Wanneer de stilte je 's nachts zomaar wekt, weet je even niets meer. Je weet niet meer wat je de afgelopen dag gedaan hebt, hoe laat het is, waarom je überhaupt wakker bent en wie er in duivelsnaam naast je ligt. Even weet je niet meer wat te doen. Je beweegt, of toch niet. Je draait je om en kijkt in het kwijlende slaapgezicht van je geliefde. Of niet. Je weet niet, het waarom niet en het gegeven niet, maar je grist desalniettemin een verfrommeld stuk papier en een potlood van het kastje naast het bed, en begint te schrijven...
30-06-2011
Maan en zon 1/3
One-shot
Avondlicht
Deel 1 van driedelige reeks Maan en zon
Dit verhaal speelt zich af in een onbeduidend plaatsje op het platteland, ergens aan de rotsige kust van Engeland, waar de wind het hardst waait en de regen op zijn felst is. Tijdens de tweede helft van december - maar nog net voor kerst was het dorpje zorgvuldig weggestopt onder een dikke laag sneeuw. De straten waren doodstil en verlaten, afgezien van drie zwerfhonden, die dicht tegen elkaar aan lagen te slapen onder een van de vele bankjes langs de kant van de weg. Het enige geluid dat er te horen was naast hun regelmatige gehijg, kwam van de half gesmolten hoopjes sneeuw, die af en toe van de warme deksels boven de gloeilampen die als lantarenpalen dienst deden, op de grond ploften. Binnenin de gloeilampen zat het vol met ter dood veroordeelde motten en spinrangen, maar voor de rest was er geen enkel teken van leven. De Victoriaanse bouwvallen die de huizen van de dorpsbewoners vormden, lagen diep in de schaduwen van de nacht en van de hen omringende bomen. In slechts één huis brandde nog licht, want daar woonde Susan. Het was haar vannacht niet gelukt om in slaap te vallen en daarom had ze besloten om haar huis te decoreren met honderden lichtjes. Dat de felheid van de lampjes maar beperkt zou zijn en dat ze vóór de ochtend aanbrak alweer in het donker zou zitten, kon haar niet deren. Het ging haar om het moment zelf, de luttele uren die ze tussen haar lichtjes zou kunnen doorbrengen en waarvan ze in stilte kon genieten, terwijl ze een kop thee of iets sterkers dronk. Diep weggestoken in haar huis en achter de sluier van de nachtelijke duisternis, kon haar niets gebeuren. Ze was compleet alleen en veilig voor alle verstoring en de duistere angsten die haar 's nachts soms plaagden.
Buiten haar huis en buiten haar registratie, schoten de zwerfhonden gedrieën overeind en staken ze hun neus in de lucht. Ze jankten zachtjes, maar gingen gerustgesteld weer liggen toen de in een zwarte mantel gehulde figuur verscheen, ze zijn geur herkenden en hij hen zachtjes toefloot. Hij was een man van lang postuur, Midas heette hij, niet uitermate breed maar wel een krachtige verschijning, die gehuld ging in duisternis. Zijn scherpe trekken gingen verborgen onder de grote kap van zijn mantel, die hij over zijn ravenzwarte krullen getrokken had. Zijn donkere ogen spiedden de omgeving af. Het was lang geleden dat hij hier was geweest, maar hij kende de straten nog goed. Ze waren dezelfde als die van toen hij hier zelf nog woonde, van toen alles nog gemakkelijk was en hij zijn noodlot nog niet kende. Het bonten voorschoot dat hij onder zijn mantel droeg, was net niet dik genoeg om de ijzige winterkou buiten te sluiten en zijn lichaam verlangde naar een warm haardvuur en een kom soep. Dat het al ongelooflijk laat was, schoot ook door zijn hoofd. De herberg aan de andere kant van het dorp zou al lang voor publiek gesloten zijn, zeker tegen de tijd dat hij daar aan zou komen. Hij overwoog zijn opties. Hij hield er niet van om de oude, vergeten en verdrongen verhalen op te rakelen, maar deze omgeving hield geen rekening met zijn voorkeuren en bracht niets anders dan juist die herinneringen die hij wilde vermijden bij hem naar boven. Een trieste blik kwam in zijn ogen bij de gedachte aan zijn jeugd en hij vroeg zich wederom af of hij hier wel zou mogen zijn vannacht. Het idee kwam hem nu zo ongelooflijk onredelijk en onrealistisch voor; het leek allemaal zo veel te voorbarig, dat hij bijna besloot om terug te keren. Gefrustreerd balde hij zijn handen tot vuisten. Maar hij was toch zeker niet voor niets gekomen, om alleen een beetje te staan staren en twijfelen om vervolgens weer op zijn dooie gemak naar huis te strompelen? Oh, zijn huis! De gedachte aan zijn huidige woonplaats knaagde aan zijn binnenste. Dit nu zo donkere, maar eens zo lieflijke dorpje was eigenlijk de enige plek die hij ooit echt als een soort thuis had gezien, laat staan dat hij terug wilde naar de plek die hij net zo wanhopig ontvlucht was. De plek in de bergen. Nee, hij moest verder, hij kon niet terug naar zijn thuis, dat alleen bestond uit een vervallen kasteel ergens ver tussen de kieren van de rotsen aan de kust, de slagtanden van de aarde, die ondanks hun schoonheid nog minder dan niets voor hem betekenden. Hij was nu al te ver gekomen, terugkeren was niet meer mogelijk. Stilletjes kwam hij naderbij, diep in zichzelf geruisloos herhalend waarvoor hij kwam. Eén blik was voor hem, enkel dat was hem vannacht gegund. Eén blik. Niets meer.
