Ik ben Nancy, en gebruik soms ook wel de schuilnaam NINI.
Ik ben een vrouw en woon in Vlaams - Brabant (Belgie) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 17/01/1968 en ben nu dus 57 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Koken,Lezen,allerlei dingen maken op pc.
Op 2 juli 2006 vertrok ik naar Charkov in Oekraine.
Een ongewone reis die een enorme inpakt op mijn leven heeft gehad.
Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Mijn reis naar Oekraine
Een reis met een staartje
16-04-2007
Dirgachi,7 juli 2006
Om
8.00 uur brengt Iwan ons naar het station, vandaar gaan we met het
electrikske( treintje) met Louba mee naar Charkov om inkopen te doen.
Iwan wil ons wel brengen maar ik sta erop om met de trein te gaan.
De verhalen van mijn vader wekten een grote nieuwsgierigheid en ik wil hier gewoon van alles genieten.
Ik wil zoveel mogelijk herinneringen van het leven hier meenemen.
Dus wij naar het station.
Wat we hier zien slaat alle verbeelding.
Mensen lopen gewoon over de rails naar de "perronnen" als de trein afgeroepen wordt.
Onze trein komt er ook aan.
Een echt museumstuk.
Louba betaalde 10 cent per ticket.
Voor haar een smak geld, voor ons een peulschil.
In Charkov gaan we met de metro naar het centrum van de stad.
Hier wil ik gouden oorbelletjes kopen voor mijn dochter.
Bij de juwelier worden de Belgen hartelijk ontvangen want ze weten dat we geld hebben om te kopen.
Ook Louba wordt hartelijk de hand geschud omdat ze ons meebracht.
Uit het gesprek kan ik afleiden dat mijn grootmoeder hier al haar juwelen kocht als ze op bezoek kwam.
Er worden mij tientallen modelletjes getoond.
Ik vind er mooie met een bloemenvormpje en een diamantje in voor weinig geld.
André koopt voor zijn vrouw een halssnoer en een armband.
Als we buitengaan is de juwelier zeer galant. Hoe zou dat komen denk je??????
In de supermarkt kijk ik mijn ogen uit mijn hoofd.
Vooroorlogse toestanden die wij ons niet kunnen inbeelden.
Elk product staat hier 1X uitgestald achter glas.
Als je je keuze hebt gemaakt roep je een verkoopster die alle nummertjes noteerd en hoeveel stuks je er van wil.
Dit geeft ze dan in op het kasregister, dan betaal je en dan worden je goederen in het magazijn gehaald.
Engelengeduld heb je nodig voor ze weer terug is.
Antidiefstalinstallaties zijn hier inderdaad overbodig.
De zeep kun je wel zien maar niet ruiken.
Na onze boodschappen te hebben gedaan gaan we naar de markt waar ik mijn blouse en broek bestelde.
Ik pas alles eerst nog een keer en betaal dan.
Louba schrikt zich een hoedje van de prijs want dit verdiend zij in één maand.
Ik voel me wel wat schuldig als ik haar geschrokken gezicht bekijk.
Ik heb al gemerkt dat haar schoenen stuk zijn en zij daardoor steeds haar voeten klinkt en ongemakkelijk stapt.
Na wat te hebben rondgelopen op de markt neem ik haar mee naar een kraam waar ze degelijke,
lederen schoenen verkopen.
Ik zeg haar dat ze er een paar mooie moet uitkiezen.
Eerst weigert ze omdat ze veel te duur zijn.
Ik geef niet af en zeg dat ik ze haar cadeau doe voor het lekkere eten.
Blij als een kind probeert ze een paar modellen. Dan ziet ze het paar dat ze graag wil maar ze vindt ze wel duur.
Als ik vraag aan de marktkramer hoeveel ze kosten in Euro zegt hij 7 Euro.
Ik twijfel geen seconde en koop haar de schoenen die ze wil.
Ik doe haar wel beloven dat ze die oude klodderen weggooit en dat ze haar schoenen draagt.
Ze huilt en kust me wel honderd keer. Ik weet dat ik haar heb blij gemaakt maar was het niet om mijn gemoed te sussen voor het geld dat ik daarnet uitgaf aan een broek en bloes voor mij? Je staat er echt niet bij stil hoe arm ze hier wel zijn.
Rond de middag wil Louba Iwan bellen, maar wij besluiten de bus te nemen naar Dirgachi.
Het is buiten snikheet.
In de bus zijn nog een 6 tal zitplaatsen, hebben wij even geluk.
Wat we op dat moment nog niet weten is dat de bus pas vertrekt als hij vol zit.
Als ik dan schrijf vol, dan bedoel ik hiermee zo vol dat er zelfs geen speld meer bij kan.
Na een uur zit de bus dan eivol als hij vertrekt.
De overvolle bus kreunt onder het gewicht van de pasagiers en zelfs de deuren kunnen niet meer dicht.
Een goed half uur later stappen we dan af aan de rand van het dorp.
Nu nog een half uurtje stappen en dan zijn we bij Louba.
De tafel staat al gedekt en we doen ons tegoed aan alle lekkernijen.
Rond 16.00 uur vertrekken we naar Woca, een neef van papa zijn tante Anna die in Belgie woont.
Ook hier worden we warm onthaald en staat de tafel gedekt.
Niet eten zou een belediging zijn, dus ook hier proeven we van alles wat.
Omstreeks 19.00 uur zijn we weer thuis, maar als we dachten dat dit het laatste bezoek was voor vandaag,
dan hadden we het dus goed mis.
De Oma en Opa van Katja verwachten ons bij hun thuis.
Net buiten Dirgachi in een appartementje wonen Joery, Katja en haar grootouders.
De ganse familie is opgetrommeld en al gauw is het woonkamertje te klein.
Op een paar tellen tijd staat ook hier de tafel gedekt met vanalles en nog wat.
Ik sta bijna op ontploffen, maar ik kan de oma van Katja niet beledigen.
Zij is een gemoedelijke possitief ingestelde vrouw die wel van een grapje houd. Vroeger was ze lerares op de school waar Joery les volgde. Zo heeft hij ook Katja leren kennen.
André kan niets meer op, maar stilletjes als hij niet kijkt schept ze toch het één en ander op zijn bord.
Als hij dan verwondert zijn bord in het oog krijgt, zegt ze met pretlichtjes in haar ogen"allez André,namnam"
Ook het dessert ontbreekt niet, ze heeft gevulde blichis gemaakt.
In het midden moet je bijten en het fruit eruit zuigen. Ze doet me voor hoe het moet en dan ben ik aan de beurt.
Als ik begin te slurpen aan mijn blichi, glundert haar gezicht van pret.
Ook de opa van Katja sluit je zo in je hart.
Een kranige man met een enorm gevoel voor humor. Hij rookt normaal niet, maar gaat toch met ons mee naar buiten om een sigaretje te roken. Ook hij steekt er eentje op. Als dan Oma verschijnt op het toneel, lachen we ons een breuk. Ze straft hem als een klein kind. Met haar wijsvinger in de lucht overleest ze hem zoals alleen een juffrouw kan. Opa speelt haar spelletje mee, maar rookt rustig het sigaretje al hoestend en proestend op.
De gastvrijheid is hier ongelooflijk ondanks de armoede.
Omstreeks middernacht zijn we weer thuis.
Er wordt nog wat gepraat en gedronken bij Louba.
Ik ben moe en ga maar slapen want morgen is het weer een drukke dag.
Ik heb Sacha gevraagd bloemen te gaan halen voor het kerkhof want we gaan naar de graven van Wallah, Nina, Colli en Babouschka.
