Het wordt een mooie tijd, ik ga hier gelukkig worden. Een eerste indicatie hiervoor was toen ik op het vliegtuig succelvol brownies kon afluizen van mijn medepassagiers. 

Na een bijzonder lange vlucht met enkele vervelende tussenstops (een transit op de luchthaven van Atlanta heeft veel weg van een driloefening in het leger), kwamen we aan in Cartagena, Colombia. Toen we uit het vliegtuig stapten werden we bevangen door een vochtige hitte. Ik werd instant happy. Het was een merkwaardig soort happiness, vermengd met een vleugje vermoeidheid.

De volgende ochtend werd ik veel te vroeg wakker. Ik ben er zelfs een beetje beschaamd om: zes uur is namelijk omaatjesuur. De daaropvolgende seconden rolde ik uit bed en trippelde met een hart overspoeld door nieuwsgierigheid naar het raam om het uitzicht te bewonderen... Een aangename verrassing. Even later trokken we de stad in om alles van dichtbij te bekijken. Het was nog even wennen aan de Colombiaanse drukte. De straat werd gevuld met fruitkarren en uit elk raam klonk zuiderse reggaetonmuziek waardoor de mensen zich hier voortbewegen met heupwiegende tred. 

Het historische centrum van de stad is prachtig. De straten zijn volgebouwd met enorme kleurrijke koloniale huizen. De huizen in Cartagena zijn even kleurrijk als haar bevolking. Een man, met de looks van Ibrahim Ferrer van Buena Vista Social Club, testte enkele meters voor mij het volume van zijn stem uit. Hij zong een lied over een oud vergeten dorp, voor zover mijn Spaans toestaat om melanchlische liedjes te vertalen. Zo versleten wij de uren in de stad. Plots werd ik aangesproken door een jongeman. Het bruinrode huis links van mij zou het huis zijn van mijn overleden vriend Gabriel Garcia Marquez, de schrijver van '100 jaar eenzaamheid', zijn. In Cartagena zou hij voor veel van zijn verhalen inspiratie gevonden hebben.  In mijn gedachten was ik al tientallen keren bij die beste man Gabriel op de koffie geweest en als het goed weer was (altijd dus) vulden onze gesprekken zich met verwondering en liters sangria.

Deze blije gedachten kleuren mijn gevoel over de stad. Misschien moet ik hier maar een huisje huren, geel of blauw.

Oh en rijst, gedrengd in kokosmelk, is heerlijk.