03-03-2014 om 00:00 geschreven door miss fraise  

01-03-2014 om 00:00 geschreven door miss fraise  

Soms ben ik jaloers op een wezentje dat met volle overgave zijn dagelijks badje neemt. Boordevol enthousiasme flappert hij als een wildeman met zijn vleugels. Op dat moment bestaan er geen indringers of eitjes waar hij over moet waken en tracht hij naar geen enkel zaadje of besje. Vertederend en een beetje jaloers schouw ik zijn kortstondige euforie aan. Wij ervaren een gelijkaardige gelukzaligheid bij het eten van een stuk chocolade, het roken van een sigaret of het drinken van een glaasje. Elke beet, trek en slok is een rechtstreeks happiness shot. Helaas eindigt dit goed gevoel vaak in een kater, een te spannende broek of een nicotinepleister. Mijn vogel verkrijgt op vijf minuten druppelsgewijs zijn culminatiepunt en heeft erna geen last van vervelende bijwerkingen. Integendeel, hoe gretiger hij baadt hoe frisser en beminnelijker hij erna oogt.

Als ik erover nadenk is mijn jaloezie toch niet zo onterecht. Ik weet dat als ik onder de douche kruip er een lijdensweg aan vooraf is gegaan. Dat ik niet anders kan omdat mijn zweetgeur de hele ruimte vult of omdat mijn haar na een avondje uit ruikt en voelt als een overgelopen assenbak. Het is gewoon noodzakelijk om opnieuw even fris en beminnelijk te zijn als voor de lijdensweg. En als het kan nog frisser en beminnelijke alsof mijn geest en lichaam zich niet hebben afgemat, alsof ze beide bediend zijn geweest door een permanent schoonheidssalon. Alsof ze onderweg geen barstjes of littekens hebben opgelopen. Alles wat mijn lijf heeft aangeraakt en mijn geest heeft bekoord stroomt weg in het douche putje. Zingend vergeet ik alles en iedereen om mij heen. Jammer dat deze extase slechts een kort leven beschoren is.

25-02-2014 om 00:00 geschreven door miss fraise  

Kakelende kippen dragen niets schrikbarend in zich. Noch zijn ze even eng als de monsters onder mijn bed. Toch heb ik een zekere vrees voor iets van hen. Iets wat kippen altijd tot in de treuren blijven doen. Iets wat een kip tot een kip definieert, haar gekakel. Geregeld heb ik last van kakelvrees. Vaak ontaarden gesprekken voor mij in dezelfde toonhoogte en melodie als het kakelen van een kip. Je verstaat niet wat ze aan het zeggen zijn en je snapt al helemaal niet hun laaiend enthousiasme over het onbenullige gespreksthema. Daar zit ik dan tussen het gekakel waar ik niet te buiten kan. Over een ander onderwerp beginnen is zinloos. Ze zitten zelfs in het stadium waarin niet enkel hun geluiden overeenstemmen met een kip, maar ook hun bewegingen. Zonder opzet zag ik het hele tafelgezelschap stuk voor stuk transformeren in een kip. Het begon met een kam op hun hoofd en hoe sneller ze begonnen te praten, hoe meer pluimen ze kregen. Een halfuur pluimvee waren ze voor mij. Moet ik dan de kraaiende haan zijn die zorgt voor nieuwe gespreksstof? Neen, want kippen kakelen met plezier. Proestend en schuddebuikend van het lachen, praten ze honderduit over het zinloze thema verder. Soms wenste ik dat ik de vogeltjesdans voor mijn ogen zag, wanneer ik aan het praten was over iets wat mij na aan het hart lag.

07-02-2014 om 00:00 geschreven door miss fraise  

Ja ik bedoel het zoals het daar staat. Ik ben een ware kijkfanaat. Het liefst van al kijk ik naar ogen die mij terug aanstaren. Die me eventjes terug meevoeren naar een andere tijd. Het hoeven zelf geen mensenogen te zijn. Aan mijn eettafel staart een koetje met gitzwarte kijkers mij onafgebroken aan. Een trofee dat ik eerlijk heb gewonnen. Ze keek naar mij in dat glazen bakje en ik wist gewoon dat ze die avond mij voor altijd gezelschap ging houden. Sindsdien hebben haar hoeven al in menig weiden en grassoorten gestaan. Ook verschillende soorten hoogtes, hoeken en lichtinvallen hebben op haar huid geschenen. Weinige hebben haar zachte vacht aangeraakt en haar schattigheid naar waarde ingeschat. Tederheid heeft ze enkel gekend van diegene die samen met mij haar naar huis wilden nemen. De plof van haar vrijheid zal ik nooit vergeten. De vreugde en het saamhorigheidsgevoel dat ze toen teweeg bracht, was van ongekende aard. Deze gebeurtenis brengt ze mij telkens voor de geest wanneer ze in mijn gezichtsveld verschijnt. En zo kunnen nog veel andere kruisgewijze blikken verscheidene vriendschappen aan elkaar rijgen. Een zelfde band onthullen die enkel haar deelnemers aan dit eenmalige evenement begrijpen. Een stilzwijgend pluche beest, dat nagenoeg geen esthetische meerwaarde aan mijn interieur geeft. Maar dat wel mijn intern geheugen een ferme boost geeft. Daarom kijk ik zo graag naar voorwerpen die ik gekregen heb. Kies ik zorgvuldig het beste plekje voor hen uit. Hang ik ze telkens liefdevol op of leg ik ze te rusten in een prachtige doos. En als mijn verloofde het dan waagt om mijn memoires naar het containerpark te brengen, dan word ik boos.

Maar ergens kan ik het hem niet kwalijk nemen want hij is niet zo’n kijkgek als ik. Visuele herinneringen zeggen hem in negentig procent van de gevallen niets. En hij heeft geen oren naar de betekenis die de dingen in zich dragen. Zolang hij niet naar zijn eigen gezicht kan staren of van andere bekenden is het voor hem louter een item meer wat hij tijdens het afstoffen moet opheffen.

27-01-2014 om 21:55 geschreven door miss fraise  

Ik ben de menselijke versie van een abstract iets. Iets wat op het eerste zicht niets toe te voegen heeft. Iets wat niet zichtbaar voor de buitenwereld is, maar mijn blauwdruk in feite is. Twee rode draden lopen door mijn leven. De ene kant recht, de andere schuin. Beide ondernemen dezelfde reis en stoppen niet onderweg. Mijn eerste rode draad spint zich rond filosofe en schrijfster. Ongetwijfeld zijn deze lijnen kaarsrecht. Toch loopt deze rode draad de andere onvermijdelijk eens voor de voeten of discussiëren ze over wie het bij het rechte eind heeft.

De tweede rode draad is een beetje tegendraads. Schuin is haar naam. Vele kronkels, grillige en dramatische loopjes passeren de revue. Je kunt al raden waar de eerste draad de drager van is. Fashionista is wat ik met een H&M portemonnee tracht te zijn. Maison Scotch is niet veelvuldig in mijn kast, maar rijkelijk aanwezig in mijn hart. De modefanaat in mij vertrekt vanuit de filosofe en zoekt aansluiting bij de schrijfster. Niet voor lang, een kleine aanraking volstaat. De compagnon van deze fat is iets waar ik niet altijd weet van heb en wat deze reis net dat beetje extra geeft. Het is de alom gevreesde onbekende x. Datgene waar ik op sommige dagen geen blijf mee weet en op andere dagen voor geen goud ter wereld wil missen.  Twee rode draden delen de lakens uit in mijn denkbeeldig parallellogram. Een draad die weet wat ik al heb en een draad die voelt wat ik nog wens.

Daarom word ik niet graag in een hokje geplaatst. Huiver ik van het inkleuren van bolletjes en van keuzes met slechts één uitweg. Steeds wil ik dat mijn dromen en fantasieën in debat met mijn geheugen treden. Zonder dat ze weet hebben van hun bewandeld parcours. Een vierkant lijkt me zo saai. Ik weiger om een horizon te blijven volgen dat voor mij geen geheimen meer heeft. Ik verkies het verkennen van andere paden en als het kan verander ik eens van koers. Een vierkant heeft de pech dat al haar vier lijnen en hoeken verblijven op dezelfde monotone plek. Bah, ik krijg al kippenvel als ik aan deze eindeloze herhaling denk.

De zoektocht naar het onbekende en haar invloed op je levensweg gaat aan elk hokje voorbij. En zet de chaos en mysterie van de toekomst buiten spel. Een vierkant weet immers jouw keuzes en of die over tien jaar nog zullen gelden. Neen, ik hoef deze informatie niet, ik wil kunnen twijfelen over de keuzes die ik nu en tien jaar later neem. Ik wil mij beroepen op mijn twee rode draden. Ik wil getuige zijn van hun innerlijke machtsstrijd en hen dwingen tot een compromis en daarmee mijn verdere levensloop bepalen.

21-01-2014 om 22:37 geschreven door miss fraise  

Positiviteitstranen zijn de scherven van het hart. Ze zijn de veruitwendiging van verdriet dat ontspruit uit gemis. Het gevoel dat je naar de keel grijpt bij een nakend afscheid. Wetende dat je dagen niet meer hetzelfde zullen zijn. De wereld is plots asgrauw, dof en monotoon geworden.  Er doemt een leegte op die onmogelijk te vullen is. Onvermijdelijk bepalen je radeloosheid en onmacht de vragen die je stelt. Betraande ogen zijn het antwoord dat je steeds krijgt. Maar je bent het oneens met de tijd. Het is immers altijd te vroeg dat die ander gaat.  Eeuwig wil je die ander aan je zij. Een vliegtuigreis weg is de verste afstand die je nemen wil. Hoe verloren voel je je dan wel niet als deze afstand niet in kilometers te berekenen is? De druppels op je wangen zijn het bewijs van een verloren strijd. Je lichaam is ziek van verdriet. Het gesnik en een kloppende keel is het enige gevoel dat het nog erkent.  Bloeddoorlopen ogen aanschouwen je kwetsbaarheid in je sidderende lijf. Jouw liefde voor de ander stroomt vrij door je neerhangende schouders.  Je bevende handen zenden de scherven van je hart naar de andere kant. Weemoedig blijf je de naam herhalen die je ooit loslaten gaat. Dit zijn de tranen van de lokroep van het hart, zelden ontstaan uit smart. Een verdriet dat niet te benoemen valt. De liefde lacht maar met een gebroken hart. En jij gaat voort omdat dit het enige antwoord is wat de ander van jou verwacht.

15-01-2014 om 21:56 geschreven door miss fraise  

Anderhalf jaar geleden heb ik een grote fout gemaakt. Ik nam het zekere voor het onzekere en ging nog een jaartje studeren aan het UA. Een dikke aanrader zeiden ze. Je hoeft niet veel te doen en op een jaartje ben je afgestudeerd. Thesisvrij en maar twee dagen les, wat kan er nu toch fout gaan? Nog voor je opleiding gedaan is, heb je al je eerste loonbriefje en liggen jouw Manolo Blahniks in de kast. Natuurlijk was ik zeer opgetogen en hoopte ik dat op het einde van het jaar mijn bankrekening eens door een ander rekeningnummer werd aangevuld, dan die van mijn vriend. In gedachten liep ik met mijn manolos te paraderen over de Meir op zoek naar nieuwe paradepaardjes. Ik zou eens een echt rondje kunnen geven op café en ook eens zorgeloos mee op weekendjes kunnen gaan. Zonder dat ik de laatste twee weken van de maand elke euro moest tellen.

Helaas, heeft het lot anders beslist. De opleiding was en is geen fluitje van een cent. Voor elk onbenullig vak was er een opdracht en als je eens een les oversloeg, ook al stond het netjes in de cursus of slides, dan was je de lul. Ik zeg niet klos want dat is te zacht uitgedrukt. Drie keer was ik zo stom om mijn lekker warm bedje in te ruilen voor een tochtig grauw lokaal. Neen, ik wou liever rillen van de koorts en honderd keer per uur mijn neus snuiten zodat ik geen letter van de les gemist had. Ik maakte dit ongelukkige gebeuren dan goed door eens één keer niet naar de les te gaan, per vak welteverstaan.

Vier lessen zou ik dan met veel genoegen missen. En nog eens vier door onvoorziene omstandigheden. De eerste twee door onze lang geplande vakantie naar Griekenland. De keuze tussen ellenlange lessen over geavanceerde classificatiesystemen of het herbeleven van Griekse mythologie was snel gemaakt. De andere afwezigheden waren de schuld van een surprise familiebezoek in La bella Italia. In Knossos schepte ik nog een keer extra op, dronk mijn glas nog sneller leeg en zakte ik nog meer onderuit. Informatietechnieken? Verdeling van de groepsopdracht, welke groepsopdracht?  Meer ouzo en tzatziki eufcharisto. Jammer genoeg kon ik tijdens de surprisetrip niet op dit elan verdergaan. Het was voor mij eerder een zakenreis. Mijn laptop en ik waren onafscheidelijk en telkens ik een printer vond, sprong ik een gat in de lucht. Tot aan de zonsopgang werkte ik vloekend, moe getergd en vlijtig aan mijn groepsopdracht. Je kunt het al raden deze daad van barmhartigheid viel niet in goede aarden. Ik was voor dat vak net niet geslaagd. Grotendeels omdat mijn medestudente dacht dat een slot aan het einde van een tekst maar een mythe was en een kritische opstelling een verhaaltje voor het slapen gaan. Dankzij haar verhaalkunst was ik dus echt de lul. Of beter gezegd goed afgezopen of zoals Van Peel het verwoordde in mijn gezicht geswaffeld.

Heb ik voor deze kleurloze en smaakloze wetenschap nu 300 euro per maand extra laten schieten? Slapeloze nachten, barstende hoofdpijn en bitchfits gehad? Mijn lieftallige pc als oud vuil op straat willen smijten? De reden van deze buitensporige gedachten en soms handelingen ligt in de vervloekte naam Ubuntu.  De doe het zelf software en dat mag je zeer letterlijk nemen. De proffen zagen één ding over het hoofd, nl. dat ik een fervent antidoehetzelver ben. Ik gruwel van dingen zelf uit te zoeken. Dus dan haat ik al zeker eerbiedwaardige professor om mijn eigen database samen te stellen. Als ik er al van huiver om mijn eigen bord samen te stellen of het angstzweet bij me uitbreekt als ik mijn eten moet grillen. Hoeveel leed breng je me dan niet met het opstarten van een database in een ikea software? Voor jullie is werken met databases en nieuwe manieren om informatie te zoeken en te ordenen het nirwana, voor mij is het de hel.

Analytisch, structureel en punctueel dat zijn de sleutelwoorden van het métier. Een semester te laat drong het op de ergst mogelijke plaats tot mij door dat dit niets voor mij was. Terugkrabbelen was geen optie met een schaapachtige lach wachtte de professor geduldig mijn antwoord af. Zijn grijns werd breder met de minuut en mijn innerlijke tranen werden groter en zwaarder bij elke tik van mijn horloge. Hij was nieuwsgierig naar mijn hands on mentaliteit en logica. Sorry beste professor, je kunt nog wachten tot Jutemis, want deze student hier past niet in het profiel.

Mijn examen was een regelrechte ramp en het ergste was dat ik er geen schaamte voor had. Toch kreeg ik nog een kans op een geniale inval van zijner twege. Hij vroeg om feedback. En die krijg hij met een lichte stemverhoging en een bijna eisende toon zei ik droogjes dat ik beter studeer met een cursus. PowerPoint doet het voor mij gewoon niet. Sorry! Ik eis alinea’s, duidelijke pagineringen en ondubbelzinnige puntjes. Het resultaat van mijn openhartigheid was 1cijfer. Misschien omdat hij dacht dat ik aan het liegen was, mijn hoofd, mijn bureau en zelfs elke ruimte die ik betreedt ontkomen niet aan mijn chaos. Slechts één ding brengt enige structuur en dat zijn dunne blaadjes vol gekribbeld met data's, opdrachten, markeringen en uitroeptekens: schema's. Elke examenperiode maak ik er tientallen. Ze geven me houvast en sturen me in de juiste richting als mijn blokken op een laag pitje staat. Wanneer ik mijn cursus door de kamer gooi, haar leesmateriaal in de vlammen wil zetten en haar leraars de duvel wil aandoen. Dan brengen de kruisjes en aangevinkte items op dit eenvoudig papiertje mij soelaas. Ik slaak een zucht, nip van mijn icecoffee en ga verder. Zo heb ik het jaren gedaan met succes.

Alleen blijft hier dit succes uit. Bijna heb ik het diploma op zak. Er is slechts één hindernis en dat is mijn allerallerallerlaatste herexamen. Geen enkel vreugdegevoel of verlangen heb ik naar deze eindpiste. Terwijl ik mij nog zeer levendig kan herinneren hoe fier en overgelukkig ik was met dat van filosofie. Ook een richting waar geen haan naar kraait, maar haar inhoud maakt alles goed. Zeer dankbaar ben ik voor al die wijsheid die ik dankzij de philosophia verworven heb. Vrienden voor het leven leren kennen, onvergetelijke tijden mee beleefd, alles in die richting smaakte naar meer. Het is ronduit zielig om vast te stellen dat zelfs mijn übervijand en grootste doemvak logica meer opwinding en animo teweeg bracht dan mijn laatste twee semesters. Nog nooit heb ik me zo verloren en ongeschikt gevoeld als in het afgelopen jaar.

07-01-2014 om 00:00 geschreven door miss fraise  

Dit zijn twee dingen die ik mijn dierbaren toewens. Ik geef het toe, het is eens wat anders als een goed jaar, een gelukkig jaar en een goede gezondheid. In feite zeggen deze drie woorden al deze dingen. Ja, ik ben filosofe van opleiding dus ik zeg deze dingen niet zomaar, neen deze wens is goed doordacht.

Want als je het goed nagaat is in alles bubbels of bruis. Logischerwijs hoef ik geen ellenlange verklaring te geven over de gebruikte term bubbels. De feestdagen worden er wezenlijk door gekenmerkt. Of ze nu in je glas, je verpakking of bad aanwezig zijn. Dus als ik je veel bubbels toewens, hoop ik op veel feest. Talloze plezierige momenten om samen te delen met een kurk die meters weg vliegt, cadeautjes die je zorgvuldig inpakt en de vele uren in bad alleen. Of als je geluk hebt met je partner en ook nog eens bubbels in het glas. Een fles Bernard Massard is voor mij het summum bonum van bubbels. Je zit te genieten van de zachtheid en speelsheid van het schuim. Je schenkt nog een glaasje bij of voor de echte partyanimals onder ons: je nipt nog eens van de fles. Een ogenblik later stroomt het vloeibare goud over je medebader en kan het feestje echt beginnen. Dit is wat ik voor iedereen wil: ‘Een jaar vol opportuniteiten om de stemming richting het dionysische, overvloedige en zorgeloze te keren‘. Het opsnuiven van een goede sfeer met duizenden bubbels om je heen. Geschonken en ingepakt met heel veel liefde en levenslust.

Tot zover de eerste term, nu ga ik de term bruis wat nader verklaren. Ik neem een eenvoudige stelling als voorbeeld. Bruisen van energie, bruisen van leven en spuitwater. Want het leven is niet enkel bubbels en het ontvangen van giften.

Onvermijdelijk dienen er zich Offdays aan, dierbare verliezen, ruzies en andere vervelende zaken. Niet dat ik jullie dat toewens, integendeel. Ook ben ik niet in het bezit van een magische toverstaf dat met een simpele zwaai al het lijden kan wegtoveren.  En al deze smart in een andere dimensie achter slot en grendel kan steken. Neen ik heet niet Gandalf  of Merlijn. Ik bezit noch de kunde noch het materiaal om het kwade met een welgemeende straal of archaïsche spreuk naar de maan te sturen. Wat ik wel kan verwezenlijken in het ondermaanse is om jullie aan te moedigen om krachtig te blijven zoeken naar het licht. Blijvend verlangen naar warmte en gulheid en weglopen van kilheid en verbittering. En daar is slechts één humaan middeltje voor en dat is zoals mijn mama zegt humor. Wentel je niet in zelfbeklag en zeur niet alsof je al met je ene been in het graf staat. Je zou ervan verbaasd zijn hoeveel kleine dingen en onvoorziene omstandigheden een ganse dag of voor de die hard klagers onder ons (de Klaagmuur in Jeruzalem niet hoog en groot genoeg is om hun misère te dragen) een ganse maand kunnen verknallen. Daarom wens ik jullie wat bruis om tegen de stroom van gematigdheid, voorspelbaarheid en soms ook veiligheid in te gaan. Je mag gerust een traan laten, een hele tirade aan scheldwoorden opsommen of in gedachten angry birds naar iemands aangezicht of andere lichaamsdelen katapulteren. Maar wees niet zo kleurloos, vormloos en apathisch als plat water. Blijf gissen en graaien naar de bubbels en als ze er even niet zijn. Creëer ze dan zelf. Dan loop je al bruisend door het leven en voor je het weet is jou levensenergie nog explosiever, intrigerender en frisser dan Spa Barisart.

02-01-2014 om 00:00 geschreven door miss fraise  

25-12-2013 om 00:00 geschreven door miss fraise  

25-12-2013 om 00:00 geschreven door miss fraise  

Een jaar lang had ik mij voorbereid op deze dag. Twee keer in de week nam ik met een grote zucht mijn sportschoenen uit de kast, deed een staartje in mijn wilde haren en zette ik mijn timer paraat. Dit was iets nieuws, ik was er nog nooit in geslaagd om te rennen. De enige loopbeweging die ik maakte was die naar de bus die ik op het nippertje nog kon halen, enthousiast spurten naar winkeletalages en om te schuilen voor de regen. De eerste weken heb ik alle beginnersfouten gemaakt. Geef toe als je na tien minuten zo rood bent als een tomaat en elk terras dat in de mot heeft is dat zeer gênant. Twee maanden maakte ik die fout, puffend, zwetend op het einde van mijn krachten lopen tussen de voetgangers. Moest ik nu nog schitteren in een sexy strakke sportoutfit, zou ik toch wat meer krediet krijgen toch?

Neen, ik liep in een new age broek met een flashy T-shirt. Helemaal geschikt voor elke random ninetiesparty jogde ik op het Zuid tussen de zakenmensen, kinderwagens en ware fashionista’s. Telkens dacht ik: “wacht maar binnen een paar maanden loop ik met killerlegs en een powerlijf al fluitend door de wijk”. Dus besloot ik om mijn lijdensweg elders te nemen.

De kaaien werden mijn runningspot. Heerlijk was dat om tijdens het joggen de Schelde te aanschouwen. Het zicht van de aangemeerde boten, verliefde koppeltjes, schattige hondjes dat gaf me een energieboost. Zo boekte ik mijn eerste mentale en fysieke successen . Dat ik daarna thuis kwam met vuurrode kaken, stijve kuiten en een lichaam dat op instorten stond, dat nam ik erbij. Ook mijn vriend ondervond vele voordelen. Plotseling had ik tomeloze energie, kon ik drie huishoudelijke taakjes in een vingerknip afwerken en begon de lokroep van de natuur van mijn rode sofa te winnen.

Dit kwam ook mijn hondje ten goede. Ondertussen was ik al in staat om een halfuur non stop te joggen. Mijn snelheid heb ik nooit berekend, wel de loopafstand. Mijn streefdoel was vijf km. Samen met mijn beagletje crosste ik door de straten, werd soms abrupt tot stilstand gebracht als haar neus een mogelijk hapje geroken had. Nooit was ik boos op haar of vond ik haar hondengedrag vervelend. Integendeel, het kwispelende staartje dat mij vergezelde was een teken van vriendschap en veel genegenheid. Zelf als ik erna bek af was en het eerste kwartier niet om aan te spreken, dan nog zou ik mijn hondje de volgende keer niet vergeten.

Zij heeft ervoor gezorgd dat niet enkel mijn wangen rood kleurden, maar dat ik opging in een massaal rood. Toen ik het pakje aandeed drong het tot mij door hier heb je nu tien maanden voor getraind, nu is het tijd om jezelf te bewijzen! En dat deed ik, alleen was Pebbles niet mijn runningbuddy, maar wel mijn papa, mijn vriend, mijn toekomstige schoonzus en haar partner en nog duizenden anderen. Toen ik de eerste steken in mijn zij voelden, kwam de doorzetter in mij naar boven. Hoewel ik op sommige stukken aan het sterven was en mijn broek wel honderd keer per minuut afzakte, bleef ik lopen. Ik heb nog nooit zo hard verlangd naar de Meir als toen. Jenever was meer dan ooit een heildrank.

Mijn partners in crime wilden nog meer jenevers ter handen nemen in de lokale cafés, maar ik zei neen. Ik loop tot aan de Stadswaag met pijn, veel gehijg en af en toe een welgemeende kreet. Dit is voor mij en ik heb volgehouden tot aan de laatste kassei. Jammer dat chronorace daar anders over dacht, abandon was hun verdict. Terwijl ik samen met mijn papa en vriend over de finishlijn aanstrompelde.

22-12-2013 om 00:00 geschreven door miss fraise  

Gisteren was het een dag dat moest gepaard gaan met ballonnen.
Een mooi fluo behang voor mijn deur in mijn kersverse huisje om zo te mensen met een brede glimlach te ontvangen.
Op elke ballon zou ik een toepasselijk tekstje hebben geschreven. Zelfs tekeningen had ik eraan toegevoegd of ik had verschillende kleuren alcoholstift gebruikt, de ballonnen in verschillende formaten opgeblazen en twee soorten gekocht.

Maar... ik kon niet mee naar de winkel en ik had het ook vergeten op het lijstje te zetten. Dom van mij want ballonnen zijn de voorbode van geluk. Het opblazen en vele wegvliegen of knappen van ballonnen  brengen je immers al in de feeststemming.Je krijgt plotseling de neiging om een vreugdedansje te doen, om je geliefde bij zijn gilet te trekken en om de alcohol rijkelijk te laten stromen. Dus je bent al in de partymooth en denkt en handelt er ook zo naar.

Daarnaast zijn ballonnen een wiskundig hulpmiddel. In elke zak zitten er ongeveer 20. Uiteraard is je voordeur de eerste plaats waar de ballonnen aan prijken. Gedeelde vreugde is dubbele vreugde, toch? Dus dan nu de vraag, waar hangen we de rest? Tuurlijk wil je ze op elke mogelijke plaats tentoonstellen. En daarvoor moet je het meubilair geregeld opzij zetten, of op een stoel gaan staan om deze schatjes zo hoog mogelijk te hangen.
En hier treedt de magie van de ballon in werking tussen het eindeloze verzetten, stoten of na de zoveelste rugleuning in je maag, word je brein in werking gezet. Opeens vraag je je af hoeveel mensen er zijn uitgenodigd en of er genoeg stoelen zijn.

Meteen op het aantal stoelen, bereken je het aantal voorziene glazen en welke soort: glazen voor de wijnliefhebbers, glazen voor de bierdrinkers en ook glazen om eens een keer door te spoelen. En zeker niet te vergeten voor een gelegenheid als deze glazen voor cava. De tinteling van de bubbels en het lieflijk commando: 'een cavake is goed', maakt de schenker instant happy, toch? Vervolgens checken we de aanwezige proviand in de ijskast en zoeken we koortsachtig naar de bijpassende dipsausjes. Dan duiken we in de kast voor de schaaltjes en kommetjes om erna verder te rommelen naar andere decoratieve prullaria dat kan rusten op ons oude vertrouwde tafelkleed. Zetten we ondertussen een muziekje op en drinken we al een glaasje en overlopen we gezamenlijk onze 'planning'.

Zie je wel, de aanwezigheid van ballonnen maakt dat alles op rolletjes loopt. Dat elke stap om een feestje te geven logisch wordt gevolgd en vooral dat je niet later op de avond voor al te grote verrassingen komt te staan.
Hadden we gisteren maar ballonnen, er was immers maar één kracht aanwezig en dat was de alom bekende en (ook gevreesde) chaos ongetwijfeld met een grote C. Voor iedereen die er aanwezig was, volgende keer hangt mijn huis vol met ballonnen. Er zijn dan genoeg stoelen, zoveel zelfs dat we de stoelendans kunnen doen.  Genoeg glazen in alle vormen en maten. Belachelijk veel eten, kommetjes en schaaltjes die op de seconde worden bijgevuld. En zal de muziek luid door de boxen knallen. Ware buren u bent gewaarschuwd als jullie ballonnen zien hangen, dan weten jullie al hoe laat het is en hoe vroeg het kan worden...

20-12-2013 om 00:00 geschreven door miss fraise  

Heb je ooit al eens meer de vissen in het aquarium gade geslagen dan de mensen waar tegen je praat?
Heb je het toen zelf gewaagd om met je smartphone er kiekjes van te nemen en gefascineerd te zijn door de flashy oranje kleur die het diertje vertoonde? En het plotseling tot je doordrong dat het te onbeleefd zou zijn om hier meteen tetris of bejeweled te beginnen spelen. Of nog erger een excuus te verzinnen dat je dringend naar huis moet want er is iets ernstig gebeurt?

Wel ik heb al vaak in zo'n sociale situatie gezeten, de mensen praten honderduit over hun favoriete onderwerp nl. hoe lekker goedkoop alles niet is en hoeveel ze hebben kunnen meenemen voor die prijs. Je eet uit beleefdheid en ook omdat je denkt vooruit dan maar, dan zal ik het goedkope snoep ook wel door mijn strot rammen en focus ik me daarop. Diezelfde nacht beklaag je deze actie want je blijft heel de nacht kamperen op het kleinste kamertje.

Je denkt bij jezelf nooit meer, dit is echt de laatste keer dat ik mij zo voel. Hoe kom het toch dat sommige mensen dit zo weinig ervaren en ik wekelijks? Niet enkel krijgt mijn spastische darm vrij spel, ook mijn sociale onhandigheid steekt de kop op. Op de moment zelf dat ze blijven doordrammen over één en hetzelfde onderwerp wat mij nog kouder laat dan de polaire noordenwind. Altijd ben ik diegene die net niet zo gepassioneerd is over het gespreksonderwerp. Er zijn zelfs avonden dat mijn tafelgezelschap ellenlange hoofdstukken met een eindeloze litanie afsteekt, vergezeld of gevolgd door een flinke portie bluf en imponeergedrag. Hetzelfde gedrag dat stieren in bronstijd vertonen. Al dan niet gepaard met bijpassende oer geluiden. Sorry, maar dan kan ik het niet laten om terug te vallen naar mijn dikke vriend tetris of bejeweled, de superredder in nood.

Doen alsof ik luister en eventueel wat positief knikken of verontwaardigd kijken is een koud kunstje. Helaas, speel ik het spelletje wat te goed mee. Zo goed dat mijn gezicht zich tegen mij keert. Ha jij dacht dat je iedereen voor de zot kon houden, nu laat ik je eens wat zien en zet ik je meest boze, verveelde en ergerlijke gezicht op. Waarop mijn fijne motoriek zich meteen van zijn beste kant laat zien. Het omringende publiek moet wel naar mij kijken  anders staat hun tafellaken in brand, is hun duur porselein bestemd voor de glasbak en vliegen de propjes papier naar hun asbak . Murphy heeft de tijd van zijn leven met mij. Standaard valt mijn glas met een luide tik om. De alcohol rept zich gretig naar mijn schoot. Mijn wangen kleuren wijnrood. Het enige voordeel dat deze sociale onhandigheid brengt is vijf minuten hard gelach en het verduivelde onderwerp even verdonkermaant wordt en ik even van tafel mag.

18-12-2013 om 14:30 geschreven door miss fraise  

16-12-2013 om 00:00 geschreven door miss fraise  

15-12-2013 om 19:57 geschreven door miss fraise  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

15-12-2013 om 19:49 geschreven door  

15-12-2013 om 00:00 geschreven door miss fraise