Er zit een traan in mijn oog, stiekem, niemand die hem ziet. Niet een traan van blijdschap, maar een traan van stil verdriet. Die traan in mijn oog, rolt inmiddels over mijn wang. Ik kan hem niet meer stoppen, hij gaat zijn eigen gang. Er rolde een traan over mijn wang, hij kwam op de grond terecht. Een traan van stil verdriet, die voor mij zoveel zegt. Er rolde een traan, ik heb hem niet gestoord. omdat je met een traan, zoveel meer zegt als een enkel woord.
ik moet altijd maar lachen, en altijd vrolijk zijn, ik mag zeker niet zeuren, en verbijten mijn pijn. want dan ben ik lastig, en stel ik me maar aan. want als ik aan mijn gevoel toegeef, heeft daar toch niemand iets aan. dus draag ik mijn masker weer, elke dag, en merkt niemand iets aan me dankzij mijn lach. niemand zal iets aan me merken, zolang mijn mond maar lacht, kijk je heel diep in mijn ogen, dan zie je mijn verdriet. neem je niet die moeite, dan zie je het ook niet. dan zul je ook nooit weten, wat er diep van binnen schuilt, en zul je ook niet zien, dat ik ook, vandaag weer uren heb gehuild.
ik was op zoek naar iemand die mij vrienschap kon geven. die ik nog nooit gekend had, iemand met wie ik kon praten, over mijn diepste gevoelens, iemand waar ik op vertrouwen kon.
toen heb ik jou gevonden, jij geeft mij die vriendschap, die ik nodig heb, met jou kan ik praten, over liefde en verdriet.
je hebt vrienden, die je kleineren, je hebt vrienden, die je waarderen. die vrienden, verdedigen je, die vrienden, geven om je. ik heb twee soorten vrienden, vrienden die om me geven, vrienden die me kleineren. maar die vrienden ga ik negeren, dankzij hen, heb ik mijn echte vrienden leren kennen.
een vervelend gevoel, hoe ontstaat het... of nog beter, hoe kom je er van af? dat is wel eens de vraag, iedereen is wel eens jaloers een leuk gevoel is het zeker niet. ik zal het alleen moeten oplossen, hoeveel mensen me ook willen helpen
Je loopt met vleugels, en je lacht, de wereld is je vlinder, in al zijn kleurenpracht. Je voeten zijn dan wel zwaarder, dan je eigenlijk dacht.
Je zet ze niet verkeerd, maar recht vooruit, toch voelt het stroever, het dansen is eruit. Ik reik je mijn hand, laat je weer vliegen, er is niets meer om te liegen, je bent weer vrij, kies voor jezelf, en een beetje voor mij.
Eindelijk is het gelukt, na jaren tobben is het voorbij, het heeft heel lang geduurd, maar nu komen er goede tijden voor mij.
Het is nog moeilijk te bevatten, het dringt nog niet helemaal tot me door, ik kan weer voor mijn toekomst gaan vechten, ook die van jou, en daar doe ik het voor.
Jaren was mijn toekomst onzeker, liep het slecht af of goed, het laatste is het gevaln en dat geeft me weer moed.
Op dit vlak heb ik geen pijn meer, die jarenlange zorgen zijn voorbij, de zon mag weer gaan schijnen, in volle glorie voor mij.
Hier lig ik in mijn bed, te staren in het rond, ik wou dat ik de slaap eindelijk eens vond. komt het door zorgen, die deze dag mij bracht, krijg ik daarom deze slapeloze nacht.
Ik sta op en open het gordijn, en kijk naar de lucht of er nog sterren zijn. Honderden kleine lichtjes zie ik in de verte staan, met ergens daar tussen de maan.
Zo in het heelal te staren geeft me weer moed, ik ga terug in bed en denk het komt vast goed. Mijn zorgen zet ik voor even aan de kant, en vertrek naar dromenland.
Waarom kunnen jullie samen niet gelukkig zijn, is het bij elkaar zijn dan niet meer fijn? Er is alleen maar verdriet wat in jullie ogen zie, de liefde tussen jullie werd een verloren melodie.
De juiste toonhoogte is er niet meer, valse noten verschijnen telkens weer. Da, kun je elkaar maar beter de vrijheid geven, om solo nog iets te maken van je leven.
In het dagboek van mijn leven, wordt op elke pagina wat beschreven. Over liefde, over goed en kwaad, van voorspoed, het verdriet wat er bestaat.
Soms zou ik er een pagina uit willen scheuren, van een dag die ik kan betreuren. Op zo'n dag gaat er van alles mis, het is niet erg, als het maar in evenwicht is.
Telkens weer vind ik ook een bladzij, daar lees ik van geluk, op die dag was ik zo blij. geschreven bladen, niet meer uit te wissen, dagboek, ik zou je voor geen goud willen missen.
Bloemen leg ik op je graf,
en denk aan de naam die je moeder je gaf.
In gedachten zie ik je beeld voor mij,
en weer hoor ik wat je altijd zei
Ga steeds door meisje, kijk niet op zij,
ook al heb je innerlijk veel pijn.
Heb je last en zorgen,
er komt steeds een nieuwe morgen.
Het leven gaar niet altijd over rozen,
en kan je soms niet bekoren.
Kijk dan een naar boven,
misschien zie je dan regenbogen.
Met hele felle kleuren,
en ruik je lekkere aromatische geuren.
Dan valt je leven weer in de plooi,
en is alles weer even mooi
En ben ik soms erg verward,
toch bewaar ik in mijn hart;
voor jou steeds een plaatsje apart,
en denk aan jou dg en nacht.
Bloemen breng ik jou vandaag en morgen,
bij jou voelde ik mij zo geborgen.
Bloemen wil ik jou dagelijks schenken,
en zal altijd aan jou blijven denken.
Dit heb ik speciaal geschreven voor mijn moeder die ik al veel te lang moet missen.
Maandag is voor hem de grote dag, dan begint hoop ik voor mij een ander leven. Voor hem, die ik het leven gaf, en waar ik alleen maar liefde aan kan geven.
Wij blijven voor altijd moeder en zoon, voor anderen niks bijzonder, heel gewoon. Voor mij, heel moeilijk te aanvaarden, dat hij zo kon ontaarden.
Hij zocht zijn weg in de drugs, nu wacht er hem een lange weg terug. Ik blijf hopen, dat hij heeft een sterke wil, want mijn hart wordt stilletjes kil.
Hij gaat nu binnen om te ontwennen, het heeft geen zin meer om te ontkennen. Ik hoop dat hij eens denkt aan zijn ouders, die hem altijd droegen op hun schouders.
Wij zullen hem steunen, zoveel we kunnen, zullen er zijn, als het moet. Hij zal het in zijn eentje moeten runnen, en moet maken die vuiligheid uit zijn bloed.
Nu krijgt hij tijd om eens na te denken, en wat het leven hem nog kan schenken. Als hij daar clean buitenkomt, en hij is beter, weet dan dat ik daar zal staan, dat is zeker.
BLOEMEN
