Een
jaar lang had ik mij voorbereid op deze dag. Twee keer in de week nam ik met een
grote zucht mijn sportschoenen uit de kast, deed een staartje in mijn wilde
haren en zette ik mijn timer paraat. Dit was iets nieuws, ik was er nog nooit
in geslaagd om te rennen. De enige loopbeweging die ik maakte was die naar de
bus die ik op het nippertje nog kon halen, enthousiast spurten naar winkeletalages
en om te schuilen voor de regen. De eerste weken heb ik alle beginnersfouten
gemaakt. Geef toe als je na tien minuten zo rood bent als een tomaat en elk
terras dat in de mot heeft is dat zeer gênant. Twee maanden maakte ik die fout,
puffend, zwetend op het einde van mijn krachten lopen tussen de voetgangers.
Moest ik nu nog schitteren in een sexy strakke sportoutfit, zou ik toch wat
meer krediet krijgen toch?
Neen,
ik liep in een new age broek met een flashy T-shirt. Helemaal geschikt voor
elke random ninetiesparty jogde ik op het Zuid tussen de zakenmensen, kinderwagens
en ware fashionistas. Telkens dacht ik: wacht maar binnen een paar maanden
loop ik met killerlegs en een powerlijf al fluitend door de wijk. Dus besloot
ik om mijn lijdensweg elders te nemen.
De
kaaien werden mijn runningspot. Heerlijk was dat om tijdens het joggen de
Schelde te aanschouwen. Het zicht van de aangemeerde boten, verliefde koppeltjes,
schattige hondjes dat gaf me een energieboost. Zo boekte ik mijn eerste mentale
en fysieke successen . Dat ik daarna thuis kwam met vuurrode kaken, stijve
kuiten en een lichaam dat op instorten stond, dat nam ik erbij. Ook mijn vriend
ondervond vele voordelen. Plotseling had ik tomeloze energie, kon ik drie
huishoudelijke taakjes in een vingerknip afwerken en begon de lokroep van de
natuur van mijn rode sofa te winnen.
Dit
kwam ook mijn hondje ten goede. Ondertussen was ik al in staat om een halfuur
non stop te joggen. Mijn snelheid heb ik nooit berekend, wel de loopafstand.
Mijn streefdoel was vijf km. Samen met mijn beagletje crosste ik door de
straten, werd soms abrupt tot stilstand gebracht als haar neus een mogelijk
hapje geroken had. Nooit was ik boos op haar of vond ik haar hondengedrag
vervelend. Integendeel, het kwispelende staartje dat mij vergezelde was een teken
van vriendschap en veel genegenheid. Zelf als ik erna bek af was en het eerste
kwartier niet om aan te spreken, dan nog zou ik mijn hondje de volgende keer
niet vergeten.
Zij
heeft ervoor gezorgd dat niet enkel mijn wangen rood kleurden, maar dat ik
opging in een massaal rood. Toen ik het pakje aandeed drong het tot mij door
hier heb je nu tien maanden voor getraind, nu is het tijd om jezelf te
bewijzen! En dat deed ik, alleen was Pebbles niet mijn runningbuddy, maar wel
mijn papa, mijn vriend, mijn toekomstige schoonzus en haar partner en nog
duizenden anderen. Toen ik de eerste steken in mijn zij voelden, kwam de
doorzetter in mij naar boven. Hoewel ik op sommige stukken aan het sterven was
en mijn broek wel honderd keer per minuut afzakte, bleef ik lopen. Ik heb nog
nooit zo hard verlangd naar de Meir als toen. Jenever was meer dan ooit een
heildrank.
Mijn
partners in crime wilden nog meer jenevers ter handen nemen in de lokale cafés,
maar ik zei neen. Ik loop tot aan de Stadswaag met pijn, veel gehijg en af en
toe een welgemeende kreet. Dit is voor mij en ik heb volgehouden tot aan de
laatste kassei. Jammer dat chronorace daar anders over dacht, abandon was hun
verdict. Terwijl ik samen met mijn papa en vriend over de finishlijn
aanstrompelde.
Die avond voelde ik
me superieur, in een gescheurd kerstpak met een broek die tot op mijn knieën
was gezakt, was ik dronken van geluk. Mijn geroep had veel weerklank op de
Grote markt. Waar anders had ik dit grootste moment kunnen vieren met een paar
jenevers in de hand. De volgende dag raasde de christmas spirit door heel mijn
lijf. Schaamteloos stak ik de straat over in mijn kerstmanpak.
Gisteren was het een dag dat moest gepaard gaan met ballonnen. Een mooi fluo behang voor mijn deur in mijn kersverse huisje om zo te mensen met een brede glimlach te ontvangen. Op elke ballon zou ik een toepasselijk tekstje hebben geschreven. Zelfs tekeningen had ik eraan toegevoegd of ik had verschillende kleuren alcoholstift gebruikt, de ballonnen in verschillende formaten opgeblazen en twee soorten gekocht.
Maar... ik kon niet mee naar de winkel en ik had het ook vergeten op het lijstje te zetten. Dom van mij want ballonnen zijn de voorbode van geluk. Het opblazen en vele wegvliegen of knappen van ballonnen brengen je immers al in de feeststemming.Je krijgt plotseling de neiging om een vreugdedansje te doen, om je geliefde bij zijn gilet te trekken en om de alcohol rijkelijk te laten stromen. Dus je bent al in de partymooth en denkt en handelt er ook zo naar.
Daarnaast zijn ballonnen een wiskundig hulpmiddel. In elke zak zitten er ongeveer 20. Uiteraard is je voordeur de eerste plaats waar de ballonnen aan prijken. Gedeelde vreugde is dubbele vreugde, toch? Dus dan nu de vraag, waar hangen we de rest? Tuurlijk wil je ze op elke mogelijke plaats tentoonstellen. En daarvoor moet je het meubilair geregeld opzij zetten, of op een stoel gaan staan om deze schatjes zo hoog mogelijk te hangen. En hier treedt de magie van de ballon in werking tussen het eindeloze verzetten, stoten of na de zoveelste rugleuning in je maag, word je brein in werking gezet. Opeens vraag je je af hoeveel mensen er zijn uitgenodigd en of er genoeg stoelen zijn.
Meteen op het aantal stoelen, bereken je het aantal voorziene glazen en welke soort: glazen voor de wijnliefhebbers, glazen voor de bierdrinkers en ook glazen om eens een keer door te spoelen. En zeker niet te vergeten voor een gelegenheid als deze glazen voor cava. De tinteling van de bubbels en het lieflijk commando: 'een cavake is goed', maakt de schenker instant happy, toch? Vervolgens checken we de aanwezige proviand in de ijskast en zoeken we koortsachtig naar de bijpassende dipsausjes. Dan duiken we in de kast voor de schaaltjes en kommetjes om erna verder te rommelen naar andere decoratieve prullaria dat kan rusten op ons oude vertrouwde tafelkleed. Zetten we ondertussen een muziekje op en drinken we al een glaasje en overlopen we gezamenlijk onze 'planning'.
Zie je wel, de aanwezigheid van ballonnen maakt dat alles op rolletjes loopt. Dat elke stap om een feestje te geven logisch wordt gevolgd en vooral dat je niet later op de avond voor al te grote verrassingen komt te staan. Hadden we gisteren maar ballonnen, er was immers maar één kracht aanwezig en dat was de alom bekende en (ook gevreesde) chaos ongetwijfeld met een grote C. Voor iedereen die er aanwezig was, volgende keer hangt mijn huis vol met ballonnen. Er zijn dan genoeg stoelen, zoveel zelfs dat we de stoelendans kunnen doen. Genoeg glazen in alle vormen en maten. Belachelijk veel eten, kommetjes en schaaltjes die op de seconde worden bijgevuld. En zal de muziek luid door de boxen knallen. Ware buren u bent gewaarschuwd als jullie ballonnen zien hangen, dan weten jullie al hoe laat het is en hoe vroeg het kan worden...
Heb je ooit al eens meer de vissen in het aquarium gade geslagen dan de mensen waar tegen je praat? Heb je het toen zelf gewaagd om met je smartphone er kiekjes van te nemen en gefascineerd te zijn door de flashy oranje kleur die het diertje vertoonde? En het plotseling tot je doordrong dat het te onbeleefd zou zijn om hier meteen tetris of bejeweled te beginnen spelen. Of nog erger een excuus te verzinnen dat je dringend naar huis moet want er is iets ernstig gebeurt?
Wel ik heb al vaak in zo'n sociale situatie gezeten, de mensen praten honderduit over hun favoriete onderwerp nl. hoe lekker goedkoop alles niet is en hoeveel ze hebben kunnen meenemen voor die prijs. Je eet uit beleefdheid en ook omdat je denkt vooruit dan maar, dan zal ik het goedkope snoep ook wel door mijn strot rammen en focus ik me daarop. Diezelfde nacht beklaag je deze actie want je blijft heel de nacht kamperen op het kleinste kamertje.
Je denkt bij jezelf nooit meer, dit is echt de laatste keer dat ik mij zo voel. Hoe kom het toch dat sommige mensen dit zo weinig ervaren en ik wekelijks? Niet enkel krijgt mijn spastische darm vrij spel, ook mijn sociale onhandigheid steekt de kop op. Op de moment zelf dat ze blijven doordrammen over één en hetzelfde onderwerp wat mij nog kouder laat dan de polaire noordenwind. Altijd ben ik diegene die net niet zo gepassioneerd is over het gespreksonderwerp. Er zijn zelfs avonden dat mijn tafelgezelschap ellenlange hoofdstukken met een eindeloze litanie afsteekt, vergezeld of gevolgd door een flinke portie bluf en imponeergedrag. Hetzelfde gedrag dat stieren in bronstijd vertonen. Al dan niet gepaard met bijpassende oer geluiden. Sorry, maar dan kan ik het niet laten om terug te vallen naar mijn dikke vriend tetris of bejeweled, de superredder in nood.
Doen alsof ik luister en eventueel wat positief knikken of verontwaardigd kijken is een koud kunstje. Helaas, speel ik het spelletje wat te goed mee. Zo goed dat mijn gezicht zich tegen mij keert. Ha jij dacht dat je iedereen voor de zot kon houden, nu laat ik je eens wat zien en zet ik je meest boze, verveelde en ergerlijke gezicht op. Waarop mijn fijne motoriek zich meteen van zijn beste kant laat zien. Het omringende publiek moet wel naar mij kijken anders staat hun tafellaken in brand, is hun duur porselein bestemd voor de glasbak en vliegen de propjes papier naar hun asbak . Murphy heeft de tijd van zijn leven met mij. Standaard valt mijn glas met een luide tik om. De alcohol rept zich gretig naar mijn schoot. Mijn wangen kleuren wijnrood. Het enige voordeel dat deze sociale onhandigheid brengt is vijf minuten hard gelach en het verduivelde onderwerp even verdonkermaant wordt en ik even van tafel mag.
Spontaan moest ik denken aan "Het wonder is geschied, het wonder is geschied" Mijn ... Is dat niet komisch als mijn vriend met een zekere trots dit over zijn zaad oppert dat ik denk aan marginaliteit en banaliteit? Ten slotte is zijn zaad broodnodig, nu ik mijn lichaam het commando heb gegeven om zwanger te worden.
Zijn zaad kan inderdaad wonderen doen... nu mijn lichaam na meer dan een decennia de pil in overdrive is. En ik dacht dat het allemaal van een leien dakje zou lopen. Een paar keer vrijen en één standvastige zaadcel zou dan naar mijn eicel in een razendsnel tempo zwemmen en zo versmelten tot een nieuw wezentje niets is minder waar.
Het is eerder het gevoel van blijven drijven of verzuipen. Nu mijn hormonen allesbehalve stabiel zijn en als een rollercoaster door heel mijn lichaam gieren en wanhopig blijven verlangen naar wat progesteron en als het kan ook testosteron. Wel dan zou mijn body toch mij zo fit als een hoentje doen moeten voelen en evenveel willen laten hompen als een konijn?
In plaats daarvan mat ze mij af en geeft ze mij dagelijks de neiging naar walgelijke vreetbuien. Goed ik vecht er wel tegen want ik wil een healthy mama in spe zijn die best wel tegen een stootje kan. Toch wint keer op keer mijn lichaam dat wil zwelgen in veel zout, zoet en mij enorm trek doet krijgen in alles met vet. Hierdoor maakt ze mij zeer moe en eet ik deze caloriebommen tot ik er misselijk van word. En als ik weiger eraan toe te geven en verlang naar het zaad der wonderen geeft ze mij slechts één kans om uit deze misselijke grap te ontsnappen, en als het testosteron dan niet reageert is het dan ook meteen game over voor vannacht... En is het opnieuw weer wachten op een nieuwe volle maan en hopelijk zal het zaad der wonderen en mijn hormonaal puberaal fucked up hormonenstelsel wel paraat staan.
