Ik ben Nancy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam NINI.
Ik ben een vrouw en woon in Vlaams - Brabant (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 17/01/1968 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Koken,Lezen,allerlei dingen maken op pc.
Op 2 juli 2006 vertrok ik naar Charkov in Oekraine.
Een ongewone reis die een enorme inpakt op mijn leven heeft gehad.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Mijn reis naar Oekraine
Een reis met een staartje
15-04-2007
Dirgatchi, 5 juli 2006
8.30
Ik ben wakker.
Geslapen heb ik bijna niet .
Onder mijn raam blijkt een kippenren te staan waarin ook een haan dagelijks zijn kippen wekt.
Vanaf 5 uur vanmorgen is dat beest al van zijn oren aan het maken.
De kippen zijn wakker en ik dus ook.
Ik sta op en ga in de kampeerwagen naar het toillet want hun toillet blijkt niet zo proper.
Ik was me, poets mijn tanden en kleed me aan.
Het ontbijt staat al op ons te wachten evenals de neef van mijn vader.
We worden hartelijk onthaald.Ook zijn vrouw Ira en hun dochtertje Witka (Victoria) komen ons begroeten.
Sacha ken ik, hij kwam een paar jaren geleden naar Belgie op bezoek.
Als we aan de ontbijttafel zitten vraagt Louba me hoe ik heb geslapen.
Ik zeg haar dat ik die haan in de soep gooi voor ik terug naar Belgie vertrek.
Ineens is Louba weg.
Wat later komt ze binnen, buiten adem van het lopen.
Als mijn pa vraagt wat ze nu gedaan heeft wil ze niet antwoorden.
Tegen Sacha fluistert ze wat.
Die begint te lachen en wat later lachen we allemaal mee.
Ze heeft de haan verhuist naar de ren van Sacha.
Ze dacht dus echt dat ik dat beest in de soep zou doen.
Op tafel staat er brood, kaas, salami, sla en komkommer.
Ik laat het ontbijt me heerlijk smaken.
Na het ontbijt gaan we goeiedag zeggen tegen DjaDja Wascha en TjotJa Marousja.
DjaDja Wascha is de jongste broer van mijn oma.
Als we buitenkomen bij Louba, zien we onder in de straat een vrouw met haar koe.
Ze blijkt er al de ganse tijd te staan.
Ineens laat ze het beest voor wat het is en komt op ons toe gelopen.
Ik en André bekijken mekaar veelzeggend.
De vrouw is onverzorgd en lijkt 80 jaar.
Plots begint ze mijn vaders naam te roepen.
Al hijgend komt ze bij ons aan en vraagt of hij haar nog kent.
Ik zie mijn vader zijn hersens pijnigen, maar hij weet het niet.
Dan begint ze te vertellen dat ze als klein meisje altijd mee naar de weide ging voetballen.
Het is Nadia, het buurmeisje van Louba.
Langs een smal weggetje komen we bij het huis van djadja Wacha.
Als papa de deur opendoet komt ons een onaangename geur tegemoet.
Even draait mijn maag rond.
We gaan binnen in een gammel huisje, slecht onderhouden en treffen er de tante van mijn vader
aan in bed.
Ze zit op de rand van het bed ineengedoken en huilt.
Ze is ziek, erg ziek.
Daar er geen geld voor de dokter is heeft ze ook niet de nodige medicatie.
Ze huilt vooral omdat ze ons niet kan ontvangen zoals ze zou willen.
We praten wat en ook DjaDja Wascha komt bij ons zitten.
Hij is enorm blij dat we er zijn.
Ik wordt overknuffelt tot en met.
Ik ben hun Djedotchka (kleinkind).
Honderden keren word ik over mijn wang geaaid.
Ook zij hebben ernaar uitgekeken mij te ontmoeten.
Ookal is hier de armoede troef, de warmte van deze mensen maakt hun rijk.
12.30
Louba heeft Borch gemaakt en gepanneerde zalmforel.
Ik laat alles me goed smaken.
Heerlijk die Russische gerechten.
14.00
Na de middag gaan we wandelen en zwemmen. Papa heeft twee fietsen bij, en die laten we hier. Eentje is voor Witka en eentje is voor djadja Wacha. Witka fietst voor ons op zo trots als een pauw met haar nieuwe fiets.
2 straten verder achter de gammele huisjes worden hier de mooiste villa's gebouwd.
Kasten van huisen afgewerkt met graniet en roze marmer.
Het contrast met de straat waar wij verblijven is enorm.
Ook de weg is perfect in orde.
In de beek wat verderop wordt gezwommen.
Het water is barkoud, dus pootje baden maar.
Enkele ijsberen plonsen toch in het water.
16.12
We komen terug van onze wandeling en beslissen wat te rusten aan de kampeerwagen.
We halen de kampeerstoelen uit en zoeken een plekje in de zon.
Het is hier nu 32 graden.
Als we rondkijken merken we dat de hele straat buiten zit.
Alle kinderen komen een kijkje nemen.
Ik deel wat potloden en kleurboeken uit.
Ze springen een gat in de lucht omdat ze iets krijgen.
Trots lopen ze met hun cadeautje naar huis om het te laten zien.
PC of tv kennen ze hier nog niet. Ze spelen hier gewoon op straat met de bal of wie een fiets heeft
fietst rond.
Deze beelden doen me denken aan mijn jeugd toen bijna niemand een tv had en
wij ons ammuseerden met wat we hadden.
17.30
Tanja, nog een nicht van mijn vader is thuisgekomen van het werk.
Ook hier gaan we goeiedag zeggen.
Hier wordt het me allemaal wat teveel.
Al huilend val ik in de armen van Tanja,Slavek,Joery en Katja.
We worden aan tafel verwacht.
Heerlijke gerechten staan te lonken op tafel.
Tanja heeft zich uitgesloofd.
Het is hier enorm proper in huis.
Je ziet hier dat Tanja het beter heeft dan de rest van de familie.
Joery haalt de Wodka boven.
Voor de vrouwen is er wijn voorzien maar ik doe lekker mee met de mannen.
In Belgie heb ik stiekem geoefend en heb een truc gevonden om niet dronken te worden.
Joery probeert me toch onder tafel te drinken.
Rara, wie lag er eerst onder tafel en wie zat nog recht!!!
Het eten heeft ons gesmaakt.
Als dessert krijgen we taart op basis van merengue.
LEKKER!!!!!!!!!!!
Om een sigaret te roken gaan we buiten zitten.
Tijdens het gesprek aan tafel was er al een klik tussen Slavek, Joery, Katja en mij, en de band wordt er allen maar hechter op.
We praten en lachen en de herinneringen worden boven gehaald.
Ooit had ik al een foto van Joery gezien toen hij ongeveer 12 was,en hierdoor herkende ik hem dan ook onmiddelijk.
23.30
We komen terug bij Louba.
Ook hier moeten we weer taart eten want Sacha is jarig
6.30uur Rise and shine, goed geslapen, niks gehoord.
We wassen ons, nemen ontbijt en koffie.
We vertrekkenrichting Rovno.
De weg is barslecht: gaten, bulten, putten. Eer we op de ! "snelweg"! zijn , zijn we goed door elkaar gerammeld.
Langs de weg heerst al een drukte van mensen op weg naar de bushalte om de eerste bus te nemen.
Wat je dan al bus kunt noemen.
Een vooroorlogse doos met 4 wielen of een kleine bestelwagen die er al niet veel beter uit ziet.
Degenen die een koe hebben, zijn ook al op wandel.
Net zoals wij de hond uitlaten, laten ze hier de koe of het paard of het varken uit.
jaja!!! aan de leiband natuurlijk.
Een grappig zicht en iets wat wij ons niet meer kunnen inbeelden.
Hier leven de dieren, ook het grote vee gewoon mee in huis.
Ik geef mijn ogen de kost en beeld me in hoe het dan op de plaats van bestemming zal zijn.
Ook wordt hier nog veel met de hand gedaan.
Langs de weg zie je mannen en vrouwen met de zeis het gras maaien.
Een zeis ken ik wel en ik weet waarvoor het vroeger gebruikt werd maar hier blijkt het een modern item te zijn.
De armoede om me heen laat me beseffen hoe rijk we eingenlijk wel zijn.
Zelfs de kraaien die ik thuis lelijk vind, zijn hier maar van de magere kant.
Ik heb zelfs medelijde met die dieren, alhoewel ik ze thuis verfoei.
We zijn nog geen uur verder of we worden tegengehouden door de politie.
We reden naar het schijnt 81 waar we maar 60 mochten.
We moeten 5 dollar betalen. Valt nog mee, dit is goedkoper dan bij ons een parkeerboete.
Langs de E40 zie je stalletjes waar je allerlei dingen kunt kopen zoals
aardbeien, bessen, ingemaakte groenten, tomaten... van honger zul je
hier alvast niet omkomen.
18.00uur
We rijden een nieuw district binnen en ja hoor weer tegengehouden door de politie.
We zouden weer te hard hebben gereden en hun stopteken hebben genegeerd.
Terwijl andere vrachtwagens en auto's ons voorbij scheuren dreigen ze om het rijbewijs van André in te trekken.
Een discutie tot en met.
We moeten 60 euro betalen want ze zijn met z'n drieen. Corrupt tot en met.Dan krijgen we het rijbewijs terug.
Langs de weg staat nogthans een bord 110, wij reden 79, waar is de logica??????
Een goede raad die ik meegeef: zeg dat je geen geld hebt en zeg dat je
naar de ambasade belt om je het geld te brengen dan gooien ze het vlug
over een andere boeg.
Je leest er meer over in het vervolg van het verhaal.
We rijden richting Kiev.
Een zeer mooie stad maar enorm druk.
Hier zie je op elke hoek van de straat mensen met tassen die hun waren verkopen aan voorbijrijdende auto's.
00.30uur
Eindelijk ter plaatse na wat zoeken in het donker.
Papa herkende het huisje van tante Marousa en oom Wascha.
We stoppen iets verder bij het huis van Louba en Louda.
Bij Louba gaat het licht aan en ze komt naar buiten gelopen, de handen in de lucht mijn vaders naam roepend.
Dikke knuffels volgen, eindelijk kan ik de rest van de familie in mijn armen nemen.
Bij het betreden van het hof heb ik al snel door dat hier armoede heerst.
Toch is het onthaal warm, de koffie wordt onmiddelijk gezet en niets aan te doen de tafel wordt gedekt en we moeten eten.
Ondertussen maakt ze een kamer klaar voor mij, want ik moet bij haar blijven slapen.
Na het eten wordt er een grote tobbe water op het gasfornuis gezet zodat ik me kan wassen.
Rond 3 uur kan ik dan eindelijk mijn bed in.
Ik ben doodop.
6.30 uur Papa maakt me wakker. Koffie gedronken, me aangekleed en gewassen en
om 7.00 uur zijn we weer op weg richting Wroclow.
Op de snelweg zijn ze hier aan het werk maar de
baan is goed berijdbaar ookal gaat het heen en weer verkeer over 2 rijvakken.
10.00 uur
We stoppen op 16 km van Katowice om iets te eten.
Hier gieten we ook onze reserve aan benzine in want
op het ganse stuk tussen Legnica en Katowice is geen tankstation te bekennen langs de snelweg.
Wel zouden er tankstations zijn in de dorpjes naast de snelweg,
de boodschap is dus vindt je er één, tanken dus dat je tot achter Katowice raakt.
Op de parking komen we een Rus tegen die naar Odessa gaat.
We verbroederen even en komen te weten dat ook hij zonder
benzine zit en dringend een tankstation zoekt.
In Katowice is er ééntje maar hier is het vrij druk op de 4 vaksbaan
en je kunt bijna niet in het rechter rijvak komen.
Op 50 km van Krakow moet je betalen voor de snelweg: 6.50 slotties.
40 km na Katowice eindelijk een tankstation.
Hier tanken we goed vol en leggen we ook weer een reserve aan benzine aan.
In elk tankstation is LPG te verkrijgen.
Van Krakow naar Rzesznow is de weg in zeer slechte staat,
hier kun je niet meer spreken over een snelweg maar eerder over een oude steenweg.
Om de haverklap zijn hier ook werken bezig met als gevolg veel tijdsverlies.
De Westerse invloeden laten ook hier hun stempel na.
Grote ketens zoals H&M,Carrefour,Ikea rijzen hier als paddestoelen uit de grond.
Een schril contrast met de vele velden en bossen die hier aanwezig zijn.
18.00 uur
We staan aan de Oekrainse grens.
We proberen stilletjes voor te steken en hopen op een vrijgeleide.
Mislukt, betrapt en weer naar de staart van de rij gestuurd.
Hier gaat alles nog zoals in de oorlog.
Herinner je je nog de grenzen tijdens 40-45 waar militairen
een hefboompje de ganse dag op en neer duwen? Wel zo gaat dat hier ook.
Na 1.30 uur wachten is het onze beurt om de grens over te gaan.
Papieren en passen afgeven.
Tax betalen.
Op zijn minst 30 militairen die één voor één de mobilhome komen inspecteren.
Laat ook nooit sigaretten zichtbaar liggen want die trogellen ze je af.
Deze kunnen ze dan verkopen op de zwarte markt en er veel geld voor vragen.
Dan mogen we een loketje verder rijden(+/- 20 meter) hier het zelfde ritueel van voor af aan.
Na twee uren met deze papperassen bezig te zijn geweest, kunnen we dan eindelijk door rijden.
En dan zeggen dat dit eigenlijk nog niet eens zo lang is.
Richting Lvov geloof je je ogen niet.
Koeien op de E 40, wat je dan E40 noemt.
Paarden met hooikar, veel armoede, gammele huisjes en
kinderen die naar ons roepen en wuiven in de hoop dat we iets uit het raam gooien.
Het wordt donker en we hebben net Lvov bereikt, militairen staan op al de grote kruispunten.
We zoeken iets om veilig te kunnen overnachten want Lvov staat bekend voor de mafia.
De weg is hier zeer slecht en algauw weten we zelfs niet meer waar we zijn.
Ik wil de weg gaan vragen aan een militair, maar eens uitgestapt ben ik toch wel minder moedig dan ik dacht te zijn.
Op een kruispunt staat een jonge militair, wapen in de hand.
Ik loop op hem toe en vraag of hij Engels spreekt, Njet dus, ik probeer
het dan maar in het Russisch met wat handgebaren, Wonder boven wonder
begrijpt hij wat ik bedoel.
Een plaats om te slapen.
Op de grond tekent hij met de kolf van het geweer de weg die we moeten volgen om een kamping te bereiken.
Vlug pikkel ik maar weer naar de mobilhome want echt veilig voel ik mij hier toch niet.
Ondertussen is het al donker en wellicht hebben we ergens een straatje gemist.
We zitten ergens in een bos maar als we dan wat doorrijden komen we aan een nachtclub of zo iets.
De baas komt naar buiten geflankeerd door 2 mannen in zwart pak met een zonnebril en een microfoontje in het oor.
We hebben al wel snel door dat dit hier niet echt pluis is.
Hij is wel vriendelijk en we mogen bij hem op de parking achter de ijzeren omheining overnachten.
Wel mogen we geen foto's van het domein nemen. (Het is mij toch wel stiekem gelukt).
We eten wat en gaan dan slapen. Het is nu 1.30 uur 's nachts.
6.30uur We hebben net André opgepikt en vertrekken richting Duitsland.
8.00uur We zijn net de grens in Aachen gepasseerd. Op de E40 is het vrij rustig.
8.45uur Keulen voorbij. Bijna geen verkeer op de snelweg richting Olpe. Het begint nu wat warmer te worden.
Op 30 km van Olpe moeten we van de snelweg af en de omleiding door het dal volgen.
Het uitzicht is hier prachtig.
9.30uur
We hebben net de snelweg terug genomen.
Op de eerstvolgende parking stoppen we even om te eten en wat te rusten, daarna
neemt André het stuur wat over van mijn vader.
12.00uur
Alsfeld
We hebben er al 441 km opzitten.
Hier gaan we tanken.
Het tankstation ligt niet op de snelweg, dus we moeten er even af.
Hier vinden de hongerigen een mc Donalds en een hotel.
Ik heb nu echt geen zin in een vettige hamburger want
die zou me onder de baan wel eens parten kunnen spelen.
Dus we eten een boterhammetje met smeerkaas,
hier in de openlucht smaakt dat beter als thuis aan tafel.
De snelweg is niet meer wat hij geweest is.
Een tweevaksbaan met redelijk veel putten erin.
Wel zijn hier prachtige bossen en geniet ik van het uitzicht.
17.30uur
Nog 20 km en we zitten in Dresden.
Onderweg veel vernieuwde stukken snelweg met drievaksbaan.
Het is hier wat drukker maar niet echt overdreven.
Tot nu toe geen files.
Wat me opvalt zijn het enorme aantal valken, er zitten echt prachtexemplaren tussen.
Uitgestrekte velden en bossen strelen het oog.
De parkeerplaatsen met toillet zijn goed onderhouden, maar toilletpapier
vindt je hier niet.
Best altijd een rolletje meenemen!!!
18.40uur
We zijn op de Poolse grens.
Reispassen afgegeven. Alles OK.
Geen enkel probleem.
Hier gaan we van de snelweg af.
De kleine baan is momenteel in goede staat.
We deden 900 km tot nu toe.
20.30uur
We komen aan op de kamping in Legnica.
Deze is gelegen op UL.Bajdara en geeft op het eerste zicht een zeer
propere indruk.
Deze kamping is uitgerust met telefoon, zwembad,speeltuin, restaurant, tv
en zeer toegankelijk voor mindervaliden.
We betalen 15 euro voor 3 personen,een mobilhome en elekticiteit.
De douches zijn proper, er is warm water en bovendien zijn ze gratis.
Het restaurant ligt aan de kerk wat achterin dicht bij het wisselkantoor.
Het is niet echt luxueus maar het eten is er goed en niet duur.
13 euro voor 3 personen + 33cl sprite en twee halve liters bier.
Hier spreken ze ook Duits.
Na lekker te hebben gegeten klimmen we in ons huisje op wielen
en gaan slapen want morgen is het weer vroeg op.
Tijdens de oorlog '40-'45 werkte mijn grootvader als krijgsgevangene in Duitsland.
Hier leerde hij mijn grootmoeder kennen die geboren was in Charkov
Oekraine en getransporteerd werd naar Duitland om er te werken voor AEG
kabelwerken.
Daar zij na de oorlog als deserteur werd aanzien kon zij niet terug
naar haar geboorteland,en besloot zij haar vriend te volgen naar Belgie.
Hier huwde zij mijn grootvader.
Toen ik 4 jaar was stierf mijn Grootmoeder.
Hoe ouder ik werd, hoe meer ik verlangde naar haar geboorteplaats.
Ik wou de plekjes zien waar ze opgroeide, en ik wou vooral de rest van
de familie ontmoeten en in mijn armen sluiten, want ik kende hun maar
van de foto's en de brieven die ze ons soms toestuurden.
Speciaal daarvoor leerde ik ook wat Russisch.
Op 2 juli 2006 was het dan eindelijk zover.
We zouden 3 dagen onderweg zijn en heel wat beleven.
Grappige dingen, maar ook zeer emotionele dingen.
Lees maar even hoe het allemaal is gelopen.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
