Ik heb een drukke week achter de rug. Elke dag viel er wel iets nieuws te beleven. Nog voor ik begonnen ben met lesgeven in het lokale schooltje trok ik er op uit met een groep Portugezen en Spanjaarden: In een kano verkenden wij de rivier en gingen op zoek naar aapjes, exotische vogels, zoetwaterdolfijnen en kaaimannen, alvorens onze stoute laarzen aan te trekken en ons diep in de modderbaden van de jungle te wagen. Ik waande me in Expeditie Robinson terwijl ik een voluptueuze Italiaanse onderuit zag gaan. Op onze terugweg haalde mijn medeexpeditieleden chocolade, noten en fruit boven. We hielden een picknick in onze kano. Ikzelf had niets mee en zou vast als eerste worden weggestemd op de eilandraad. 

Op maadag zou ik voor het eerst nader kennismaken met het dorpje Guiyero waar ik de komende 6 weken (intussen 5) zal doorbrengen. Een eerste misvatting over de Huaorani is dat zij naakt rondlopen. Zij dragen Westerse kleding, al blijft het bijzonder duidelijk dat ze niet over wasmachines beschikken. Op de een of andere manier lijken er altijd zwermen vliegjes rond hun te verzamelen. Mijn eerste lesdag viel bijzonder goed mee. Voorlopig was ik dan ook eerder assistent. Vrijwilliger Eline, Noma, die al twee weken in de gemeenschap verbleef nam het voortouw. In de voormiddag geven wij les aan de kinderen. Onze klas bestaat dan uit meisjes en jongens tussen acht en veertien jaar oud. De kinderen zijn bijzonder snel afgeleid en het is steeds een uitdaging om speelse manieren te vinden om hen iets bij te brengen. In de namiddag geven we een uurtje les aan de volwassen. Zij zijn egr gemotiveerd, maar onze lessen kunnen we nogal moeilijk onder de categorie snelcursus plaatsen. 

Op woensdagmorgen kreeg ik een eerste inzinking. De kinderen bleven door elkaar praatten in het Huao en als ik dan toevallig iets verstond dan besefte ik dat ze niet met complimenten aan het gooien waren. Ze zouden mijn haar afknippen. Ik weende niet uit vrees dat ik niet zou staan met een korte coupe, maar uit frustratie. Na inname van een glaasje relativering stond ik stil bij hoe ik zelf was als kind en welke onzin ik uitkraamde. Er hing ook beslist geen aureooltje boven mijn hoofd. Intussen heb ik dus gelukkig mijn energie herwonnen en promotie gemaakt naar hoofdlerares (omdat de rest vertrokken is en ik de enige ben). Sinds ik de sleutels van de school in handen heb kan ik lekker mijn eigen methodes gebruiken en daar voel ik me beter bij. 

In mijn eerste week was er ook een verjaardagsfeest. Vanaf het ogenblik dat we na de middag op het feestgebeuren aankwamen verlangde ik naar taart. Wat ik niet wist was dat we eerst een tweede middagmaal kregen: een overvol bord. Ik heb mijn bord stiekem weggegeven aan een van mijn leerlingen zodat ik me kon concentreren op de taart. Deze anekdote wou ik graag even delen. TAART. In nasleep van het verjaardagsfeest en de verjaardagstaart kwam de tandarts twee dagen later. Voor mij begon toen een ochtend kinderen verzamelen, net als paaseitjes rapen maar dan zonder mandje. De kinderen vluchtten weg naar alle hoeken, zich wel bewust dat ze nooit zouden gevraagd worden om in een reclamespotje voor colgete te verschijnen. 

Mijn eerste week wil ik graag besluiten met een kleine bloemlezing over Amo: mijn naamgever. Hij is misschien wel de sociaalste van alle Huaorani en is steevast blij als hij mij zit. Hij is een grootvader van 51 en heeft een heel aanstekelijke lach, zo zonder tanden. Wanneer hij lacht en ik daarom moet lachen, lacht hij weer harder en ik ook weer waardoor mijn buik uiteindelijk zeer doet. Gisteren vertelde hij me hoe blij hij was voor zijn kleinzoontje van vier dat de dokter en tandarts waren langsgeweest. Hij kon al dagen niet slapen van het gejammer van het jongetje dat toch zoveel tandpijn had en steevast bij hem slaapt. Amo's zorgen daarover waren nu weer voorbij en nu kon hij weer rustig van de nacht genieten nadat hij zijn kleinzoon in slaap had gezongen met een lied over het bos en de jacht.