Ik
geef het toe ik ben op het randje een sociaal misbaksel. Eerste indrukken
verkwansel ik, niet door wat er uit mijn mond komt maar wat ik er mee doe.
Zuigen aan een chocolade ventje in de vertrekken van zijn ouders neen dat hoort
niet. Daarna hun wc innig vasthouden en lijden op hun trap stiepelzat dat
helemaal niet. Acties als dit boren mij op de sociale ladder tot diep in het
keldergat. Je zou denken dat deze donkere plek me soelaas bracht helaas niet.
Steeds blijf ik kampioen in het zeggen en doen wat echt niet past. Maar hey,
dat is heus niet altijd zo langzaamaan krijgt mijn houterigheid en sociale
onbeholpenheid wel vorm. Want voor je het weet knijp je je ogen dicht en krijg
je het schaamrood op je wangen. Niet omdat je mij niet ziet of omdat mijn
lippenstift eeuwig dezelfde kleur blijft. Wel omdat je over het muurtje moet
kruipen en de buren angstvallig bekijkt en tegen hen liegt en zegt ik zal er
wel voor zorgen dat ze zwijgt en dat ze van je hortensias wegblijft.
De
tijd gaat toch snel. In een zucht is de zomer voorbij. Het voelt alsof het vijf
minuten geleden was dat je nog in je bikini aan het strand lag. Nu haal je opnieuw je winterjas en handschoenen uit de
kast. S ochtends stap je in de metro en
na vijf keer bellen glijden twintig minuten geruisloos voorbij.De pc op je werk signaleert nog een lange dag.
Secondes later zit je smakelijk je boterhammen te verorberen.Het voorbijglijden van de tijd voelt aan als
een continuüm. Je kunt enkel maar met de stroom mee en op geen enkel ogenblik
is er een pauze neen. Een poging om even te blijven stilstaan is oké, maar als
je aan haar wijzers wil trekken en je je naar een ander jaar wil capituleren
geeft dat enkel maar een zeurende hoofdpijn. Dus als de wijzers van de klok
muurvast lijken en de cijfers blijven stagneren en je in gedachten je al naar
het weekend wil transponeren met een goed glas wijn. Wel kijk dan voor een keer
eens niet naar de tijd. Want voor je het weet word je door haar versmacht,
meedogenloos meegezogen en werken haar stalen wijzers in overdrive. Momenten
later zit je aan diezelfde keukentafel en vraag je je af waarom de tijd zo snel
voorbijgaat en wens je dat ze ietsje trager mag.
