Eenzaam zijn doet soms pijn,
en dat kunnen vele dagen zijn.
Klamp je dan vast aan een steunpilaar,
want deze staat steeds voor je klaar.
Een groot verdriet waar niemand van weet,
wat je alle dagen stilletjes opvreet.
Het blijft bij je dag en nacht;
dat had je nooit verwacht.
Dit alles stop je het liefst in een oude doos,
je bent op alles en iedereen boos.
Je ziet het leven even niet meer zitten,
den kunt alleen en op alles vitten.
Dan kijk je naar de lach van je kind,
dat je voor je gans leven bemind.
En zie je weer problemen rijzen,
hij of zij, zal je de weg weer wijzen.
