Anderhalf jaar geleden heb ik een grote fout gemaakt. Ik nam het zekere voor het onzekere en ging nog een jaartje studeren aan het UA. Een dikke aanrader zeiden ze. Je hoeft niet veel te doen en op een jaartje ben je afgestudeerd. Thesisvrij en maar twee dagen les, wat kan er nu toch fout gaan? Nog voor je opleiding gedaan is, heb je al je eerste loonbriefje en liggen jouw Manolo Blahniks in de kast. Natuurlijk was ik zeer opgetogen en hoopte ik dat op het einde van het jaar mijn bankrekening eens door een ander rekeningnummer werd aangevuld, dan die van mijn vriend. In gedachten liep ik met mijn manolos te paraderen over de Meir op zoek naar nieuwe paradepaardjes. Ik zou eens een echt rondje kunnen geven op café en ook eens zorgeloos mee op weekendjes kunnen gaan. Zonder dat ik de laatste twee weken van de maand elke euro moest tellen.

Helaas, heeft het lot anders beslist. De opleiding was en is geen fluitje van een cent. Voor elk onbenullig vak was er een opdracht en als je eens een les oversloeg, ook al stond het netjes in de cursus of slides, dan was je de lul. Ik zeg niet klos want dat is te zacht uitgedrukt. Drie keer was ik zo stom om mijn lekker warm bedje in te ruilen voor een tochtig grauw lokaal. Neen, ik wou liever rillen van de koorts en honderd keer per uur mijn neus snuiten zodat ik geen letter van de les gemist had. Ik maakte dit ongelukkige gebeuren dan goed door eens één keer niet naar de les te gaan, per vak welteverstaan.

Vier lessen zou ik dan met veel genoegen missen. En nog eens vier door onvoorziene omstandigheden. De eerste twee door onze lang geplande vakantie naar Griekenland. De keuze tussen ellenlange lessen over geavanceerde classificatiesystemen of het herbeleven van Griekse mythologie was snel gemaakt. De andere afwezigheden waren de schuld van een surprise familiebezoek in La bella Italia. In Knossos schepte ik nog een keer extra op, dronk mijn glas nog sneller leeg en zakte ik nog meer onderuit. Informatietechnieken? Verdeling van de groepsopdracht, welke groepsopdracht?  Meer ouzo en tzatziki eufcharisto. Jammer genoeg kon ik tijdens de surprisetrip niet op dit elan verdergaan. Het was voor mij eerder een zakenreis. Mijn laptop en ik waren onafscheidelijk en telkens ik een printer vond, sprong ik een gat in de lucht. Tot aan de zonsopgang werkte ik vloekend, moe getergd en vlijtig aan mijn groepsopdracht. Je kunt het al raden deze daad van barmhartigheid viel niet in goede aarden. Ik was voor dat vak net niet geslaagd. Grotendeels omdat mijn medestudente dacht dat een slot aan het einde van een tekst maar een mythe was en een kritische opstelling een verhaaltje voor het slapen gaan. Dankzij haar verhaalkunst was ik dus echt de lul. Of beter gezegd goed afgezopen of zoals Van Peel het verwoordde in mijn gezicht geswaffeld.

Heb ik voor deze kleurloze en smaakloze wetenschap nu 300 euro per maand extra laten schieten? Slapeloze nachten, barstende hoofdpijn en bitchfits gehad? Mijn lieftallige pc als oud vuil op straat willen smijten? De reden van deze buitensporige gedachten en soms handelingen ligt in de vervloekte naam Ubuntu.  De doe het zelf software en dat mag je zeer letterlijk nemen. De proffen zagen één ding over het hoofd, nl. dat ik een fervent antidoehetzelver ben. Ik gruwel van dingen zelf uit te zoeken. Dus dan haat ik al zeker eerbiedwaardige professor om mijn eigen database samen te stellen. Als ik er al van huiver om mijn eigen bord samen te stellen of het angstzweet bij me uitbreekt als ik mijn eten moet grillen. Hoeveel leed breng je me dan niet met het opstarten van een database in een ikea software? Voor jullie is werken met databases en nieuwe manieren om informatie te zoeken en te ordenen het nirwana, voor mij is het de hel.

Analytisch, structureel en punctueel dat zijn de sleutelwoorden van het métier. Een semester te laat drong het op de ergst mogelijke plaats tot mij door dat dit niets voor mij was. Terugkrabbelen was geen optie met een schaapachtige lach wachtte de professor geduldig mijn antwoord af. Zijn grijns werd breder met de minuut en mijn innerlijke tranen werden groter en zwaarder bij elke tik van mijn horloge. Hij was nieuwsgierig naar mijn hands on mentaliteit en logica. Sorry beste professor, je kunt nog wachten tot Jutemis, want deze student hier past niet in het profiel.

Mijn examen was een regelrechte ramp en het ergste was dat ik er geen schaamte voor had. Toch kreeg ik nog een kans op een geniale inval van zijner twege. Hij vroeg om feedback. En die krijg hij met een lichte stemverhoging en een bijna eisende toon zei ik droogjes dat ik beter studeer met een cursus. PowerPoint doet het voor mij gewoon niet. Sorry! Ik eis alinea’s, duidelijke pagineringen en ondubbelzinnige puntjes. Het resultaat van mijn openhartigheid was 1cijfer. Misschien omdat hij dacht dat ik aan het liegen was, mijn hoofd, mijn bureau en zelfs elke ruimte die ik betreedt ontkomen niet aan mijn chaos. Slechts één ding brengt enige structuur en dat zijn dunne blaadjes vol gekribbeld met data's, opdrachten, markeringen en uitroeptekens: schema's. Elke examenperiode maak ik er tientallen. Ze geven me houvast en sturen me in de juiste richting als mijn blokken op een laag pitje staat. Wanneer ik mijn cursus door de kamer gooi, haar leesmateriaal in de vlammen wil zetten en haar leraars de duvel wil aandoen. Dan brengen de kruisjes en aangevinkte items op dit eenvoudig papiertje mij soelaas. Ik slaak een zucht, nip van mijn icecoffee en ga verder. Zo heb ik het jaren gedaan met succes.

Alleen blijft hier dit succes uit. Bijna heb ik het diploma op zak. Er is slechts één hindernis en dat is mijn allerallerallerlaatste herexamen. Geen enkel vreugdegevoel of verlangen heb ik naar deze eindpiste. Terwijl ik mij nog zeer levendig kan herinneren hoe fier en overgelukkig ik was met dat van filosofie. Ook een richting waar geen haan naar kraait, maar haar inhoud maakt alles goed. Zeer dankbaar ben ik voor al die wijsheid die ik dankzij de philosophia verworven heb. Vrienden voor het leven leren kennen, onvergetelijke tijden mee beleefd, alles in die richting smaakte naar meer. Het is ronduit zielig om vast te stellen dat zelfs mijn übervijand en grootste doemvak logica meer opwinding en animo teweeg bracht dan mijn laatste twee semesters. Nog nooit heb ik me zo verloren en ongeschikt gevoeld als in het afgelopen jaar.

07-01-2014 om 00:00 geschreven door miss fraise