Ik ben Nancy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam NINI.
Ik ben een vrouw en woon in Vlaams - Brabant (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 17/01/1968 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Koken,Lezen,allerlei dingen maken op pc.
Op 2 juli 2006 vertrok ik naar Charkov in Oekraine.
Een ongewone reis die een enorme inpakt op mijn leven heeft gehad.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Mijn reis naar Oekraine
Een reis met een staartje
19-03-2007
Legnica, 3 Juli 2006
Dag 2
6.30 uur Papa maakt me wakker. Koffie gedronken, me aangekleed en gewassen en
om 7.00 uur zijn we weer op weg richting Wroclow.
Op de snelweg zijn ze hier aan het werk maar de
baan is goed berijdbaar ookal gaat het heen en weer verkeer over 2 rijvakken.
10.00 uur
We stoppen op 16 km van Katowice om iets te eten.
Hier gieten we ook onze reserve aan benzine in want
op het ganse stuk tussen Legnica en Katowice is geen tankstation te bekennen langs de snelweg.
Wel zouden er tankstations zijn in de dorpjes naast de snelweg,
de boodschap is dus vindt je er één, tanken dus dat je tot achter Katowice raakt.
Op de parking komen we een Rus tegen die naar Odessa gaat.
We verbroederen even en komen te weten dat ook hij zonder
benzine zit en dringend een tankstation zoekt.
In Katowice is er ééntje maar hier is het vrij druk op de 4 vaksbaan
en je kunt bijna niet in het rechter rijvak komen.
Op 50 km van Krakow moet je betalen voor de snelweg: 6.50 slotties.
40 km na Katowice eindelijk een tankstation.
Hier tanken we goed vol en leggen we ook weer een reserve aan benzine aan.
In elk tankstation is LPG te verkrijgen.
Van Krakow naar Rzesznow is de weg in zeer slechte staat,
hier kun je niet meer spreken over een snelweg maar eerder over een oude steenweg.
Om de haverklap zijn hier ook werken bezig met als gevolg veel tijdsverlies.
De Westerse invloeden laten ook hier hun stempel na.
Grote ketens zoals H&M,Carrefour,Ikea rijzen hier als paddestoelen uit de grond.
Een schril contrast met de vele velden en bossen die hier aanwezig zijn.
18.00 uur
We staan aan de Oekrainse grens.
We proberen stilletjes voor te steken en hopen op een vrijgeleide.
Mislukt, betrapt en weer naar de staart van de rij gestuurd.
Hier gaat alles nog zoals in de oorlog.
Herinner je je nog de grenzen tijdens 40-45 waar militairen
een hefboompje de ganse dag op en neer duwen? Wel zo gaat dat hier ook.
Na 1.30 uur wachten is het onze beurt om de grens over te gaan.
Papieren en passen afgeven.
Tax betalen.
Op zijn minst 30 militairen die één voor één de mobilhome komen inspecteren.
Laat ook nooit sigaretten zichtbaar liggen want die trogellen ze je af.
Deze kunnen ze dan verkopen op de zwarte markt en er veel geld voor vragen.
Dan mogen we een loketje verder rijden(+/- 20 meter) hier het zelfde ritueel van voor af aan.
Na twee uren met deze papperassen bezig te zijn geweest, kunnen we dan eindelijk door rijden.
En dan zeggen dat dit eigenlijk nog niet eens zo lang is.
Richting Lvov geloof je je ogen niet.
Koeien op de E 40, wat je dan E40 noemt.
Paarden met hooikar, veel armoede, gammele huisjes en
kinderen die naar ons roepen en wuiven in de hoop dat we iets uit het raam gooien.
Het wordt donker en we hebben net Lvov bereikt, militairen staan op al de grote kruispunten.
We zoeken iets om veilig te kunnen overnachten want Lvov staat bekend voor de mafia.
De weg is hier zeer slecht en algauw weten we zelfs niet meer waar we zijn.
Ik wil de weg gaan vragen aan een militair, maar eens uitgestapt ben ik toch wel minder moedig dan ik dacht te zijn.
Op een kruispunt staat een jonge militair, wapen in de hand.
Ik loop op hem toe en vraag of hij Engels spreekt, Njet dus, ik probeer
het dan maar in het Russisch met wat handgebaren, Wonder boven wonder
begrijpt hij wat ik bedoel.
Een plaats om te slapen.
Op de grond tekent hij met de kolf van het geweer de weg die we moeten volgen om een kamping te bereiken.
Vlug pikkel ik maar weer naar de mobilhome want echt veilig voel ik mij hier toch niet.
Ondertussen is het al donker en wellicht hebben we ergens een straatje gemist.
We zitten ergens in een bos maar als we dan wat doorrijden komen we aan een nachtclub of zo iets.
De baas komt naar buiten geflankeerd door 2 mannen in zwart pak met een zonnebril en een microfoontje in het oor.
We hebben al wel snel door dat dit hier niet echt pluis is.
Hij is wel vriendelijk en we mogen bij hem op de parking achter de ijzeren omheining overnachten.
Wel mogen we geen foto's van het domein nemen. (Het is mij toch wel stiekem gelukt).
We eten wat en gaan dan slapen. Het is nu 1.30 uur 's nachts.
