'k Beb Michiel idd een perdolanneke gegeven daarnet. Maar weet je wat? Ik denk niet dat het de tandjes zijn. Hij heeft op heel wat plaatsen rode vlekjes. Dus als het doorzet, zouden het wel eens de waterpokken / windpokken kunnen zijn. Morgen even afwachten, maar als hij er morgen nog meer heeft, dan ga ik met hem naar de dokter.
Hier een slechte nacht gehad. Ik denk dat de bovenste tandjes eraan zitten te komen. Ik heb gewoon het gevoel dat ik niet geslapen heb. Zeker 20 keer wakker geweest omdat Michiel lag te zeuren in zijn bed. Maar hij was nooit echt wakker genoeg om hem vb een stopke te geven... 'k Hoop dat het snel betert, 'k zit op mijn tandvlees.
Mijn Michieleke moest wenen toen ik vanmorgen vertrok. Gisteren was idd een heel lange dag voor mij en ik ben hem zelf niet gaan halen. Awel, gisterenavond kon ik mijn gat niet draaien of hij begon te wenen, nog erger dan andere dagen. Precies of hij dacht: nu gaat ze weer zolang weg.
'k Ben blij dat ik dit weekend eens niet moet werken en dat ik het hele weekend bij mijn kleine schat kan zijn!
Ik ben moe. Heb nog wat gestreken (ben weer bij). Morgen gaan we naar mijn zus in Hasselt terwijl mijn ventje naar de les gaat en daarna gaan we - zonder oproepen van de noodlijn van mijn ventje - naar onze lieve vrienden in Aarschot. Nog eens even wat raad vragen over mijn werk.
Ik voelde me zo fragile vandaag. 'k Had vanmorgen en vergadering in Houthalen, en ik moest de autostrade nemen langs de plaats waar Bart verongelukt is. Vond ik vreselijk. 'k Heb de tranen moeten wegvegen. 'k Voelde me ook heel onzeker op de autostrade, terwijl ik dat normaal allemaal doe zonder na te denken. Het zet je leven echt wel even in rep en roer. En ik stond dan nog relatief ver van hem af, wat moet het voor zijn naaste familie zijn?
En wat moet ik doen met mijn werk? Stoppen of blijven? 'k Vind het nog steeds erg moeilijk. Ik weet nog dat ik heel erg zat te twijfelen over een huis kopen en trouwen en me settelen op het moment dat Bert verongelukte. Toen heeft zijn overlijden me doen inzien dat ik gewoon moet doen waar ik zin in heb, want het leven kan oh zo snel gedaan zijn. De avond van zijn begrafenis hebben we beslist om te gaan trouwen, een maand later was ons huis getekend. Een jaar later werd ik zwanger.
Nu worden we opnieuw met die harde realiteit geconfronteerd... Maar ben ik nu sterk genoeg om zo'n belangrijke beslissing als mijn werk opgeven te nemen?
Doubt has made my head it's home and I can hardly hear myself explode...
Vanmorgen heel slecht nieuws gekregen. Bart is vannacht verongelukt, een accident op de autostrade. Het is echt heel akelig, hij is net op dezelfde manier verongelukt als Bert twee en een half jaar geleden. Ik krijg het er echt koud van. 'k Ween van 't minste.
Hij was zo oud als ons Liesje, Bert was zo oud als ik. We hebben samen watergewenning gevolgd, zijn samen groot geworden, hebben samen in de klas gezeten. Het leven staat dan echt even stil hoor.
'k Zit de hele tijd naar Bert z'n foto te staren en naar 'zijn' symbooltje, een zonnetje met een maantje in. En ik kan het maar niet vatten. Het lijkt wel of ik nu een slechte droom heb en seffens ga wakker worden. Want zoiets, zo dicht bij mekaar en in dezelfde familie, zo dicht bij je, dat lijkt gewoon zo ireëel. En toch zullen we ons daar weer moeten bij neerleggen, dat we hem nooit meer zullen tegenkomen bij de bakker, dat hij zijn prachtig herenhuis niet meer zal kunnen renoveren, dat hij nooit de geweldige advocaat zal worden waar we hem allemaal voor aanzagen. Je mag er gewoon niet bij stilstaan hoe fragile een mensenleven is!
Ik ben Michiel
Ik ben een man en woon in As (België) en mijn beroep is voltijds mama- en papa-entertainer.
Ik ben geboren op 29/01/2006 en ben nu dus 19 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: spelen, wandelen, Lupa, Bumba....
