Deze morgen zijn Hilde en ik nog samen buitenshuis gaan ontbijten in "Violetta" in Menen.  Als wilden we ons nog een laatste keer in de westerse luxe wentelen... (Violetta is trouwens een aanrader voor de liefhebbers)

Vanavond nog een familiefeest (oma trakteert☺) en morgen nog  een beetje sporten en we zijn er helemaal klaar voor.

Nepal here we come!

Het is bijna weer zover.  Straks , op 9 oktober 2017 om precies te zijn, vertrekken wij opnieuw richting Nepal.  Dit keer staat de redelijk pittige Manaslutrek op het programma.

Momenteel zijn wij volop bezig met de fysieke voorbereiding.  Hilde combineert het wandelen, fietsen en lopen.  Ik doe precies hetzelfde maar in een enigszins  andere verhouding.  Ik ben ervan overtuigd dat we er beiden geraken.

Toen de medewerkers van mijn afdeling in WZC De Pottelberg hoorden dat wij opnieuw naar Nepal zouden gaan, zijn zij reeds eind vorig jaar in actie geschoten en zetten zij een uiterst succesvolle koekjesverkoop op getouw ten voordele van Nepal.  Ik had reeds contact met "Himalayan Care Hands" en de opbrengst zou naar de door de aardbeving verwoeste school in Thali gaan.  Ook bij onze vorige steunactie ging een deel van de opbrengst naar dit schooltje.  De heropbouw is al een stuk gevorderd.  Er lopen kinderen school uit de allerlaagste kasten van Nepal.  Dit betekent dat zij zeer arm zijn en vaak zonder eten en gerief naar school gaan.  Voor deze kinderen is er een project lopende waarbij men hen ' s middags probeert een volwaardige maaltijd aan te bieden.  Naar verluidt kan men voor iedere gift van 100 euro  dit project 1 maand operationeel houden.

Met enige trots maar vooral dankbaarheid naar mijn team toe kan ik melden dat onze koekjesverkoop 1800 euro heeft opgebracht.  Dit betekent dat het project voor nagenoeg anderhalf jaar gegarandeerd is. 

Het geeft bijzonder veel voldoening op die manier naar Nepal te kunnen trekken.  We hopen dat we de school kunnen bezoeken en wat foto''s op deze blog kunnen plaatsen.  Dit zal wel afhangen van hoe vlot onze trekking verloopt.  Dit is altijd moeilijk te voorspellen.  Weersomstandigheden, natuurfenomenen, hoogteziekte,...Je hebt het niet altijd in de hand.

Voor zover de WIFI het toelaat proberen wij jullie op de hoogte te houden van ons wedervaren.

Tot weldra

Als koppel zijn we samen tegen  onze limieten aangelopen of liever deze die de natuur ons oplegde. Samen hebben we onze grenzen verlegd en we hebben daar veel plezier en voldoening aan beleefd

Ook  werden we opnieuw geconfronteerd met een wereld die totaal verschillend is dan de onze. Werkelijk nagenoeg alles wat voor ons evident lijkt, is het aan deze kant van de wereld helemaal niet. 

Voor wie graag zijn grenzen aftast, tegen een stootje kan, luxe niet levensnoodzakelijk vindt, is deze reis een aanrader. Het is een reis die je "rijker" maakt ipv geld kost

Bedankt voor jullie interesse om deze blog te volgen. We hebben er zelf ook plezier aan beleefd om onze ervaringen te delen. 

Tot een volgende gelegenheid !

Hilde en Martin

In Istanbul moest voor  zowat gans ons vliegtuig een extra overnachting worden voorzien. Gevolg was een uur aanschuiven aan de hoteldesk van Turkisch Airlines. Ondanks de overrompeling verliepen de regelingen toch wel vlot. Nog een snelle (minder geslaagde ) hap en een drankje in het poepchique hotel waar we in werden ondergebracht en omstreeks 12 u locale tijd lagen we goed en wel te rusten in een 2 m brede bed.....

S’ morgens konden we dan om 6 u aanschuiven voor een rijkelijk ontbijtbuffet. Dit was wel enigszins hilarisch. Al die toeristen afkomstig uit Kathmandu hadden in geen weken een boterham, sandwich laat staan een croissant op hun bord gehad. Zonder uitzondering stortten ze zich dan ook als hongerige wolven op de luxe die hen plots te beurt viel. Eufemistisch uitgedrukt namen ook wij een "stevig"ontbijt☺

Vanuit Istanbul verliep de verdere terugreis dan wel vlot. Trouw op post stond Dany ons in Zaventem tegen de middag op te wachten en bracht hij ons veilig en wel terug thuis. "Home Sweet Home"

Het was opnieuw prachtig weer vandaag. Het was nog wat nagenieten van de reis en terug helemaal tot rust komen (hoewel ik vind dat we dat ondertussen wel al zijn...)We deden dit onder andere in de "Dream garden" Dit is een prachtige tuin aan de rand van het drukke Thamel (de trekkerswijk) waar je je even kunt onttrekken aan al het drukke gedoe in Kathmandu. Het is een hele mondaine oase waar we ook vele vrijende koppeltjes aantroffen....Iets wat we eerder in  Nepal  nog niet hadden gezien. Tot nu toe leek het wel of hier mannen en vrouwen alleen onderling met elkaar omgingen.

Er bereiken ons ondertussen ook berichten dat mijn vader het lastig heeft met de behandeling van zijn ziekte.  Ook daarom is het vervelend dat onze terugreis meer tijd zal in beslag nemen dan aanvankelijk gepland. Gelukkig is hij goed omringd door mijn broers en mijn ma. Ik kijk er echter naar uit om hem zelf terug te zien en te zien hoe het met hem gaat.....mocht iemand van de familie die dit leest hem de groeten willen doen en hem nog wat moed inspreken.....We komen er weldra aan!

See you all soon! 

Om 8u30 hadden we dan een afspraak met onze stadsgids. Met hem deden we alle pleintjes en monumenten aan langswaarheen we eigenlijk gisteren reeds gepasseerd waren. Hij gaf er toelichting over de geschiedenis, de godsdiensten en veel meer.  Eigenlijk was hij een vat vol legendes en verhalen. Zijn Engels was niet altijd jedat maar de essentie snapten we wel. Een van die verhalen was dat er in de nepalese maatschappij weinig of geen plaats is voor sexuele opvoeding. De vele "kamasutra" afbeeldingen die we langs de tempels zagen, zouden in die zin een zekere voorlichtingsfunctie hebben....☺(van uitersten gesproken)

Na een drietal uur zat de rondleiding  erop.

Na de middag hadden we dan een afspraak met Indira. We zouden samen de dovenschool in Banepa bezoeken. Deze school wordt ondersteund door de Himalayan Care Hands maar is niet de school in Dhading voor dewelke we sponsoring bijeen  brachten voor de heropbouw. Deze ligt op een 3-tal uur rijden van Kathmandu en het zou,gezien de  benzineproblemen, echt onredelijk geweest zijn te verwachten dat we daarheen konden. In de dovenschool konden we zien welk fantastisch werk de staf en de leerkrachten  er verrichten voor kinderen die anders echt gedoemd waren om aan de rand van de maatschappij te leven. Er was ook nog een Londens meisje in het gezelschap van Indira. Die zou na haar trekking een veertien dagen vrijwilligerswerk doen in de school. De directrice van de school was een hoog opgeleide advocate die ervoor had gekozen om geen carrière  te maken maar haar leven ten dienste te stellen van dit project. Je zag en voelde zo hoezeer zij door de kinderen geliefd maar ook gerespecteerd werd. Het was verwonderlijk hoe vlot iedereen met iedereen kon communiceren. Al snel hadden ook wij enkele tekens fits. We kunnen iedereen zo laten zien hoe je Engelse of Belgisch uitbeeldt...Hilde nam er zelfs een foto van. Met die foto’s waren we wel een beetje discreet. We wilden in ieder geval vermijden dat de kinderen zich als een curiositeit of een circusatractie zouden gaan voelen....We waren er echter zo welkom dat de directrice er zeer goed menend vlug een klein hapje liet klaarmaken in de keuken. Maar dat was eerlijkheidshalve niet zo’n succes...Beleefdheidshalve deden we toch een inspanning om het hapje op te eten....

Op de terugweg was er ondanks de energieschaarste (waardoor er veel minder verkeer was dan anders) toch chaos op de weg. De vele wachtende auto’s,bussen, vrachtwagens, bromfietsen aan de (lege) pompstations verhinderden op diverse plaatsen de doorgang van het verkeer. Toeterend en aan een slakkengangetje was het langs alle obstakels heen laveren. Het was de eerste keer dat we enige tekenen van nervositeit bij Indira merkten. Zij had immers nog een afspraak met nieuwe klanten voor een welkomstdiner. Indira is toch wel een heel toegewijde vrouw; zeer correct en supergemotiveerd voor haar zaak en anderzijds ook zo sociaal geëngageerd. Zij geniet in ieder geval ons volle vertrouwen. 

Nog ivm die energiecrisis bereiken er ons toch naar gelang de bron strijdige berichten. Vandaag vernamen we dat het eigenlijk de nepalese bewoners van de "Terai" zijn die de doorstroming van energie blokkeren om op die manier politieke druk uit te oefenen. Wat er ook van aan is, feit is dat dit voor Nepal een regelrechte ramp aan het worden is of al is. Restaurants geraken zonder voedsel, alle producten worden schaars en peperduur, er ontstaat een zwarte marktcircuit,mensen thuis kunnen niet meer koken bij gebrek aan gas, de lange rijen wachtenden zijn echt niet meer menselijk, neen dit is echt niet goed....

Wij konden ’ s avonds nog een adres vinden waar we gewoon konden dineren. Morgen gaan we er wellicht opnieuw naar toe.

Wij moesten deze morgen al heel vroeg uit de veren. De boeking van ons vliegtuig van Lukla naar Kathmandu betrof de allereerste vlucht om 7 u. Dit betekende om +/-5u45 opstaan....We hadden geluk want het weer was opnieuw helemaal helder. Hierdoor konden alle vluchten doorgaan zoals gepland.

Om 7 u stipt verlieten we de landingsbaan van Lukla en meteen ook de bergen. Na een half uurtje vliegen met vanuit het vliegtuig wondermooie panorama’s landden we veilig en wel op de luchthaven van Kathmandu. Perfect zoals afgesproken stond Indira ons daar op te wachten. Het weerzien was hartelijk en de interesse hoe wij het gesteld hadden was oprecht. Vanuit de luchthaven vertrokken we richting  Bakthapur. We arriveerden er in een naar nepalese normen erg chique hotel.

Indira legde er het programma voor de rest van ons verblijf uit. Vandaag konden we voor de rest wat rondkijken en uitrusten. Morgen komt er een stadsgids langs die ons zou rondleiden in Bakthapur en zouden we ook de school die door Himalayan Care Hands wordt ondersteund kunnen bezoeken. Gezien de omstandigheden  is het allemaal niet zo evident om dit georganiseerd te krijgen. Het probleem met de gas en benzinelevering is immers nog steeds niet opgelost. We merkten dit meteen op weg van de luchthaven naar Bakthapur. De rijen aan de pompstations, die droog staan, zijn echt niet meer te overzien. Hoe het conflict juist in  elkaar steekt begrijp ik nog steeds niet zo goed. Feit is dat India gestopt is met energielevering . Voor zover ik kon uitmaken in wezen eigenlijk ten gevolge van een conflict met China omtrent het al of niet heffen van tol....Punt is dat het al zo zwaar getroffen Nepal hier het slachtoffer van is. Het leven begint er stilaan stil te vallen. Bussen rijden er niet meer, in de restaurants is er nog maar een heel beperkt assortiment te krijgen (bv pizza op het vuur gebakken-we mochten dit deze middag aan de lijve ondervinden..) Gelukkig voor ons is Indira een heel vooruitziende en doortastende vrouw die haar klanten verder met de grootste prioriteit weet te bedienen. Ze werkt bv exclusief met die taxibedrijven waarmee er een wederzijds gentlemensagreement is. Deze bedrijven hebben nog een voldoende voorraad aan energie en kunnen dus nog een tijdje weg. Ze zouden daarmee gemakkelijk heel veel geld kunnen verdienen op de zwarte markt maar doen dit niet omdat ze toekomstige klanten van Indira zouden kunnen mislopen. Anderzijds verwijst Indira ook enkel door naar deze hotels....

Onbegrijpelijk ook hoe gelaten de nepalezen bij dit alles blijven. Ze lijken hun regering niet eens iets kwalijk te nemen. Je merkt wel een groeiend haatgevoel tegen alles wat met India te maken heeft. Vooral de eerste minister van India moet het hierbij ontgelden. Ons lijkt het ook een gewetenloze houding om dit zwaar getroffen volk nog harder te raken en verder de dieperik in te helpen. Hopelijk geraakt dit snel opgelost...

Vandaag  waagden we ons al eens alleen op straat in Bakthapur. We werden echter ergerlijk veel lastig gevallen door bedelaars, mensen die zich aanboden onze gids te zijn en handelaars die hun koopwaar opdrongen . Zoals eerder reeds vermeld was ons restaurantbezoek deze middag ook al geen succes. Behalve pizza was er niets meer te krijgen (bij gebrek aan gas om te koken). Wat we tot nu toe zagen van de stad was veel (opgeruimd) puin. Het is dus eigenlijk uitkijken naar morgen voor meer toelichting van onze stadsgids.  Je kunt je wel een beeld vormen dat het intacte Bakthapur  zeker een grote kultuur historische waarde heeft en ook wel mooi en aangenaam oogde.

Het weer dat zat wel geweldig mee. Momenteel zit ik op het dakterras van ons hotel te typen, genietend van een kop koffie met panoramisch uitzicht over de stad. (In short en T-shirt )

De passage bij Tenzing thuis heeft bij ons wel een indruk nagelaten. Weg van de drukkere toeristische route waren we in dit landelijk dorp meteen getuige van de "real  lifestyle" in de landelijke dorpen. Zijn dorp liep behoorlijk wat schade op bij de aardebeving. Veel hulp in deze landelijke omgeving kregen ze ook niet van de "goverment". Enkel een zekere hoeveelheid cement of ergens een kleine som geld die je slechts als een aalmoes kan beschouwen. Sommige inwoners moesten een stuk grond verkopen, andere inwoners lenen onder elkaar om met de heropbouw te kunnen starten.... Beredderen zeg maar.....Nu nog overleven mensen in tenten van het duitse rode kruis..Je kunt natuurlijk niet alle noden lenigen maar Hilde en ik besloten om  de echtgenote van Tenzing  royaal te betalen voor de drankjes die we er gebruikten met de vraag of hij daarmee zijn buren "een beetje" zou willen helpen. Hij kan immers beter inschatten waar dat best kan  en we hebben ook wel vertrouwen in zijn "goed hart" 

S’ morgens bezochten we nog een kiwiplantage bij een vriend van Tenzing. We kochten er enkele stukken om eens te proeven. Na het middagmaal vertrokken we dan richting Lukla, waar we morgen het vliegtuig richting Kathmandu dienen te nemen.   Echter niet zonder hartelijk en dankbaar afscheid te nemen van de echtgenote van Tenzing. Een fotootje en het in ontvangst nemen van een zijden geluksbrengende sjaal waren daar het symbool van.

In Lukla heerste er een "last evening" sfeer. We proefden er ons eerste alcoholisch drankje seert 18 dagen. En of het gesmaakt heeft☺.....

Toen we vanmorgen ontwaakten stelden we echter vast dat het aanhoudend aan het sneeuwregenen was. Niet echt een pretje om in  te wandelen. Gelukkig lagen we een heel stuk voor op het schema  waardoor we het ons konden permitteren om een rustdag in te lassen. In overleg met onze gids deden we dat dan ook. Het leek er immers op dat het niet direct zou ophouden met regenen Voor de rest van de dag op het programma : een beetje" tsjillen ", een boekje lezen, bezoekje aan de barbier in Namche, even naar het massagesalon? ☺, een koffietje en een theetje, een beetje kaarten en gezellig rond het kacheltje keuvelen met de andere gasten en gidsen.....

De vrije tijd die we vandaag hadden( en het goed werkende internet), zorgde er ook voor dat ik de dagverslagen van de voorbije dagen kon toevoegen (uiteindelijk zonder de hulp van de kinderen☺)

Voor wie dus interesse en even wat tijd heeft :  veel leesplezier....

In bijlage ook eens een standaardmenu zoals we die bijna dagelijks gepresenteerd kregen. ..

Gisterenavond kregen we nog een bericht van ons Elien dat er op het nieuws berichtgeving was over een aardbeving in Pakistan, voelbaar tot in Nepal. In ieder geval niets daarvan te merken waar wij momenteel vertoeven. Gelukkig maar. Vermoedelijk zal dit in het oosten geweest zijn (wij zitten in het westen) 

De vorige dagen waren we onderweg reeds enkele keren een jong sympathiek spaans koppeltje tegen gekomen waarmee wij en onze  gids wat aan de praat geraakten. Ook gisterenavond kregen we het bericht dat hun drager, met al hun bagage, vermist was. Er flitste van alles door ons hoofd ; had hij een ongeluk gehad en was hij in een ravijn gevallen?,- de dragers blijven immers niet altijd bij hun klanten en lopen vaak een heel eind voorop, of was er alleen maar een misverstand in de afspraken?, of was hij er bij wijze van diefstal met hun bagage vandoor?-De dragers hebben het zelf doorgaans niet zo breed. Allemaal speculaties natuurlijk. Uiteindelijk ging hun gids in het pikdonker het traject terug af.....Bleek dat hun drager stomdronken met hun bagage in een ander dorp in slaap was gevallen....Begrijperlijke wijze moest het koppeltje niets meer weten van deze drager en werd hij "wandelen" gestuurd. Ze verdeelden de bagage verder onder hun drieën(het koppel zelf en hun gids) Dan prijzen wij ons heel gelukkig met onze gids en drager. Die drinken niet, zijn heel vriendelijk , gedienstig en zeer toegewijd. Onze gids is ook een aangename en minzame (zeer gelovige-boedhistische) man.

Vandaag dan legden we het traject af tussen Tengboche (3900 m) en Namche (3440 m) waar we al eerder op doortocht waren. Fluitje van een cent zou je denken. Het was inderdaad veel minder zwaar dan wat we de voorbije weken al voorgeschoteld  kregen ( we zijn ondertussen ook volledig aangepast aan de hoogte) Niettemin was het parcours  voortdurend op en neer en ontmoetten  we veel "hijgers" onderweg.

In tegenstelling tot de voorbije dagen kwamen er nu al tegen de middag enkele wolken de stralende hemel verstoren.  Hierdoor waren de vergezichten vandaag wel heel mooi, maar net iets minder indrukwekkend dan datgene wat we ondertussen gewend zijn... De omgeving werd ook enigszins anders. We zakten stilaan onder de boomgrens (die is hier echt zo hoog gelegen) 

Voordeel van dat dalen is dat de ergste koude die we gekend hebben nu echt wel verleden tijd is.  In de dagverslagen die later volgen zul je wel begrijpen wat ik bedoel.

Namche dan, was een beetje thuiskomen. Namche is een groot dorp dat eigenlijk de startbasis is van vele trekking routes.  Er is veel commercie en je hebt direct het gevoel dat je terug in de bewoonde wereld aan het geraken bent. Getuige daarvan is misschien wel het opnieuw degelijk werkend internet☺ Momenteel zijn wij hier op drie dagen stappen en een half uurtje vliegen van Kathmandu. De overtuiging dat we onze tocht tot een goed einde zullen brengen groeit. De laatste etappes zijn wat ingekort omdat we voor lagen op het schema. Dus zo zwaar zal het verder wel niet meer zijn. We kennen immers ook reeds het parcours en weten dus wat ons te wachten staat....Zaterdagavond zit de trekking er dus definitief op. Dan volgen nog een bezoek aan Bakthapur en hopelijk ook een bezoek aan het schooltje in Dhading  dat wij allemaal samen sponsorden....Dit is wel heel landelijk gelegen  op drie uur rijden van Kathmandu.  Niet zo evident dus. We zien dus nog wel.

Ps : in bijlage Everest in de wolken zoals we deze morgen bij het ontwaken konden waarnemen

Ps :deze tocht is helemaal niet voor "mietjes" (zul je later wel in de dag verslagen kunnen lezen...)