De  ENGELSE  KORTHARIGEN

30-01-2009 om 12:01 geschreven door TJip  

LEMEN  huisje  te  Tervant - PAAL

29-01-2009 om 11:08 geschreven door TJip  

LIMBURGS   HEDEN   en   VERLEDEN....

28-01-2009 om 18:36 geschreven door TJip  

Koen 

DE GREEF

hoopt het  ooit  ver  te  schoppen  als  rood – kweker!

Van in mijn prille jeugd ben ik steeds begaan geweest  met dieren. Mijn vader was een verstokte  duivenliefhebber en zo heb ik waarschijnlijk de microbe overgenomen. Niet dat ik het zo fel begrepen had op duiven, al vond  ik deze soms ook wel prettig gezelschap om mee om te gaan.

De eentonige kleurvariatie  bij de duiven lag mij echter niet zo goed en zocht dan maar een uitweg bij vogels die meer kleurschakeringen lieten zien.

Links en rechts had ik reeds bij vrienden, vogels gezien die voldeden aan mijn wensen. Als 13-jarige pagaddder wist ik zelfs niet eens dat het hier om kanaries ging. In een vrijstaande  duiven volière van mijn vader begon ik zo met  mondjes maat wat aan te schaffen. Zo kreeg ik een bonte  mengeling samen van vrienden die geen blijf wisten met overtollige  vogels. De bevolking van deze grote volière  bleef maar groeien, een echte mengeling van alle denkbare  kleuren. Alles zat daar maar samen. In die tijd moest men mij niet vragen wat een pop of een man was. Wanneer  ik er eentje  zag fluiten wist ik na een tijdje toch al dat ik hier met een mannetje te maken had. Voor de rest moest men mij geen vragen stellen want ik kende er hoegenaamd geen jota van.

Zeker moment had ik echter de grote deur van de volière laten openstaan en foetsie waren mijn  25  kanaries. Bij de buren hebben ze er waarschijnlijk nog wel wat plezier  aan beleefd achteraf.

Voor mij was echter de eerste rage als kanarieliefhebber verleden tijd. Na deze tegenslag heb ik mij dan als puber op het voetbal gestort.  Mijn vrienden van destijds vertelden mij al eens over hun belevenissen en straffe verhalen die ze hadden beleefd in het avontuurlijke uitgaansleven. Dus ging ik ook maar eens proeven van het genoegen van het leven. Van het een kwam natuurlijk het ander. Ik had immers de leeftijd bereikt dat er aan de toekomst  mocht worden gedacht. Al snel kwam ik dan ook mijn uitverkorene tegen en meteen was het hek van de dam. Het leven ging zijn normale gang en na korte tijd konden we ons eigen huisje betrekken.

An, mijn vrouw is een uitgesproken dierenvriend en dit heeft mij er dan ook toe aangezet om een nieuwe start te maken als kanarieliefhebber.

Aan de Ed. Robeynslaan 99 te Diest hadden we ruimte zat om er wat moois van te maken .Het begon allemaal met een siervolière om de tuin wat op te smukken. Tijdens mijn beroepsbezigheden als kok kwam ik dan in kontact met Roland Vervoort. Roland had reeds wat watertjes doorzwommen als vogelliefhebber bij  “De Heidevink” in Bekkevoort. Van hem heb ik dan de wijsheid meegekregen dat men met vogels aan bepaalde wedstrijden kon deelnemen, zelfs dat wist ik niet. Nu was het karretje pas echt aan het rollen gegaan. Roland is dan even mijn vogels komen keuren en zag meteen dat er enkele tussen zaten die tentoonstellingswaardig waren. Een volgende uitdaging lag voor de hand, ik zou het eens willen proberen. Na vooraf nog wat inlichtingen te hebben ingewonnen over het  TT-gebeuren had ik mij, bij wijze van test eens ingeschreven in Bekkevoort voor mijn eerste avontuur. Uiteindelijk werden het verschillende ereprijzen. Dit gaf mij een voldaan gevoel en vooral de  drang om er verder mee te gaan. Pretentieus als ik ben zou ik zo snel mogelijk een  kampioen willen spelen,  dit gaf me in elk geval een lekker voorgevoel. Enkele weken later is mijn droom dan waarheid geworden. In Rillaar behaalde ik mijn eerste kampioen met een intensief rode kanarie. Nu was de boot definitief vertrokken, zo dacht ik althans.  Al snel stond ik echter opnieuw met beide voetjes op de grond en heb moeten concluderen dat de ene week de andere niet is en bovendien dat de tegenstand iedere week wel verschillend is. Toch wilde ik mij verder profileren binnen het kanariewereldje. Een eerste confrontatie wilde ik dan ook met beide handen grijpen. Begin vorig jaar kreeg ik te  horen dat er ook speciaalclubs voor kanaries bestonden. Dit zou misschien de oplossing kunnen brengen om mijn onwetendheden wat bij te schaven. Dit is voor mij geen onoverkomelijke afstand, dus…Begin oktober  hadden ze daar hun  Show, en dat wilde ik niet missen. Ik wilde mij eens meten met de grote  jongens zoals Ludovic Magis, Johan Laffineur en andere Eddy Stiersen. Ik zocht mijn beste 20 vogels eruit en deze moesten de vuurdoop dan maar ondergaan. Eerlijk gezegd, ik ben naar die TT getrokken met gemengde  gevoelens. Zouden mijn vogels wel op kunnen tornen tegen al die gevestigde  namen, anderzijds zat ik ook wel met de gedachte : “Zou ik mij daar  niet belachelijk gaan maken? “  Nadien,  bij het vernemen van het verdict was ik de hemel te rijk,  er pronkten 6 X goud, 5 X zilver en 1 X brons op mijn kooien en behaalde nog een mooie 7^de plaats in het klassement. Voor mijn debuut tussen de grote jongens kon ik hiermee alleen maar tevreden zijn. De week nadien heb ik dan een bijzondere ervaring opgedaan. Na Oplinter was ik zowat beginnen  zweven en liep rond met de gedachte dat ik er al was. De opdoffer  die ik de week nadien in Rapertingen te verwerken kreeg was niet mals. Bij SKKLimburg had ik natuurlijk ingeschreven met de uitslag van Oplinter voor ogen en in de hoop om het hier evengoed te doen. Bij nazicht van mijn keurbriefjes leek het meer op een catastrofe uit te draaien. Het resultaat was 1 X brons en daar moest ik  het  dan maar mee doen. Deze teleurstelling heeft mij doen inzien dat je best nooit uw verwachtingen te hoog mag stellen, de uitslag kan bij negatief resultaat wel eens een wrange smaak nalaten, zeker bij beginnende liefhebbers. Er zijn zoveel factoren die beslissen over het lot van uw vogels, temeer daar het ogenblik  van de keuring een momentopname is tijdens het wispelturige leven van een vogel. Zo heb ik ook geleerd dat we onze vogels voor, maar zeker ook na  iedere  TT  met de meeste zorg moeten omringen.. Wat mijn toekomst betreft heb ik mij voorgenomen om niet te veel soorten te gaan houden. Momenteel wens ik het te houden bij de rode (mijn lievelingskleur), de witte en de vetstof Geel intensief. Ik besef als geen ander dat ik nog een lange leerschool voor de boeg heb om de top te bereiken. Ik voel me echter goed tussen de oudere  liefhebbers  met een rijke ervaring. Nog belangrijker is misschien wel dat ik een passie heb voor deze hobby. Ik beleef deze  hobby in de pure zin van het woord en heb een hekel aan het commerciële aspect er omheen. Wanneer ik ergens in de problemen zit met bepaalde koppelingen of andere kweekperikelen, dan kan ik steeds terugvallen op enkele bekende kwekers die mij uit de nood willen helpen en steeds  klaar staan met goede raad. Onder deze waardevolle raadgevers vernoem ik graag Antoon Van Baelen, André Van Winkel, Piet  Morel en Eric  Dirix. Bij hen heb ik overigens ook heel wat van mijn kweekvogels kunnen aanschaffen, nu is het nog wel afwachten wat de kweekresultaten zullen opleveren.

In de nabije toekomst zou ik mijn pijlen willen richten op de grote COM TT in Mechelen (Geel) en wie weet, ooit eens naar  een   WK  als dit eens goed zou uitkomen qua  verplaatsing.

Wanneer er topkwekers  bereid mochten zijn om mij nog wat bijkomende goede raad te  verschaffen, ik ben één en al luisterend  oor.

Tot slot wil ik mijn bewondering uitspreken voor de liefhebbers die het ganse seizoen, iedere week wel ergens tentoonstellen, ik besef maar al te goed hoeveel werk hieraan te pas komt.

Persoonlijk heb ik heel wat steun van mijn vrouw die mij bijstaat bij het klaarmaken van de vogels en de verzorging ervan, al moet ik zeggen dat mijn vogels toch op de 2^de plaats komen, na haar 2 lievelingshondjes. Eerlijk gezegd; ik mag echt niet mopperen over gebrek aan hulp.

(Red.:)  Dergelijke gemotiveerde liefhebbers, zoals Koen, verdienen onze aandacht en zouden op meer steun moeten kunnen rekenen.

                                                                                                                                 Tekst: - TJip.-

27-01-2009 om 00:00 geschreven door TJip  

26-01-2009 om 18:45 geschreven door TJip  

M A R I A D I S T E L

Silybum  marianum

         Andere  volksnamen:

        De  Bonte  Distel

                               De  Melkdistel

                                              Onze-Lieve-Vrouwdistel

De  legende  van de  Mariadistel leert  ons de  herkomst  van  deze  benaming. Destijds was  Maria met  haar  pas  geboren kindje  Jezus op de  vlucht naar  Bethlehem  om  koning  Herodes  te ontvluchten.  Tijdens  de  vlucht  kreeg  kindje  Jezus  plots  grote  honger. Zo klein  als  hij  was,  toen  was  het  al  een  doordrijver.  "Vlucht  of  geen  vlucht, ik  heb  honger  en  wil  eten".  Maria haastte  zich  om haar  borstvoedingreservoir  van  onder  haar  lompen te  foefelen  en  gaf  zoontje lief het  gevraagde  voedsel.  Tijdens  het  gulzig slabberen  morste Jezus echter  met  het overvloedige  witte  goedje.  Enkele  druppels  vielen  op de  bladeren  van een  distelsoort in hun  nabije  omgeving.  Het  onkruid  was zeer  vereerd dat  het  de  druppels  moedermelk over  zich  heen  kreeg van  de  moeder  van  God. De  witte vlekken op de  bladeren  zijn in  ere  gehouden en  zijn  nog steeds  aanwezig  op  de  bladeren  van  de  Mariadistel.  Van daar  de  naam  Mariadistel. Tot  zover  de  legende. Hoever legendes geloofwaardig  mogen  geacht  worden  zoekt  uzelf  maar  uit.  Bewezen  is  echter  wel  dat  de  Mariadistel  heel  wat krachten  worden  toegeschreven op  velerlei  vlak.  Zo  zou het  aan te raden  zijn voor  personen  die  gemakkelijk reisziek  worden in de  wagen of  vliegtuig. Een  week voor  je  op reis  vertrekt zou het  raadzaam  zijn  om  dagelijks  wat  zaadjes  van  de  Mariadistel  op  te peuzelen. Volgens  wetenschappers  zou  dit er  toe  bijdragen  om  de  wagenziekte  af  te  wentelen.  Dit maar  als  een  mee  te  nemen  tipje om  uw  vakantie  niet  te  bederven  van bij  het  vertrek.

In hoofdzaak  gaat  het er bij ons, als  vogelliefhebbers,  in hoofdzaak om het  nut te  leren  kennen van  wat  de  Mariadistel  teweeg  brengt  als  voedingskracht  bij  onze  vogels.

Een  eerste  tip, vooraleer we  aan  het  toedienen ervan  zijn, wil  ik  toch  meegeven:  Wanneer  je  deze  kruiden  gaat  zoeken om  ze  te  plukken (en  dit  is  van  toepassing  voor  alle  kruiden), ga  ze  dan  zoeken op  plaatsen  waar  ze  niet  te veel in  contact  komen met  uitlaatgassen  (langs  autosnelwegen) of  in  de  omgeving  van vervuilende  industriezones.

In  feite  is Mariadistel een uitheemse  plant, afkomstig uit  het  uiterste  zuiden  van  Europa  en  Iran.

In  onze  contreien komt  ze minder  veelvuldig  voor.  Meestal  vinden  we  deze  distel in  verwilderde vorm op  braakliggende terreinen,  langs wegbermen en  sporadisch  ook  wel  eens  in  onze moestuintjes.  De  Mariadistel  kan  uitgroeien  tot  zelfs  1,50 meter  hoogte en  staat  in  bloei tijdens de  maanden juni  tot  september. Oorspronkelijk  kende men  deze  plant  enkel  als  voedselgewas.  Zo  kon men  wel  eens  "Varkenshaasje op  een bedje  van Mariadistelblaadjes"  tegenkomen  op  het  menu als  delicatesse.

Dat  Mariadistel de  aandacht  reeds  van in de pré-historie naar  zich  heeft  getrokken bewijzen sommige  uitspraken  van de  "medicijnmannen" en  later van  de  geneeskundige  experten.

Zo  beweerde  enen  Plinius de  Oudere,  dat het  kruid  niet  de  moeite  waard  was  om  gekookt  te  worden maar  dat  het  wel  een uitstekend  middel  was  om  gal  af te  drijven. Culpeper  is  dan  weer  vol  lof  over  deze  plant  waardoor  hij  het  de  Genezende  Distel  noemde. Volgens  hem  achtte  hij  het  kruid  zeer  nuttig  bij  het  voorkomen  en  genezen  van  de  pest. Ook  zou  volgens  hem deze  distel ideaal  zijn  om  verstoppingen  in  de  lever  en  milt  te  voorkomen.

Westmacott  schreef  in  1694  over  deze  distel:  "Het  is  de  vriend  van  lever  en  bloed".  Om  de  twijfelaars  op  het  juiste  pad  te  brengen : "Wees  gerust, Mariadistel is  wel  degelijk  geneeskrachtig",  maak  dus  gebruik  van  dit  wondermiddeltje  van  moeder  de  natuur.

In 1929 begon de  Duitse  arts  H. Schulz  met  een  uitputtend wetenschappelijk  onderzoek van o.a.  de  Mariadistel  en andere  onkruiden. In  de  jaren '50 werd de  inhoudstof Silymarine  bij  de  Mariadistel  geïsoleerd.  Een  ander  bestanddeel  is de  "Silibinine",  deze  stof  is  heden  ten  dage  in  ieder  antigif  centrum  van  Europa,   standaard  aanwezig.

Andere  inhoudstoffen  van  deze  bijzondere  plant  zijn  o.m.:

• - Flavonen (Sibybine, Silymarine - vet van de zaden, Silidiamine en Silychristine)

      -     Etherische  olie                                -    Bitterstoffen

      -     Slijmstoffen                                      -    Tyramine

      -     Histamine                                        -    Fumaarzuur

      -     Vette  olie                                         -    Albumine

De voornaamste  dezer  stoffen is wel  degelijk  de  Silymarine.  Deze  stof  werkt  rechtstreeks  in op de  lever  en  beschermt  deze  tegen  allerlei  gifstoffen.  Silymarine  zal  er voor  zorgen dat  de  lever  de  nodige enzymen en  proteïnen  aanmaakt  om  de  lever  te herstellen en  om  nieuwe  weefsels  aan  te  maken.  We  kunnen  deze  stof  bestempelen  als  een  antioxidant.

Even ter  zake  komende  ten  dienste  van  de vogelliefhebbers.

Hoe  herkennen we  deze  plant  in  de  natuur  ?

Deze  distel,  die  tot  1,50 m  hoog  kan  uitgroeien  is een  reukloze  plant  en  smaakt  naar  artisjok.  Zoals reeds  gezegd  kan  je  hem  sporadisch  vinden  langs  bermen  en  op  verschillende  terreinen,  tot  zelfs  in  je  eigen  moestuintjes.  Van  juni  tot  september kan  je  hem  het  best  erkennen aan  zijn  mooie  purperen  bloemen. De  bladeren  zijn  glanzend  groen  met  bonte, witte  versieringen  langs  de  nerven.  Langs  de  randen van het  blad  merk  je  franjes met  lange  stekels.  De  vruchtjes  zijn  glanzend met  zwart  of  geel gemarmerd  en  dragen een  vruchtpluis  die  aan  de  voet  voorzien  is  van  een  krans  met  tandjes.

Wanneer  kunnen  we  best  deze  plant  oogsten  ? ? ?

In het  voorjaar  oogsten  we  de  wortel,  jawel....de  wortel,   want  deze is  zelfs  zeer  nuttig  voor  onze  vogels.  De  bladeren  plukken  we  in mei  en  juni.  De  vrucht  is  rijp  in  oktober,  deze  kan  je  echter  ook  reeds  oogsten  vanaf  juni maar  de  vogels  hebben  er  dan  wel  last  mee  om  ze  te  pellen. De  zaadjes  zijn een  echte  lekkernij  voor  onze  vogels.  Hoe  lichter  van  kleur  (bruin) ze  zijn  hoe  gemakkelijker  om  te  pellen  voor  de  vogels,  de  zwarte  zaadjes  zijn  het  hardst.  Wil  je ze  echter  toch  reeds  in  zwarte  toestand  geven aan  de  vogels,  plet  ze  dan  vooraleer  te  veren.  Aan te  stippen valt  in  dit  geval  wel:  Maal  de zaden  nooit  fijn. Trouwens,  gemalen  pellen  zijn waardeloos  voor  de  vogels en  ze  zouden  wel  eens  last  kunnen  krijgen van deze  overbodige  ballaststoffen. Zoals  reeds  aangegeven,  de  Mariadistel  kan  in  zijn  geheel  aan  de  vogels  gegeven  worden (bladeren,  bloem,  vrucht  en  de  wortels).

Roodfactorige  vogels  hebben zeker  nood  aan  deze  plant  om  hun  lever  te  vrijwaren  van overbelasting door  de  veelvuldige  kleurstoffen. Bovendien  moet  je zeker  weten dat  de rode  kleurstofpigmenten  die  b.v.  de  kanaries  toegediend  krijgen  erg  nadelig  zijn  voor het in stand  houden van  een  gezonde van een  gezonde  lever.  Mariadistel  mag  hier  dan  ook  niet  ontbreken .

Preventief  kan  men de  vogels  ook  regelmatig  een  thee aanbieden  van geplette  zaden,  om  hun  lever  op  peil  te  houden.  We  nemen  hiervoor een  koffielepel  geplette  zaadjes,  deze  overgieten  we  met  een  tas  heet  water en  laten  dit  dan  zo'n  15  minuutjes  trekken.  Na  het  afkoelen  zeven we  het  geheel  en  voegen  de  thee toe  aan  het  drinkwater. Wanneer  je  nu  echter  aan  de  luie  kant  bent kan  je  ook  best  in  de  handel  terecht en  kan  je  ook  extracten  kopen  van  de  Mariadistel  om  deze  in  het  drinkwater  te  doen.

De  ware  natuur- en vogelvriend  zal  zich  zeker de  moeite  getroosten  om  eigenhandig te  gaan  zoeken,  oogsten  en  klaarmaken  van  de  Mariadistel  voor  zijn  vogels.

Waarom  uw  lieve  €urootjes naar  de  apotheek  brengen als  je  het  gratis  aangeboden  krijgt  van  de  natuur.  Denk  maar  eens  aan  het  gezegde: "Alles  wat  je  zelf  maakt  of  doet  is  altijd beter",  in  ons  geval  kunnen  we  er  nog  aan  toevoegen dat  het  ook  nog  gezonder  is.

Persoonlijk  ben  ik nog  geen  enkele  liefhebber,  dewelke  Mariadistel voert  aan  zijn  vogels, tegengekomen  die  last  heeft  gehad  van  de  "zwarte  stip"  of  aanverwante  leverziektes.

Dus....ik  zou  zeggen:    Zeker  uitproberen ! ! !

                                                                                                          Gezondheid  ermee

                                                                                                                      TJip

26-01-2009 om 18:30 geschreven door TJip  

26-01-2009 om 18:20 geschreven door TJip  

AGAAT  -  WIT

De Zilveragaat of  de Agaat -Wit is  een vogel met  witte  grondkleur waar we alle  fouten op  zien. Er is geen enkele kleurkanarie te noemen waarbij het geringste  foutje  zo sterk naar  voren komt als  bij de  Agaat-wit. Het  minste  spoortje  bruin ,  wat niet  gewenst  is,  valt  erg  fel  op.  Deze  kleurslag  bezit  zwart pigment; bestreping  op  rugdek,  flanktekening en baardtekening.

De  eerste  reductiefactor treedt op  bij de  agaten,  de zogenaamde  opbleekfactor,  waarbij  de  bruine  phaeomelanine  in sterke mate en de zwarte  eumelanine in mindere  mate  worden verminderd. De agaat-wit  is  en  blijft  toch nog  een redelijke  donkere  vogel.  De waarde  van de agaat-wit  stijgt  naargelang  de helderheid van de  kleur. Belangrijk is, dat de bevedering niet te lang wordt, dit geeft  het juiste  kleurtype de gelegenheid zich volledig te tonen. De  blauwfactor kunnen we  goed  gebruiken om het overtollige bruin  te  verdringen. De kwekers van Agaat-wit kleurkanaries dragen er zorg voor dat  hun  vogels een  zekere  graad van blauwstructuur  hebben.  Hierdoor  winnen zij aanmerkelijk in  helderheid van  kleur. Belangrijk is  zeker dat  de  melanine begint  vanaf de snavelbasis, zowel boven als onder  de  snavel.  Een bleke voorhoofdsband of een lichte  bef moeten we ten allen  tijde vermijden in de  agaatkweek. Anderzijds letten we  vooral op de typische agaatkenmerken ; de  baardstreep in  een  opgebleekt  masker, lichte  wangvlekken, lichte  wenkbrauwen en de licht kleurloze  omzoming  van de pennen.

Door de afwezigheid van de - zichtbare- bruine phaeomelanine en de de vetstofkleur (wit is geen echte vetstofkleur) zal de zwarte eumelanine van de tekening meer plaats krijgen en dus  breder  worden zoals trouwens bij alle schimmelvogels. Een Agaat - wit kan nooit even fijn getekend zijn als een agaat geel of rood intensief. Dat is een utopie. Bij de Agaat - wit dominant houden we de aanslag in de grote  vleugelpennen goed in de gaten, hoe minder hoe beter. De Agaat - wit mannen zijn uiteindelijk de beste tentoonstellingsvogels. De poppen  zijn  meer  de  kweekvogels, ze laten over 't algemeen  nog wat  bruin  zien en zijn niet  helder  genoeg.  Het komt maar  zelden voor dat een Agaat - wit pop het kan opnemen tegen een Agaat - witte  man. Voor de tentoonstelling  komt het er op neer dat de vogel die de standaardeisen het dichtst  benadert ook het hoogste  puntentotaal  zal bekomen.

De snavel, pootjes  en  nagels moeten qua  kleur een harmonieus geheel vormen met de kleur van de  melanine, niet te  donker, zeker geen zwarte nagels maar  ook  niet  te  licht. Witte teennagels komen geregeld voor  en  zullen  ook  zwaar  bestraft  worden.

Het  rugdek van een tentoonstellingsvogel moet een mooie, korte onderbroken bestreping laten zien, ook in de  flanken.

De  duidelijke onderbroken zwarte rug- en flanktekening moet contrasteren met een donkere grondkleur, vrij van zichtbare phaeomelanine. Door de werking van de eerste  reductiefactor zal de bestreping fijner en onderbroken zijn in tegenstelling met de  zwartserie. Hier wordt  als indicatie  gegeven dat de  besttreping in de agaatserie ongeveer  half zo breed is als de bestreping van de overeenkomende  vogels in de zwartserie (indicatie 25/75 verhouding) Bij de schimmels en de  mozaïeken mag de  bestreping wat  breder  zijn  dan bij de intensieve vogels. Deze  bestreping moet  wel duidelijk onderbroken  zijn. De  bestreping  moet  beginnen op  de  kop en via de rug doorlopen in de richting van de  staart, ook de  flanken moeten een  duidelijke bestreping laten zien. Deze  bestreping  moet in harmonie zijn  met de  rugbestreping.

De  typische  baardbestreping  bij de  agaat moet aan  beide  zijden  aanwezig  zijn. De  grondkleur moet  mooi  egaal over  het  hele  lichaam. Natuurlijk  moet de vogel goed  van  bouw  zijn, kop, lichaam en staart  moeten  een goede  harmonie  vertonen.  Het poseren van de  vogel, daar  kun je  zelf veel  aan  doen maar  je  zal er de  tijd  moeten voor  nemen. Belangrijk is dat de  vogel  rustig is zodat hij  zijn flanken  zal  tonen  zoals  ze  werkelijk  zijn. Een onrustige  vogel zal zijn flanken omhoog  gooien en krijgt hij  als opmerking "flanken opgebleekt", wat in werkelijkheid misschien  niet  zo is.

Bij te ver opgebleekte  of uitgeloogde pennen,  wat bij  het  jarenlang kweken van agaat X agaat wel eens  kan voorkomen, wordt het hoog tijd een zwarte  (in het geel of wit) te paren met uw kweekvogels. Een ervaren agaatkweker  doet  dat sowieso regelmatig. Daarvoor  gebruik je best een agaat-man met een  zwarte  pop. Uit deze combinatie worden er al onmiddellijk agaat-poppen geboren en de mannen zijn zwart van kleur maar  wel  agaat verervend.

Het  kweken van tentoonstellingsvogels is verre  van eenvoudig er bestaan dan ook geen recepten die gegarandeerd resultaat  zullen hebben.  Toch zijn er kwekers  die elk jaar opnieuw  succes behalen met goede en  zeer  goede  vogels. Hier  is  wel geen  sprake  van toeval. Deze  kwekers weten precies  wat  aan  elkaar gepaard moet  worden en voor  mij  zijn  dit  echte  vakmensen op hun  gebied.  Een voorbeeld;  Men gebruikt  een agaat dominant witte  man  X  agaat geel schimmel pop,  beiden moeten goed van kleur en tekening  zijn.  Een tweede  voorbeeld; Agaat wit recessief  man  X  Agaat geel split wit recessieve  pop.

De  VERERVING:

De  Agaat  vererft  geslachtsgebonden en is recessief ten opzichte van de wildvorm maar  dominant t.o.v. de  isabel. -  Mogelijke  broeduitkomsten  zijn o.m.:

Agaat wit dominant  X  Agaat geel (schimmel) of omgekeerd:

            50 %  agaat wit dominant poppen en mannen

            50 %  agaat geel poppen  en  mannen.

Agaat wit dominant  X  Agaat wit dominant;

            50  %  agaat wit dominant poppen en mannen

            25  %  agaat geel poppen en mannen

25  %  lethaalfactor   ---   De  lethaalfactor  is een  dodelijke factor die men kan bekomen door  het koppelen van b.v. intensief  X  intensief of in dit geval dominant X dominant.

De lethaalfactor is de oorzaak van  sterfte in het ei of bij pasgeborenen

Moet men terugkoppelen aan de  zwartreeks (bv: om melaninebezit te verbeteren):

Man Agaat wit  dominant  X  pop  zwart-geel (half intensief)

            25  % zwart geel mannen, split voor  agaat

            25  % zwart dominant wit mannen, split voor  agaat

            25  %  agaat  geel  poppen

            25  %  agaat dominant wit  poppen.

Zwart geel (half intensief) X  Agaat  wit  dominant

            25  %  zwart geel mannen, split voor  agaat

            25  %  zwart wit mannen, split voor  agaat

            25  %  zwart geel  poppen

            25  %  zwart wit  poppen  ---  Eigenlijk  niet  zo'n goede  paring want  men bekomt  geen  enkele agaat

Zwart geel/split agaat  X  agaat   wit  dominant

            12,50  % agaat geel  mannen

            12,50  % agaat  wit  mannen

            12,50  %  zwart geel mannen (split voor  agaat)

            12,50  %  zwart wit mannen (split voor  agaat)

            12,50  % zwart  geel  poppen

            12,50  %  agaat geel poppen

            12,50  %  zwart wit  poppen

            12,50  %  agaat wit  poppen

Veel  voorkomende  fouten  bij deze  vogels is een  te  brede en/of  te  lange bestreping - geen  of te zwakke  flanktekening. Ook  de  baardtekening schept soms  problemen, of deze  tekening  ontbreekt of  ze is  fel opgebleekt, soms  zelfs  niet  evenredig  aan beide  zijden. De  lichte  omzoming  van de  vleugel- en staartpennen kan te  breed  uitvallen.  -  De  grondkleur (zilvertint) is  niet  zuiver (helder)  genoeg.

De  snavel, pootjes en  de nagels zijn te  zwart in harmonie  met de rest  van de  vogel.  Bij de  dominanten is er  teveel of te weinig gele  aanslag te merken in de  grote  pennen. Ook  aanslag schouders en staart komt  wel eens  voor. Te  weinig  blauwfactor (vogel wordt te  bleek)  te veel  blauwfactor (vogel wordt te  donker)

Te veel  schimmel doordat de  bevedering  te lang is waardoor  de  vogel erg ruw  toont, vooral in de  flanken dan.

Zoals je kan merken is deze  vogel geen  doetje  om te  kweken, zeker  niet wanneer  het  gaat  om  kwaliteitsvolle  tentoonstellingsvogels.

                                                                                                         Succes  ermee,

26-01-2009 om 14:09 geschreven door TJip  

Hier bedoelen we niet alleen  CARNAVAL.....

Ook  de  POLITIEKERS  zullen weer 

voor  SCHUT  STAAN

Niet tegenstaande de carnavalperiode reeds officeel is ingezet op  11 november, hebben we er nog maar weinig van gemerkt. Omdat carnavallisten de  "11" hoog in het vaandel voeren zal dit ook wel de rede zijn dat de carnavalperiode ook start  op 11-11 van ieder jaar. Stilaan komt nu de tijd  om aan de plezierige festiviteiten te beginnen. In de eerste plaats, de soms groots opgezette optochten en pronkzittin- gen. De Prinsverkiezingen zijn grotendeels wel achter de rug maar de feestvarkens zijn niet meer in te tomen. Alle redenen zijn goed om zich in het feestgedruis te storten.

Indien wij onze dagelijkse beslommeringen even kunnen van ons afzetten is dit wel de enige goede gelegenheid van het jaar.  De ouderen voelen zich dan weer enkele  dagen jong en de jeugd denkt dat zij het nu voor het zeggen hebben.  Zo lang het maar gezellig en binnen de perken blijft kan niemand daar iets op tegen hebben. In Limburg is deze traditie nog fel in trek met o.m. optochten in Hasselt, Beringen, Maaseik, Tongeren, Leopoldsburg en vele anderen. Willen we het wat grootser zien moeten we in eigen land naar de stad der  ajuinen (Aalst). Net over de grenzen heen kunnen we terecht in Valkenswaard  en Eindhoven bij onze Noorderburen. Voor het Duitse grondgebied zijn  Keulen en Aken wel de trekpleisters bij uitstek.

Wanneer  je nu in eigen regio een carnavalparade wil gaan bekijken zal je raar opkijken van de vele, in "Burka" gesluierde figuren. Vooraleer ik het hierover ga hebben wil ik toch de lezers er aan herinneren dat we in juni a.s. met z'n allen naar de stembus moeten om onze NIET-gewaardeerde  mening te  zeggen.  Wel, de politiekers hebben deze periode dan ook aanzien als een geschenk uit de hemel en zijn reeds gestart met hun campagnes.  Je kan er donder op zeggen dat je in iedere stoet wel wat "Burka's" zal te zien krijgen. Precies deze vermomming zal aangegrepen worden door de heren "zakkenvullers" om hun "beloftes" aan de man te brengen.  Nu kan je zichzelf afvragen waarom in een Burka ? Iedere belastingbetaler weet maar al te goed dat de hedendaagse politieker niet meer te voorschijn durft te komen omdat het schaamrood van hun smikkel is af te lezen. Zij weten maar al te best dat ze enkel en alleen maar leugens staan te verkondigen en dat al hun beloftes op 20 juni reeds in de vuilbak zijn terecht gekomen.

Dat wij, arme belastingbetaler dit blijven slikken is mij een raadsel. Waarom moeten wij onze nikkel blijven afdraaien om die paljassen een buitensporig leventje te bezorgen ? Als er dan toch even sprake kan zijn van een bonus in de begroting dan staan ze reeds te zwaaien naar Afrikaanse en andere bedenkelijke figuren om hen duidelijk te maken dat ze nog wat in kas hebben om te verdelen, mits er wat tegenover staat (privé dan).

Nee, onze politici hebben geen greintje menselijk fatsoen en denken alleen maar aan het belang van hun eigen bankrekening. Weten ze wel hoeveel Belgen er onder de armoedegrens moeten leven ?  Hun antwoord is dan: Dat is hun eigen schuld, ze hadden maar in de politiek moeten stappen.

Een andere vraag is tevens "Waarom zoveel miljoenen verspillen aan deze verkiezingscampagnes die toch helemaal geen aarde aan de dijk brengen". Zeg nu zelf, schudden ze niet zolang met de uitslagen totdat hun vriendjes komen opdagen voor de onmenselijk hoog betaalde postjes in te nemen ? Schaf die onnozele  zever toch af en gebruik al die verloren €urootjes om de Belgen een menswaardig bestaan aan te bieden.  Stap af van die stemplicht en laat de exentriekelingen maar doen wat ze steeds hebben gedaan: Hun eigen goesting doen,...wij zullen wel werken.

Daarom zou het aangewezen zijn om tijdens de carnaval optochten, de ganse politiek eens duchtig in zijn hempie te zetten. Spreek mij niet meer over deze of gene politieker, allemaal van hetzelfde slag.

De ideale oplossing zou zijn om die heren aan politiek te laten doen aan een minimum loon, benieuwd hoeveel er nog zullen resten...  Of....... misschien toch, maar dan zullen het wel omgevormde belgen zijn van Turkse of Marokaanse origine.

BESLUIT:  Pas dus op  voor de  "BURKA's"  tijdens het nakende  carnaval.

24-01-2009 om 00:00 geschreven door TJip  

       De  gedaanteverwisseling 

       van  onze vertrouwde GELE  KANARIE

Sedert mensenheugnis kennen we de gele kanarie als zijnde een geel vogeltje dat in ieder huisgezin wel aanwezig was om de gezelligheid erin te houden. Toch is de kanarie van origine niet geel maar heeft een groen pakje aan. Door de jaren heen hebben de liefhebbers destijds het gele verenkleed bekomen door gespecialiseerde kweektechnieken. De drang naar vernieuwing is echter niet te stuiten. Jaarlijks komt men links of rechts wel te voorschijn met een nieuwe kleurslag. Denk nu vooral niet dat het is om de kleine liefhebber een ruggesteuntje te geven, verre van, in tegendeel zelfs. De hoofdbetrachting is in de eerste plaats  winst te kloppen uit de geschapen situatie.

Wie denkt  ge  dat  hiervan dan weer de dupe zal worden ?, Juist ja, de kleine  liefhebber. Zeg nu zelf, waar vinden we momenteel nog zuivere kweekvogels. Met "zuivere" bedoel ik dan vogels waarvan je tijdens de kweek niet voor verrassingen komt te staan. Dat een kanariekweker mee wil evolueren met de tijd is de normaalste  zaak. Hiervoor mag echter de gezondheid van de vogel niet in het gedrang komen.

Een mooi voorbeeld van ongeoorloofde toepassingen in de kanariekweek is te vinden in de opfok met toediening van rode kleurstof. Wanneer het blijft bij "natuurlijke" kleurstof zou ik het nog kunnen bijtreden. De oude, gekende middeltjes zijn echter  niet voldoende meer om de "geldzoekers" te bevredigen.  Heden ten dagen zoekt men zijn heil in chemisch spul en andere produkten die de gezondheid van de vogel grote  schade kunnen toebrengen maar wel het beoogde  doel doet bekomen n.l. de  dieprode kleur van het verenpak. Men vergeet dan even stil te blijven staan bij het feit dat b.v. CANTHAXANTHINE wel het verlangde resultaat geeft maar dat deze stof de lever en de nieren van de vogel erg zwaar  belasten.  Om deze overbelasting wat te camoufleren grijpt men dan weer naar bepaalde medicatie om lever en nieren op peil te houden.

Gelukkig voor hen  die deze methodes toepassen heeft  Michel Van de Bosch van Gaia zijn arendsogen nog niet laten vallen op deze problematiek. Het zou voor de topkwekers van de rode kanaries wel een gat kunnen worden in hun financiële betrachtingen.

Nu ga ik mezelf even tegenspreken door hierna een pleidooi te houden voor het gebruik van Canthaxanthine. Uit liefde voor uw vogels zou uw keuze snel moeten gemaakt zijn, maar ja.... aan u de keuze.

Canthaxanthine bepaalt de kleurenwaarde van uw  roodfactorige kanarie. Canthaxanthine is naast Xanthophy carotenoïde (caroteen) is het produkt dat lichaamseigen is bij vele roodfactorige vogels. Om hun rode kleur te behouden is het noodzakelijk dat de vogel bepaalde natuurlijke stoffen kan tot zich nemen. In de natuur zoekt de vogel deze  zelf wel op en is hij kieskeurig, in gevangenschap moeten ze nemen wat hun baasje hen verschaft, dus de reeds  aangehaalde produkten. Voornoemde produkten en zeker de canthaxanthine zijn volledig oplosbaar in water en kunnen perfect gegeven worden, hetzij in het drinkwater, hetzij gemengd in het opfokvoer.

Bij de toepassing van canthaxanthine dienen we er wel op te letten dat we niet gaan overdrijven en de voorgeschreven dosis niet gaan aanpassen aan onze eigen goesting. Wanneer je denkt dat de rode kleurstof niet het gewenste resultaat geeft, doe dan geen onbezonnen dingen door de dosis te verhogen want dit zou wel eens fataal kunnen uitdraaien.

Wanneer we de kleurstof gaan mengen zullen we zeker nooit te veel gelijktijdig aanmaken want de bewaartermijn is hooguit enkele dagen. Het ideaal is natuurlijk om dagelijk vers klaar te maken.   We kunnen tijdens de kweekperiode de kleurstof best mengen in het opfokvoer en dan gebruiken we per kg opfof 1 gram canthaxanthine die we oplossen in lauw water (50cc), goed roeren en na afkoeling onder het zacht voer mengen. Wanneer we het via het drinkwater toedienen gebruiken we de zelfde dosis, dus  1  gram  per liter water. Deze aangemaakte  kleurstofpreparaten kan men 2 à 3 dagen bewaren in de koelkast (zeker niet in de diepvriezer). We beginnen met het toedienen ervan enkele weken voor de eerste  eieren worden gelegd. Ook moet men opletten dat we steeds dezelfde dosis toedienen en zeker niet enkele dagen overslaan, men zal dit dan merken aan de egaliteit van de kleur. Indien je mijn standpunt wil kennen, ....  wel, ik ben totaal tegen deze onnatuurlijke vorm van vogels prepareren, denk maar eens na,...of wacht je liever tot Gaia zijn neus aan het venster steekt ?????

23-01-2009 om 00:00 geschreven door TJip  

Bezoek  ook  eens  onderstaande  site...

hier  merk je  pas hoe mooi 

Nederland  wel  is:

                        http://keyfo.web-log.nl              

22-01-2009 om 00:00 geschreven door TJip  

      Vogelkwekers,

                                                            laat je  niet  verleiden….

Heel wat liefhebbers laten zich steeds weer bedotten door  hun collega’s.  “Eigen schuld….dikke  bult”.  Men gaat meestal op zoek naar  kweekvogels bij bekende  topkwekers die op diverse TT steeds op het hoogste  schavotje staan bij de prijsuitreikingen. De kleinere liefhebbers laten zich  hierdoor veelvuldig de  das omdoen.

In de eerste plaats moet gezegd worden dat je geen topvogels kan kopen, er wel aan werken en ze zelf kweken. Daar zit nu precies het probleem van menig liefhebber. Men denkt al te vaak dat, wanneer  men een koppel topvogels aankoopt voor de kweek, dat daar vast en zeker ook  toppers zullen uit gekweekt worden.  Niets is echter minder waar. De mogelijkheid is zelfs erg groot dat je van dergelijke vogels zelfs geen eieren te zien zult krijgen, laat staan  dat er jonge topvogels gaan uit voort komen. Hoe is dat nu bij God mogelijk zult u zich afvragen.  Ik wil nu hier niet met stenen staan gooien en zeker niet veralgemenen. Hopelijk zijn er nog liefhebbers die het eerlijk menen met de hobby, er zijn er echter ook anderen, wees daar  maar  gerust van..

Stel nu, je hebt 2 topvogels aangekocht om te kweken en om zeker niet in het verwantschap terecht te komen hebt ge ze gekocht bij 2  verschillende liefhebbers. Omdat ze van (zo gezegde) topkwekers komen en bovendien zeer mooie vogels zijn hoef ik zelfs niet te weten welk prijskaartje  er aan vast zat. Als goedgelovige ziel begin je dan met hoge verwachtingen aan de  kweek. Na de kweekperiode sta je misschien nog steeds met lege handen want van kweken was er helemaal geen sprake.  In vele gevallen, zoals hierna zal blijken, mag je de hemel dankbaar zijn als uw  topvogels het einde hebben gehaald. Zonde van uw zuurverdiende €urootjes zou ik zeggen.

Wat is het probleem dat zich hier  voordoet ???

Als goedgelovige kweker kocht u uw kweekvogels bij  “vrienden” topkwekers die reeds jaren ervaring hebben en steeds hoge toppen scheren tijdens  de wedstrijden.  Tot hiertoe is er niets mis met uw manier van handelen. Toch hebt u een belangrijk detail over het hoofd gezien. Bij de aankoop van vogels en zeker van kweekvogels is het van enorm belang dat je van de verkoper te weten komt hoe hij zijn vogels in conditie houdt. Maakt hij gebruik van medicatie, wat voor voeding krijgen ze en welke  aanvullende voeding komt er aan te pas?.  Dit zijn zeer belangrijke zaken in het vooruitzicht van de nakende  kweek.

Zo heb ik van een vriend, vorig jaar, een trieste  story moeten aanhoren. 3 Koppeltjes had hij aangekocht bij een bekende kanariekweker. Omdat zijn eigen bestand er goed bij zat dacht hij dat het met zijn eigen voedingspatroon zeker de goede weg zou opgaan. Achteraf heeft hij echter heel wat ontgoochelingen moeten verwerken.

Reeds na enkele weken lag er al eentje met de tenen naar de hemel gericht, blijkbaar zonder enig teken van ziekte of wat dan ook. Wanneer de kweek in feite zou moeten gaan beginnen bleef er van het zestal topvogels nog welgeteld één (1) over. Graag had hij wat uitleg bekomen van de verkoper in kwestie. Deze had hier ook geen pasklare uitleg voor en verweet de koper ervan als zou hij zijn vogels niet optimaal verzorgen. De vriendschap tussen deze liefhebbers staat sindsdien wel op een zeer  laag pitje. Toch is mijn vriend de oorzaak te weten gekomen, via betrouwbare bronnen en met de samenwerking met een dierenarts.

De vogels van de verkoper kregen het ganse jaar door ESB3 in hun drinkwater, natuurlijk bleven zijn vogels in goede conditie. Neem nu dit stimulerend middel weg en de vogel zal je ziender- ogen zien aftakelen. Voor de verkoper was maar  één zaak van belang en dat is dan zoveel mogelijk vogels kweken om aan woekerprijzen aan de kleine liefhebbers te verkopen.

Een rechtgeaarde liefhebber zal zijn bestand hooguit 2 X per jaar een kuur geven van enkele dagen met ESB3, n.l.: kort voor de kweek en misschien nog eentje in de ruiperiode.

Een goede raad:  Ken je zulke liefhebbers in uw omgeving, laat ze gewoon op hun honger zitten en koop  zeker  GEEN  vogels bij hen.

                                                                                                                                             TJip

21-01-2009 om 19:18 geschreven door TJip  

21-01-2009 om 14:48 geschreven door TJip  

                                           In  RIET  en MOERAS

     is het  RIETZANGERTJE  in zijn  sas... 

Het rietzangertje is een trekvogel uit de orde der Passerifames en behoort tot de familie der Sylvidae. Wanneer hij het in onze streken begint koud te krijgen neemt hij zijn toevlucht tot het Afrikaanse vasteland om er te overwinteren (overzomeren) en te genieten van een welverdiende vakantie. Zelfs wanneer ze lekker vertoeven in de Sahelgebieden ten zuiden van de Sahara voelen zij de drang om op het geschikte moment hun terugreis aan te vatten. Zowat begin mei arriveren de eerste  exemplaren opnieuw in onze contreiën. Bij een wandeling langs moerasrijke gebieden of rietvelden kan men ze dan duchtig horen van katoen geven. Men moet zelfs de vogel in kwestie niet gezien hebben, horen doen we hem des te meer. De zang van de rietzanger wordt in snel tempo opgevoerd. Het bijzonderste kenmerk hierin is een dikwijls weerkerend, lang en fluitachtig trillen dat echter  zeer  aangenaam in de oren klinkt. De strofen doen wel veel denken aan de zang van de kleine en de grote  karekiet. De zang van de rietzanger klinkt alleszins welluidender dan deze van de kleine karekiet en wordt de ganse dag vlijtig aangehouden. Opvallend is de variatie in de zangintensiteit dewelke door omstandigheden in de omgeving invloedrijk veranderd wordt. Zo kan de stijgende luchtvochtigheid  rond de middag de zang iets afzwakken terwijl bijzondere droge lucht en sterke wind, de zang totaal kan uitschakelen.Dit 12,5 cm lang rietzangertje onderscheidt zich van de even grote kleine karekiet door zijn felle opvallende wenkbrauwstreep en zijn donkergestreepte  rugzijde. De onderscheiding met de waterrietzanger is dan nog wat moeilijker.

Door de ornithologische waarnemingen der laatste 10-tallen jaren heeft men wetenschappelijk kunnen vaststellen dat de oudere mannetjes als eerste opnieuw in hun broedgebied arriveren, gewoonlijk  rond  1 mei. Enkele dagen nadien maken de jongere  mannetjes dan hun opwachting.  Een poosje nadien laten de popjes van zich horen. Zouden zij het misschien geleerd hebben van de menselijke dames om de kat uit de boom te kijken en te wachten tot de kust volledig veilig is om de overtocht aan te vatten ? Dit ongewoon gedrag van de mannetjes zou voor een groot gedeelte te maken hebben met bepaalde voorbereidingen die het mannetje nog wil uitvoeren  om het broedseizoen op een deftige manier te beginnen ? Waarnemingen hebben tevens uitgewezen dat de rietzanger steeds naar dezelfde plaats  terug komt.  Hun voorbereiding bestaat er dan ook in om zijn territorium af te bakenen, het nest  op te smukken en even- tueel te verdedigen voor mannelijke  rivalen. Wanneer de  terugkerende  vrouwtjes een poosje later overtrekken willen ze pronken met hun afgebakende  zone om alzo het geschikte wijfje te strikken. Herkennen we hierin ook niet een trekje van onze vrouwelijke wederhelft ? Het uitverkoren broedterrein van de rietzanger is een moerassig gebied met een voorkeur voor  laagveen en enigszins verruigde gebieden.

Hun ideale biotoop is echter een combinatie van een ruime open vlakte met jong en overjarig riet en een dichte, hoog opschietende  kruidlaag. Hun voedsel bestaat in hoofdzaak uit insecten  die laag in de dichte vegetatie verzameld zitten. Het rietzangertje was een tijd geleden nog een zeer talrijk voorkomende broedvogel in onze streken. Rond de jaren '60 waren ze nog tienduizenden broedparen en noteerden we in de optimale leefgebieden zelfs 10-tallen broedparen per vierkante km. Eind jaren '60 begon men reeds te spreken van een onheilspellende afname. Momenteel kunnen we gewag maken van een noodsituatie want ons rietzangertje is terecht gekomen op de  "rode lijst"  van de  bedreigde soorten. De teloorgang van de rietzanger is ten dele een internationaal  probleem.  Een combinatie van de jarenlange droogte in het Sahelgebied en het veelvuldig gebruik van bestrijdingsmiddelen en pesticides leiden tot massale sterftes in hun overwinteringsoord. Toch is er bij ons ook een en ander aan de knikker.  Opvallend is b.v. dat de soort het eerst verdween uit de kleine rietstroken. Verder blijkt dat er in jaarlijks gemaaid rietveld veel minder broedparen zich huisvesten dan in overjarige rietvelden. Het behoud van de rietzanger hangt dus ook af van de wijze waarop wij omspringen met de nog bestaande  rietgebieden. Exploitatie dient met mate plaats te vinden.  Ieder jaar zouden wij een fatsoenlijke oppervlakte overjarige rietplantages moeten kunnen bewaren en in stand houden. Dit kan gerealiseerd worden door het natuurbeleidsplan op verantwoorde manier toe te passen. Een natuurlijk oeverbeheer van onze kanalen en andere waterlopen  zouden, met inspraak van de Rijkswaterstaat en wetenschappers hier wel enig soelaas kunnen  brengen. Hopelijk kan er snel een einde gemaakt worden aan de achteruitgang van de populatie van één van onze  beste  zangvogels. Het  rietzangertje heeft, zelfs meer dan hem lief is, ook heel wat vijanden. Vanuit de hoogte zijn de zijn voornaamste belagers vooral de sperwer, de uilen,kraaien, de Vlaamse gaai  maar vooral de klauwieren. De klapekster is dan weer de wolf in de schapenstal. Deze kan zich  erg vreedzaam tussen andere vogels  ophouden  en mee fluiten, om dan plots, zonder enige aanleiding zijn aanval in te zetten. Zelden zal hij echter de oudervogels als doel voor ogen hebben, het zijn meestal de nestelingen die het slachtoffer zullen worden.  Onder de zoogdieren heeft de rietzanger bovendien ook heel wat leefgenoten die niet direct vrienden kunnen genoemd worden. Zo zijn  de bunzing, de wezel, de marter en de waterratten de voornaamste belagers van ons zangertje. In mindere mate komt ook de vos wel eens aan zijn trekken, evenals de  zwerfkatten.

Over het broedgedrag van het rietzangertje kunnen we kort zijn. Na  goedkeuring van het nest door het vrouwtje zal ze al snel haar eerste  eitje leggen, dit worden er uiteindelijk  maximaal  6, meestal maar 4. De broedtijd is zowat 12 à 14 dagen. Beide  ouders broeden afwisselend maar het wijfje neemt wel het grootste deel voor haar rekening. Vanaf het uitpikken der eieren is het een zware klus voor de ouders. De jongen sperren ononderbroken de bek en deze moet zonder uitstel steeds  gevuld  worden. In deze periode  zal je ook niet moeten luisteren naar  het gezang van het mannetje, hij heeft  wel wat anders te  doen dan de mensheid op te vrolijken.  Aanvankelijk worden kleine insecten en spinnen gevoerd, na de 5^de dag krijgen ze al wat grotere  brokken voeding met o.a. maden. Na ongeveer 14 dagen verlaten de jongen het nest. De ouders voeren dan nog geruime tijd verder terwijl de jongen dartel en speels te keer gaan in het struikgewas. Na een 5-tal weken beginnen de jonge mannetjes reeds te oefenen in de  zangkunst onder leiding van papa  de rietzanger. Korte tijd nadien begint dan de rui en beginnen ze zich stilaan op te  maken en voor te bereiden om hun zomerverblijf te gaan opzoeken.                     

                                                                                                                                                                                                                        Tekst:     TJip -

20-01-2009 om 10:44 geschreven door TJip  

20-01-2009 om 10:12 geschreven door TJip  

19-01-2009 om 16:13 geschreven door TJip  

19-01-2009 om 15:26 geschreven door TJip  

19-01-2009 om 14:51 geschreven door TJip  

                                              De  GROTE  WEEGBREE

Algemene  beschrijving:

Er bestaan 3 soorten weegbree die het meest gebruikt worden

      -    Ruige weegbree (Plantago media)

-          De smalle  weegbree ( Plantago  lanceolat)

-          De grote  weegbree  (Plantago major)

De Grote  weegbree kan 15 cm hoog worden, dit is echter afhankelijk van de bodem- en groeiomstandigheden. De bladeren zijn ovaal en staan in een rozet om de wortel.

Op de lange, niet vertakte stengel staan klein bruin-groene bloempjes. De grote weegbree bloeit van juni tot oktober.

De plant is te vinden in de bermen, weiden en wordt vaak gezien als een algemeen voorkomend onkruid.De bloemen hebben geen kroonbladeren doch erg lange meeldraden en stampers, hierdoor kan de wind zorgen voor de bevruchting en de voortplanting.

Medicinale toepassingen:

Eigenschappen: Kalmerend, genezend, samentrekkend, antibacterieel, ontsteking bestrijdend.

Uitwendig:

-          Verse gekneusde weegbreebladeren worden op verse wonden gelegd.

-          Als kompres of lotion bij insectenbeten, allergische uitslag, eczeem, ontstoken wonden en bij splinters.

-          Verminderd zenuwpijn en uitslag bij /door gordelroos.

-          Als crème of zalf bij bloedende aambeien, tandvlees, ontstekingen in de mond en bij herpesblaasjes.

      Inwendig:

-          Bij Astma, bronchitis en hoest.

-          Loopneus bij allergieën, irritatie en verkoudheden.

-          Bij spastische colon en blaasproblemen

-          Thee werkt koelend bij aanhoudende koorts.

Een voorbeeld van verkrijgbare druppels van de weegbree is de Plantago tinctuur  van Dr Vogel.

      Bij  onze  vogels:

De weegbree is een welgekomen versnapering voor onze volièrevogels, de plant heeft een positief effect  op de gezondheid van de vogels. Eens per week een trosje breegwee  kan wonderen verrichten.

                                                                                          Tjip:   -     Bron: Natuur- en Vogelvrienden

19-01-2009 om 12:45 geschreven door TJip  

Dwalende

ARENDBUIZERD

             zonder   GPS  en  op  z’n   blote   voeten    

                                   geland   in   België.

                                                                                                                      Tekst en foto’s: TJip – Beringen

Sinds  eind oktober is het  “Ten dode opgeschreven”  Doel  (Antwerps havengebied)  de attractiepool gewor- den voor  menig  vogelspotter. Zo konden we fotografen ontmoeten uit Nederland, Duitsland, Frankrijk, Engeland en natuurlijk  waren onze eigen Vlaamse  vogelspotters in de meerderheid. Al deze mensen hadden maar  één doel voor  ogen, n.l. DE ideale foto-shot  schieten van een dwaalgast, een verloren exemplaar waarvan wij vermoeden dat zijn GPS – systeem op hol is geslagen. Bovendien was hij  blootsvoets

(geen lederen riempjes schoentjes  aan zijn poten).  De eerste  dagen na de ultieme observatie deed het gerucht de ronde als zou het gaan om een, uit gevangenschap ontsnapte  buizerd.  Deze  zienswijze moest al snel herzien worden wanneer  de eerste  foto’s kwamen opduiken en men enkele vaststellingen kon doen die zeker niet overeen komen met een vogel die in gevangenschap heeft  verbleven. Een vogel van dergelijke  omvang (ze zijn ongeveer  60 cm groot met een vleugelspanwijdte  van ongeveer 1,50 meter) zal zeker beschadigde staart- en vleugelpennen vertonen, bovendien moeten deze vogels een verplichtte gesloten voetring dragen en zullen steeds  de lederen riempjes (schoentjes)  aanwezig  zijn..

Aan de hand van het bekomen fotomateriaal hebben de roofvogel- experts de juiste  benaming kunnen plakken op dit individu dat momenteel door het luchtruim van het Antwerpse  Doel raast en tevens het gespreksonderwerp van de dag is in de streek. Met zekerheid kunnen we nu  ook  stellen dat het om de zeer zeldzame Arendbuizerd gaat. Bij navraag bij de  Directeur voor de Vogelbescherming voor  Vlaanderen, dhr Jan Rodts zou het een uniek geval zijn in de Belgische Ornithologische  geschiedenis.

Sommige  betweters beweren echter dat er in het begin van de 20^ste eeuw (1905) nog een geval is waargenomen, deze bewering kon echter nergens terug gevonden worden in de archieven.

Deze kostganger beschouwen wij dan ook als het eerste officiële staatsbezoek van deze Afrikaanse eminentie aan België. Tevens moeten wij toch vermelden dat deze bewuste Arendbuizerd wel degelijk een  verdwaalde vogel is omdat er geen enkel spoor te bekennen is van een verblijf in gevangenschap. Dus niet de minste beschadiging van het verenkleed, geen voetring of schoentjes en bovendien verkeert   hij in uitstekende conditie.

Deze Arendbuizerd moet toch wel het slachtoffer zijn geworden van een uitzonderlijke oriëntatiestoring om maar liefst  enkele  duizenden  km van zijn oorspronkelijke route af te wijken.

Wat moeten we nog meer weten over de leefwijze  van een Arendbuizerd ?

Op zijn naamkaartje vinden we enkele gegevens die ons een idee geven over zijn persoonlijkheid:

-          Nederlandse  benaming: Arendbuizerd

-          Wetenschappelijke benaming: Buteo  rufinus

-          Familie: Havikachtigen

-          Onderfamilie:  Buizerdachtigen

-          Grootte:  Ongeveer  60 cm (iets groter dan de gewone  buizerd)

-          Vleugelspanwijdte: Tussen 1,30  en  1,60 meter

-          Gewicht: Als volwassen vogel ongeveer  1750 gram

-          Verspreiding: Noord Afrika – en Zuid-Oost  Europa

-          Biotoop: Steppen, Half woestijn en het beboste  gebergte

-          Prooidieren: Kleine zoogdieren zoals hamsters en muizen, hagedissen en slangen

-          Broedperiode: Maart  -  April

-          Legsel:  2 à 3 eieren, soms wel eens  4 à 5 stuks

-          Eieren: Kleur: vaal wit met bruine vlekken - 60 X 48 mm en  een gewicht van 73 gram

-          Broedtijd:  30 dagen

-          Nesttijd  der  jongen: 40 à 42 dagen

-          Geslachtsrijpheid:  Op de leeftijd van 2 à 3 jaar

De Arendbuizerd kunnen we duidelijk herkennen aan zijn gestalte en zijn manier  van vliegen.  Hij is beduidend groter dan de door ons gekende  buizerd. Door zijn bredere vleugels en sterk gevingerde slagpennen gelijkt zijn vliegbeeld meer op deze  van een arend dan op de vlucht van een buizerd. Nog een goed herkenningspunt van de Arendbuizerd zijn de licht roestkleurige kop, hals en staart.

Uit de bestudering van het verenkleed van onze Belgische  gast is ondertussen gebleken dat het hier gaat om een vogel die in de zomerperiode komt overleven in Griekenland, Hongarije en Turkije

Zijn kleinere soortgenoten zijn dan weer  standvogels en houden zich meestal op in Noord Afrika (Marokko, Tunesië en Algerijë) en  zullen in principe niet afdwalen naar onze  streken. Uit diezelfde  studie is tevens gebleken dat de vogel die in Doel verblijft een tweedejaarsvogel zou  zijn (geboren in 2007).

De kans is tevens groot dat deze jonge vogel niet snel van plan zal zijn om het land te verlaten. Trouwens, in de omgeving waar hij zich momenteel bevindt  is er voldoende eten voorhanden en heeft hij het echt naar zijn zin.

Vogelspotters hebben zelfs reeds kunnen vaststellen hoe deze Arendbuizerd een konijn te  grazen nam als  prooi.

Deze roofvogel laat zich graag bewonderen terwijl hij op een verheven en veilige  plaats  op de  uitkijk  zit.

De Arendbuizerd van Doel overnacht meestal in hoge electriciteitsmasten of op verlichtingspalen. Merkwaardig is ook het bericht dat wij ontvingen vanuit  Frankrijk. Sinds half september zou er een soortgelijk exemplaar zich ophouden in Barville-en-Gatines, ten zuiden van Parijs. Misschien hebben ze met hun beidjes de grote reis wel ondernomen en zijn ze mekaar uit het oog verloren boven onze contreiën.  Of….heeft deze van Doel gedacht: Ik zal die mensen van Doel maar wat helpen om in de belangstelling te komen vooraleer het dorpje met heel zijn hebben en houwen voor de bijl moet gaan. Zijn reisgezel daarentegen zal waarschijnlijk meer houden van het zwoele, bruisende nachtleven van de  Lichtstad. De nog resterende bewoners  van  het mooie dorpje  Doel  zijn alleszins  opgetogen met de internationale belangstelling die zij mogen genieten in de terminale dagen van het bestaan van hun schilderachtig  polderdorpje.

Al bij al, of het nu toeval is of niet, eind november brachten wij een bezoekje aan de Hagelandse Roofvogel- vereniging te Tessenderlo.  De  weerman had voor die dag een pak sneeuw voorspeld en wij hoopten dan om ook  een  Sneeuwuil te kunnen ontmoeten om enkele toepasselijke plaatjes  te  schieten met de Sneeuwuil  in  de  sneeuw.  Sneeuw kregen we wel in overvloed maar…de  uil  stuurde  zijn kat.

Tijdens deze  out-door trainingen viel ons oog onmiddellijk op een uitzonderlijk exemplaar.  Uit een gesprek met de jonge  eigenaar bleek het te gaan om een,  jawel, jonge  Arendbuizerd.  Zal wel toeval wezen zeker dat we  precies  nu een dergelijke vogel te bewonderen kregen.

Volgens Dennis Wuyts is zijn vogel amper  6 maanden oud en kwam hij die dag voor de eerste maal naar de  vliegtrainingen van de  club, hetgeen duidelijk te merken viel aan zijn wispelturig en onrustig  gedrag.

Een Arendbuizerd is een zeer zachtaardige vogel en helemaal niet agressief tegenover zijn baasje, voor wat de voeding en verzorging betreft is hij zeker niet moeilijker dan om het even welke roofvogelsoort, aldus  Dennis. Deze  vogel is geboren in de maand mei 2008 in de dierentuin van Detmold in Duitsland.

Hopelijk  zal hij ook  een goede  leerling blijken te zijn  tijdens de  oefeningen zodat ik nog veel plezier  kan beleven aan deze  prachtvogel.

Zoals u op bijgaande foto wel zal kunnen merken zit hij momenteel nog in zijn jeugdplunje en moet hij  zijn volwassen klederdracht  nog wat aanpassen.

Zijn grondkleur zal nog wat roestbruiner moeten worden en de  bestreping moet nog breder  worden, hiervoor  zal hij toch nog een jaartje geduld moeten hebben. Dan pas zal hij zich als een volwaardige Arendbuizerd kunnen tonen aan het publiek.

In ieder geval is deze mooie vogel een pareltje onder  de roofvogels waar menig liefhebber enkel maar kan van dromen.

18-01-2009 om 17:19 geschreven door TJip