Wanneer de stilte je 's nachts zomaar wekt, weet je even niets meer. Je weet niet meer wat je de afgelopen dag gedaan hebt, hoe laat het is, waarom je überhaupt wakker bent en wie er in duivelsnaam naast je ligt. Even weet je niet meer wat te doen. Je beweegt, of toch niet. Je draait je om en kijkt in het kwijlende slaapgezicht van je geliefde. Of niet. Je weet niet, het waarom niet en het gegeven niet, maar je grist desalniettemin een verfrommeld stuk papier en een potlood van het kastje naast het bed, en begint te schrijven...
26-02-2012
Van schoonheid tot vissenkop
Obeservatie in de trein. Een meisje schuin tegenover me. Geen topmodel maar zeker ook geen lelijk eendje. Eerder zo'n natuurlijke schoonheid waarvan je veronderstelt dat ze het zelf maar nauwelijks beseft. Maar bestaan die mensen nog wel? Ik geloofde eerst van wel. Je had zo van die jongens en meisjes die zonder al te veel aandacht aan hun uiterlijk te besteden er toch in slaagden om er meestal fris en niet onknap uit te zien. En dat zonder zelf door te hebben dat wanneer iemand goed keek, die persoon bij zichzelf zou denken: 'Eigenlijk is zij/hij best wel knap. Niks meer aan doen.' Maar nu rijst de vraag; wat is er al gedaan? Volgens mij kun je het beter niet willen weten. Een tijdje geleden zat er zo'n soort meisje - voor zover haar 'soort' nog bestaat of ooit bestaan heeft - schuin tegenover me in de trein. Ze zat een of andere folder te lezen en had donkere ogen en donker haar. Haar gezicht was egaal en glad, natuurlijk opgemaakt. Daar begon het al. Wat is natuurlijke opmaak? Alleen wat mascara en wat lipgloss? Of een dikke laag foundation die qua kleur wel iets weg heeft van wat je eigen huid, drie lagen wimpercement en felrood lipplamuursel? Het meisje leek best schattig. Toen verscheen er een muffin uit haar tas. Zondigen tegenover je lijn mag blijkbaar ook wel eens. Nu weet ik heus wel dat het eten van een muffin hoe dan ook wat kruimelige problemen met zich meebrengt, maar zo perfect als zij die problemen vermeed was werkelijk ongezien. Stiekeme training is volgens mij de oplossing, of een tirannieke opvoeder. Geen hapjes maar stukjes, afgebroken met twee hele vingers, de andere drie hoog in de lucht. Vooral je lippen niet aanraken wanneer je de boel naar binnen schuift. En niets laten vallen, geen kruimel, geen fractie, geen cel. Toen haar tussendoortje verdwenen was, kreukelde mijn schone wagongenote het papiertje keurig op en veegde ze een stel denkbeeldige kruimels uit haar mondhoek. Missie geslaagd en terug naar de folder, dacht ik toen. Maar niets was minder waar. Een spiegeltje verscheen, haar mond scheurde open tot een vissenmuil die langs diens hele ovale omtrek afgeveegd moest worden met dezelfde twee vingers die de muffin hadden aangeraakt. Maar dan zonder de uitstekende, donkerbruin gelakte nagels daarbij te gebruiken of te scheuren, te beschadigen of ook maar met een speekseltje te bezoedelen. Voor zover vissen al speeksel hebben dan. Toen werd en gestift met labello en werd de mascara ook nog even gecontroleerd. Oftewel was haar huid dik genoeg bedekt om geen blos te laten doorschijnen, oftewel dacht ze echt dat ze in haar eentje in haar badkamer was. De mascara werd zorgvuldig wimperhaar per wimperhaar bijgewerkt met als resulaat een volledig onregistreerbaar verschil met hoe ze er eerst uitzag. Ook de pony werd niet vergeten, want die moest netjes elk streepje van haar toch al onzichtbare voorhoofd bedekken. Stel je voor dat iemand haar schubben zou zien, of haar nephaartjes er zouden afvallen en bleek dat ze wimperloze vissenogen had! Met een pijnlijk gezicht vanwege de uiterst zware inspanning wist ze haar jas toen aan te trekken zonder haar outfit te beschadigen of haar sjaal te kreuken, en plukte ze een denkbeeldig pluisje van haar kraag. En ik maar denken dat noordzeevissen het nooit koud zouden hebben. Plastic tasjes bij elkaar gegraaid en netjes over één arm gedrapeerd waarvan ze haar hand met de palm omhoog en de vingers gekruld hield zodat ze ervoor kon zorgen dat niets de nagellak op haar vlassige vinnetjes kon raken, verliet ze de trein met een zwierige zwaai van haar haar waarmee ze de eerste de beste zeemakreel had kunnen vellen. Wat een ritueel. Wat een ontgoocheling in de natuurlijke schoonheid van de mens. Misschien moet ik maar een goudvis nemen.
