We moeten ook nog even vertellen over onze supermoeke(s).
Vorige week was Michieltje een beetje ziek met zijn verjaardag. We hadden Moeke Decleene pas 's morgens laten weten dat hij er niet was. 's Avonds kwamen we thuis van de andere moeke die hem had opgevangen en wat stond er aan onze deur: een cake in de vorm van een beertje met één kaarsje op. Een kwartiertje later belde moeke Decleene om te vragen of we de cake hadden gevonden. Ze vond het zonde dat hij er niet mee van kon genieten, want ze had hem speciaal voor zijn verjaardag gemaakt!
En deze week moest hij dan weer maar eens antibiotica nemen en waren we die vergeten mee te nemen na school. 's Avonds (wij hadden nog helemaal niet door dat we die vergeten waren), belde ze aan en bracht ze zowel de antibioticafles als Michiel z'n slofkes binnen... Helemaal zonder te vragen, zo goed is ons moeke...
Om dan nog maar te zwijgen van die andere moeke die altijd klaar staat om hem te gaan halen als wij weer eens te laat zijn van ons werk... En dan is de strijk ook nog gedaan als we thuis komen.
Vandaag stond ons driemaandelijks afspraakje met Kind & Gezin op het programma. Ons Michieltje weegt al 10 kg 350 gr en is 79 cm groot, wat alletwee ruim voldoende is voor zijn leeftijd. Zijn hoofdomtrek blijft aan de grote kant, maar wij blijven er dan ook bij dat er veel ruimte is voor verstand hé...
Er is even wat onenigheid geweest over het spuitje dat we niet meer moesten meebrengen, maar waar ze ons vorige keer wel nog een voorschrift voor hebben meegegeven. In plaats van ons dan even te informeren dat dit niet meer moet! Ze bellen zelfs de apothekers niet meer op! Dus moeten we het maar ruiken als zij spuitjes in voorraad hebben. Onnozelaars! Ik hoop toch nog een manier te vinden om die 66,15 euro van dat spuitje terug te krijgen, want ik heb evenveel recht als iemand anders op een gratis spuitje!
En dan dit nog: ze vinden dat Michiel te veel drinkt. Hij drinkt 's morgens en 's avonds een fles van ongeveer 250 ml en daar nog zeker 3 à 4 flesjes water van 125 ml bij. Plus de soep die hij ook elke dag krijgt. Da's hun te veel Ik heb geantwoord: "Ik denk dat het beter is dat u zich bezighoudt met de kindjes die niet genoeg drinken!" Maar nee, we moeten het laten nakijken omdat hij daardoor misschien aangeeft dat hij suikerziekte zou hebben. Komaan mens, wij drinken in onze familie allemaal veel, en dat wordt net door de gezondheidssector aangemoedigd. Vertel me nu niet dat hij minder moet drinken! Ik zal het wel eens aan de huisarts vragen en ben zeker dat die gaat zeggen dat we ons geen zorgen moeten maken!
Of hoe het bezoekje aan Kind & Gezin telkens een frustratiemoment is...
Hij is alweer wat beter. De koorts is weg en hij speelt weer lustig. Hij is wel wat sneller moe. Gelukkig zijn we morgen een dagje samen thuis en kan hij weer wat bijslapen. We moeten ook wel naar Kind & Gezin. Hopelijk ziet hij niet te veel af van zijn spuitjes en wordt hij er niet opnieuw ziek door.
Michiel heeft een nieuw lievelingsboekje. Dit boekje hebben we vorig jaar bij zijn geboorte gekregen en gaat over zijn lievelingsonderwerp: de boerderij. Hij kan er zeker vijf keer na mekaar en lezen en blijft het geweldig vinden. Ook vake, die na het werk even met hem kwam spelen terwijl ik naar de specialist moest, heeft het moeten meemaken: tat tat tat!! En hij maar wijzen. En vake maar vertellen hoe de koe doet (beeeuuuu), hoe de bij (bbbiiiiiiiiiiiiiiiiiiiieeeeeeeeeeeeezzzzzzzzzzzz priek!), de kip (toktoktok) enzovoort. Hilarisch vindt hij het!!
Noekje moet er ook aan geloven. Michiel heeft door hoe hij ermee kan zwaaien en in zijn vlucht vanalles kan meenemen. Gisteren lag Noekje al in de soep! Zotteke toch...
Enne, nog even over mijn bezoekje aan de specialist. Ik moet nog even naar mijn aders laten kijken door middel van een geluidstest. Maar zoals de dokter er nu over dacht, moeten mijn dikke aders van mijn linkerbeen er nog uit voor het einde van het opereerseizoen (eind april). Dat moeten we eens even op school bekijken, maar waarschijnlijk gaat dit nog voor Pasen zijn.
Gisterenavond hadden we een etentje met het wijkcomité en net voor we vertrokken begon hij koorts te maken (38,9°C). 'k Heb 'm een perdolanneke gegeven en hij is toch snel en gemakkelijk in slaap gevallen.
Vannacht was het iets anders: om 4.45 uur was hij wakker en niet meer in slaap te krijgen. Hij krijste de hele buurt bij elkaar. Dan maar met 'm opgestaan (wij lagen er om 1 uur in). Om 8 uur terug neergelegd, maar om 9.30 alweer wakker. Hij was niet te genieten. Wenen, wenen, humeurig... 'k Was ten einde raad. Hij had geen koorts meer, maar had ook nog wel een perdolanneke gehad.
Dan maar naar de dokter van wacht gebeld en daar langs gegaan: het is weer een oorontsteking.
Hij moet nu weer antibiotica krijgen, dezelfde als vorige week met de valse kroep. Maar die heeft hij al tot donderdag gehad... Gek dat hij in de nawerking van die AB toch nog een nieuwe oorontsteking doet, niet? Soit, 'k ga morgen even naar onze huisarts bellen, die zal wel raad weten.
De woordjes die ons Michieltje momenteel 'beheerst':
- mama - papa - oeke (zowel 'ons' moeke als de onthaalmoeder die iedereen 'moeke' noemt) - oepke (onze hond lupa, die we ook lupke noemen) - iesje (liesje, zijn meter) - tittie (winnie the pooh) - etaa (als de rupsjes komen bij Buma, als het dus gedaan is) - hamhamhamhamham (als iets lekker is, héél uitbundig) - taataa (bij het teken van 'dada') - taeta (de hond van moeke en vake, laeta) - ip (kip) - anie (met het nee-geknik -- als ik meer dan 5 keer gezegd heb dat iets niet mag -- magnie?) - ikke - aiai (de nieuwste rage, blijkbaar zegt de onthaalmoeder dat veel) - kaka (zegt hij nu tegen alles waarvoor hij geen naam heeft)
Michiel heeft dus de boerderij van Janbibejan gekregen voor zijn verjaardag. Hij speelt er fijn mee, vindt het 'katrolleke' zalig om aan te trekken (en mama dan maar terug oprollen :)) en heeft intussen ook door hoe de deurtjes open en dicht gaan. Maar het leukste aan zijn boerderij, vindt hij de verschillende verdiepingen. Hij zet zijn voetjes op het eerste verdiep en gaat dan in één beweging helemaal bovenop de boerderij staan. Hilarisch! Hopelijk ontdekt hij binnenkort ook de échte functie van de boerderij, want voorlopig vliegen de 'ip'(pen) - Michiel z'n woordje voor kip - gewoon door het rond.
Het is weekend - eindelijk! Pascal heeft morgen geen les en dus kunnen we nog eens van een weekendje met ons drietjes genieten. Michiel ligt al uitgeteld in bed, de papa heeft een oproep van de noodlijn... het lijkt even rustig in huis.
Kijk eens naar onze stralende schat op zijn verjaardag?
Hij was wel een beetje ziek. Door de drukte met zijn verjaardagsweekend heb ik nog helemaal niet de tijd gehad om dat te vertellen. Sinds vorige week woensdag hoestte hij redelijk zwaar. Vrijdagavond ben ik dan met hem naar de dokter geweest en die wist al snel wat er aan de hand was: valse kroep. Da's ook wat ik meteen vermoedde toen ik hem hoorde 'blaffen'. Echt precies een zeehondje. Soit, zaterdag dan met medicatie begonnen en het heeft toch tot dinsdag geduurd voor hij zich wat beter voelde. Ocharme, zijn eerste verjaardag en dan ook nog zo ziek. Maar ik denk dat hij er evengoed wel van genoten heeft, hoor!
Ik sta vooral versteld van zijn reactie op de aerosol. Zolang hij naar Bumba mag kijken, is er eigenlijk helemaal niks aan de hand en ondergaat hij de 'dampen' helemaal. Het lijkt hem zelfs goed te doen. Dit moeten we nog een kleine week volhouden en dan mogen we ook daarmee stoppen. Hij heeft ook een kleine week antibiotica gekregen, zonder penicilline deze keer. Die verdraagt hij gelukkig wel goed.
Gisterenavond ben ik naar een Janbibejan-demonstratie geweest bij Sofie van Amelie en Pauline. Het was echt fijn! Ik was de enige van ons forum, maar de andere gasten waren vrolijke tettermiekes. En als je kindjes hebt van ongeveer dezelfde leeftijd, heb je gewoon altijd iets om over te babbelen....
Michiel z'n verjaardagscadeautje is besteld: hij krijgt een boerderij van ons, meter Liesje, peter Christof en babysit Rosie. Wat zal hij weer kunnen spelen!
Kindjes krijgen heeft zo z'n voordelen. Je ziet mensen terug die je al jaren niet meer gezien blijkt te hebben. Van sommige mensen kan je het niet verstaan dat ze niet meteen iets laten weten nadat ze het geboortekaartje hebben gekregen. Vooral mensen die zelf heel erg op precisie gesteld zijn, neem je het soms kwalijk dat ze je geluk niet meteen delen. Van andere mensen kan je het perfect verdragen dat ze 'hun tijd' nodig hebben om een afspraakje te maken en langs te komen. Dat heb ik bijvoorbeeld met Mieke... a.k.a. Mieke met de lange buik...
Mieke is een schat. Mieke is een vriendin geworden de eerste dag dat ik in Hasselt op kot zat. We waren samen zenuwachtig voor wat er de eerste dag op de KHLim ging gebeuren. We waren blij dat we ten minste twee vakken gemeen hadden (Nederlands en Latijn). Al snel werden we goede vriendinnen. Er was maar één ding dat we absoluut niet gemeen hadden: ik was in die tijd nog ontzettend stipt. 'k Moest alles een paar dagen op voorhand klaar hebben, was altijd een paar minuten voordat we zouden vertrekken al klaar. Mieke is het tegenovergestelde. Zij maakt al haar werkjes de avond (of de nacht) voor je het moet indienen, is altijd één seconde voordat de les begint aanwezig en maakt zich hier ook absoluut geen zorgen om. Oké, ik moet zeggen dat het even wennen was, maar dit is gewoon Mieke, zonder afbreuk aan haar fantastische persoonlijkheid te willen doen. Toen Mieke besliste om na het eerste jaar op kot weg te gaan uit de Casterstraat en naar een ander kot te gaan, was ik even uit mijn lood geslaan. Tot ze zei dat er nog een kot op het gelijkvloers vrij was daar. Ik ben haar gewoon gevolgd. En zo hebben we samen drie jaar op kot gezeten en drie jaar veel aan mekaar gehad. Hoeveel avonden hebben we zitten ploeteren aan Caesar... Hoeveel keer hebben we mekaar ondervraagd over de woordjes van Latijn. Hoe vaak hielp ik haar op de valreep een werkje afmaken... Hoe vaak hielp Mieke mij als ik weer eens mijn veters niet gebonden kreeg, iets niet mee naar school kon dragen omwille van een pijnlijke rug, mijn flessen niet open kreeg omwille van stramme handen... We vulden elkaar gewoon ontzettend goed aan...
Maar na je oh zo geweldige kottijd, ga je terug naar huis. Mieke naar Lommel, ik vond mijn thuis in As na een jaartje omzwerming in Hasselt. Maar één belofte deed Mieke nog toen we met onze inboedel naar huis vertrokken: ik kom je helpen verven als je je droomhuisje gevonden hebt. En in de zomer van 2004 was het zover: Mieke kwam ons helpen verven. Samen met Kristel beleefden we een geweldige week. Tijdens die 'werkweek' in ons huis, kreeg Mieke de bijnaam, Mieke met de lange buik.... (dit gewoon omdat ze een lang bovenlijf heeft en daardoor veel van haar T-shirten te kort zijn, meer niet hoor!).
Na de zomer van 2004 hebben we elkaar nog maar één keer gezien, op een reünie van de Latinisten hier thuis... Maar toch was zij één van de vriendinnen die ik per sé een kaartje wilde sturen toen ons Michieltje geboren was. Niet omdat ik verwachtte dat ze meteen aan ons bed in het ziekenhuis zou staan... Gewoon omdat ik die blijde gebeurtenis met haar wou delen.
Nadat Michiel geboren was, heb ik een paar keer met Mieke gebabbeld op msn, en ze beloofde om snel langs te komen. Vorige week werd Mieke 25 en stuurde ik haar een sms'je voor haar verjaardag. Dat lokte bij haar de reactie uit om écht iets af te spreken. Vandaag kwam ze langs! Een half uurtje te laat (oh, wat zie ik Mieke graag! ) kwam ze aan, met een prachtige trein voor Michiel en een mand vol Italiaanse spullen voor mij en Pascal (oh, wat kent Mieke ons nog goed ). We hebben de hele namiddag bij gebabbeld. Wat voelde het weer zalig. Het leek alsof we nooit van ons kot waren weg geweest.
Ja, we worden groot. Mieke heeft eindelijk haar droomjongen gevonden, ik liet haar binnen in ons eigen huis en ze maakte kennis met mijn zoontje... We worden echt groot.
Ik heb immens genoten van deze namiddag. Ik vond het geweldig dat ze is langsgekomen! Hoewel ze zich ontzettend schuldig voelde dat ze zolang gewacht had met langs te komen, neem ik het haar absoluut niet kwalijk. Mieke is gewoon een fantastische meid en ze zou Mieke niet meer zijn als ze meteen kwam
En ook Michiel vond haar geweldig: hij was absoluut niet verlegen en voelde zich helemaal op zijn gemak.
Wat denk ik veel terug aan de laatste dagen van mijn zwangerschap vorig jaar. Ik denk dat ze mijn herinnering zijn ingegaan als bijna de zwaarste dagen van mijn leven. Oké, toen hij er eenmaal was en de borstvoeding nog op gang moest 'getrokken' worden, die waren ook heel zwaar. Maar toen kon ik al naar het resultaat kijken, naar dat prutske waarvoor al dat 'lijden' goed was geweest. Vorig jaar rond deze tijd voelde ik mijn Michieltje ook wel heel veel. (auw, ik voel het nog als ik terugdenk aan de stampen in mijn maag en ribben) Maar toch vergat ik veel van de pijn en het leed toen hij er eenmaal was. Ons mooiste schatje van de wereld. Ons eigen wonder, zo klein en zo bijzonder!
En nu is hij al zo groot... Hij stapt helemaal rond het salontafeltje... Hij heeft sinds vandaag zijn eigen kast in de keuken waar hij mag spelen terwijl ik eten maak. Ik heb ze vol met zijn potjes gezet, een flesje van Spa, een houten lepel... Er moet nog vanalles bij komen, maar toch vond hij het al geweldig om mee te 'koken'.
Tempus fugit... De Romeinen wisten het al en ongeveer 2000 jaar later geef ik hen meer dan gelijk. Wat is dit voorbije jaar voorbij gevlogen! En toch... ik heb van elk moment even hard genoten.
Michiel heeft daarnet zijn eerste pasjes achter zijn duwwagentje gezet!! Echt mooi om te zien. En hij vindt het zelf geweldig, hij lacht 'k weet niet hoe hard!!
En hij gaat meteen echt snel. Ik dacht dat mijn zoneke nog héél lang niet zou lopen, maar nu ik dit zie, ga ik misschien mijn mening moeten herzien. Mooi met platte voetjes (tot vorige week stond hij altijd op zijn tenen), mooi rechte rug... Hmhm, zie je dat ik glunder van trots???
Foto's volgen... Pascal is momenteel examen doen en het is moeilijk om er alleen foto's van te maken!
'k Moet spontaan aan Ameliekes eerste pasjes achter het duwwagentje denken. 'k Herinner me zo goed dat Sofie toen vertelde dat ze maar één lijn volgde (sturen is ook moeilijk met zo'n wagentje) en ze ook al best wel snelheid had en overal tegenop botste.
Nu zie ik hem hier rond mijn boekentas stappen...
Zouden zijn eerste schoentjes voor zijn eerste verjaardag er dan toch nog in zitten?
Michiel wordt echt een grote jongen. Vandaag had hij een broek aan van maatje 92, uit de H&M (waarop staat van 1,5 tot 2 jaar!). En hij staat er goed mee. Al echt een grote jongen.
Hij begint nu ook meer langs het tafeltje en langs de zetel te stappen. En zijn spraak ontwikkelt zich ook meer en meer. Hij weet nu perfect wat een 'kip' is, hij zegt 'tete' tegen Bumba op de tv en tegen Lupa als we gaan slapen. Hij vraagt zoveel en probeert heel veel woorden in zich op te nemen. Je ziet dat het een vat is waar nog héél veel woordjes in zullen opgeslaan worden.
Hij begint ook terug te wennen bij Moeke Decleene. Als Pascal 'm 's morgens afzet, moet hij altijd wel even huilen, maar Moeke zegt dat hij zich wel altijd goed amuseert. Hij leert daar ook veel bij van de grotere kindjes.
Soit, nog even wat voor school werken (22 uur les is toch wel veel!) en dan ons bedje in!
We zijn net terug van de Nieuwjaarsreceptie van de gemeente. Vorige keren moest ik ze altijd organiseren, vandaag was het ook wel eens fijn om gewoon als gast naar zo'n receptie te gaan.
Michiel heeft zich super gedragen! Hij moest dan wel de hele tijd op de arm blijven, maar heen en weer van papa naar mama vond hij wel goed. Hij zag wel zoveel vreemde gezichten dat hij er even verlegen van werd, maar dat was snel weer over.
We hebben ook moeke, de onthaalmoeder, gezien. Daar keek hij maar een beetje argwanend naar! Hij kende haar maar al te goed, maar reageerde heel verlegen. Eerder zo van: als ik vriendelijk ben tegen jou, moet ik op jouw arm en dan gaat mijn mammie weg... Hij begint die verbanden duidelijk te leggen!
Allez, dan begin ik aan mijn laatste voorbereidingen voor mijn eerste schoolweek. Het zal druk worden! 'k Zal ook maar proberen nog een beetje te rusten!
Vandaag heeft hij het misschien wel 100 keer gevraagd: Istat? En dan wijst hij met zijn vingertjes en een nieuwsgierige blik alles aan wat in zijn oogbereik zit. Op zijn kamertje hebben we al wel tien keer verteld wie Ijoor, Knorretje, Winnie the Pooh en Teigetje zijn... En dan wijst hij naar de 'boing' die Teigetje op zijn muren doet... Beneden ook: alles wat beweegt of zijn aandacht trekt, moeten we benoemen. Het is gewoon zalig met hem. Zo'n nieuwsgierige blik en zo'n vertederende oogjes als hij dan luistert naar alles wat je vertelt!
Hij begint nu ook heel goed langs het salontafeltje te stappen. Enkel om de hoeken (bochten) te nemen, zet hij zich nog even neer om te kruipen.
Uiteraard wordt hij ongelofelijk moe van al die nieuwe dingen te leren!
Oja, en dan heb ik het leukste nog niet verteld! Michiel wil DJ worden. Daarnet zat hij in de badkamer op zijn verzorgingskussen en had hij de volumeknop van de radio te pakken gekregen. Hij draaide er met zijn ondeugende vingertjes aan tot het geboink van de housemuziek op Stubru door de badkamer galmde. En toen keek hij met een tevreden blik en begon hij te 'dansen' met zijn rug. Echt een stoer manneke. Op zo'n moment zou je moeten zeggen: 'Mag niet, is gevaarlijk'. Maar Pascal en ik hebben alletwee de slappe lach gekregen. Zo serieus als hij keek... Aan zo'n blik zou zelfs een supernanny niet kunnen weerstaan!
Gisteren zijn we bij ons nieuw vriendje op bezoek geweest: Massimo! Het is het zoontje van Jo en Manuela, vrienden van ons die bij toeval ook nog in onze geburen wonen!
Het is een schatje, die Massimo! En ze doen het zo goed, Jo en Manu! Zo bezorgd, zo bekommerd, echt lieve ouders voor dat schatje! We lieten terloops vallen dat Massimo en Michiel wel gaan gedwongen worden om vriendjes te worden, omdat wij als hun ouders zoveel contact hebben met mekaar. En toen kwamen we erbij dat Manuela en ik ook 'gedwongen' zijn om vriendinnen te worden. Een tiental jaar geleden werkten onze mama's in hetzelfde centrum en gingen ze een project rond water uitwerken. Daarvoor moesten zo'n 500 druppeltjes geknipt worden uit blauw papier en wie was daar beter geschikt voor dan de kinderen? En dus moesten Annemie en ik, Manuela, Claudia en Johnny enkele zomervakantiedagen doorbrengen in het centrum, druppeltjes knippen. Het was meteen een aanzet voor mij om Italiaans te gaan leren, want een taal die zo'n mooi woord als 'gocce' voor druppels heeft, dat moest de moeite waard zijn om te studeren!
En nu, meer dan tien jaar later, zitten we daar samen in Manuela's woonkamer met onze zoontjes, ervaringen uit te wisselen over wat je best niet eet als je borstvoeding geeft, waar je leuke babykleertjes vindt en plannen te maken voor uitstapjes als onze zoontjes groter zijn.
Toch zalig dat je als pubers misschien niet meteen zoveel contact houdt, maar toch samen kan uitgroeien tot dezelfde bezorgde en bekommerde mama's. En wie weet worden onze zonen toch wel beste vriendjes? Ik hoop het alvast!
We zijn net terug van de dokter. Amai, we hebben lang moeten wachten! Maar de dokter nam wel haar tijd om ons zoneke goed te onderzoeken, zodat we nu gerust kunnen zijn dat het in orde is.
Hij heeft dus een allergische reactie gedaan op pennicilline (net zoals de mama) en de oogzalf die we hem nog gegeven hebben (op advies van een andere dokter) heeft een kruisreactie veroorzaakt. Dat maakt dat zijn oogjes ook nog eens heel dicht zaten, ocharme.
Nu zou het opgelost moeten zijn door nieuwe neusdruppels te geven en neobacitracine voor de oogjes.
En het is helemaal niet besmettelijk, dus morgen gaan we Massimo bezoeken!
Wat hebben wij toch een geweldig zoneke! Vannacht is hij eventjes wakker geworden van het vuurwerk, maar hij is snel terug ingeslapen en hij heeft ons verwend door op de eerste dag van het nieuwe jaar tot kwart voor acht te slapen. Hij heeft dan fijn met zijn papa gespeeld tot hij weer moe was. Na zijn voormiddagslaapje zijn we Nieuwjaar gaan wensen bij opa & oma. Daar heeft hij flink van de tafel meegegeten, flink gespeeld (met de nieuwe Duplo), geschenkje aan de peter gegeven, opnieuw gespeeld en ook een beetje geslapen. Daarna zijn we nog naar Oma Brogel geweest en ook daar was hij voorbeeldig. Terug thuis had hij geen zin in slapen, maar wilde hij lekkere fruitpap. En daarna speelde hij nog verder!! Zo zalig!
Nu gaat hij slapen, onze schat. We zijn zo trots op hem, dat hij het zo goed doet. We hadden vorig jaar rond deze tijd nooit durven dromen dat ons zoneke zo'n geweldig, fantastisch kind zou zijn!!!
Morgen is de laatste dag van 2006 en dat voelt een beetje raar. 2006 was een jaar vol ervaringen, vol nieuwe belevenissen. Het voelt een beetje als afscheid nemen om dit jaar te verlaten. 2007 zal ongetwijfeld boordevol andere ervaringen zitten, daar ben ik van overtuigd.
2006 is alleszins het jaar dat volledig in het teken van ons Michieleke stond. Vanaf de eerste dag keken we al zo hard naar hem uit! Nog bijna een volledige maand hebben we op ons zoneke moeten wachten. Maar toen hij er was, begon een 'fabuleux destin'.
Wat heeft 2007 voor ons in petto? Niemand die het weet.
Maar samen met ons Michieleke kijken wij er alvast super hard naar uit! Kijken jullie met ons mee?
Ik ben Michiel
Ik ben een man en woon in As (België) en mijn beroep is voltijds mama- en papa-entertainer.
Ik ben geboren op 29/01/2006 en ben nu dus 19 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: spelen, wandelen, Lupa, Bumba....
Ik heb geantwoord: "Ik denk dat het beter is dat u zich bezighoudt met de kindjes die niet genoeg drinken!" Maar nee, we moeten het laten nakijken omdat hij daardoor misschien aangeeft dat hij suikerziekte zou hebben. Komaan mens, wij drinken in onze familie allemaal veel, en dat wordt net door de gezondheidssector aangemoedigd. Vertel me nu niet dat hij minder moet drinken! Ik zal het wel eens aan de huisarts vragen en ben zeker dat die gaat zeggen dat we ons geen zorgen moeten maken!
(wij lagen er om 1 uur in). Om 8 uur terug neergelegd, maar om 9.30 alweer wakker. Hij was niet te genieten. Wenen, wenen, humeurig... 'k Was ten einde raad. Hij had geen koorts meer, maar had ook nog wel een perdolanneke gehad.
En zo hebben we samen drie jaar op kot gezeten en drie jaar veel aan mekaar gehad. Hoeveel avonden hebben we zitten ploeteren aan Caesar... Hoeveel keer hebben we mekaar ondervraagd over de woordjes van Latijn. Hoe vaak hielp ik haar op de valreep een werkje afmaken... Hoe vaak hielp Mieke mij als ik weer eens mijn veters niet gebonden kreeg, iets niet mee naar school kon dragen omwille van een pijnlijke rug, mijn flessen niet open kreeg omwille van stramme handen... We vulden elkaar gewoon ontzettend goed aan...
) kwam ze aan, met een prachtige trein voor Michiel en een mand vol Italiaanse spullen voor mij en Pascal (oh, wat kent Mieke ons nog goed 
Gisteren zijn we bij ons nieuw vriendje op bezoek geweest: Massimo! Het is het zoontje van Jo en Manuela, vrienden van ons die bij toeval ook nog in onze geburen wonen! 
