Opgebruikt ben ik wat. De rust die in me is, heb ik me wat laten afnemen door anderen en die anderen willen me helpen. Ze willen activiteiten met me doen, me aanraken, eten voor me maken. Nu nog een persoon vinden die gewoon zonder energie te vragen bij me wil zijn, zoals een poesje. Energie afnemen kan wel maar van teruggave is er voorlopig geen sprake. Men weet niet wat men van me afneemt dus men kan niets teruggeven.
Er lijken enkel verwachtingen, onhaalbare verwachtingen. Van mij en van hen. De brug is nog niet hersteld en er zijn nog veel werken die moeten gebeuren. De aannemer is niet zo betrouwbaar en de overstroming gooide roet in het eten, de geplande deadline zal niet gehaald worden en er zijn mensen die op de afgewerkte versie zitten te wachten.
Men vindt mijn haar mooi zo, ik vind er niets aan maar er is geen samenwerking... De beharing op m'n hoofd wordt algemeen goedgekeurd, een beschermd monument dat ik wil afbreken omdat het in de spiegel niet juist oogt.
Bewakers zouden handig zijn, mensen die stabiel kunnen blijven onder invloed en helder zijn om de juiste prioriteiten te stellen. Zolang die zich niet in mijn directe omgeving bevinden ben ik thuisloos en ben 'k terug zwerver. Een zwakke schakel zonder waarde.
Praat maar tegen me, ik leg mijn vinger aan de zijkant van het dikke glas en merk op dat het raakvlak van vingerrimpels op een bepaald moment de vorm van een schoenafdruk heeft en dat is duidelijker met m'n rechtervinger. Bloemen verwaarlozen oogt lelijk maar het is m'n nieuwe hobby.
Door de week vraag ik me af hoe het zwarte aanwezige vlekje onderaan op de kast kon raken. Een dag later, tijdens het eten bereiden is m'n coördinatie niet evenwichtig, de koelkastdeur opent zich te snel en er valt een flesje woksaus helemaal stuk op de grond. De voegen tussen de tegels zijn nu ook zwart.
Het versplinterde glas is echter vrij dik dus tamelijk ongevaarlijk.
Nu drink ik maar instant misosoep, het smossen daarmee is niet zwart. Ondanks mijn angst voor minuutsoepsmaak is het te doen. Je kan helaas niet verwachten dat de 'Fukushimawolk' uit het midden komt zoals bij verse... Jawel, ik kan dat wel verwachten om teleurgesteld te worden, kan perfect.
Terwijl beperking begrensd is, kan het idee toch wel uitbreiden. Beperkt is het bloggebruik op dit webadres waardoor m'n vorige bericht ergens in de wolken is gaan vliegen. Beperkt is deze computer die sinds het hebben van een anti-virusprogramma geen muziek meer afspeelt. Beperkt is begrip van mensen, beperkt is mijn verdraagzaamheid. Beperkt is spraakzaamheid, beperkt zijn zwijgzame momenten.
Als we in de film Speed waren zou Guy Keanu Reeves zijn, ik Sandra Bullock en den oncoloog Jeff Daniëls. De dokter sterft helaas en wij bouwen een relatie op die gebaseerd is op seks.
Ik ging in de solden snuffelen maar de solden-haarbanden hadden een kunstige knoop in het midden en dat trok op niets en de gewoongeprijsde accessoires weigerde ik op die moment te kopen. M'n pruik is ok hoor maar ik zou er toch graag van tijd een haarband in doen. Je kan helaas niet vermijden dat dat kapsel breder is dan je natuurlijke coupe en met iets lintachtig in, wordt het wat speelser.
Al vrij snel was ik wat teleurgesteld in de algemene solden, de niet afgeprijsde zaken passen meestal beter en zien er fraaier uit. Goedkopere winkels die ik die dag koos, maakten me wel tevreden. Vaak vriendelijke verkoopsters en originele prulletjes. De geur is uiteraard niet steeds te verdragen en je kan best aangekochte kleren wassen voor gebruik, dat wel. Helaas is er weinig verschil met duurdere winkels op dat vlak. Tweedehands dragen blijft het snuggerst maar soms hebt je nieuwe onderbroeken en onderlijfjes nodig.
In de wereldwinkel vond ik afgeprijsde welriekende zeepjes. Ik had origineel geen idee waarom ik ze kocht maar ik nam ze mee voor 3 euro. De voorbije dagen deelde ik ze uit en zo heeft elk zeepje een andere reis gemaakt. De ene naar een toiletlavabo, een andere misschien naar de bovenkant van een nachtkastje of tussen kleren, wie weet is er eentje in een handtas blijven zitten. Toch zullen ze nog wel met elkander kunnen communiceren, alé, ik ga daarvan uit. Ze hebben superlang samen in een doosje gezeten en vullen elkaar aan qua vormpjes. Fascinerend hoe ze dat eventueel doen. Misschien hoor ik sebiet wel een zeepkreet. Heb ik er eigenlijk wel goed aan gedaan om ze uiteen te halen? Het waren eigenlijk echt kleine zeepjes en als een mens er gebruik van maakt, krimpen ze. Zelfs wanneer je dat feit negeert, gaan ze op. Arme stakkers. Dat ze binnen de mogelijkheden goed terecht mogen zijn gekomen.
Myriam heeft een hartje, Tiny een bloemetje, Lieke een klavertje en ik heb een sterretje. Snoezig toch.
Op een dag voelde ik dat m'n lichaam er minder energiek was, m'n spijsverteringsstelsel was er minder aan toe. Ik stopte met het bijnemen van de supplementen die de frequentietherapeut me meegaf omdat elke capsule meer werk is voor m'n lichaam en ondertussen moest ik ongeveer 8 supplementen per maaltijd nemen... Sindsdien ben ik niet meer herbegonnen en er is geen degelijk verschil dat ik waarneem.
Wel ben ik verder gaan zoeken wat wel een herbronning voor me kan zijn, door veranderingen zoals verhuizen kreeg ik nu eenmaal weer een tijdje wat veel praktisch gedoe aan m'n hoofd waar op zich geen plaats voor was. Ik kwam uit bij een plaats die rust voorziet voor mensen die het moeilijk hebben. Het Namastehuis wordt voorgesteld als een helende plaats en de ene ziekenkas betaalt meer terug dan de andere maar er is tussenkomst, het maakte me benieuwd alleszins. Van maandag tot vrijdag ben ik er verbleven. Het was geen goed idee om in een huis te zijn waar mensen met een enorme zwaarte waren.
Eén keer per dag gemiddeld was er een therapie, soms meditatie-achtig, soms creatief... De helft van de tijd waren er therapeuten met gezond verstand maar met een beetje pech waren er vrij getikte mensen die een sessie van iets kwamen doen. 's Woensdags wilde ik graag naar huis maar natuurlijk is dat niet ideaal omdat de week een zogezegd geheel is. Donderdag en vrijdag hield ik vol en de anderen zorgden wat voor me, er was best veel begrip onderling wat fijn was maar ik miste mijn toekomstige thuis nu al.
Wat een superinvestering bleek was het Marokkaanse restaurant in Antwerpen waar Guy en ik gingen eten vrijdags toen ik vrijgelaten werd alsook 'My dying bride' die na een logge week verlichting brachten! Ze speelden heel wat nummers van de nieuwe cd 'Feel the misery'. Erg voordehandliggend dat ik compleet mee was...
Er was eens een project dat niet goed dreigde te lopen door geslotenheid, in het begin zat ik erin en probeerde ik het één en ander duidelijk te maken maar na enige tijd wilde ik eruit, ook gewoon om fysieke redenen. Het verband bleef omdat het een kankergerelateerd project is en mensen vergeten dat ik geen kanker ben. Ze blijven ervan overtuigd dat ze me kunnen helpen op een manier die ik zelf nog niet ken.
Stress kwam via de mailbox en samen met iemand anders reageerde ik op, toegegeven, een eerder uitgesproken manier. Meer stress kwam via de mailbox tijdens mijn chemo die palliatief werd toegediend.
Volgens die bewuste mail heb ik schuld aan dingen en heb ik te weinig rekening gehouden met mensen die eens een notie van hetzelfde lot hadden als ik, voor zover ik kan volgen.
Er zijn een boel zaken waar ik me aan erger. Nu is het wel zo dat het helemaal niet zo is dat ik me erger aan het idee dat Guy en ik met elkaar gaan trouwen.
Het maakt me eerder rustig om dat idee te hebben en het lijkt me alsof de trouwdag een mooie dag zal zijn en de tijd nadien spectaculair door het feit dat ik dan mag zeggen
Dat thee op te weinig plaatsen à point geserveerd wordt. In het beste geval krijg je een netje met het spul in maar heb je geen idee hoelang het er inzit en op welke temperatuur het water is. Een soort feminisme voor thee is nodig. Het zou niet mogen dat je kopzorgen hebt omdat je thee boven koffie verkiest, toch...
Wat kan het deugd doen om al je e-mails te verwijderen. Uiteraard zullen er problemen volgen omtrent mails die ik nu niet meer heb, alhoewel, problemen? Mijn verantwoordelijkheid is nihil.
Het was moeilijk om mezelf uit bed te sleuren. Kanker knaagt, bestraling maakt weefsel versteend en dat voel je. 's Avonds zou de cinema me goed doen. Ik telefoneer even naar Guy om te vragen of ie het ziet zitten om naar de film te gaan 's avonds. Na geen verbinding te hebben, wordt er door mezelf inwendig gevloekt tegen mijn netwerkbeheerder. Het lijkt me erg straf dat deze keer m'n rekening niet betaald zou zijn.
Een sms bereikt m'n eventuele bioscoopdate wel. Blijkbaar zijn er aanslagen geweest in Brussel en hij werkt daar dus is nog niet eens zeker van z'n terugkeer naar Mol. In de namiddag rond 16u krijg ik een oproep van een nummer die ik niet ken. Een beetje ongerust neem ik op, blij dat Peggy het is, dom dat ik haar thuistelefoonnummer nog niet had opgeslagen.
Ze vroeg ofdat ik het al wist. Steven is dood. Het had niets met Brussel te maken, enkel hij weet precies waar het wel mee te maken had en dat blijft zo.
Ik zie je graag wil volgens mij gewoon zeggen dat je vervangbaar bent door een foto. Mensen doen elkaar veel aan omdat ze elkaar graag zien, gaan uit elkaar om later dan soms nog op Facebook te gaan piepen hoe het met de ander is. Zo gaat dat.
Ik persoonlijk zie vooral graag films, foto's ook wel en schilderijen natuurlijk. Planten of bloemetjes, of een combinatie van de twee, zijn ook wel een lust voor het oog.
Guy vind ik ook fijn om naar te kijken, vooral als ie slaapt. Guy zei gisteren dat hij mij graag ziet maar ik weet helemaal niet of dat vandaag nog steeds zo is. Mocht dat nog het geval zijn, dan zouden we naar een museum kunnen gaan. Ik kan dan naar de kunstobjecten kijken en hij gewoon naar mij.
Wie begrijpt nu dat het vers (met liefde bereid) eten me ziek zal maken? Mijn onverschilligheid naar een kus of een gebaar? Desinteresse in dialoog?
Het is daarom wel logisch dat mensen in m'n omgeving kiezen voor gezelligere oorden. Dat doet wel even erg veel verdriet-pijn bovenop het fysieke lijden. Dan huil ik waardoor de persoon in kwestie zich vaak nog iets vroeger uit de voeten maakt.
Dat wenen is gewoon omdat ik misschien net die avond wel meer pijn ga krijgen en naar een ziekenhuis wil en simpelweg omdat er dan niemand zal zijn om me te vervoeren.
Het is vaak enkel angst. Na pijnstillers genomen te hebben, weet je zelf wel dat het op deze manier veiligste is. Zo vergiftigt de pijn minder anderen.
Eten wordt gek genoeg wel altijd achtergelaten.
-------------------------------------------
Ontwijken: van richting veranderen om niet tegen iets aan te botsen.
Eén van de meest geavanceerde andere therapieën dan westerse celafbrekende anti-kankertherapie zou frequentietherapie/bioresonantie zijn. We gaan het uitproberen in het Bodyboost-centrum.
Het is geweten dat chemo, bestraling en operaties trauma's zijn voor je lichaam en niet enkel kanker afbreken. Toch ben ik die zaken ondergaan waardoor bijvoorbeeld m'n gewrichten nu enorm zwak zijn en er littekenweefsel aan de binnenkant van m'n darm vergroeid is (dat hevige krampen geeft), ook blijven de tumoren in me leven en verder groeien.
Bij frequentietherapie gaat het om gezond weefsel opbouwen. Zo is het best heilzaam wanneer je slijmvliezen die je spijsvertering regelen terug kunnen keren e.d. De therapeut gaat ervan uit dat ie kanker kan genezen via dit systeem al zegt hij dat het soms niet mogelijk is wanneer een mens al veel andere reguliere therapieën heeft gevolgd.
Om dinges te kunnen balanceren, zijn er computers aanwezig die een analyse van je lichaam maken. Die machines of minstens de programma's erop komen overgewaaid uit Duitsland/Oostenrijk. De eerste computer die m'n lijf bestudeert, geeft een overzichtelijke kaart met legende van m'n organen. Zo kan die machine door driehoekjes ergens op een plaats in je lever aanduiden dat ie belast is daar (het kunnen ook cirkeltjes geweest zijn hoor).
De computer krijgt deze informatie door m'n mini-trillingen te meten via een hoofdtelefoon die op m'n been staat.
Wanneer deze analyse gebeurd is, kan de therapeut supplementen meegeven die voor jou persoonlijk goed zijn om je organen beter te laten functioneren. Sommige supplementen zijn om met water te mengen, andere in capsulevorm.
Een andere machine (Lybra) dan de vorige die ik besprak, kan dan de frequenties die je lichaam heeft onthouden en 'fout' zijn, herstellen. Die machine is met je verbonden, weer door hoofdtelefoondraden, maar dan via ineenritsarmbandjes rond je polsen. Ook krijg je bij vertrek een flesje water mee waar frequenties zijn 'ingewaved' om te druppelen op je tong.
Voor een eerste keer met supplementen bij ben ik met mijn tekorten iets meer dan 200 euro armer. Ik heb wel ongeveer 7 soorten supplementen mee naar huis die hoogstwaarschijnlijk overal een heleboel kosten. Later merk ik dat zonder supplementen de analyse iets in de 70 euro kost.
De eerste analyse via computer vertelde dat er best wat organen belast zijn en dat mijn lichaam een tekort aan vitamine B12 heeft. Vitamine B12 had ik op die moment inderdaad tekort, dat vertelde de oncoloog in het ziekenhuis me even ervoor ook en ik was te lui geweest om nog een spuit te laten zetten. Daar kon ik best mee beginnen dus, Eli kwam de spuit later die week zetten dus dat was in orde
Verschillende supplementen kreeg ik mee naar huis, ik mailde de samenstellingen ervan door naar de dokter, die ze doorzond naar de apotheker. Met de chemo en bestraling die ik zou ondergaan gaven deze stoffen geen oorlog.
In praktijk is het onmogelijk om de supplementen naar aanraden te nemen merk ik wel. 3 keer per dag zou je deftig moeten eten om de spullen erbij in te nemen. 2 keer per dag eten kan m'n lichaam nog verdragen maar 3 keer is te veel. Ik ben sowieso vaak niet thuis wat de logistiek vooral rond de poeder moeilijk maakt. Soms had ik bij de start moeite om ze dan überhaupt te nemen maar ondertussen heb ik me verzoend met het feit dat 2 keer per dag beter is dan helemaal niet.
Het is helaas vrij onmogelijk om te zeggen ofdat het verschil maakt. Momenteel ben ik 4 maanden zonder chemo en dan voel je jezelf meestal smakelijker. De vitamine B12 had ik sowieso nodig. Met visolie had ik al goede ervaringen dus dat was sowieso een goed idee om terug te beginnen nemen. De therapeut gaf me trouwens een veganistische omega 3-6-9 olie die m'n maag spaart waar ik erg content over ben.
De frequentiedruppels zijn plezant om te nemen omdat het water in uw mond druppelen is en da's zo een speels gebaar om te doen.
Er is helaas wel degelijk een probleem rond communicatie en het bewaren van gegevens binnen het centrum waar ik geweest ben. Zo kwam ik twee sessies geleden te weten dat er helemaal geen kanker in mij zit. Soms uit zich dat wel in een compliment. Het schijnt dat de meeste mensen in een soortgelijke situatie als de mijne minder levensenergie uitstralen. Is die energie dan meer iets dat ik zelf creëer?
De PET-scan in het ziekenhuis gaf ondertussen gewoon hetzelfde beeld dan anders, enkel met de tumoren een tikkeltje groter.
Ik ben tot een ultieme test gegaan. Ik voelde al enkele weken kortademigheid waarvan ik niet wist hoe die te verklaren was. Voor het te erg was, zou ik er niets aan vertellen aan iemand in m'n omgeving omdat een mens dan ongerust wordt. Oorzaak kon volgens mij gaan van vermoeidheid door bestraling enz. tot ontsteking maar ook voelbare tumorgroei leek me reëel. Ik werd in de bodyboost aan de machine gehangen die frequenties bijstelde en de therapeut vertelde me op welke organen die had gewerkt. Mijn longen werden niet genoemd.
De huisarts stelde later, na een foto en bloedtest, een longontsteking vast waar ik na 6 dagen antibiotica beter van was. Gek hoe het systeem goed is in vitaminetekorten herkennen maar slecht in acute problemen opsporen.
Voor de rest kan ik niet ontkennen dat ik me redelijk energiek voel, net wat ramen gewassen heb en meteen naar de winkel wandel na de vloer gekeerd te hebben. Enkel het idee dat ik ook kan bezig zijn met de opbouw van m'n cellen en niet alleen hoef te focussen op de afbraak, doet me goed. Het feit dat dit met ingezameld geld kan heeft het mogelijk gemaakt. De stress die zou ontstaan als ik dit van m'n uitkering moest betalen zou in de weegschaal te zwaar hebben doorgewogen.
Een vriendin komt op bezoek. Erg fijn wordt de namiddag daardoor. Ze vertelt dat ze last heeft van de komende herfst maar haar klachten lijken te duiden op kankerherval. Ze heeft sowieso over 1,5 maand een controlescan. Wat doe je? Kaart je dit aan zodat ze mogelijks in paniek tracht de medische beeldvorming te vervroegen? Misschien beter haar in de waan laten dat de seizoenswissel zo heftig is.
Vetiverolie zou een hulp zijn bij dementie ter geheugenopfrissing. Wanneer een oude verwarde man in een helder moment zich herinnert dat z'n geliefde dood is, schenk je hem dan zakdoeken met deze geur in?
Als je stopt met chemo te nemen terwijl kanker niet weg is, scheer je dan je hoofd kaal om lastige vragen te ontwijken?
Een dag is best ok. Fijne structurele gebeurtenissen zijn er helaas niet. Ik mis het om te gaan werken of een ander standaard ding van nut te doen. En zo zijn er 1200 zaken waar ik geen blijf mee weet. Die zijn goed te doen wanneer ik alleen ben. Zie je vaak hetzelfde gezelschap, dan begint je sfeer zich naar dat gezelschap te verspreiden.
En word je gehecht aan fijn gezelschap, ga je treuren wanneer het er niet is.
Vim vi repellere omnia iura clamant. Kwaad met kwaad vergelden, dat verlangt ieder recht, kwaad met kwaad vergelden.
Ze zeggen dat m'n lichaam 22 keren bestraald is. Omdat m'n hoofd naar beneden gericht lag, heb ik er niets van gezien. De geluiden van het toestel zijn me niet erg vertrouwd, ik weet van niks maar het zal dan wel zeker.
Zo weinig mogelijk contact leggen met de zieken is me gelukt al vang je steeds wel zinnen op:
- We mogen content zijn dat we mogen komen. * Zo is dat.
- Cover van een boek dat een vrouw aan het lezen was in de wachtzaal: 'Wonderen gebeuren.'
Conversaties bij de dokter waren van deze aard:
- Hoe is de samenstelling van uw stoelgang?
* Vrij gewoon.
- Is het dan niet platter dan anders?
* Nee, eerder gewoon.
- Is het dan echt zoals voordat u bestralingen kreeg.
* Ja, eerder wel. Er zijn daar geen problemen mee, mijn stoelgang is gewoon.
- Hoe is het met de vermoeidheid?
* Met de vermoeidheid is het goed waardoor met mij wat minder.
- 'Verwerkingsstilte van 3 seconden.' Vaag lachend: Ah ja, zo.
Dit alles gebeurde dan tijdens een zoveelste hormonale verandering die eigenlijk een mini-puberteit was.
Schwarzkopf: Man die versterkt en verzorgt vanop de shampoofles zkt kracht en volume met hopextracten, zonder silicone, voor elke dag.
Is er iemand die werkelijk de limited edition crème van Rituals smeert? Met frangipane in...? Really? Gezond eten in cosmetica wordt vaker gedaan maar dit... Helpt het tegen het toenemende obesitasprobleem in België? Zo van, ik moet het gebakje niet meer tot mij nemen. De geur alleen geeft me voldoening.
