutel was naar de markt!
Tegenover het klooster vonden we een net geopend cafeetje waar ze echte cappuccino uit koffiebonen maakten. Heerlijk (volgens mama en Dorjee toch).
De dag beëindigen, deden we in Thamel, de meest toeristische wijk van Kathmandu en een beetje vergelijkbaar met de soeks in Marokko of Egypte. Elk winkeltje verkoopt hetzelfde. Of toch zo ongeveer. Maar we tikten een paar leuke cadeautjes (vooral voor onszelf) op de kop en een nieuwe tas (die de handtas uit Myanmar moet vervangen want die heeft nu echt de geest gegeven). Eigenlijk werd er alleen maar vooral 'rommel' verkocht.
Na een overheerlijke en vooral gezellige maaltijd namen we met tranen in de ogen afscheid van Dorjee. We zullen mekaar wel weerzien, daar zijn we nu al zeker van! Ik, hopelijk, volgend jaar al voor de trek naar Everest!
24 april 2016 - Bhaktapur: weer naar de Middeleeuwen
Vanuit Kathmandu rijden we naar Bhaktapur een verkeersvrije stad op een
halfuurtje van Kathmandu centrum. Het middeleeuwse centrum is door de Unesco
uitgeroepen tot werelderfgoed en is een doolhof van straatjes en kleine
tempelpleintjes waar het leven van alledag zich afspeelt. Naast de bekende
grote tempels op Durbar Square is het vooral genieten van de unieke sfeer. De
wijk van de pottenbakkers is een zeer fotogenieke plek met honderden, zoniet
duizenden potten die ter plaatse gemaakt worden. Er is ook de gelegenheid om
een atelier te bezoeken waar thankas (schilderingen op doek) gemaakt worden.
(foto's van internet: door de aardbeving ziet het er misschien wel heel anders uit.... we zijn benieuwd)
In de late namiddag terug naar Kathmandu om nog even te genieten van het
kleurrijke Thamel met zijn shops en bars.
Te voet ging het door het woud verder. Via termietenheuvels, parasieten-bomen en hangende orchideeën stapten we naar het Elephant Breeding Centre. Hier werden sinds 1986 olifanten 'gekweekt'. Jaarlijks komt een bronstige stier, 'Ronaldo' genaamd, uit het bos om te paren met de vrouwtjes in het centrum. Al 34 kleintjes zijn er geboren. Na een vijftal jaar worden ze opgeleid om safaritochten met toeristen te doen, om hard labeur te verrichten of om te patrouilleren bij het leger (alleen de mannetjes). Dagelijks krijgen de olifanten 100 'sandwiches' van gras, rijst, zout en suiker, en dat naast zo'n 225l water en nog een heleboel olifantengras. De kleintjes (heel erg schattig) in het centrum lopen vrij rond omdat ze toch niet ver van hun moeder vandaan gaan, de anderen zitten voorlopig nog aan een ketting, maar men werkt aan een no-chain no-pain beleid door een elektrische afsluiting te voorzien.
22 april 2016 - neushoorns en olifanten... of zou de tijger ook lukken?
Verschillende activiteiten in het park: we maken uiteraard een tocht op
de rug van een olifant om de indrukwekkende neushoorns te spotten, bezoeken het
Elephant Breeding Center, kunnen mee de olifanten wassen en gaan per prauw de
rivier op om krokodillen en talrijke vogels te observeren. I
n de lodge maken we
kennis met de toch wel aparte Tharu-bevolking.
Om 6u vanochtend hoorden we dat de planning vandaag nog een keertje gewijzigd werd. Daar zijn ze hier wel goed in, in planningen aanpassen. Van 'wel raften' naar 'niet raften' om uiteindelijk 'toch te raften'. Raften op weg van Pokhara naar Chitwan, onze volgende bestemming.
We moeten toegeven dat niet alleen de Nepalezen de planning soms durven veranderen. Oorspronkelijk zou alleen ik deelnemen aan de rafting. Maar mama kon het best aan volgens Dorjee, en mama houdt van 'wild', dus kon dit wel eens haar ding zijn.
Na een tweetal uur rijden, bereikten we het vertrekpunt. Een deskundige veiligheidsuitleg (en uitdelen van helm, reddingsvest en peddel) later klommen we met drie uiterst vriendelijke Spanjaarden (waarvan ene echt ne knappe was) het raft in.
Geweldige ervaring!! Af en toe echt hevig beukend tegen de stroomversnellingen in, golven over ons krijgend, 'fast forward' en soms ook 'faster, faster' om toch maar recht te blijven, een ijskoude zwempartij op een rustig stukje (ja, ja, ikke ook) en een 'rapid fall' die ze 'big smile' hadden genoemd,... Mama en ik beleefden de tijd van ons leven! Echt tof om eens te doen!
Na het raften kregen we een lekkere lunch voorgeschoteld met kip, patatjes en rijst. Wat wij niet opkrijgen, werkt Dorjee wel naar binnen. We share everything
Het vervolg van de weg naar Chitwan ging een stuk trager dan het raften: heel erg veel wegwerkzaamheden en nog meer stilstaand verkeer...
Vanavond genoten we van een traditionele dansshow. Vooral de 'pauwendans' kon ons bekoren. Verder was het zo opvallend dat alle Nepalezen trots hun hymne meezingen, met hand op hart en rechtstaand en dat zelfs de jeugd de traditionele dansen wel kent.
Moe maar voldaan snel het bed in nu, want morgen wacht een gevulde safaridag!
Twee dagen relaxen in Pokhara... Je zou denken dat we dan tijd hebben om aan de blog te schrijven. Niet dus... Hierbij dan ook de ingekorte versie van wat we zoal deden.
Beetje luieren aan het zwembad, mountain museum bezoeken, foto's nemen van prachtige bergzichten (na een hevige regenbui eergisteren avond was het gisteren super helder weer), naar Devils Falls gaan kijken (watervallen die zoals Peter had gewaarschuwd niets voorstelden), om 6u30 opstaan om uiteindelijk tegen 12u30 boven op een berg te besluiten om toch maar niet te gaan paragliden wegens veel te bewolkt (en bergen zien was prioriteit in beslissing om te paragliden), niet kunnen zwemmen door een groot trouwfeest in het hotel en dan nog een boottochtje en extra klim inplannen naar de plaatselijke stupa, mee bidden en zingen en trommelen in Boedhistisch klooster, genieten van een cocktail en lekker lunchen aan de rand van het Pewa meer.
Relaxen en misschien enkele uitstapjes in en rond Pokhara (Devi Falls --> schijnen niet de moeite te zijn, dus slaan we over; Tibetan Refugee Center; Peace
Pagoda) of een tochtje over het meer...
