Om tot bij de sites te geraken moesten we ons een weg banen langs kleine junglepaadjes. Plots zie je overal om je heen eeuwenoude standbeelden opduiken, in de vorm van iets overstijgend tussen mens en dier, aldus mijn reisgids. Voor mij leken de meeste beelden echter op kwade apen die hun tanden op elkaar klemden. De (soms enorme) beelden bewaakten graftombes en sarcofagen die we ook konden bezichtigden en die verschilden in grootte en ornament naar gelang de rijkdom van de overledene.  

's Avonds wandelde ik rond in het dorp. Ik hield van die momenten alleen met mijn eigen gedachten. Ik ging op zoek naar een supermarkt, werd het plotseling pikdonker. Later hoorde ik dat de elektriciteit was uitgevallen omdat er een guerilla aan de gang was in de omgeving. Het was toch even slikken, al moet ik toegeven dat dit tot nu toe het enige moment tijdens ons reis was dat ik me toch een klein beetje onveilig voelde.

Vervolgens namen we de nachtbus naar Popayan, nog dieper in het Zuiden gelegen. Ze noemen Popayan de witte stad, de reden lijkt me vanzelfsprekend. De bus naar onze bestemming had een luxe die ik nog nooit in bussen gezien had: brede zetels die je bijna plat kon leggen, een comfortabele voetsteun en een televisietoestelletje voor iedereen individueel.

In die dagen voelde Moeder zich erg slecht dus ik verdeelde mijn tijd tussen verpleegster en verkenner spelen. Wanneer ik mijn laatste functie vervulde werd ik in de stad omgeven door verkopers met bekers vers fruit en andere dingen, alsof het in de zijstraten van het hoofdplein eeuwig markt is. Ik geraakte aan de praat met een oud vrouwtje, die me haar hele huishouden uit de doeken deed. Toen ik haar vertelde dat ik verder moest gaan om voor Moeder te zorgen, wensten we elkaar alle voorspoed in de wereld toe. Na zo een gesprek voelde ik een vlaag van geluk in me opwaaien, omdat ik wist dat onze wensen voor elkaar oprecht waren. Wanneer Moeder zich eindelijk beter voelde gingen we heerlijk eten in soort lokale tapasbar (Castilla Mora, onthoud de naam!) die werd uitgebaat door een enorm charmante en warme gastheer. Nadat onze buikjes weer tevreden waren zetten we onze reis verder.

Vanuit Popayan zouden we met een andere nachtbus naar het grensstadje Ipiales rijden. Ik verheugde me al op een gelijkaardige nachtbus aan de vorige. Helaas zou er deze keer compleet onverwacht geen plaats meer zijn op de bus. Na uren wachten in de terminal besloten we dan maar om, zoals enkele anderen, onze positie in het gangpad in te nemen. Urenlang zaten/lagen we daar. Ik had nooit eerder zo vurig gewenst dat ik moddervet was, om toch maar wat vetkussentjes te hebben om de boel toch net dat tikje comfortabeler te maken. Bovendien bleek de bus ook nog eens vertraging op te lopen door technische mankementen en het gepruts dat daarop volgde. Een hele tijd later kwamen we dan toch aan in Ipiales, een lokaal bedevaartsoord. De kerk in Ipiales, die tussen de rotsen ligt op een brug hoog over de rivier is ronduit indrukwekkend. Een overrompeling van mensen komt hier zijn toevlucht tot God zoeken en als je de kerk ziet dan weet je waarom. Toen we even later wilden terugkeren naar onze collectivo (gedeeld minibusje), werden we opgehouden door een soort van paperazzi. Een twintigtal mensen geraakte betoverd door mijn wilde blonde haar en vroeg om foto's te mogen nemen met mij. Dat was echter niet voldoende: ook mijn fototoestel zou gevuld worden met foto's van mezelf samen met de ene vreemde bewonderaar na de andere. Moeder vroeg om in Ipiales te eten, maar ik vond de hele boel eerlijk gezegd behoorlijk awkward. Ik kon me niet snel genoeg haasten om verder te gaan en de grens met Ecuador over te steken. Net over de grens moesten we opnieuw overstappen op een andere bus naar de hoofdstad. 's Avonds, het was al bijna nacht, kwamen na een lange en vermoeiende reis eindelijk in Quito aan...