Wanneer de stilte je 's nachts zomaar wekt, weet je even niets meer. Je weet niet meer wat je de afgelopen dag gedaan hebt, hoe laat het is, waarom je überhaupt wakker bent en wie er in duivelsnaam naast je ligt. Even weet je niet meer wat te doen. Je beweegt, of toch niet. Je draait je om en kijkt in het kwijlende slaapgezicht van je geliefde. Of niet. Je weet niet, het waarom niet en het gegeven niet, maar je grist desalniettemin een verfrommeld stuk papier en een potlood van het kastje naast het bed, en begint te schrijven...
14-11-2011
Sinterklaas, hoezee!
Daar sta ik dan. Mijn handen in mijn zakken, mijn blik recht vooruit. De gillende, zingende en rondspringende kinderen rondom mij zorgvuldig negerend. Waarom ik hier sta? Tsja. Mijn neef. Mijn kleine neef Philip, die zou vandaag voor het eerst niet als uk maar als volwaardige Piet meelopen met de intocht van de goedheiligman. Ik bijt op mijn tanden. De Magere Brug, het Scheepvaartmuseum, ergens op de route. Ik lijk wel gek.
Mensen schreeuwen naar elkaar. Hé Thor, doe effe normaal joh! Alles voor een plekje aan de kade of in de gracht. Zelfs een voormalig eenzaam vissersbootje is niet meer veilig voor de pietziebootjes doe de orde proberen te bewaren terwijl de chaos het allang gewonnen heeft. De 5 decemberhysterie kent geen grenzen. Niet betalen we ons allemaal al sinds augustus blauw aan de voorbereidingen van onze nieuwjaarskilos, ook moeten en zullen we allemaal ons kind een blik op de man met de baard gunnen. De kleine mensjes jengelen, zingen en juichen. Ze springen luidruchtig op en neer van enthousiasme. Gillen meer dan dat ze praten. Maar nog niet zo hard als hun ouders. Làng niet zo hard als hun ouders. Volwassenen gebruiken hun ellebogen en schreeuwen dat de Sint hen ook vooral niet over mag slaan. Ze zeuren om aandacht van Piet. Ze jengelen om pepernoten voor hun kind. Ze zijn weer helemaal kind, en wel een dat net zo dol is op snoepgoed en cadeaus als zijn kroost.
En tussen al die ellende sta ik, een onbezorgd student zonder maagvullende bijbedoelingen. Mijn neef zwaait en klimt als een aapje op één van de neppaarden op de praalkar waarbij hij is ingedeeld. Hij lacht naar ons en wij rennen met hem mee. We juichen, schreeuwen, zwaaien. We jengelen om aandacht van die ene kleine Piet met dat blije gezichtje. Hij rent en dartelt, high-fivet en trekt gekke bekken. En wij vinden het fantastisch. We doen net zo hard met hem mee. En wat zijn we toch volwassen!
Dus dank u Sinterklaasje, voor deze gelegenheid om ook eens een kleine Piet te zijn die zonder schroom op straat staat te zingen en dansen. Dank voor de jaarlijkse vrolijkheid waarmee wij u mogen ontvangen. Dank voor de gelegenheid waarop ouders zich ook eens kunnen uitleven. Dank voor de nodige chaos en het vooruitzicht op die extra kilos, de blije kindergezichtjes en de zenuwinzinking van mijn moeder omdat ze al onze surprises niet op tijd afkrijgt (gelukkig wordt zij dit jaar gespaard doordat er niemand langskomt.) Dank u voor de gelegenheid om weer kinds te zijn. Ik ga er maar vanuit dat we het nodig hebben.
