Positiviteitstranen
zijn de scherven van het hart. Ze zijn de veruitwendiging van verdriet dat
ontspruit uit gemis. Het gevoel dat je naar de keel grijpt bij een nakend
afscheid. Wetende dat je dagen niet meer hetzelfde zullen zijn. De wereld is
plots asgrauw, dof en monotoon geworden. Er doemt een leegte op die onmogelijk te
vullen is. Onvermijdelijk bepalen je radeloosheid en onmacht de vragen die je
stelt. Betraande ogen zijn het antwoord dat je steeds krijgt. Maar je bent het
oneens met de tijd. Het is immers altijd te vroeg dat die ander gaat. Eeuwig wil je die ander aan je zij. Een
vliegtuigreis weg is de verste afstand die je nemen wil. Hoe verloren voel je
je dan wel niet als deze afstand niet in kilometers te berekenen is? De
druppels op je wangen zijn het bewijs van een verloren strijd. Je lichaam is
ziek van verdriet. Het gesnik en een kloppende keel is het enige gevoel dat het
nog erkent.Bloeddoorlopen ogen
aanschouwen je kwetsbaarheid in je sidderende lijf. Jouw liefde voor de ander stroomt
vrij door je neerhangende schouders.Je
bevende handen zenden de scherven van je hart naar de andere kant. Weemoedig
blijf je de naam herhalen die je ooit loslaten gaat. Dit zijn de tranen van de
lokroep van het hart, zelden ontstaan uit smart. Een verdriet dat niet te benoemen
valt. De liefde lacht maar met een gebroken hart. En jij gaat voort omdat dit
het enige antwoord is wat de ander van jou verwacht.
