De volgende morgen, 5 april, zijn we naar de lokale markt in Cairns gegaan. Ik heb daar samen met Camille rondgelopen, veel mooie foto’s van de kleurrijke markt genomen en uiteraard weer een koffietje gedronken. Het was een heel leuke markt, je had er van alles wat. Groenten en fruit, juwelen, kleren,… Tijdens onze koffie hebben we een babbeltje geslaan met een heel interessante dierenarts. Het is als backpacker zo eenvoudig om met vreemden aan de praat te geraken en meestal ZO interessant!!! J Na de markt zijn we doorgereden naar Port Douglas. Onderweg hele mooie stranden tegengekomen, maar het weer was heel erg grijs, dus de foto’s zijn niet zo mooi als ze hadden kunnen geweest zijn met zonneschijn J Port Douglas zelf liet me denken aan een toeristisch oord voor rijke ouderen. We hebben daar even rondgewandeld, zijn dan aan het water gaan kijken waar je een heel mooi uitzicht had en nadien zijn we nog naar een ‘lookout’ gewandeld, deze lookout bleek bovenop een heel steile berg te zijn (wat dus gepaard ging met veel geklaag en gezaag, gepuf en gezweet J), als je bedenkt dat de vochtigheidsgraad daar enorm hoog is kan je dat misschien wel begrijpen. Eenmaal bovenop de berg hadden we een mooi zicht over de baai van Port Douglas. Na deze wandeling was het tijd om op zoek te gaan naar een slaapplaats. Marco kende iemand die in een hostel in Port Douglas werkt, dus we besloten daar naartoe te rijden en te kijken of we daar eventueel konden slapen. Die jongen bleek daar niet te werken, maar wel te verblijven en aangezien hij daar al een tijdje verbleef kenden ze hem wel aan de receptie. Het bleek niet goedkoop te zijn om daar te overnachten en de meisjes wilden dat absoluut niet (waarschijnlijk vooral om Marco dwars te zitten, want tussen de Françaises, en dan vooral Camille, en Marco boterde het niet echt). Marco en ik daarentegen hadden wel zin om daar te blijven, het leek me niet slecht en aangezien het zo vochtig is in het noorden van Australie wou ik wel graag een douche voor ik  in mijn tent kroop. Aangezien we zo aan het twijfelen waren over de prijs bood de vrouw aan de receptie ons een paar uur gratis internet aan, ter waarde van een aantal dollar. Wat wou zeggen dat we uiteindelijk toch niet zoveel moesten betalen en we toch besloten om daar te overnachten. We kregen een plaats achter de hostel op hun grasveld waar het vol tenten, campers en caravans stond. En met ‘vol’ bedoel ik echt ‘vol’.. We hebben onze van daar ergens moeten tussen wringen en mijn tent kreeg een plaatsje iets verderop. Toen we geparkeerd waren hebben we eerst en vooral onze waslijn tussen 2 bomen gehangen, want door de vochtigheid was het heel moeilijk om onze handdoeken droog te krijgen, en ik kan je zeggen, het is vreselijk om met 4 grote, natte badhanddoeken rond te rijden. Dat begint vreselijk te stinken na een tijdje! Helaas begon het na een half uurtje weer te regenen, dus alle handdoeken terug de van in! Gelukkig hadden we onze ‘free wifi’ tickets, dus hebben we ons de hele avond bezig gehouden met onze laptops. Ik heb met mijn oudjes geskypt. Het was al een tijdje geleden, dus heerlijk om hen nog eens terug te zien! J We waren ook nog net op tijd voor de ‘happy hour’ dus hebben we daar samen van een lekker glaasje wijn genoten. Ik denk dat ik rond middernacht ben gaan slapen en aangezien we allemaal nogal ‘opeen’ lagen op dat grasveld kreeg ik mijn eerste ervaring met ‘caming sex’, of het horen ervan dan toch! Man man, er was daar blijkbaar een koppel dat iets te veel gedronken had en die deden ongestoord, vrij luidruchtig, hun ding… Helaas stond mijn tent naast hun caravan…

Midden in de nacht werd ik wakker door een hele harde ‘krak’, maar verder hoorde ik niks, dus ben ik maar terug gaan slapen. ’s Morgens werd ik wakker van Camille die aan mijn tent stond te lachen. Mijn tent had het blijkbaar die nacht begeven, 1 van de staven was doormidden gebroken, dat was dus blijkbaar die ‘krak’ geweest. Halleluja! Alsof slapen in een tent in 100% vochtigheid nog niet erg genoeg was kwam dit er ook nog eens bij.. En helaas hadden we hier geen oplossing voor want het dichtstbijzijnde depot voor onze campervan was in Cairns, en daar zouden we pas passeren binnen een aantal dagen. Goed, dat waren zorgen voor later, eerst zijn we in Mossman een wandeling gaan maken in het Daintree National Rainforest. We lieten onze van achter op de parking en werden door een busje naar de start van de wandeling gebracht, het was een elektrisch busje, zo willen ze de invloed van uitlaatgassen op het regenwoud minimaliseren. Deze wandeling was ONGELOFELIJK mooi. Zeker en vast één van de hoogtepunten van deze reis. Het was een wandeling van ongeveer 2 uur en ik heb van elke seconde genoten! ZO mooi!!! Uiteraard kregen we onderweg een beetje regen, can’t have a rainforest without a little rain ;-) Na deze wandeling zijn we verder richting noorden gereden waar we via aan veerboot het water over moesten, er is geen andere mogelijkheid  om aan het noordelijkste punt van de East Coast te komen. We wouden namelijk naar Cape Tribulation, van aan de veerboot was er 1 lange weg naar Cape, altijd rechtdoor langs de kust. Het was al een eindje in de namiddag en we kwamen een aantal prachtige lookouts tegen, soms hadden we geluk en kwam de zon tevoorschijn, vaak echter waren er veel wolken en was het redelijk grijs. In een infocentrum dat we daar tegenkwamen vroegen we of we ergens gratis konden overnachten. Er was 1 campsite waar we dat konden, maar ze raadde ons aan om ergens anders te gaan overnachten aangezien het zo nat was. We zijn toch een kijkje gaan nemen op deze gratis campsite en dit was echt wel onmogelijk voor mijn tent. Er lag zand, nu dus modder, en het was volledig overdekt door bomen en struiken waar het water vanaf droop. Geen optie voor een tent. Dan maar naar de volgende plaats, een aantal kilometers verderop. Maar om daar te geraken moesten we over een soort brug waar ze aan aan het werken waren, dus moesten we wachten tot ze klaar waren zodat we konden oversteken. Dit wachten heeft zeker een half uur geduurd. In tussentijd was ik uit de van gestapt om aan het begin van de wachtrij te gaan vragen wat er aan de hand was, zo ben ik aan de praat geraakt met mensen die in het begin van de rij stonden. Twee mannen van middelbare leeftijd en Emma, mijn leeftijd. Ze waren onderweg naar een plaats waar er die avond life muziek werd gespeeld. Het was blijkbaar de plaats waar wij naar op zoek waren! Ze vertelden ons dat het een soort hostel was waar je ook je van kon parkeren en waar je moest betalen, maar niet teveel. Toen we eenmaal door konden rijden zijn we eerst zo ver mogelijk naar het noorden gereden, maar het noordelijkste punt van de East Coast in Oz kan je onmogelijk bereiken met een van, dit is alleen bereikbaar met een 4x4! We waren eigenlijk nog altijd op zoek naar een zijstraatje ofzo waar we onze van konden parkeren, maar het was nergens ‘safe’ voor mijn tent door de hevige regenval. Onderweg terug naar die hostel zijn we gestopt aan Cape Tribulation. Ik had dit al eerder gezien op internet en op postkaarten, maar door de wolken en het grijze weer voldeed het helemaal niet aan mijn verwachtingen, helaas. Het was wel een mooi strand, helemaal verlaten en echt wel idyllisch, maar niet zo speciaal als ik me had voorgesteld.

Toen we in die hostel aankwamen had ik geprobeerd om mijn tent zo goed en kwaad als mogelijk op te zetten, dat was nogal een zicht, maar ze stond ‘recht’. Dat beloofde een helse nacht te worden, maar ik was al blij dat het niet regende. Helaas, tegen dat ik in mijn tent moest kruipen was het wel aan het regenen en het druppelde af en toe binnen, maar ik wist waar het druppelde dus probeerde me langs de druppels te installeren J

Eenmaal dat we het water met de veerboot over waren gestoken was het echt wel verlaten. Hoe verder we van Cairns richting noorden reden, hoe meer verlaten het werd. In die hostel was wel wat volk, maar volgens mij was dit zowat de helft van het volk dat er op een schaal van 100km woonde of aanwezig was. De meisjes en Marco hadden die avond een fijne babbel geslaan met wat mensen die ze daar hadden leren kennen en ik heb bijna de hele avond een gesprek gehad met een man die daar iets verderop woonde. Hij had zijn hond bij en kwam elk weekend naar de hostel voor wat live muziek en om mensen te leren kennen. Hij woont in een ‘community’, een soort gemeenschap, waar iedereen die er woont in het regenwoud werkt. Hij vertelde me dat ze daar heel primitief leven en dat hij hiervoor had gekozen omdat hij genoeg had van al de drukte van de stad waar hij vandaan kwam. Ik zou het niet kunnen denk ik. Ik vond het daar geweldig, maar de vochtigheid was echt AFSCHUWELIJK! Douchen had geen zin, want je was nog niet uit de douche of je was alweer aan het zweten, ZO vochtig dat het daar was!!! We zijn de 2 mannen en Emma (vanuit de file) ook nog tegengekomen. Maar tegen dat wij daar aankwamen waren zij al ferm in de wind, dus heb ik niet echt een deftig gesprek met hun kunnen voeren. Uiteindelijk heb ik toch nog goed geslapen in mijn scheve tent en ’s morgens scheen de zon, heerlijk! Wat was het daar mooi! Bananenbomen, hele mooie bloemen en planten, veel palmbomen en met een streepje zon ziet alles er mooier uit hé! We zijn dan een paar honderd meter verder gereden om een wandeling te gaan maken die eerst door het regenwoud ging en dan verder liep over het strand. Weer heel erg indrukwekkend, en aangezien deze keer wel de zon scheen zag Cape Tribulation er al een stuk beter uit dan het de avond voordien gedaan had! Het zag er nu wel idyllisch en ‘postkaart-achtig’ uit. Zo raar dat er buiten ons niemand op dat strand te bespeuren was ookal is het HEEL uitgestrekt, maar dat vonden we helemaal niet erg! It felt like paradise! J In het regenwoud waren we allerlei rare beesten tegengekomen, vooral spinnen en insecten zoals libelle-achtigen. Ik ben daar zeker geen fan van, maar ze zagen er zo speciaal uit met al die mooie kleuren en vormen! Vanaf het punt dat we de veerboot hadden overgestoken stonden er overal borden dat we moesten oppassen voor de Cassowary’s, een soort Emu, maar met veel kleuren en redelijk agressief blijkbaar. Helaas zijn we er geen tegengekomen, dat had ik toch graag eens in het echt gezien!

Na deze wandeling besloten we terug richting veerboot te rijden. Het was dezelfde weg naar het zuiden die we de dag daarvoor naar het noorden hadden genomen, er is daar maar 1 weg J Maar dankzij de zonneschijn waren de stranden die we onderweg tegenkwamen veel mooier. Eenmaal het water over besloten we niet terug langs de kust naar Cairns te rijden, deze weg hadden we immers al gedaan, maar de ‘inland’ route te nemen via ‘the tablelands’. Weer een zeer goede beslissing want dit was enorm mooi! Het landschap liet me een beetje aan Nieuw Zeeland denken, veel groen en heuvels… In Yungaburra, iets verder dan halfweg richting Cairns vonden we een hele leuke hostel, ‘on the wallabee’. We waren in Atherton, de grootste stad van de Tablelands, in het infocentrum gestopt en ze hadden ons daar een brochure gegeven waarin stond dat je op vertoon van een coupon korting kreeg in die hostel, vandaar onze keuze, maar het bleek een goede keuze te zijn. Eerst zijn we nog gestopt aan een koffie-museum, of iets dat erop moest lijken, helaas was het na 4pm en het proeven was maar tot 4pm, damn… J Eenmaal aangekomen in de hostel vroeg ik aan het enorm vriendelijke meisje aan de receptie hoeveel het was voor een kamer, want aangezien het weer was beginnen regenen zag ik het ECHT NIET zitten om nog een nacht in die scheve, druppelende tent door te brengen. Ze zei dat haar collega een paar weken weg was en dat ik zijn caravan wel mocht gebruiken om in te slapen, ik hoefde zelfs niks extra te betalen hiervoor. Wat een luxe!!! Een ECHT bed… Heerlijk! We zijn eerst even de buurt gaan verkennen, we waren onderweg namelijk een heel leuk cafeetje tegengekomen waar ze live muziek aan het spelen waren. Helaas was het concert net gedaan toen we er aankwamen, maar de frisse cider heeft me toch gesmaakt J

De hostel deed me denken aan een oud, gezellig huis ergens in de bergen. Stenen vloer, open haard, gezellige keuken en living,… Er was niet zoveel volk, maar de sfeer was super! We hebben daar lekker gegeten allemaal samen en de rest van de avond buiten gezeten met het meisje van de receptie en nog een paar mensen die we daar leren kennen hadden. Helaas kreeg ik die avond ook telefoon van Jorgo (snooker), dat zijn vrouw Lydia heel erg slecht was. Ik heb met haar een heel emotioneel gesprek gehad die avond, maar gelukkig werd ik nadien heel goed opgevangen door de mensen daar in die hostel. Aangezien ik na dat telefoontje liever niet alleen wou zijn besloot Camille bij mij in bed te kruipen in de caravan. Het was net of we weer even terug in Nieuw Zeeland waren met ons tweetjes, giechelend gelijk kleine meisjes in onze grote caravan J Deze slaapplaats was zeker 1 van mijn favorieten!!!

30-06-2013 om 05:16 geschreven door Katrijn  

Vanaf 29 maart heb ik geen gedetailleerd dagboek meer bijgehouden in mijn iPhone, dus wordt het vanaf nu een beetje ‘algemener’, wat voor jullie waarschijnlijk veel aangenamer is J

Vrijdag 29 maart zijn we doorgereden tot in Charter Towers, het laatste stadje voor we aan de East Coast zouden arriveren. Ik was eerlijk gezegd heel erg ‘klaar’ om door te rijden tot aan de East Coast, want het bleek weer een redelijk verlaten stadje te zijn, maar toen we naar het info center liepen zag Camille op het ‘aanplakbord’ dat er de volgende dag een rodeo in Charter Towers was en omdat ze al een tijdje aan het zoeken was naar een plaatsje waar we een rodeo konden meemaken werd er beslist dat we een daar een nachtje zouden blijven zodat we de volgende dag naar de rodeo konden. We vonden een hele mooie camping, een ‘Big 4’, dit is een soort keten van campings over heel Australië en we hadden hier al goede ervaringen mee. De volgende dag hebben we onszelf ‘bezig gehouden’ in Charter Towers, in de voormiddag waren de winkels open, en in de namiddag zijn we in een parkje gaan relaxen om rond 5u naar de rodeo te vertrekken. Ik was nog nooit op een rodeo geweest en eerlijk gezegd zei me dat ook niet veel. Het zou om 4pm beginnen, maar toen we daar om 5pm aankwamen was daar nog geen kat. We mochten wel al binnen en hebben zo de kans gekregen om te zien hoe ze de ‘bulls’ klaarzetten in die ijzeren rekken. Arme beesten, allemaal opeengeduwd, als sardientjes in een doosje. Rond een uur of 6-7 kwam er wat meer volk aan, allemaal ‘country’ mensen, met een cowboy hoed op, een jeans en een ruitjes hemd. Grappig om te zien! Wij hadden intussen de drank tent al ontdekt en met de mannen die de drank verdeelden een babbeltje geslaan. Ze bleken heel goed mee te vallen en uiteindelijk hebben we het grootste deel van de avond doorgebracht aan de dranktent. Enkel als er ‘ge-rodeo-d’ werd gingen we wat korter bij om dit van op de eerste rij mee te maken. Er was niet zoveel volk als verwacht dus konden we alles goed zien. Ik ben uiteindelijk heel blij dat we in Charter Towers gebleven zijn, want het was heel leuk om eens een rodeo mee te maken. Het is echt een spektakel en de toeschouwers leven er helemaal in mee. Aangezien we nog geen campsite hadden voor die nacht besloten we rond een uur of 10 te vertrekken daar. Toen we stilletjes aan begonnen afscheid te nemen van de mannen van de drank zeiden die dat ze net als ons in Charter Towers moesten blijven overnachten aangezien ze van Townsville waren, wat 150km verderop ligt, te ver om midden in de nacht nog naartoe te rijden dus. Ze stelden voor dat ze aan de bewaking van het terrein zouden vragen of we onze van gewoon daar mochten parkeren, wat een super idee, want geen van de meisjes had eerlijk gezegd al zin om door te gaan en er waren toiletten en douches, wat wilt een mens nog meer? Zo gezegd, zo gedaan. Aangezien er veel minder volk dan verwacht was, was er nog VEEL drank over en eenmaal dat het volk weg was (rond een uur of 11-12pm) hebben wij ons met z’n allen (wij 4 en nog een stuk of 6 ‘drankmannen’) in het gebouwtje gezet waar ze de drank bewaarden. We hebben daar uiteindelijk nog een paar uur gezeten en gebabbeld, het was heel gezellig! Nadien allemaal ons ‘bed’ ingekropen. Ik had mijn tent opgezet tussen onze van en de truck van 1 van de jongens. Eentje sliep in ‘the back of his truck’, en een andere sliep in een swag die hij had opgezet naast mijn tent. Het was best wel leuk om eens een keertje niet de enige te zijn die ‘buiten’ sliep. We hebben met ons 3 dan nog wat liggen babbelen, vanuit onze tent, swag en ‘back of the truck’. De andere mannen sliepen ofwel in een motel, ofwel in het gebouwtje waar we nog iets gedronken had. De volgende morgen was ik als eerste wakker omdat de zon alweer op mijn tent stond te branden, wat een hitte!!! Ik ben me dan gaan opfrissen en tegen dat ik terug was waren de mannen ook wakker. Het was Paaszondag, maar helaas waren er voor ons geen eitjes verstopt, waarschijnlijk heeft de paashaas ons niet gevonden zo ver van huis J Wat we wel kregen was spek met eieren van de groep mensen die de catering verzorgden de avond voordien. Zij waren blijkbaar ook van Townsville en hadden caravans bij waar ze in hadden overnacht. Wat een leuke verrassing. We hebben met z’n allen ontbeten en nadien hebben we de mannen geholpen om al de drank die nog in het gebouwtje stond in te laden. Rond een uur of 10 zijn we daar vertrokken richting Townsville. Het was weeral een hele warme dag. Townsville bleek een hele mooie stad te zijn en naar gewoonte gingen we eerst op zoek naar een leuke coffeeshop voor een lekker koffietje (Chai Latte voor mij, want ik drink niet echt koffie). Namiddag zijn we naar ‘The Strand’ gereden. Een straat van ongeveer 3 kilometer die langs ‘het strand’ loopt. Je kan in Townsville nergens zomaar in de zee zwemmen door het gevaar op haaien, maar helemaal aan het einde van The Strand is er The Rockpool. Dit is gewoon zeewater dat door ‘rocks’ wordt afgesloten van de zee, waardoor de haaien er niet door kunnen, maar het water wel. Je zwemt dus eigenlijk gewoon in de zee, maar bent wel veilig. Aangezien het zo warm was besloten we de namiddag door te brengen aan de rockpool, van waar we een heel goed zich op Magnetic Island hadden, het eiland waar we de volgende dag naartoe zouden gaan. Een van de mannen van de avond voordien, Greg, was ons komen vergezellen aan de rockpool en we hebben een hele leuke, warme middag gehad daar. Tegen de avond zijn we Castle Hill opgereden met de van, dit is een hele steile berg, het ziet daar zwart van de fanatiekelingen die de berg blijkbaar graag beklimmen al joggend, of al fietsend, maar wij waren toch blij dat we onze van hadden om ons naar boven te brengen! J Greg had ons verteld dat we van boven op de berg een enorm mooi uitzicht hadden over Townsville en een hele mooie sunset konden zien, en hij had gelijk! Het was adembenemend mooi!! Toen de zon eenmaal onder was hebben we boven op de berg ons avondeten gegeten en zijn we een paar kilometer verder gereden. Greg had ons aangeraden om net buiten Townsville te rijden waar we kortbij het strand onze van konden parkeren en waar we normaal gezien niet in de problemen zouden geraken. Zo gezegd, zo gedaan. We vonden de plaats die hij bedoelde en parkeerden onze van langs de ‘toilettenblok’. Aangezien het er VOL zat met muggen en andere insecten hadden we beslist om alle lichten uit te laten. De maan scheen fel dus we hadden in principe wel licht genoeg, maar het was vreselijk om mijn tent op te zetten in het donker, ik herinner me nog dat ik ferm gevloekt heb op mijn tent die avond J En niet alleen op mijn tent, die verd*mde muggen hadden blijkbaar ook geen licht nodig om te bijten. Ik stond VOL beten, dus besloten we al HEEL vroeg om te gaan slapen, of toch in ons bed te duiken… Dan maar wat lezen… Toen we wakker werden kregen we een mooie verrassing. We sliepen blijkbaar echt wel kort bij de zee en hadden een prachtige sunrise, palmbomen en een mooi strand. Het zag er stukken beter uit dan het de avond ervoor aanvoelde. J Rond een uur of 7am toen we hadden ontbeten en ik mijn tent al had opgebroken kwam er aan auto aan met ‘ranger’ op. Sh*t, we mogen hier niet parkeren… De man bleek een vriendelijke ranger die ons gewoon kwam zeggen dat we niet zo kort bij de toiletblokken mochten staan omdat het andere mensen zou afschrikken om naar het toilet te gaan.. OEF! Als het dat maar is J Nadien zijn we richting de ferry gereden die ons naar Magnetic island zou brengen. We moesten nog meer dan een uur wachten dus zijn we maar een lekker koffietjes (of Chai Latte) gaan drinken om de tijd te doden. We hadden geluk met het weer, het zonnetje straalde en het was heel warm, ideaal om een eiland te gaan bezoeken. We hadden onze van meegenomen op de ferry aangezien we op Magnetic Island wouden overnachten. Na een half uurtje op de ferry waren we er. Een echt eiland, zoals ik me een eiland voorstel. Mooie stranden, palmbomen, kleine weggetjes, prachtige natuur. We zijn naar een paar stranden gereden en hebben ze natuurlijk allemaal ‘uitgetest’. Heerlijk! Er was op de stranden wel redelijk veel volk, maar als je je de stranden zonder mensen zou voorstellen zat je echt op het paradijs, heel erg mooi! Het laatste strand was Horseshoe bay, daar hebben we het grootste gedeelte van de middag doorgebracht en rond een uur of 5pm hebben we daar een paar lekkere cocktails gedronken, het was happy hour J Heel gezellig! De leuke ‘bartender’ wist ons te vertellen dat we wel ergens op het eiland zouden kunnen overnachten als we één of ander zijstraatje volgden en via een zandweggetje naar het strand reden. De enige andere mogelijkheid om op het eiland te overnachten was om een peperdure camping te betalen, dus zijn we tegen dat het donker werd op zoek gegaan naar een zijstraatje en een zandweggetje ;-) Slapen op het strand, palmbomen, de ruisende zee, en possoms die ons kwamen bezoeken. Paradise!

De volgende dag hebben we in de voormiddag nog wat van het eiland genoten en tegen de late namiddag terug richting het vaste land, Townsville. Daar hebben we gewinkeld en zijn we richting noorden gereden. Een 30 tal kilometer buiten Townsville was er een hele leuke gratis campsite. Er stonden redelijk veel kampeerders, en er hing een fijne sfeer. Er was een toiletblok met douche waar we uiteraard een heerlijke douche hebben genomen. Al had ik dit in België NOOIT gedaan: aan de achterkant van het gebouw was er een kraan en een soort ‘douchekop’, maar je stond daar dus in je naaktie, buiten, en iedereen kon daar zomaar komen. Daarom had ik aan Raphaelle gevraagd om op de wacht te staan en ik heb dat bij haar ook gedaan. We hadden echt wel nood aan die douche want het was heel warm geweest die dag! Dat zijn van die dingen waarvan ik achteraf denk, ‘heb ik dat echt gedaan?!?’ Zoiets zou vroeger nog niet eens in me opgekomen zijn, maar als je geen andere keus hebt verleg je je grenzen vaak en ik ben er zeker van dat je daar als mens alleen maar kan door groeien.

We hebben daar lekker geslapen en de volgende morgen zijn we richting Cairns gereden. Ik reed en het was best een lange rit, maar onderweg zijn we hier en daar gestopt. Bij de eerste stop in Innisfail heb ik bij mijn Chai Latte een lekkere cheescake gegeten, dat herriner ik me nog J Dan verder de baan op en in de namiddag kwamen we aan in Cairns. Eerst naar het info centrum natuurlijk, een redelijk goedkope campsite gevonden en nadat ik mijn tent daar had opgezet zijn we gaan kijken of we de volgende dag ergens konden gaan snorkelen in de Great Barrier Reef. Gelukkig was er nog plaats voor ons. We hebben dan een beetje rondgewandeld in Cairns, zijn gaan shoppen, hebben iets lekkers gedronken samen en hebben onze trip naar de Whitsundays geboekt. Een 3 daagse trip op een zeilboot. ’s Avonds hebben we lekker gekookt in de campsite kitchen en onze was gedaan. De rest van de avond heeft iedereen zo’n beetje zijn eigen ding gedaan. Marco was in de ‘tv-ruimte’ een film gaan kijken, Raphaelle heeft gelezen en Camille en ik hebben op onze laptop nog wat aan onze foto’s gewerkt.

De volgende morgen zijn we richting ferry getrokken om naar Green Island te varen. Op de boot hadden we een paar Italianen leren kennen waar we fijn mee gebabbeld hebben. Eenmaal op het eiland is iedereen zijn eigen weg gegaan aangezien niet iedereen hetzelfde wou doen. Ik heb het grootste deel van de dag met Raphaelle doorgebracht en op een gegeven moment is Marco ons komen vergezellen. De Great Barrier Reef, tja… magisch hé! Echt ongelofelijk die onderwaterwereld! Net of je droomt! We hadden in de voormiddag geluk met het weer, het was heel zonnig en er was nog niet veel gezwommen daar, dus het water was nog heel helder. Ik had in Marokko ook al eens gesnorkeld, dus het was niet de eerste keer, maar het was wel heel erg mooi (ookal vond ik het niet mooier dan Marokko). Het was een heerlijke ervaring! In de namiddag ben ik met Raphaelle het hele eiland rond gewandeld (het is maar een klein eiland), hebben we veel foto’s gemaakt en zijn we de Italianen weer tegengekomen van op de boot en hebben we samen met hen nog wat gesnorkeld. Tegen dat het tijd was om terug naar de boot te gaan was het redelijk bewolkt, het was dan ook niet meer mooi onder water. Het water was troebel en het was redelijk donker, net op tijd dus om te vertrekken! Vanop de boot konden we het onweer in de verte zien, dit was best indrukwekkend, al die donkere wolken in de verte. Tegen dat de boot in Cairns aankwam begon het te regenen en het is niet meer gestopt met regenen die avond (en de volgende dagen). Die avond hebben we geBBQd op de camping en de Italianen zouden normaal langskomen voor de BBQ, maar aangezien het de hele avond heeft geregend hebben we dat maar afgezegd helaas.

25-06-2013 om 05:49 geschreven door Katrijn  

18 maart konden we ‘uitslapen’ tot 8u aangezien we pas om 10u aan de mijn moesten zijn. Eerst kregen we een film te zien over de geschiedenis van Opal, dit was best wel interessant. Nadien kregen we een rondleiding door een vroegere woning en mijn. Ik had in Frankrijk ook al eens een ondergrondse stad gezien, maar dit was toch een stuk indrukwekkender. De huizen zijn heel erg luxueus met alles erop en eraan, enkel de ramen ontbreken uiteraard J En zoals ik al zei, 70% van het stadje leeft onder de grond, wat ik wel begrijp aangezien het daar heel erg warm is! Na de wandeling door de woning en de mijn kregen we nog een ‘rondleiding’ door de winkel waar ik me heb laten verleiden door het Opal en een mooie ring voor mezelf gekocht heb. Ik wou eigenlijk niet teveel geld uitgeven tijdens deze trip, maar ik kon het niet laten en ik heb in Sydney vrij hard gewerkt dus vond ik dat ik dat verdiende J De jongedame die de rondleiding gegeven had vertelde ons dat er een ‘noodle area’ was waar we zelf naar Opal konden zoeken. Een ‘noodle area’ is bergen ‘afval’ dat van de mijnen komt. Ze hebben dit afval zelf al doorzocht naar Opal, maar ze kunnen altijd stukjes Opal vergeten zijn en er wordt, volgens onze gids, regelmatig nog Opal gevonden in deze noodle area. Met een keukenmes in de aanslag zijn we naar die bergen getrokken om op zoek te gaan naar Opal, een naald in een hooiberg of hoe zeg je dat ;-)Het was ENORM heet en het zat er VOL vliegen dus mijn goesting was al snel over! Gelukkig zijn we na ongeveer een uurtje gaan lunchen. Aangezien we langer dan verwacht in die mijn zijn gebleven en aangezien we nog wat ondergrondse kerken wouden bezoeken hadden we besloten om nog een nachtje op de camping te blijven (voor niks mijn tent afgebroken dus…). In de namiddag zijn we het stadje nog wat verder gaan verkennen en hebben we een ondergrondse kerk bezocht, maar dat stelde niet veel voor, het was geen katholieke kerk, ik weet niet wat het wel was, maar het was gewoon een soort lokaal met stoelen, zeker niet wat ik me ervan voorgesteld had. Het was ZO warm die dat we veel te loom waren om nog veel te doen. We wouden die avond BBQ’en op de camping dus zijn we gaan winkelen, nog wat rondgedwaald in Cooper Pedy en dan was het al bijna tijd voor dinner.

Het was heel raar om de Aboriginals daar te zien rondlopen, ze maken redelijk veel lawaai (lees: ze roepen als ze spreken), de meesten zijn constant zat, ze groepen heel erg samen en je ziet ze op elke hoek, onder elke boom, in elke schaduw die je kan vinden, redelijk primitief moet ik zeggen. We werden aangeraden om er zeker geen contact mee te zoeken aangezien ze enkel uit zijn op geld, drank of sigaretten.

Maar goed, BBQ’en dus. Dat was heerlijk, lekkere worstjes die Marco had klaargemaakt en voor het eerst op deze trip nog eens patatjes, it felt like home J Nadien heb ik nog een hele tijd met Martin gebabbeld, de vader van 4 die we de dag voordien hadden leren kennen. De anderen wouden een film kijken in het ‘filmlokaal’ van de camping, maar daar had ik niet zo’n zin in! Als ik onderweg de kans kreeg om met Ozzies te babbelen deed ik dat altijd. Dat was ideaal om aan mijn Engels te werken en heel erg interessant om hun verhalen te horen. Aangezien geen van ons 4 perfect Engels speekt konden we van elkaar helaas niet veel leren. Soms waren de gesprekken die ik met ‘vreemden’ had zelfs redelijk serieus en ‘diep’ and I loved it!! Toen ik die avond wou gaan slapen en richting tent liep zag ik een hond aan onze vuilzak, dit bleek een Dingo te zijn, mijn eerste Dingo! Ik ben de anderen gaan roepen en we hebben hem weggejaagd. Er wordt aangeraden om voorzichtig te zijn met die beesten, want ook al lijken ze op honden, het zijn wilde beesten. Toen de rust was teruggekeerd ben ik mijn tentje ingekropen.

De volgende dag zijn we vroeg opgestaan omdat we een lange dag op de baan voor ons hadden, we wouden namelijk zo kort mogelijk bij Uluru geraken. Het was Camille’s 28^e verjaardag en ik had de dag voordien een mega Snickers voor haar gekocht. Ze wilt altijd gezond eten maar zondigt regelmatig aangezien ze graag chocolade eet, vandaar dat dit me het ideale, low-budget geschenk leek. Na deze festiviteiten trokken we er terug op uit. Het was een HELE lange saaie dag op de baan. De Stuart Highway gaat van Adelaide naar Alice Springs. Als je naar Uluru (of Ayers Rock) wilt gaan moet je op een gegeven moment naar het westen op de Lasseter Highway. Iets meer dan 200km verder vind je Uluru. Maar aangezien we al heel veel kilometers moesten doen op de Stuart Highway en we niet in het donker wilden rijden was het onmogelijk om dit in 1 dag te doen, dus zijn we in het midden van de Lasseter Highway gestopt toen het avond begon te worden. We vonden daar een rest area waar een watertank stond zodat we ons toch konden ‘wassen’ (lees: 10cm water in een emmer, een stuk zeep en verzin de rest er zelf maar bij J). Het zat er VOL vliegen en het waaide redelijk hard, niet aangenaam om de tent op te zetten en nog minder aangenaam om te eten. Maar het is ons uiteindelijk toch weer gelukt. Iets later kwam er nog een van toe met 5 personen. 2 Duitse jongens, een Amerikaan en een koppel (Italiaanse en Ozzie). Ze vroegen of we zin hadden om hen te vergezellen bij het kampvuur dat ze zouden maken die avond, en uiteraard hadden we daar zin in, elke gelegenheid om nieuwe mensen te leren kennen of om niet constant met ons 4 te moeten zijn grepen we! Het kampvuur was heel gezellig, wel heel erg warm! De wijn vloeide rijkelijk, de gitaar deed goed zijn werk, er werd gezongen en veel gebabbeld, tot redelijk laat!

20 maart was een redelijk zware morgen, ik had namelijk een kater van jewelste! Het was ZO gezellig aan het kampvuur de avond voordien dat ik niet eens had gemerkt dat er vrij veel (of heel veel) wijn verorberd was! Om 8u ’s morgens hadden we ontbijt en aangezien de zon al even op was waren de vliegen ook weer van de partij helaas. Ik vond dat best wel vervelend op het moment. Die vlogen gewoon je mond, neus, oren, of welk ander ‘lichaamsgat’ dat ze tegenkwamen, binnen. Na het ontbijt ging de reis verder naar Uluru waar we tegen 11u arriveerden, maar daar was blijkbaar 1u tijdverschil, dus was het nog maar 10u (een extra uurtje dag! ;-)). In het plaatselijke info centrum hadden we informatie gevraagd over Uluru en omstreken en met die info zijn we terug op pad gegaan. Eerst in het ‘dorpje’ dat daar aangelegd is voor het toerisme  wat rondgekeken en nadien de camping gaan zoeken, want ze hebben het daar goed bekeken,  je mag nergens langs de kant van de weg of op parkings overnachten en de enige camping die er is vraagt 16,75 dollar pp per nacht! Belachelijk veel geld, daar moesten we dus eerst nog even over nadenken! We hebben op die camping geluncht aangezien we er nu toch waren. Vooraleer we naar Uluru reden hebben we ons voorzien van vliegennetten, want het was echt niet meer uit te houden. Ik had mezelf nochtans voorgenomen om nooit zo’n belachelijk ding te dragen, maar was er uiteindelijk heel blij mee! De vrouw in het info centrum had ons ten stelligste afgeraden om de wandeling rond Uluru nog aan te vatten  die dag aangezien het al veel te laat (en dus heet) was. Maar de anderen wouden per se nog aan de wandeling van 10km beginnen om 1u ’s middags. Ik wou meegaan zo ver als ik kon, maar ik wou zeker geen gekke dingen gaan doen. We hebben uiteindelijk ongeveer 4u over de wandeling gedaan, we zijn heel vaak gestopt om te drinken, te rusten en foto’s te nemen. Het was op het moment zelf echt afzien, vreselijk! Maar uiteindelijk ben ik toch blij dat we het gedaan hebben want het was indrukwekkend!!! We zaten allemaal volledig vol vliegen, het was ongelofelijk warm en er was daar zo goed als geen schaduw te vinden, gelukkig waren er wel waterfonteintjes om de paar kilometers. Ik heb nogal wat liters water naar binnen gewerkt tijdens die wandeling. Rond 5pm kwamen we terug aan de parking waar we onze van hadden achtergelaten en nadat we terug op adem waren gekomen zijn we richting de plaats gereden waar je de sunset goed kan zien. Daar kwamen we de 5 mensen terug tegen van het kampvuur de avond voordien. Samen met hen hebben we daar gewacht tot de zon rond 7pm onderging. Het was heel gezellig om hen terug te zien! Ze vroegen ons waar we die nacht zouden overnachten aangezien ze net als ons die 16 dollar veel te veel vonden. De vrouw die op de camping werkt had ons gezegd dat we voor 8pm moesten inchecken aangezien er na 8pm niemand meer in de office zou zijn. Mmm… Na 8pm niemand meer in de office… Dat klonk interessant… Dus, wij met z’n allen nog wat langer gewacht bij die ‘sunset-plaats’ en na 8pm richting camping vertrokken. Er was idd niemand meer in de office dus zijn we gewoon doorgereden en hebben we de 2 vans geparkeerd en al onze tenten op het gras opgezet. We hebben daar kunnen genieten van een heerlijke, welverdiende douche en zelfs onze kleren kunnen wassen, wat een luxe! Camille en Raphaelle genoten enorm van de aandacht van de 2 Duitsers in het gezelschap en ik zag in de verte een tent die me bekend voorkwam! Martin en co, de familie met 4 kinderen uit Cooper Pedy, zij stonden ietsje verder geparkeerd! Ik daar natuurlijk naartoe en weer een gezellige babbel geslaan met Martin want de rest van de familie sliep al. We hebben samen een lekker pintje gedronken dat hij me aanbood. Rond een uur of 11 was m’n pijp uit, de kater was nog altijd niet helemaal weg en we moesten vroeg op dus ben ik lekker in m’n tent gaan liggen.

Om 6u moesten we al op de volgende dag aangezien we de zonsopgang van Uluru en de Olga’s wouden zien EN aangezien we van die camping af wouden zijn voor er iemand in de office zou zijn. Snel klaarmaken dus, afscheid nemen van de Duitsers en co, afscheid nemen van Martin en familie die ook al vroeg wouden vertrekken en terug richting Uluru. De zonsopgang was spectaculair!! Zo mooi, dat licht van de zonsopgang achter en over die bergen, echt hemels! Na de zonsopgang hebben we ontbeten in de van en zijn we de wandeling rond de Olga’s gaan doen, 7,6km, maar het was heel vroeg dus nog redelijk te doen qua temperatuur! We hebben er 2,5u over gedaan, er kwam heel veel klimmen en dalen bij kijken, er waren hele mooie stenen te zien, ongelofelijk mooie landschappen op en tussen die bergen, dus ook weer heel veel foto’s genomen! Na deze wandeling zijn we terug naar de camping gereden waar we hadden overnacht om snel even een stiekeme douche te nemen, we wisten nu toch waar we alle faciliteiten konden vinden! J Nadien terug naar het ‘centrum’ van Ayers Rock (de Australische naam voor wat de Aboriginals Uluru noemen) om te lunchen. In de IGA, de plaatselijke supermarkt, vond ik een heerlijke couscoussalade voor maar 2 dollar omdat hij de dag nadien zou vervallen, heerlijk en goedkoop, ideaal voor deze low-budget roadtrip! J Na de lunch hebben we allemaal kaartjes naar huis geschreven en nog even met onze voeten in een fonteintje gezeten om wat af te koelen. Wie kwamen we weer tegen aan deze fontein? Ja hoor, Martin en co.. Rond 3pm zijn we daar vertrokken richting Kings Canyon, ik was blij dat Marco reed die dag zodat ik een dutje kon doen achterin!

De petrol daar is ENORM duur, maar je hebt geen keus, je zit in de middle of f*cking nowhere. In Sydney hebben we de eerste dag 1,54 dollar voor een liter betaald, hier was het 2,2 dollar.

We hadden de afstand tot Kings Canyon een beetje onderschat waardoor we voor het eerst in het donker moesten rijden. Marco was zo moe van de hele middag in de woestijn te rijden dat ik het laatste uurtje in het donker gereden heb, niet echt aangenaam moet ik zeggen, want donker is daar echt PIKKEdonker en uiteraard moet je constant uitkijken voor kangoeroe’s en ander wild. Op 40km van Kings Canyon besloten we te stoppen want ook hier was er niet te kiezen waar je wou overnachten. 19 dollar per persoon alsjeblieft! We vielen bijna achterover. De jongeman die ons kwam helpen kon geen creditcard aannemen en wij hadden niet genoeg cash bij, dus vertelde hij ons te wachten met betalen tot de volgende morgen aangezien zijn baas om 8u daar zou zijn en we bij hem wel met kaart konden betalen. We hebben op die camping gekookt in de campsite kitchen en zijn redelijk vroeg gaan slapen, iedereen was heel erg moe en er was niet veel te zien daar.

22 maart werden we al om 6u ’s morgens wakker aangezien we vroeg waren gaan slapen. We hebben ontbeten op de camping en om 7u waren we klaar om te vertrekken, maar de baas zou pas om 8u  in de office zijn. Niet iedereen was akkoord om zonder betalen te vertrekken, dus besloten we om tot aan de ingang/uitgang te rijden en dan te zien wat we zouden doen. Toen we aan de uitgang waren zagen we de jongeman van de avond daarvoor in de verte, maar voor de rest was er niemand te zien. Ik was aan het rijden en ben dan maar gewoon doorgereden, we konden toch geen uur wachten tot die baas daar was zeker?!? J Waarschijnlijk heb ik nu een aantal mensen gechoqueerd, maar we hadden onze van gehuurd en betaalden elke dag 15 dollar elk voor dat ding, om dan nog eens bijna 20 dollar te gaan betalen voor een ‘staanplaats’ voor de van is er echt wel over, ze lieten ons niet veel keus…

We moesten nog 40km tot aan Kings Canyon waar we dus redelijk vroeg aankwamen. De wandeling die we daar gedaan hebben was 6km lang en we hebben er ongeveer 2,5u over gedaan. Het begon met een enorm steile klim zodat de rest van de wandeling ons een zicht gaf over de bergen en we hele mooie uitzichten naar beneden toe hadden. Deze wandeling was heel impressionant en voor mij misschien zelfs nog mooier dan Uluru of de Olga’s. Ergens in het midden vonden we de ‘Garden of Eden’, je kon met trappen naar beneden en het was echt net als een soort oase tussen deze rode bergen. Alsof je even droomde, het liet me denken aan het Aards Paradijs (of wat ik me ervan voorstel dan toch). Na de wandeling zijn we doorgereden naar het Kings Canyon Resort voor een frisse cola om dan weer een lange rit van 260km aan te vatten tot aan de junction vanwaar we weer op de Stuart Highway kwamen die we verlaten hadden om naar Uluru te rijden. Het was weer een helse rit, veel te warm en saai, dus eenmaal aan de junction en na de lunch was ik blij dat Marco overnam zodat ik achterin nog wat kon verder schrijven aan dit ‘verhaal’. We stopten op 91km van Alice Springs aan een soort ‘roadhouse’. We wouden hier gewoon douchen en dan verder rijden naar een free campsite maar Marco en Raphaelle besloten toch maar even te gaanvragen hoeveel het was voor een nacht, want als het niet teveel was konden we daar misschien wel overnachten. De eigenaars waren niet al te vriendelijk, ze dachten dat Marco en Raphaelle alleen waren, maar toen ze buiten kwamen zagen ze Camille en mij natuurlijk ook zitten en dachten ze dat we hen voor de gek wouden houden door maar voor 2 ipv 4 te betalen. Ik ben dan naar binnen gegaan en heb in mijn beste Engels uitgelegd dat het zeker niet onze bedoeling was om hen voor de gek te houden, maar dat de anderen hun Engels niet al te best was… Ze vroegen maar 10 dollar pp per nacht, dus hadden we besloten daar te blijven. Eerst de tent opzetten natuurlijk, zoals altijd, dan met z’n allen een frisse duik genomen in het zwembad en dan hebben Marco en ik genoten van een lekker pintje. Een van de mannen die op de campsite werkt kwam buiten bij ons zitten om een sigaret te roken en uiteindelijk hebben we de hele avond bij hem gezeten na ons dinner. Het was weer een heel interessant gesprek, over zijn familie, over het feit dat hij graag in the middle of nowhere werkt, over zijn leven en over ‘het’ leven… Hij vertelde ons ook dat de eigenaar van de roadhouse een bekend huisdier heeft: Dinky, the singing Dingo.

De volgende morgen stond de eigenaar erop dat we even naar zijn DVD zouden kijken over Dinky. Blijkbaar had een Engelse acteur een reportage gemaakt over de hond en zijn voorouders. Zo kwam hij bij de Dingo’s, en bij Dinky. Als iemand piano speelt begint Dinky te janken en blijkbaar vinden ze dat dit op zingen lijkt… Het was niet zo’n indrukwekkend filmpje, maar de eigenaar was in ieder geval apetrots en heel fier dat we zijn filmpje wouden zien J Na het filmpje hervatten we onze weg richting Alice Spring. Zoals altijd gingen we eerst een kijkje nemen bij het plaatselijke info centre waar ze lekkere paaseitjes hadden en ons vertelden wat we konden doen in en rond Alice. Naderhand hebben we een koffietje gedronken in de winkelstraat en wat winkeltjes bekeken. We hadden beslist om een nachtje in Alice door te brengen en dus een campsite te zoeken. We vonden een hele mooie plaats waar we voor 12 dollar konden blijven, we kregen een mooi stukje gras op de campsite en na de lunch hebben we allemaal samen genoten van een frisse duik in het zwembad. Rond 5u zijn de anderen naar Jessy en Emily gap vertrokken maar ik had last van mijn maag en wou liever op de campsite blijven om wat te rusten. Wat was het heerlijk om even alleen te zijn! Ik heb genoten van een goede douche en wat gebabbeld met de buren. Nadien wat rijst gekookt voor mijn maag en tegen 7pm waren de anderen alweer terug en hebben we samen gegeten (ik had blijkbaar niet veel gemist gelukkig). Aangezien we nog eens in een ‘grote’ stad waren na al die dagen in de woestijn en aangezien Raphaelle 2 dagen later jarig was besloten we om iets te gaan drinken die avond. De meisjes zijn zich samen gaan mooi maken in de dames faciliteiten en Marco had ook erg zijn best gedaan. Zo trokken we er op uit voor een avondje uit in Alice Springs.

Wat ons heel erg opviel waren de Aboriginals die daar overal ‘rondhingen’. De meesten onder hen waren al zat toen we in het centrum aankwamen, we hoorden ze roepen, er lagen er verschillende op de grond of op het voetpad te slapen, er reed veel politie rond,.. Blijkbaar is dit toch wel een redelijk groot probleem in Alice, maar zoals ik mss al eerder heb gezegd, zolang je hen negeert, negeren ze jou, dus ik voelde me zeker niet ongemakkelijk of in gevaar.

Bojangles saloon was ons aangeraden door enkele mensen, maar die bar was zo goed als leeg toen we daar aankwamen rond 9pm dus besloten we naar een andere bar te gaan waar ze een groot terras hadden en we konden buiten zitten. Ik had mezelf 1 rood wijntje toegestaan ondanks de diaree en dat smaakte! We hadden op dat terras een discussie met Marco over een voorval tijdens onze trip en blijkbaar was er iemand die ons in de gaten hield, want even later kreeg Marco een pintje van een man die zei: ‘I think you can use this!’ en knipoogde. We vonden dit uiteraard vrij vreemd. Ik vroeg Marco om te gaan vragen aan die vent waarom hij zomaar een pintje aan een wildvreemde gaf, maar Marco durfde niet, dus ben ik zelf naar die vent toegegaan om te vragen waar dat goed voor was. En hij vertelde me dat Marco er uitzag alsof hij het kon gebruiken. Ik heb hem toen gezegd dat hij welkom was om bij ons te komen zitten als hij wou. Een paar minuten later deed hij dat ook en krijg ik ook een wijntje van hem. We hebben uiteindelijk best wel een interessant gesprek gevoerd over zijn job, hij werkt in ICT voor de Amerikaanse defensie en ze zitten in Alice Springs omdat dit ongeveer de enige plaats ter wereld is waar ze niet kunnen afgeluisterd worden omdat ze in het midden van de woestijn zitten. Op een gegeven moment vraagt er een andere man aan ons of hij bij ons mag komen zitten aangezien zijn vriend naar huis gaat en wij vonden dat heel vreemd maar hebben hem toch bij ons laten zitten. Kim was een soort advocaat voor Aboriginals en had best wel interessante verhalen te vertellen. Na een goed gevulde ‘babbel-avond’ besluiten we rond 1:30 terug naar de campsite te gaan.

24 maart werd ik om 7u wakker van de hitte, de zon stond recht op mijn tent en blijkbaar werkt die als een serre, het was echt ongelofelijk heet in mijn tent, ik was nat van het zweet en ik was nog zo moe, echt vreselijk vond ik dat want ik had graag nog wat langer geslapen, maar de zon besliste daar dus anders over!!! Om 8u werd Camille wakker en meestal was zij onze wekker, dus iedereen werd wakker, maar heel moe! We hebben ons op ons gemak klaargemaakt en rond 10u zijn we naar de plaatselijke markt in Alice gegaan. Veel standjes met sieraden en Aboriginal art, maar niks heel speciaals! Na de markt zijn we doorgereden naar de ‘gaps’. Hiervoor moet je eigenlijk de foto’s zien, en dan nog zegt dat niet 1/100ste van wat we daar allemaal gezien hebben! Heel mooie kleuren, heel  veel groen, veel water… een ‘gap’ is een soort ‘gat’ tussen 2 bergen en op die plaats kortbij Alice zijn er heel veel van die ‘gaps’. Het is een ‘road’ die je neemt vanuit Alice ongeveer 120 km lang met links en recht zijweggetjes waar de ‘gaps’ zijn. Op 90km van Alice Springs hadden we een campsite gevonden met honesty box, dit wilt zeggen dat er in principe niemand op die campsite is om het geld aan te nemen, maar je steekt het gevraagde bedrag in enveloppen die ze daar hebben en dan steek je die enveloppe in een ‘box’ die daar hangt, de ‘honesty box’ J Op zich wel een leuk systeem. Je scheurt een stukje van de enveloppe af waar het nummer van je enveloppe opstaat en plaatst dit zichtbaar voor je ruit voor het geval er iemand komt controleren of je betaald hebt. Deze campsite was echt geweldig mooi! De plaats waar ik m’n tent moesten opzetten niet per se, maar als je iets verder liep kwam je weer aan een ‘gap’ met een ongelofelijk mooi ‘openlucht zwembad’. ‘Waterholes’ noemen ze dat hier, we hebben daar een frisse duik genomen en gezwommen tussen de eendjes die daar ook zaten, hemel op aarde! Daarna hebben we een ‘douche’ genomen aan een grote watertank met een kraantje aan de onderkant. Na 3 weken waren we wel al zover dat we allerlei truckjes kenden om toch een redelijk deftige douche te nemen met een emmer en wat water! We moesten wel, want het was echt heel erg warm dus er werd nogal wat afgezweet! Aangezien mijn maag nog altijd niet helemaal in orde was had ik maar weer rijst gegeten, maar ik heb graag rijst dus dat vond ik helemaal niet erg! Samen met de anderen een glaasje wijn gedronken en mijn Nederlands nog eens kunnen bovenhalen want er stonden 2 Nederlandse jongens tegenover ons. Het was echter maar een korte babbel want voor 10pm lagen we al in bed, zo moe waren we!

De volgende ochtend werd ik wakker om 7u, het was Raphaelle’s verjaardag, jaja, de 2^e verjaardag op onze trip! Na ons ontbijt zijn we in de buurt van onze campsite een ochtendwandeling gaan doen, het plaatsje heette Ellery Creek. Het was redelijk bewolkt, het had zelfs een beetje geregend ’s nachts. Dat was best grappig, de Nederlandse jongens sliepen in een ‘swag’ en lieten ’s nachts hun beschermhoes altijd open aangezien het veel te warm was, toen het begon te regenen kon ik ze vanuit mijn tent 1 voor 1 hun beschermhoes horen dichtritsen, dat gaf me een gevoel van samenhorigheid, we moesten allemaal samen door dezelfde ‘omstandigheden’.

Na de prachtige wandeling besloten we terug naar Alice Springs te rijden want Marco had daar om 10:30 digeridoo les, de meisjes zijn dan een lekker koffietje gaan drinken voor Raphaelle’s verjaardag! Uiteindelijk ging de les van Marco niet door dus was hij al snel terug, Camille wou per se een Aboriginal schilderij kopen en wij besloten om naar de bibliotheek te gaan waar we gebruik konden maken van de gratis Wifi. Voor lunch hadden Raphaelle en ik onszelf getrakteerd op KFC, lekker vettig! J Nadat iedereen gedaan had wat hij moest doen en we inkopen hadden gedaan heb ik nog even naar mijn liefste vader gebeld, altijd geweldig om hem te horen! Dan zijn we doorgereden tot Airelon waar we in de roadhouse een biertje hebben gedronken voor Raphaelle’s verjaardag. Ik had daar natuurlijk gezegd dat het haar verjaardag was en iedereen begon spontaan te zingen (er zat misschien 6 man) en ze kreeg haar biertje gratis! Heel vriendelijke mensen!! We vroegen aan de eigenaar hoe de rest area eruit zag die 14km verderop lag waar we gratis konden overnachten en de man zei dat het maar 10 dollar was om aan de roadhouse te overnachten, maar we wilden liefst niet teveel geld opmaken uiteraard. Toen hij dat hoorde bood hij aan om 10 dollar te laten vallen, dus dan zou het nog maar 30 zijn voor ons 4, maar we wouden toch even gaan kijken naar de rest area en als er niemand anders was, of als het er niet goed uitzag zouden we terugkeren naar de roadhouse. Op de rest area stonden 4 andere campers dus het leek ons ‘veilig’, we hadden afgesproken dat we nergens zouden overnachten waar we de enige kampeerders waren, voor de veiligheid. 1 van de andere campers was een gepensioneerd Oz koppel dat hun huis had verkocht en nu het land rondtrekt in hun enorme campervan. De man van het koppel bood Marco en mij een pintje aan, de meisjes waren al gaan slapen. We hebben de hele avond met hem gebabbeld en het was weer zeer interessant, hij had een zeer persoonlijke, uitgesproken mening over de Aboriginals en andere zaken! Er stond weer veel wind, maar mijn tent en ik hebben het toch weer overleefd.

Om kwart voor 7 werd ik de volgende morgen wakker aangezien er andere campers aan het vertrekken waren en die maakten nogal wat lawaai! Ik ben dan maar opgestaan en heb mooie foto’s van de sunrise gemaakt. Stilletjes aan werden de anderen ook wakker, hebben we ontbeten, afscheid genomen van het ouder koppel en terug de baan op rond 8u. Het was mijn beurt om te rijden richting Tenant Creek. Het was weer een heel saaie rechte baan waar geen eind aan leek te komen. Gelukkig was er na 90 km een roadhouse waar we stopten voor koffie en om even onze benen te strekken. Het was echt een heel afgelegen roadhouse (zoals bijna alle roadhouses die we onderweg waren tegengekomen). Net of we recht in een westernfilm stapten, heel leuk om te zien! Rond 12u kwamen we bij Devils Marble, hier kan ik ook niet veel meer over zeggen dan dat jullie de foto’s moeten zien. Het zijn allemaal heel grote stenen die op elkaar liggen, op heel vreemde manieren, net of iemand ze daar zo gelegd heeft; of die in 2 gebroken zijn, net of iemand ze met een scherp mes in 2 heeft gesneden. Vandaar de naam Devils Marble, er zit een verhaal achter natuurlijk, zoals achter zoveel hier in Australië! Na een korte wandeling rond en tussen Devils Marble zijn we verder gereden naar Tennant Creek, vanwaar we richting het Oosten zouden rijden! Rond 2pm waren we daar, in het info centrum vertelde de vriendelijke dame ons dat er niet veel te zien was in Tennant Creek, maar dat we wel een douche konden nemen in dat gebouw, heerlijk, dachten we, maar helaas kwam het water uit een watertank en het was daar ZO heet dat het water dat uit de douche kwam bijna kokend was, ookal kwam het uit de ‘koude’ kraan.. Maar uiteraard was het beter dan niks! Op 6km van Tennant Creek ligt Lake Mary Ann, hierin hebben we een heerlijk frisse duik genomen, dit was echt een heel welkome afkoeling in een heel mooi meer. En alsof dat nog niet genoeg was hadden ze daar deftige douches, dus na het zwemmen hebben we een goede douche kunnen nemen. Dan zijn we verder gereden tot aan de threeways junction vanwaar je richting Noorden (Darwin), Zuiden (Adelaide) of Oosten (Townsville) kan. Oef, na zoveel dagen in de woestijn keken we er allemaal wel een beetje naar uit om terug richting de kust te rijden, maar zover waren we natuurlijk nog niet. Vanuit Tennant Creek is het nog 2500km ongeveer tot aan de East Coast, maar het was wel al in zicht natuurlijk J We zijn nog 70km verder gereden op deze baan tot aan de eerste rest area die we vonden. We waren de enige campers, en ondanks onze ‘belofte’ om nergens te stoppen als we alleen waren hebben we dat hier toch maar gedaan, volgends de kaart was de eerstvolgende rest area nog heel ver weg, en terug rijden naar Tennant Creek zag ook niemand zitten. Er waren weer ENORM veel vliegen, dus iedereen was blij toen de zon onderging, alhoewel, van het moment dat de zon ondergaat zijn de vliegen weg, maar een paar minuten later komen de muggen tevoorschijn, ik weet niet aan welk van de 2 ik de voorkeur geef J Om 7pm was het donker, we hadden onze was gedaan, in een emmer uiteraard, en gegeten. Nadien was Marco op de gitaar aan het spelen en besloten wij (de meisjes) om de rest area, die redelijk groot was, eens te gaan verkennen. We zijn tot aan de straat gelopen en hebben in het midden van de weg ballet gedanst, of toch iets dat erop moest lijken. Toen we in de verte lichten zagen komen hebben we ons verstopt achter een struik en gewacht tot de truck voorbij was. We konden hem echt al van kilometers ver ruiken, nog voor we de lichten konden zien roken we dat er iets vreemds was, en dat was blijkbaar de geur van de banden van de truck op de weg. Op deze grote banen van Adelaide naar Darwin en van Tennant Creek naar Townsville rijden veel ‘roadtrains’ zoals ze hier genoemd worden. Dit zijn vrachtwagens met 3 aanhangers, dit had ik nog nooit gezien, is echt indrukwekkend en maakt een hels lawaai! We zijn uiteindelijk nog redelijk lang buiten blijven zitten want het koelde helemaal niet af en was VEEL te warm om te slapen, gelukkig waren de sterren ook weer van de partij en was het volle maan dus konden we daarvan genieten! Nooit gedacht dat er ZOVEEL sterren bestonden! J Uiteindelijk was er toch nog een andere auto toegekomen om daar te overnachten, maar die stond redelijk ver van ons af.

Om 1am was ik uiteindelijk nog altijd wakker door de hitte, ik had zweetdruppels op mijn gezicht! Ik ben dan maar buiten gaan zitten en heb de ‘bovenlaag’ van mijn tent omhoog gedaan zodat er wat lucht door kon. Dit maakte de hitte IETS dragelijker.

Om 6u30 werd ik wakker door de hitte en de vogels die keihard aan het fluiten waren. Bij ons ontbijt kwam weer de nodige hoeveelheid vliegen kijken. We zijn dan maar snel vertrokken daar! Ik zat achterin met Camille, ik heb nog wat verder geschreven aan mijn ‘verhaal’, mijn foto’s op mijn harde schijf gezet, een boek gelezen en liggen koken van de hitte de hele dag! Rond lunchtijd kwamen we aan een roadhouse op de Broadway highway maar ze waren daar heel onvriendelijk en vreselijk duur dus hebben we maar geluncht met wat we nog in de van hadden liggen en zijn we doorgereden richting Mount Isa waar we om 4:30pm arriveerden. In het info centre vertelden ze ons dat we vanop Mount Isa een heel mooi zicht hadden over de sunset. We zijn eerst een campsite gaan zoeken en vonden een heel mooie plaats waar ze maar 10 dollar vroegen, deal! Ik heb snel mijn tent opgezet en dan zijn we Mount Isa opgereden vanwaar we inderdaad een enorm mooi uitzicht hadden over de sunset boven de mijnen, Mount Isa is een ‘mijn-town’ waar er niet veel anders te zien is dan mijnen en een ongelofelijk mooie sunset J Aan de andere kant van de bergtop zagen we een hele mooie ‘moonrise’, het was nog steeds volle maan, dus ze kwam heel groot en vol omhoog. Weer prachtige foto’s natuurlijk! Die avond heb ik mijn zussen, ouders, Kristel en Juan gebeld aangezien ik nog ‘credit’ op mijn GSM had wat de volgende dag zou vervallen, dat was SUPER natuurlijk om hen allemaal weer eens te horen! Om 10pm zijn we met z’n allen gaan zwemmen in het zwembad van de campsite omdat het zo heet was. Nadien heb ik met Camille nog buiten gezeten tot middernacht, nog wat babbelen en foto’s selecteren op onze laptops.

Op 28 maart zijn we om 7:30am opgestaan, ontbeten, goed gedoucht voor ons vertrek want je wist natuurlijk nooit wanneer we nog eens een douche zouden tegenkomen! Ik heb daar Marco zijn haar geschoren, hij had beloofd om het te laten groeien zolang we op de baan waren, maar na bijna een maand gaf hij toch op, het was TE warm… Na onze gastank te hebben bijgevuld op de camping zijn we daar vertrokken. We moesten allemaal naar Coles (supermarkt) en hadden daar twee dockets gekregen voor 1 koffie + 1 gratis bij Macca’s, dus wij naar Mc Donalds voor een lekkere koffie, nog rap tanken en dan weer de baan op, ik reed die dag. Het eerste roadhouse lag op 190km waar we natuurlijk even stopten om onze benen te strekken. In de volgende ‘town’ die we tegenkwamen zijn we gestopt om te lunchen en nadien nog 140km verder gereden richting Richmond waar we van een gingerbeer genoten in een plaatselijke pub en uiteraard weer aan de praat raakten met wat ‘locals’. We moesten nog 50km verder voor de volgende rest area waar er toiletten waren en water, zodat we ons konden douchen met behulp van de emmer J Dit was echt wel nodig want we hadden heel hard gezweet die dag! Het was een lange, saaie dag op de baan. De voormiddag viel nog mee met veel bomen en bergen langs de weg, maar in de namiddag was het net of we terug in de woestijn zaten. Ik had gereden die dag en voor de eerste keer (en ik denk ook de enige keer) sinds we vertrokken waren zaten Marco en ik allebei voorin en aangezien het zo’n saaie baan was hebben we elkaar maar proberen bezig houden door veel te babbelen. Best wel grappig, ‘random’ vragen stellen aan elkaar en zo toch redelijk goed de tijd omkrijgen! Vanop de rest area waar we die nacht stonden hadden we zicht op een enorm mooie sunset. De rest area lag heel kort bij de weg, maar op die banen komen bijna geen auto’s, en zeker niet ’s nachts. Enkel een paar ‘roadtrains’. Ik had mijn tent opgezet tussen 2 picknicktafels en onder een afdakje aangezien het heel erg waaide en dit hielp wel een beetje. Die wind was echt een miserie voor mijn tent. Maar die nacht was het dus ok dankzij het afdakje en de tafels. Na ons dinner hebben we samen nog een glaasje wijn gedronken en kwam Camille op het idee om in het midden van de straat te gaan plassen. Zo gezegd, zo gedaan. In the middle of nowhere, in the middle of the road, in the middle of the white stripes,… Een speciale ervaring moet ik zeggen ;-) Rond 9pm was iedereen weer heel erg moe en zijn we ons ‘bed’ ingedoken.  Ik heb nog even liggen lezen in mijn tent aangezien het weer zo warm was, maar ben uiteindelijk toch redelijk vroeg in slaap gevallen.

10-06-2013 om 05:53 geschreven door Katrijn  

17-05-2013 om 11:45 geschreven door Katrijn  

17-05-2013 om 07:27 geschreven door Katrijn  

17-05-2013 om 07:26 geschreven door Katrijn  

12-04-2013 om 02:38 geschreven door Katrijn  

12-04-2013 om 01:10 geschreven door Katrijn  

29-03-2013 om 15:40 geschreven door Katrijn  

27-03-2013 om 13:53 geschreven door Katrijn  

27-03-2013 om 13:52 geschreven door Katrijn  

27-03-2013 om 13:49 geschreven door Katrijn  

27-03-2013 om 13:48 geschreven door Katrijn  

24-03-2013 om 02:20 geschreven door Katrijn  

20-03-2013 om 22:10 geschreven door Katrijn  

13-03-2013 om 12:10 geschreven door Katrijn  

17-02-2013 om 10:31 geschreven door Katrijn  

14-02-2013 om 10:15 geschreven door Katrijn  

13-02-2013 om 09:46 geschreven door Katrijn  

12-02-2013 om 11:01 geschreven door Katrijn