We waren in die week met bijzonder weinig vrijwilligers op het kantoor. Daardoor had ik nog nauwelijks vrije uren en moest ik inspringen waar nodig. Ik zou voortaan niet enkel Engels onderwijzen en in de kinderopvang staan. Op een gegeven moment waagde ik me er dus aan om voetballes te geven. Nou... Iedereen die me een beetje kent weet natuurlijk dat voetbal niet een van mijn talrijke talenten is. Gelukkig waren de kindslachtoffertjes van dienst nog behoorlijk jong zodat ik er in slaagde om hen een op een speelse manier wat bij te brengen zonder dat mijn gebrek aan voetbalkennis bijzonder hard opviel. Toch kon ik het niet laten om na verloop van tijd kegels op mijn hoofd te zetten als een volleerde circusactrice en de andere trainer van zijn werk te houden. Twee dagen later hadden we een voetbalmatch. Ons team dat vooral bestond uit kinderen uit de armere wijken van Quito speelde tegen een professioneel team dat zelfs eigen tenutjes had enz. Onze teams (zowel de kinderen als de jongeren) wonnen met 4-1 en 1-0. Ik heb mezelf al talrijke schouderklopjes gegeven voor deze uitmuntende prestatie, al durf ik sterk in twijfel te trekken of ik veel te maken heb met onze winst.