In Ecuador zal ik eerst bij een gastgezin verblijven in Quito gedurende 2-3 weken om als vrijwilliger te werken en daarna trek ik voor 6 weken naar het Amazonewoud om samen te werken met de Huaorani (een Indianengemeenschap). Mijn eerste dagen in Quito verliepen bijzonder hectisch. Ik moest met iedereen kennis maken: de andere vrijwilligers, de projectbegeleiders uit het Amazonewoud en mijn gastfamilie. Ik was het meeste nerveus om die laatsten ontmoeten. Misschien zou mijn weerzinwekkende persoonlijkheid hen wel afschrikken. Mijn vrees was echter volledig ongegrond want slechts een week later voel ik me hier al helemaal thuis. De familie bestaat uit Mama Tereza, Papa Henry, Miguel (27), Maria-Belen (24) en Anita (14). Ze zijn enorm hecht en ik vind het een plezier om thuis te komen. Papa Henry koopt elke week rozen voor Mama Tereza. Voor Sinterklaas binnen 5 jaar wil ik graag een huwelijk als dit. Met Miguel heb ik al talrijke gesprekken gehad over de dingen waarover je het zoal hebt wanneer je de nacht voorbij praat. 's Ochtends komt hij dan bezorgd op`mijn deur kloppen met de (gegronde) vrees dat ik me overslapen heb. Elke ochtend is het ontbijt weer anders met een verschillend soort vers fruitsap. Om naar de eetkamer/living te gaan moet ik eerst een kleine binnenplaats oversteken. Ik heb mijn kamer en badkamer dus in een gebouwtje apart. Mama Tereza heeft mijn kamer opgevrolijkt met een deel van haar rode en witte rozen.Wanneer ik me wil douchen met warm water, druppelt de douche gezellig over mijn schouders in een pisstraaltje. Het is simpel, maar ik ben er graag. Mijn familie doet alles om me op mijn gemak te stellen. Zo heb ik bijvoorbeeld enkele dagen geleden vermeld dat ik het liefst Mexicaans eet. Deze avond staat er Mexicaans op het menu met taco's en verse guacamole. Ik denk dat ik deze familie nu al mis, terwijl ik er nog bij ben.

Als vrijwilliger heb ik twee bezigheden: eentje in de kinderopvang en de andere is Engelse les geven. Wanneer ik aankom in de kinderopvang word ik steeds overwelmd door een stormloop van twee -en driejarigen die mijn evenwicht op de proef stellen. De glimlachende gezichtjes geven me de illusie dat ze weten wie ik ben. Ik word er door gecharmeerd maar tegelijkertijd besef ik dat ik hun constante aanwezigheid met alle plezier nog een aantal jaren uitstel. Daarnaast ben ik tot de conclusie gekomen dat als ik dan eenmaal zelf kinderen heb, ik ze niet naar de kinderopvang stuur omdat ik er van overtuigd ben dat de concentratie aan groene snottebellen daar nu eenmaal veel groter is dan elders. Bij de Engelse lessen sta ik bekend als de gekste leerkracht. Ik interpreteer 'gek' graag als 'grappig'.

In het weekend hebben ze vrijaf. Daarom besloot ik samen met vrijwilliger Hilde om naar Baños te gaan, een plaatsje dat bekend staat als verzamelpunt voor avonturiers en een boomhut met adembenemend uitzicht en een schommelt die hoog over "el fin del mundo" heen en weer slingert. De schommel weerspiegelt enkele seconden van ultieme vrijheid. Maar mijn ongetemde leeuwenhart wou meer. Daarom besloten we om aan canyoning te doen ofwel aan een koord langs en door watervallen neerdalen. Ik had het altijd aleens willen doen en het leek mij toen het aangewezen moment. Toen ik dan uiteindelijk aan de rand van de waterval stond, besefte ik dat ik net eigenlijk besloten had om mijn leven even uit handen te geven aan een onbekend persoon waarvan ik hoopte dat het ervaringsdeskundige was. Bij de laatste waterval moesten we ons als een plank achterover laten vallen. Ik voelde de spanning opbouwen en de adrenaline door mijn lijf gieren. Plots verviel alles in niets en hing ik aan enkel een koord te midden van een enorme waterval alleen met niets anders dan de rivier en het uitzicht van kilometers natuur. Ik wou dat het moment nooit meer overging.