Sinds vandaag behoort Michiel tot de kindjes die buisjes hebben. Vanmorgen om zeven uur moest hij nuchter in het ziekenhuis zijn. 'k Had er behoorlijk zenuwen voor, want 's morgens wil hij alleen maar zijn fles en niks anders. Maar dat viel goed mee en hij zeurde absoluut niet. Hij vond het precies zelfs spannend om zo vroeg met mammie op stap te gaan via een weg die hij niet kende. In het ziekenhuis was het even sleuren met de buggy (ondergronds geparkeerd en dan tot de constatatie gekomen dat er enkel een trap was ), en dan nog verkeerd staan aanschuiven (aan de verkeerde balie). Maar uiteindelijk ging het wel vlotjes. Michiel heeft nog wat gespeeld en daarna mocht hij al naar het operatiekwartier.
Ik vond het wel hartverscheurend dat ik niet mee mocht gaan tot hij sliep. Ik hoorde hem huilen achter de deuren en ik kon niks doen: mijn hartje brak.
Toen hij terugkwam uit de operatiezaal, was hij helemaal in paniek. Het ging hem niet en hij wist niet waar hij het had van de pijn. Dat heeft toch ongeveer drie kwartier geduurd en ik zat even met de handen in mijn haar. Maar eens het dafalganneke aan de gang was, ging het een stuk beter. Hij zwaaide naar alle mensen 'tata' en na goedkeuring van de dokter, mochten we naar huis.
Thuis heeft hij nog een paar uurtjes geslapen en daarna leek hij herboren.
Het is dus al bij al wel meegevallen, zijn operatie...
De vakantie is gedaan! Dat is niet zo leuk natuurlijk! Maar vandaag was het wel nog heel mooi weer. Zo mooi dat mama en papa mij buiten op het terras in bad gezet hebben. Een vroeg badje, toen het nog lekker warm was. Het was nodig, want ik was in de zwarte zand rond mijn zandbak gevallen...
Ik ben Michiel
Ik ben een man en woon in As (België) en mijn beroep is voltijds mama- en papa-entertainer.
Ik ben geboren op 29/01/2006 en ben nu dus 19 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: spelen, wandelen, Lupa, Bumba....