je hebt vrienden, die je kleineren, je hebt vrienden, die je waarderen. die vrienden, verdedigen je, die vrienden, geven om je. ik heb twee soorten vrienden, vrienden die om me geven, vrienden die me kleineren. maar die vrienden ga ik negeren, dankzij hen, heb ik mijn echte vrienden leren kennen.
een vervelend gevoel, hoe ontstaat het... of nog beter, hoe kom je er van af? dat is wel eens de vraag, iedereen is wel eens jaloers een leuk gevoel is het zeker niet. ik zal het alleen moeten oplossen, hoeveel mensen me ook willen helpen
Je loopt met vleugels, en je lacht, de wereld is je vlinder, in al zijn kleurenpracht. Je voeten zijn dan wel zwaarder, dan je eigenlijk dacht.
Je zet ze niet verkeerd, maar recht vooruit, toch voelt het stroever, het dansen is eruit. Ik reik je mijn hand, laat je weer vliegen, er is niets meer om te liegen, je bent weer vrij, kies voor jezelf, en een beetje voor mij.
Eindelijk is het gelukt, na jaren tobben is het voorbij, het heeft heel lang geduurd, maar nu komen er goede tijden voor mij.
Het is nog moeilijk te bevatten, het dringt nog niet helemaal tot me door, ik kan weer voor mijn toekomst gaan vechten, ook die van jou, en daar doe ik het voor.
Jaren was mijn toekomst onzeker, liep het slecht af of goed, het laatste is het gevaln en dat geeft me weer moed.
Op dit vlak heb ik geen pijn meer, die jarenlange zorgen zijn voorbij, de zon mag weer gaan schijnen, in volle glorie voor mij.
Hier lig ik in mijn bed, te staren in het rond, ik wou dat ik de slaap eindelijk eens vond. komt het door zorgen, die deze dag mij bracht, krijg ik daarom deze slapeloze nacht.
Ik sta op en open het gordijn, en kijk naar de lucht of er nog sterren zijn. Honderden kleine lichtjes zie ik in de verte staan, met ergens daar tussen de maan.
Zo in het heelal te staren geeft me weer moed, ik ga terug in bed en denk het komt vast goed. Mijn zorgen zet ik voor even aan de kant, en vertrek naar dromenland.
Waarom kunnen jullie samen niet gelukkig zijn, is het bij elkaar zijn dan niet meer fijn? Er is alleen maar verdriet wat in jullie ogen zie, de liefde tussen jullie werd een verloren melodie.
De juiste toonhoogte is er niet meer, valse noten verschijnen telkens weer. Da, kun je elkaar maar beter de vrijheid geven, om solo nog iets te maken van je leven.
In het dagboek van mijn leven, wordt op elke pagina wat beschreven. Over liefde, over goed en kwaad, van voorspoed, het verdriet wat er bestaat.
Soms zou ik er een pagina uit willen scheuren, van een dag die ik kan betreuren. Op zo'n dag gaat er van alles mis, het is niet erg, als het maar in evenwicht is.
Telkens weer vind ik ook een bladzij, daar lees ik van geluk, op die dag was ik zo blij. geschreven bladen, niet meer uit te wissen, dagboek, ik zou je voor geen goud willen missen.
Bloemen leg ik op je graf,
en denk aan de naam die je moeder je gaf.
In gedachten zie ik je beeld voor mij,
en weer hoor ik wat je altijd zei
Ga steeds door meisje, kijk niet op zij,
ook al heb je innerlijk veel pijn.
Heb je last en zorgen,
er komt steeds een nieuwe morgen.
Het leven gaar niet altijd over rozen,
en kan je soms niet bekoren.
Kijk dan een naar boven,
misschien zie je dan regenbogen.
Met hele felle kleuren,
en ruik je lekkere aromatische geuren.
Dan valt je leven weer in de plooi,
en is alles weer even mooi
En ben ik soms erg verward,
toch bewaar ik in mijn hart;
voor jou steeds een plaatsje apart,
en denk aan jou dg en nacht.
Bloemen breng ik jou vandaag en morgen,
bij jou voelde ik mij zo geborgen.
Bloemen wil ik jou dagelijks schenken,
en zal altijd aan jou blijven denken.
Dit heb ik speciaal geschreven voor mijn moeder die ik al veel te lang moet missen.
Maandag is voor hem de grote dag, dan begint hoop ik voor mij een ander leven. Voor hem, die ik het leven gaf, en waar ik alleen maar liefde aan kan geven.
Wij blijven voor altijd moeder en zoon, voor anderen niks bijzonder, heel gewoon. Voor mij, heel moeilijk te aanvaarden, dat hij zo kon ontaarden.
Hij zocht zijn weg in de drugs, nu wacht er hem een lange weg terug. Ik blijf hopen, dat hij heeft een sterke wil, want mijn hart wordt stilletjes kil.
Hij gaat nu binnen om te ontwennen, het heeft geen zin meer om te ontkennen. Ik hoop dat hij eens denkt aan zijn ouders, die hem altijd droegen op hun schouders.
Wij zullen hem steunen, zoveel we kunnen, zullen er zijn, als het moet. Hij zal het in zijn eentje moeten runnen, en moet maken die vuiligheid uit zijn bloed.
Nu krijgt hij tijd om eens na te denken, en wat het leven hem nog kan schenken. Als hij daar clean buitenkomt, en hij is beter, weet dan dat ik daar zal staan, dat is zeker.
Ze werden genoemd de ereburgers van het land,
stonden in de jaren '70 geregeld in de krant.
onder in de mijn waren ze kompels voor altijd,
daar hadden ze van dat werk geen spijt.
Ze waren er allemaal vuil en zwart,
hadden voor mekaar een groot hart.
droegen allen hetzelfde pak en mijnlamp,
moesten er kruipen, en kregen dan wel eens kramp.
Er werkten vele nationaliteiten,
elkeen werd geprezen voor zijn kwaliteiten.
Grieken, turken en italianen,
allemaal spraken ze verschillende talen.
Onder in de put, telde maar een taal,
hun maaltijd deelden ze royaal.
kolen houwen, deden ze allemaal,
eensgezinds waren ze optimaal.
Opeens, paniek er ontsnapte gas,
de dood, was de onverwachte gast.
vele lieten er hun leven, gingen heen,
en lieten vrouw en kinderen alleen.
4 december was hun dag,
het was de dag van Barbara.
hun patrones die waakte over hen,
dan hoorde ze er ook bij, dat telde wel.
Deze dag wordt hier in Eisden nog gevierd,
dan staan de brankardiers heel fier.
ze denken dan steeds aan vroegere tijden,
waar het afzien was, en in stilte lijden.
Deze tijd gaat eens voorbij,
want ze sloten onze mijn.
De jeugd van heden, vind daar geen werk meer,
dat waren tijden van weleer.
Moeder,
je werd geboren op een boot,
daar werd je dan ook groot.
Je maakte 2 oorlogen mee,
maar toch bleef je tevree.
Je zorgde voor man en kinderen,
niets kon je hinderen.
Je was er altijd voor hen,
wij zijn blij dat we je hebben gekend.
Stilletjes hebben we je gekust;
nu heb je eindelijk rust.
BLOEMEN
