Om 8u30 hadden we dan een afspraak met onze stadsgids. Met hem deden we alle pleintjes en monumenten aan langswaarheen we eigenlijk gisteren reeds gepasseerd waren. Hij gaf er toelichting over de geschiedenis, de godsdiensten en veel meer.  Eigenlijk was hij een vat vol legendes en verhalen. Zijn Engels was niet altijd jedat maar de essentie snapten we wel. Een van die verhalen was dat er in de nepalese maatschappij weinig of geen plaats is voor sexuele opvoeding. De vele "kamasutra" afbeeldingen die we langs de tempels zagen, zouden in die zin een zekere voorlichtingsfunctie hebben....☺(van uitersten gesproken)

Na een drietal uur zat de rondleiding  erop.

Na de middag hadden we dan een afspraak met Indira. We zouden samen de dovenschool in Banepa bezoeken. Deze school wordt ondersteund door de Himalayan Care Hands maar is niet de school in Dhading voor dewelke we sponsoring bijeen  brachten voor de heropbouw. Deze ligt op een 3-tal uur rijden van Kathmandu en het zou,gezien de  benzineproblemen, echt onredelijk geweest zijn te verwachten dat we daarheen konden. In de dovenschool konden we zien welk fantastisch werk de staf en de leerkrachten  er verrichten voor kinderen die anders echt gedoemd waren om aan de rand van de maatschappij te leven. Er was ook nog een Londens meisje in het gezelschap van Indira. Die zou na haar trekking een veertien dagen vrijwilligerswerk doen in de school. De directrice van de school was een hoog opgeleide advocate die ervoor had gekozen om geen carrière  te maken maar haar leven ten dienste te stellen van dit project. Je zag en voelde zo hoezeer zij door de kinderen geliefd maar ook gerespecteerd werd. Het was verwonderlijk hoe vlot iedereen met iedereen kon communiceren. Al snel hadden ook wij enkele tekens fits. We kunnen iedereen zo laten zien hoe je Engelse of Belgisch uitbeeldt...Hilde nam er zelfs een foto van. Met die foto’s waren we wel een beetje discreet. We wilden in ieder geval vermijden dat de kinderen zich als een curiositeit of een circusatractie zouden gaan voelen....We waren er echter zo welkom dat de directrice er zeer goed menend vlug een klein hapje liet klaarmaken in de keuken. Maar dat was eerlijkheidshalve niet zo’n succes...Beleefdheidshalve deden we toch een inspanning om het hapje op te eten....

Op de terugweg was er ondanks de energieschaarste (waardoor er veel minder verkeer was dan anders) toch chaos op de weg. De vele wachtende auto’s,bussen, vrachtwagens, bromfietsen aan de (lege) pompstations verhinderden op diverse plaatsen de doorgang van het verkeer. Toeterend en aan een slakkengangetje was het langs alle obstakels heen laveren. Het was de eerste keer dat we enige tekenen van nervositeit bij Indira merkten. Zij had immers nog een afspraak met nieuwe klanten voor een welkomstdiner. Indira is toch wel een heel toegewijde vrouw; zeer correct en supergemotiveerd voor haar zaak en anderzijds ook zo sociaal geëngageerd. Zij geniet in ieder geval ons volle vertrouwen. 

Nog ivm die energiecrisis bereiken er ons toch naar gelang de bron strijdige berichten. Vandaag vernamen we dat het eigenlijk de nepalese bewoners van de "Terai" zijn die de doorstroming van energie blokkeren om op die manier politieke druk uit te oefenen. Wat er ook van aan is, feit is dat dit voor Nepal een regelrechte ramp aan het worden is of al is. Restaurants geraken zonder voedsel, alle producten worden schaars en peperduur, er ontstaat een zwarte marktcircuit,mensen thuis kunnen niet meer koken bij gebrek aan gas, de lange rijen wachtenden zijn echt niet meer menselijk, neen dit is echt niet goed....

Wij konden ’ s avonds nog een adres vinden waar we gewoon konden dineren. Morgen gaan we er wellicht opnieuw naar toe.