Het zijn stralende dagen, en ook voor mij! De moeilijke dagen zijn achter de rug. Mijn maag is geen 100% maar ik kan alles eten wat ik wil, en ik vind alles lekker. Van een rare smaak waar sommigen last van hebben is bij mij geen spake. Als je je goed voelt, dan zou je haast vergeten waarmee je geconfronteerd wordt. Maar goed, hoe minder ik eraan denk, des te beter. Gisteren is Renaat terug gaan werken na zijn verlof van min of meer zes weken (van toen ik mijn klaplong had). Ik heb er gisterenmorgen nog mee gelachen: Haha, nu zou hij ook eens weten wat het is om na een 'grote vakantie' terug te gaan werken. Hij zal nu wel niet meer met mij lachen op 1 september! En langs de andere kant mis ik hem wel heel veel. 't Is niet dat ik 24 uur iemand nodig heb om mijn handje vast te houden, maar het geeft gewoon zo'n veilig gevoel als er iemand in de buurt is die je graag ziet. Maar helemaal alleen ben ik toch niet, want ons Lieze is nu ziek sinds gisteren. Dus ik heb toch iemand om tegen te praten en ik heb ook iets om handen...
Wat een bicky burger allemaal niet kan doen hé. Daar had ik gisterenavond zo'n zin in. Mijn manneke is er mij dan omgereden naar 't frietkot. En het heeft mij weeral eens goed gesmaakt. Mijn maag lag nog tamelijk overhoop gisteren, maar ik had heel veel goesting in eens iets anders dan bruine boterhammen met smeerkaas of kippewit. Ik dacht nog: "Zou ik mij zoiets vettigs durven riskeren?" Ik heb het er maar op gewaagd en heb er geen spijt van. Het is mij goed bevallen en mijn maag staat er vandaag precies een stuk krachtiger op. Dus ik denk dat ik al een klein beetje voorbarig mag zijn en zeggen dat we er weer door zijn voor deze keer! Jochei! Ik ben direct deze morgen begonnen met croissants en chocoladekoeken bakken, tot groot jolijt van onze kapoenen. Dat had je mij twee dagen geleden nog niet moeten vragen, de geur alleen al. In de krant van gisteren stonden een heleboel kindjes met kanker, met elk hun eigen verhaal. Ik was begonnen met lezen, maar heb na een verhaaltje of drie afgehaakt. Ik kon er niet tegen. Ik maak het nu zelf mee, en kan niet begrijpen dat ze dit kinderen kunnen aandoen. En dan nog weten dat hun behandeling soms nog veel sterker is dan de mijne. Nee dat kan er bij mij niet in.... Ook naar de slotshow van kom op tegen kanker heb ik niet durven kijken...niet goed voor mij.
Oef we zijn al donderdag, normaal nog een paar daagjes afzien en we zijn er weer door (hoop ik). Met deze medicijnen erbij slaap ik wel heel veel, zodat mijn dagen wat rapper voorbijgaan. En als je slaapt ben je niet misselijk. De misselijkheid zelf is wel wat minder dan de vorige keer, maar toch. Volgens de oncoloog zou de reeks van volgende drie chemo's mij niet zo misselijk meer maken, maar dan ga ik vooral last hebben van de spieren. We zullen zien. Ik ga nu nog een vanilleflannetje naar binnen werken en dan is het weer platte rust.
Derde chemo is achter de rug, en ik ga het kort houden. Een aantal medicijnen erbij gekregen om de misselijkheid de komende dagen tegen te gaan, en daar ben ik moe, moe, moe van. Ik ga nu eerst iets proberen te eten en dan kruip ik terug mijn bedje in.
Morgen mijn derde "chemoshot". Om 9.30 uur moet ik er zijn. Een dubbel gevoel: langs de ene kant zou ik elke week mijn chemo willen halen, dan ben ik er vlugger vanaf, en langs de andere kant zie ik er zo tegen op. Mijn vragenlijstje ligt al klaar, ik hoop dat ik er voldoende antwoorden op krijg en dat ze voor de 'gewone' mens verstaanbaar zijn. Ben benieuwd of ik deze keer net zo misselijk zal zijn dan vorige keer. Waarschijnlijk wel, het zal me wel niet gegund zijn om er eens geen of weinig last van te hebben. Ik heb me de voorbije 2 weken tamelijk goed gevoeld, al moet ik toch bekennen dat de misselijkheid bijna nooit volledig weggeweest is. Ik kon wel alles eten wat ik wou, en ik kon ook goed eten, maar er zit nog altijd precies iets in de weg in mijn keel en dat gaat maar niet weg. Ik was daarnet in de wielergids 2009 aan het kijken (ik ga niet beginnen koersen hoor, geen paniek!) en wanneer ik mijn laatse chemo krijg, dan is de ronde van Italië bezig... Het lijkt wel een soort "beroepsmisvorming" te worden, ik zoek alles op wat met 12 mei te maken heeft. Moederdag komt er net voor, op 9 mei en zo kan ik nog wel even doorgaan. Vanmorgen heb ik voor het eerst lang voor de spiegel gestaan. Niet om mij op te smukken (er is weinig om op te smukken), maar gewoon om mij staan te bekijken. Het is waarschijnlijk geleden van toen ik mijn trouwkleed paste dat ik mezelf zo in de spiegel staan bekijken heb. In mijn blootje, met mijn kale kop...mens wat zie je er afgrijselijk lelijk uit en verminkt. Hoe kan dit nu nog ooit goedkomen? Ik was niet mild voor mezelf heb ik nadien gedacht... Mijn kale kop begint stilaan op een schuurspons te lijken. Haartjes beginnen stilaan weer te groeien, om morgen weer het genadeschot te krijgen en af te sterven. 't Is hier stil...Renaat op cursus en de kindjes op uitziekvakantie bij meme...pff...
Gisteren dan toch nergens naartoe geweest, zoals ik gezegd had. Maar ik ben wel ons kindjes moeten gaan halen op school. Fleur voelde zich 's nachts al niet ok, maar had geen koorts, dus vertrok ze 's morgens maar naar school. Met Lieze mankeerde niks, maar ik kreeg om 11 uur telefoon dat Lieze diarree had. Dus ben ik ze dan gaan halen, en Fleur wou natuurlijk ook mee. Tegen na de middag had Fleur dan koorts gekregen en Lieze nog een paar keer naar toilet gelopen. Renaat is dan met Fleur naar de dokter geweest, maar er was niks opmerkelijks... Vandaag dan is de boosdoener waarschijnlijk opgedoken: buikgriep vermoed ik. Lieze en Fleur beiden aan het overgeven en nu Fleur diarree... Het is de moment..... Wat is dit moeilijk als moeder...ik probeer er mij zo ver mogelijk van weg te houden, maar dat is echt verschrikkelijk. Ze vragen om je, maar je moet telkens zeggen, nee zoeteke, nu mag mama niet te dicht bij jullie komen, nu mag dat niet.... Het voelt echt alsof ik ze aan hun lot moet overlaten. Erg...dat dit maar gauw voorbij is. Nu af te wachten of ik het hier ook nog krijg...en dit vlak voor mijn derde chemo... Normaal gezien ben ik niet zo gevoelig voor buikgriep, we zullen zien. En 't is ook te hopen dat Renaat het niet krijgt, anders valt mijn steunpilaar hier ook nog weg.
Terug wat nieuws! Ik doe de hele dagen niks anders dan rondrijden: boodschappen doen, cadeautjes halen voor verjaardagsfeestjes, bloemetjes kopen, ... 't Probleem is eigenlijk dat ik mij tamelijk goed voel, en dan vergeet je al snel dat die smerige ziekte rondspookt. Alhoewel echt vergeten doe je dat natuurlijk niet. Na al dat geshop moet ik het natuurlijk bekopen en dan voel ik mij moe. Dus ik moet echt tegen mezelf zeggen dat ik MOET rusten... Ik sta ook elke dag op om 6.30 uur, want ik wil de kindjes klaarmaken voor school en ze zelf wegbrengen, nu ik het nog kan. Volgende week zal ik er niet moeten aan denken om dat te doen. Vandaag was mijn maag ook minder ok dan de voorbije dagen. Ik denk dat de zenuwen stilaan beginnen parten te spelen voor wat komen moet. Amai, nu al... wat gaat dat dan zondag of maandag zijn? Ik zal mijn temesta's maar al klaarleggen, voor als ze nodig zijn. Morgen zal het rustdag zijn. Ik ga nergens naartoe.......................denk ik Renaat heeft volgende week zijn laatste week verlof. Het zal wennen zijn daarna, om hier weer helemaal alleen thuis te zijn. Hopelijk gaat alles wat goed als hij terug gaat werken en kan ik het hier alleen af.
Gisterennamiddag een mooie, maar vermoeiende namiddag gehad. Je weet wel hoe dat gaat op de kermis: kaartjes kopen, aan een molentje wachten, weer verderslenteren, .... Ja, het hing wel in de benen gisterenavond. We hadden gedacht wat bekend volk tegen te komen op zo'n kermis, maar da's wat tegengevallen. Alhoewel me toch één voorval al de hele tijd beziggehouden heeft...het is eigenlijk de hele dag nog niet uit mijn hoofd geweest. We kwamen gisteren wat familie tegen, waarbij enkelen van de groep onmiddellijk naar ons toekwamen om te vragen hoe het was enz...maar iemand anders die we heel weinig zien (reden te meer om even goeiendag te komen zeggen) maakte zich er vlug met een hoofdknikje vanaf en stapte door. We waren er eigenlijk niet goed van... Is dat nu zo moeilijk om even tot bij ons te stappen en een babbeltje te maken? Borstkanker is niet besmettelijk hoor, maak je geen zorgen. Misschien til ik hier wel te zwaar aan, maar 't blijft toch op mijn maag liggen... Daartegenover staan dan wel de dagelijkse babbeltjes, mails, kaartjes, berichtjes uit onverwachte hoekjes die je wel heel veel plezier doen... Vandaag ben ik ook de kindjes naar school gaan brengen en gaan ophalen. Ik denk dat ik dit deze hele week zal doen. Dat was immers lang geleden. Volgende week zal het toch opnieuw niet meer lukken, dus we profiteren ervan. Ik ben ook even op school langsgeweest, ik moest mijn doktersbriefje voor ziekteverlof nog gaan binnenbrengen. Opnieuw heel tof om daar nog eens te zijn, maar heel raar omdat je daar nu gewoon zit, en niet hoeft te werken... Mijn maag was vandaag niet echt 100 %, misschien ligt ze wat overhoop van dit weekend...ik verval wat in mijn oude gewoontes en begin terug wat teveel te snoepen. Mijn maag is dat natuurlijk niet echt meer gewoon..
Wat een fijn lenteweertje. Gisteren een mooie wandeling gemaakt met Nona en achteraf wat in de tuin gezeten en met Nona gespeeld. Die buitenlucht is toch ook een goed medicijn hoor. Vanmorgen lekker uitgeslapen, want vanmiddag staat er nog iets op het programma: de kermis met de kindjes. Ze kijken er al dagen naar uit, en ik ook, als is het maar alleen om hen te zien genieten...
Vandaag opnieuw een goeie dag. Het normale leven (ziekte buiten beschouwing gelaten) krijgt weer meer voorrang... Geen speciale dingen te melden. Indien alles normaal verloopt en ik ben ok, ga ik niet elke dag een berichtje schrijven op mijn blog. Dus wanneer er plots geen berichtje meer is, moeten jullie niet denken dat er opnieuw iets gebeurd is. Geen nieuws= goed nieuws, laat het ons zo stellen. Langs de andere kant wil ik mijn blog dan ook niet alleen gebruiken om slecht nieuws te vertellen of als klaagmuur. Ik kan voorlopig alleen maar zeggen dat ik hoop dat ik nog een tiental dagen mag genieten voor mijn derde chemo er aan komt....
Joehoe! Ik voel me goed, ik voel me goeeeed!!!! Ken je dat liedje van Johan Verminnen? Wel, dat past vandaag een beetje bij mij, want ik begin mij echt supergoed te voelen. Ik kan echt niet binnenblijven. Gisteren ben ik nog wat boodschappen gaan doen in Aalst en vandaag kon ik alweer niet thuisblijven. Vanmorgen ben ik naar de dierenarts gestapt met Nona voor haar jaarlijkse spuitjes. Da's toch direct een wandeling van een goed halfuur en dan nog eens terug. Deze namiddag zijn Lieze en Fleur gaan spelen bij iemand en Renaat en ik zijn samen op ronde geweest: , eten voor Nona gaan halen en nog wat van die dingen. Dus stilzitten doe ik echt niet. Ik ga er maar van profiteren.
De tweede chemo zit nu één week in mijn lichaam, maar ik merk er niet zoveel meer van (wat misselijkheid betreft toch). Gelukkig maar, hopelijk kan ik dit zo houden tot de volgende keer. Alleen dat geheugen toch hé, da's echt een ramp. Deze week dacht ik dat ik van de hele dag nog geen telefoon gekregen had van mijn mama, bleek dat ze dan toch 's morgens al gebeld had. Ik kon het mij gewoon niet meer herinneren. Erg... Gisteren zijn we nog eens afgezakt naar de carnavalsfoor, niet voor de attracties maar wel om iets te eten Lieze en Fleur hebben hun ogen uitgekeken naar al die voil jeanetten, weer een ervaring rijker De kriebels zijn er nu meer dan ooit, volgend jaar zijn we er hopelijk bij, als ik verlost ben van die smerige ziekte. Straks zijn Lieze en Fleur naar een verjaardagsfeestje, dus het zal hier eventjes rustig zijn. Al moet ik zeggen dat ze wel heel flink zijn, mijn twee schatjes...
Gisteren heb ik niks meer geschreven, maar ik was dan ook veel te moe. Ik ben dan toch meegeweest om naar de stoet te gaan kijken en ik heb het mij niet beklaagd. Na een schmink -en verkleedsessie van de kindjes zijn we de auto ingesprongen en richting Aalst gereden. Een plekje voor de auto vonden we nog tamelijk dichtbij, dan moest ik toch al niet te ver te voet gaan. Eerst zijn we dan nog confetti en serpentinespuitbussen gaan kopen, want dat mocht toch niet mankeren voor onze kleine kapoenen. Van timing gesproken: we waren nog maar net op ons "plekje" toegekomen of de stoet was daar al. Voor alle veiligheid hadden we ons op de 'koizerlijke plosj' gezet, rechtover waar de broer van Renaat woont. Wanneer ik mij dan niet goed voelde of moe werd, of het te koud werd konden we daar dan terecht. Maar ik heb volgehouden, wel de hele tijd neergezeten. We hebben toch veel gezien, zelfs af en toe oude bekenden. Na de stoet zijn we ons dan even gaan opwarmen bij Noël en Annette en dan nog even naar de kermis met de kindjes. Lieze en Fleur waren al dagen bezig over de snelle bootjes die op de Hopmarkt stonden, maar daar was mama nog niet aan toe. Nu dat mijn maag min of meer weer in orde is ging ik mij niet laten overhalen om in een snelronddraaiende attractie te kruipen. Na de verplichte touwtjetrek, eendjes vangen en kermismolennummertjes hebben we nog een heerlijke pot pasta verorberd. Lieze en Fleur waren doodop, en ik ook. Nog snel de gezichtjes afgeschminkt en dan de zetel in. Ik heb nog een paar beauties en nerds gezien, maar dan was mijn kaars uit. Wat een dag! Superblij dat ik even de sfeer kunnen opsnuiven heb en GROEITE MERT, TOT NOSTE JOAR!
Elke dag gaat het een stukje beter, maar helemaal in orde is mijn maag nog niet. Heel mijn lichaam begint nu "schade" te ondervinden van lang in bed te moeten blijven, ik ben zo stijf als iets. Gisteren zijn Lieze en Fleur eens bij meme gaan slapen, daar waren ze al lang voor aan 't zagen. 't Was hier heel rustig, maar ik mis die kleine monsters toch hoor! Gisteren heb ik ook al wat lasagne gegeten en Renaat is nu om koeken bij de bakker. Dus stilaan komt het wel in orde. Heel stilletjes knaagt er toch nog iets....carnaval.....
Het gaat vandaag precies ietsje beter. Ik kan toch al eens beneden blijven vandaag en hoef de hele tijd in mijn bed te gaan liggen. Ook het mottig zijn is al iets verbeterd, ik kan nu toch al wat appelsap en kippewit verdragen en rieken! Lieze en Fleur zijn deze morgen vertrokken voor hun dag van het jaar. Het was vandaag carnavalfeest op school en dat speelt al dagenlang in hun hoofd, want dan zouden ze eindelijk die nieuwe kostuums mogen aandoen. Vanmorgen natuulijk een heel gedoe, waarvoor ik met veel plezier, maar mottig uit mijn bed gekomen ben. Ze moesten immers geschminkt worden ook en dat was toch geen job voor de papa? Ben benieuwd hoe ze straks gaan naar huis komen. Voor de rest gaat hier alles zijn gewone gangetje...daarnet boodschappenlijstje gemaakt, maar ben moeten stoppen. Ik kon het niet opbrengen om voor de frigo te gaan staan en te kijken wat er allemaal moest meegebracht worden. Renaat gaat straks spaghetti maken, maar ik denk dat ik daar toch nog even voor pas.
Amai, wat is da zeg? Gisteren schreef ik dat ik mij precies al wat beter voelde, maar niets is minder waar. Mottig, mottig, mottig!!!! Braakneigingen tot en met, ik ga hier niet in detail treden. Ik heb het blijkbaar harder te verduren dan vorige keer. Ik lig bijna de hele dag in mijn bed, probeer wat te slapen zodat de tijd wat sneller gaat. Vanmorgen heb ik een vanilleflannetje opgegeten en daarnet een potje rijstpap, maar met hele lange tanden. Een uurtje tv kijken ging me daarnet ook nog af, maar ze mogen niet teveel reclame geven over eten, dan doe ik mijn ogen rap toe. Ik kan het echt niet rieken of zien. De koelkast opentrekken doe ik met mijn mouw voor mijn neus en mond. Het doet mij echt terugdenken aan de tijd dat ik zwanger was, toen had ik ook zo'n momenten. Mijn haar is nu ECHT aan 't uitvallen. Vanmorgen in de douche heb ik er eens goed op gewreven en er kwamen toen massa's kleine stoppeltjes mee. Er komen nu echte kale plekken tevoorschijn. Het lastige is dat die uitgevallen stoppeltjes ook in mijn nek en zo plakken, het voelt dus net alsof ik van bij de kapper kom en mijn haar geknipt is, een vreselijk gevoel! Renaat is nu om de kindjes, hopelijk kan ik het straks nog wat opbrengen om even van hun gezelschap te genieten.
Ik voel mij al ietsiepietsie beter dan gisterenavond, maar ben toch nog behoorlijk mottig. Er ligt precies weer een blok beton in mijn maag. Daarnet heb ik toch 4 beschuiten met smeerkaas binnengekregen, 't was zo het enige waarbij ik geen mottig gevoel kreeg als ik eraan dacht. De moeheid is blijkbaar toch wat minder dan de vorige keer, maar dan was er wel de klaplong ook natuurlijk. Zo ik ga het hierbij laten, misschien schrijf ik vanavond nog wat meer.
Nog 4 keer te gaan! We zijn net terug van mijn 2e chemo. Hoe voel ik me? Dat kan ik eigenlijk niet goed uitleggen... Ik voel dat er "iets" in mijn lichaam zit, ik loop precies wat doelloos rond...maar ik voel stilaan de moeheid toenemen... We gaan straks hot dogs eten met de kindjes en ik hoop dat ik er ook eentje binnenkrijg. Voor ze aan de chemo begonnen werd eerst mijn bloed nog eens getest, en dat was allemaal in orde. Ook de ontstekingsgraad in mijn bloed was bijna in orde, vorige week was dat 7 en nu nog 0,6 (0,5 is normaal). In het ziekenhuis heb ik ook twee lotgenoten ontmoet die ook mijn blog lezen. Het deed enorm veel deugd om eens je ervaringen te kunnen uitwisselen met mensen die hetzelfde meemaken. Hopelijk kunnen we mekaar ook eens ontmoeten buiten het ziekenhuis (hint, hint!!!!) Gisterenavond had ik een dipje...ik doe het mezelf ook eigenlijk aan hoor. Ik lees heel veel verhalen van mensen die kanker hebben, en dan zijn het meestal verhalen die niet zo positief zijn. Ik word er precies door aangetrokken. Die verhalen blijven dan veel meer hangen dan verhalen of getuigenissen van mensen waar het wel goed bij afloopt. Ik zou dat eigenlijk allemaal niet moeten lezen. Door al die verhalen denk ik dan ook direct aan mezelf, dat dit bij mij ook kan gebeuren. Tanja, de psychologe ging wat titels voor mij opzoeken van boeken die wel positieve ervaringen vertellen, zodanig dat al dat negatieve wat wegebt.... En aan iedereen die vandaag maar 1 seconde aan mij gedacht heeft of kaarsjes doen branden heeft, bedankt!!!! Voilà, nu ga ik wat eten, en dan mijn pyjama aan en de zetel in.
Wat een dag! Laatste dag voor mijn 2e chemo, dus nog even flink geprofiteerd! Eindelijk heb ik nog eens met de auto gereden. Deze morgen ben ik naar school vertrokken om eens even goeiendag te gaan zeggen. Dat was heel fijn om (bijna) iedereen nog eens terug te zien. Ik ben dan ook nog doorgereden naar 't stad om nog wat rond te kijken voor sjaaltjes/mutsjes. 't Begint precies wel een verslaving te worden. Ja, 't is wat uittesten natuurlijk, wat zit er makkelijk, wat kriebelt er niet, wat zou ik de hele dag kunnen ophouden? Mijn bestelling via internet is nog niet toegekomen. Maar al bij al heb ik toch wat inkopen gedaan. Heerlijk toch om al die frisse lente -en zomerkleurtjes te zien hangen in de winkel. Ik tracht zo naar wat heerlijk lenteweer.... En dat alleen niet natuurlijk, wetende wanneer het beter weer eraan komt, mijn chemokuur ook weer is opgeschoten. Renaat belde mij om 14 uur op om te zien waar ik bleef....Hij dacht waarschijnlijk dat ik alweer op één of andere spoeddienst beland was. Daarnet zijn we samen om de kindjes geweest. Dat was voor hen ook eens een verrassing. Ons Fleur is nog nooit zo snel klaargeweest... Straks ga ik mijn lijstje uit het ziekenhuis er eens even bijnemen, eens kijken welke medicatie ik voor mijn chemo moet slikken. Ik heb ook gebeld naar de dagkliniek om te horen om welk uur ze mij morgen verwachten: om 13 uur. Dus morgen deze tijd ben ik er al vanaf.
Zo, mijn eerste nachtje zonder haar zit er ook op. Gisterenavond lekker warm ingeduffeld naar bed: een gebreid mutsje en een warme sjaal. 'k Heb het toch niet te warm gehad en lekker geslapen. Vandaag alle hoofddekseltjes die ik al in huis had even getest; sommige te warm, te kriebelachtig,... maar zonder gaat echt niet, té koud. Ik heb hier ook al iets van mijn dochters ontvreemd, lekker makkelijk voor binnenshuis, maar ik durf er echt niet mee buitenkomen. Ik kreeg hier vandaag ook nog van mijn kids te horen dat het nu wel moeilijk was voor hen, want mama en papa leken nu zo goed op mekaar. We hebben nl. hetzelfde kapsel nu. Fleur merkte wel op dat ze mij zou herkennen aan mijn oren, bij mama zitten er immers gaatjes in en bij papa niet. Is dat dan echt het enige verschil? Ondertussen komt dinsdag dichterbij. Ik heb een wat raar gevoel. Geen angst, niet zenuwachtig, laat het ons op spanning houden...nieuwsgierig voor de bijwerkingen en blij dat er weer eentje voorbij zal zijn...
Het zijn stralende dagen, en ook voor mij! De moeilijke dagen zijn achter de rug. Mijn maag is geen 100% maar ik kan alles eten wat ik wil, en ik vind alles lekker. Van een rare smaak waar sommigen last van hebben is bij mij geen spake.
en verminkt. Hoe kan dit nu nog ooit goedkomen? Ik was niet mild voor mezelf heb ik nadien gedacht...
