Ik heb vaak gezegd dat ik niet over liefde kan schrijven. Althans, ik kan er niet over nadenken zonder dat het pijn moet doen. Op schrift moet er gemist worden; de pen kan niet zonder zijn papier, de zon niet zonder maan, goed niet zonder fout en de verteller niet zonder verhaal. Maar is dat waar? Is het echt onmogelijk te schrijven over liefde, gewoon oprechte liefde, die je voelt voor misschien niemand in het bijzonder, maar die wel elk moment waarop je in die persoon zijn of haar gezelschap verkeert speciaal maakt op een manier die niet eens oprecht hoeft te zijn? Laat ik het eens proberen.

Ik weet niet wie je bent. Ofschoon, ik weet niet wie je zou willen zijn. Ik weet wel wie je kunt zijn. Jij bent diegene die altijd zo schattig lacht als er iets leuks gezegd wordt, of diegene met de gevatte opmerkingen die zowel beledigend als opbeurend opgevat kunnen worden, afhankelijk van de luisteraar. Ik weet eigenlijk niet eens hoe speciaal je bent, of je eigenaardigheden hebt, of hoe je omgaat met mijn gedachten die de hele tijd op jou gericht zijn. Heb je ze al opgemerkt? Zijn mijn mentale signalen doorgekomen? Ach, wie houd ik voor de gek.  Ik kan niet over liefde schrijven, ben niet in staat mijn verbeelding zo veel kracht bij te zetten, opdat er overwogen zou kunnen worden om de grens naar de realiteit te overschrijden. En wat moet ik met realiteit, die is toch altijd anders dan ik me had voorgesteld. Niet dat dat een probleem is, als ik elk spinsel van mijn verbeelding zou moeten meemaken waren er dingen gebeurd die zelfs in de films van Monty Python absurd zouden aandoen. Hoe zou jij eigenlijk reageren als je leven in gevaar was? Zou je gillen, wegvluchten, terugvechten, bluffen met je gezicht zo hard als staal, het spelletje meespelen, afscheid nemen, een keiharde klap uitdelen aan niemand in het bijzonder? Je weet dat er niemand op me zit te wachten en toch vraag je wat mijn plannen zijn, zodat ik ’s avonds alleen toch maar weer aan jou kan denken. Jij, die niet eens zo bijzonder bent maar toch mijn tijd opeist. Jij die niets van je laat horen. Jij die me aan het lijntje houdt.

Ziet u, ik kan niet over liefde schrijven zonder dat er gemist wordt. Zelfs voor een lezer die gelukkig is, lijkt het soms alsof verlangen nooit genoeg is. En wie neemt het hen kwalijk. Ik heb alweer gefaald, maar dat doet er niet toe. Wat er toe doet, is het feit dat de stilte mijn verbeelding weer wakker heeft geschud. Ik kan niet schrijven als ik op mijn roze wolk ronddwaal. Dan mist er te weinig, dan ben ik te compleet. Dus rot op, spinsel van mijn realiteit, je bent niet langer welkom in mijn hoofd. Ga iemand anders dagdromen bezorgen, ik vind wel weer een andere bezigheid voor als ik alleen ben en geen zin heb om alweer aan jou te denken. Ik moet kunnen zeggen dat ik niet missen zal.

‘Ik zal moed

hebben voor mijn eigen wereld,

en haat voor herinnering.’

- Hans Lodeizen.

28-02-2013 om 14:52 geschreven door Nogood