Gisterenavond ben ik naar een Janbibejan-demonstratie geweest bij Sofie van Amelie en Pauline. Het was echt fijn! Ik was de enige van ons forum, maar de andere gasten waren vrolijke tettermiekes. En als je kindjes hebt van ongeveer dezelfde leeftijd, heb je gewoon altijd iets om over te babbelen....
Michiel z'n verjaardagscadeautje is besteld: hij krijgt een boerderij van ons, meter Liesje, peter Christof en babysit Rosie. Wat zal hij weer kunnen spelen!
Kindjes krijgen heeft zo z'n voordelen. Je ziet mensen terug die je al jaren niet meer gezien blijkt te hebben. Van sommige mensen kan je het niet verstaan dat ze niet meteen iets laten weten nadat ze het geboortekaartje hebben gekregen. Vooral mensen die zelf heel erg op precisie gesteld zijn, neem je het soms kwalijk dat ze je geluk niet meteen delen. Van andere mensen kan je het perfect verdragen dat ze 'hun tijd' nodig hebben om een afspraakje te maken en langs te komen. Dat heb ik bijvoorbeeld met Mieke... a.k.a. Mieke met de lange buik...
Mieke is een schat. Mieke is een vriendin geworden de eerste dag dat ik in Hasselt op kot zat. We waren samen zenuwachtig voor wat er de eerste dag op de KHLim ging gebeuren. We waren blij dat we ten minste twee vakken gemeen hadden (Nederlands en Latijn). Al snel werden we goede vriendinnen. Er was maar één ding dat we absoluut niet gemeen hadden: ik was in die tijd nog ontzettend stipt. 'k Moest alles een paar dagen op voorhand klaar hebben, was altijd een paar minuten voordat we zouden vertrekken al klaar. Mieke is het tegenovergestelde. Zij maakt al haar werkjes de avond (of de nacht) voor je het moet indienen, is altijd één seconde voordat de les begint aanwezig en maakt zich hier ook absoluut geen zorgen om. Oké, ik moet zeggen dat het even wennen was, maar dit is gewoon Mieke, zonder afbreuk aan haar fantastische persoonlijkheid te willen doen. Toen Mieke besliste om na het eerste jaar op kot weg te gaan uit de Casterstraat en naar een ander kot te gaan, was ik even uit mijn lood geslaan. Tot ze zei dat er nog een kot op het gelijkvloers vrij was daar. Ik ben haar gewoon gevolgd. En zo hebben we samen drie jaar op kot gezeten en drie jaar veel aan mekaar gehad. Hoeveel avonden hebben we zitten ploeteren aan Caesar... Hoeveel keer hebben we mekaar ondervraagd over de woordjes van Latijn. Hoe vaak hielp ik haar op de valreep een werkje afmaken... Hoe vaak hielp Mieke mij als ik weer eens mijn veters niet gebonden kreeg, iets niet mee naar school kon dragen omwille van een pijnlijke rug, mijn flessen niet open kreeg omwille van stramme handen... We vulden elkaar gewoon ontzettend goed aan...
Maar na je oh zo geweldige kottijd, ga je terug naar huis. Mieke naar Lommel, ik vond mijn thuis in As na een jaartje omzwerming in Hasselt. Maar één belofte deed Mieke nog toen we met onze inboedel naar huis vertrokken: ik kom je helpen verven als je je droomhuisje gevonden hebt. En in de zomer van 2004 was het zover: Mieke kwam ons helpen verven. Samen met Kristel beleefden we een geweldige week. Tijdens die 'werkweek' in ons huis, kreeg Mieke de bijnaam, Mieke met de lange buik.... (dit gewoon omdat ze een lang bovenlijf heeft en daardoor veel van haar T-shirten te kort zijn, meer niet hoor!).
Na de zomer van 2004 hebben we elkaar nog maar één keer gezien, op een reünie van de Latinisten hier thuis... Maar toch was zij één van de vriendinnen die ik per sé een kaartje wilde sturen toen ons Michieltje geboren was. Niet omdat ik verwachtte dat ze meteen aan ons bed in het ziekenhuis zou staan... Gewoon omdat ik die blijde gebeurtenis met haar wou delen.
Nadat Michiel geboren was, heb ik een paar keer met Mieke gebabbeld op msn, en ze beloofde om snel langs te komen. Vorige week werd Mieke 25 en stuurde ik haar een sms'je voor haar verjaardag. Dat lokte bij haar de reactie uit om écht iets af te spreken. Vandaag kwam ze langs! Een half uurtje te laat (oh, wat zie ik Mieke graag! ) kwam ze aan, met een prachtige trein voor Michiel en een mand vol Italiaanse spullen voor mij en Pascal (oh, wat kent Mieke ons nog goed ). We hebben de hele namiddag bij gebabbeld. Wat voelde het weer zalig. Het leek alsof we nooit van ons kot waren weg geweest.
Ja, we worden groot. Mieke heeft eindelijk haar droomjongen gevonden, ik liet haar binnen in ons eigen huis en ze maakte kennis met mijn zoontje... We worden echt groot.
Ik heb immens genoten van deze namiddag. Ik vond het geweldig dat ze is langsgekomen! Hoewel ze zich ontzettend schuldig voelde dat ze zolang gewacht had met langs te komen, neem ik het haar absoluut niet kwalijk. Mieke is gewoon een fantastische meid en ze zou Mieke niet meer zijn als ze meteen kwam
En ook Michiel vond haar geweldig: hij was absoluut niet verlegen en voelde zich helemaal op zijn gemak.
Wat denk ik veel terug aan de laatste dagen van mijn zwangerschap vorig jaar. Ik denk dat ze mijn herinnering zijn ingegaan als bijna de zwaarste dagen van mijn leven. Oké, toen hij er eenmaal was en de borstvoeding nog op gang moest 'getrokken' worden, die waren ook heel zwaar. Maar toen kon ik al naar het resultaat kijken, naar dat prutske waarvoor al dat 'lijden' goed was geweest. Vorig jaar rond deze tijd voelde ik mijn Michieltje ook wel heel veel. (auw, ik voel het nog als ik terugdenk aan de stampen in mijn maag en ribben) Maar toch vergat ik veel van de pijn en het leed toen hij er eenmaal was. Ons mooiste schatje van de wereld. Ons eigen wonder, zo klein en zo bijzonder!
En nu is hij al zo groot... Hij stapt helemaal rond het salontafeltje... Hij heeft sinds vandaag zijn eigen kast in de keuken waar hij mag spelen terwijl ik eten maak. Ik heb ze vol met zijn potjes gezet, een flesje van Spa, een houten lepel... Er moet nog vanalles bij komen, maar toch vond hij het al geweldig om mee te 'koken'.
Tempus fugit... De Romeinen wisten het al en ongeveer 2000 jaar later geef ik hen meer dan gelijk. Wat is dit voorbije jaar voorbij gevlogen! En toch... ik heb van elk moment even hard genoten.
Ik ben Michiel
Ik ben een man en woon in As (België) en mijn beroep is voltijds mama- en papa-entertainer.
Ik ben geboren op 29/01/2006 en ben nu dus 19 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: spelen, wandelen, Lupa, Bumba....
En zo hebben we samen drie jaar op kot gezeten en drie jaar veel aan mekaar gehad. Hoeveel avonden hebben we zitten ploeteren aan Caesar... Hoeveel keer hebben we mekaar ondervraagd over de woordjes van Latijn. Hoe vaak hielp ik haar op de valreep een werkje afmaken... Hoe vaak hielp Mieke mij als ik weer eens mijn veters niet gebonden kreeg, iets niet mee naar school kon dragen omwille van een pijnlijke rug, mijn flessen niet open kreeg omwille van stramme handen... We vulden elkaar gewoon ontzettend goed aan...
) kwam ze aan, met een prachtige trein voor Michiel en een mand vol Italiaanse spullen voor mij en Pascal (oh, wat kent Mieke ons nog goed 
