Hiermee loopt het verhaal van onze nepalreis 2017 ten einde. Of er een vervolg komt kunnen wij nu nog niet zeggen. We moeten echt eerst alles een beetje laten bezinken. Wat we allemaal beleefd hebben blijft er dit keer wel aan kleven ( net iets meer dan de everesttrekking die een meer toeristische  inslag had) Het zal wennen zijn om terug ons dagdagelijkse draad op te pikken. Ik wil me nu al verontschuldigen mocht ik sommige dingen moeilijker begrijpen.....

Het verkeer naar Kathmandu verliep druk en chaotisch. We waren getuige van toch een drietal ongevallen. Een gekantelde vrachtwagen,bus en auto. En toch, onrustig werden we daar niet van.  Dit effect heeft Nepal blijkbaar op een mens. Nooit opjagen, alles komt goed...

Het was uiteindelijk 18 u toen we in ons hotel arriveerden. Indira en Albert kwamen ons onmiddellijk opzoeken. Het weerzien was als vanouds hartelijk. We kregen het voorstel om samen met twee jonge meisjes, die morgen dezelfde trek zouden aanvatten, uit eten  te gaan en onze ervaringen wat met hen te delen. Het lijkt wel alsof we echte ervaren nepalrezigers aan het worden zijn . De avond was best gezellig, het eten heel lekker en vooral een kamer zoals we het op gebied van comfort niet meer gewoon waren.

Pimba en Passang waren heel vlug vertrokkenen we hadden het gevoel niet op een behoorlijke manier afscheid van hen te kunnen nemen. Gelukkig kwam Passang ’s anderdaags nog op het bureau langs om zijn zaken af te handelen zodat we daar nog een laatste keer met hem konden afspreken.

In het bericht zul je wel gelezen hebben hoezeer dit bezoek ons heeft aangegrepen en hoe mooi het project op zich is. Kinderen die anders wellicht geen enkele vorm van onderwijs zouden genieten krijgen hier mede ondersteund door het voedselproject dagelijks hun lessen. De kinderen zijn heel lief, dankbaar en gedisciplineerd. Zoals in vorig berichtjes vermeld werden we er op het gênante af ontvangen als koningen. Door onze donatie is het project een hele periode gegarandeerd. De school krijgt niet direct het geld ter beschikking, maar met het geld worden de ingrediënten voor de maaltijden aangekocht. Bij ons bezoek kocht Indira onderweg een grote lading niet bederfbare voeding om ter plaatste af te geven. Die manier van werken garandeert dat het geld wordt gebruikt waarvoor het bedoeld is.   

We realiseren ons heel goed dat dit uiteindelijk maar een druppel op een hete plaat is. Niettemin lenigt het de nood voor een vijftigtal kinderen.

De voorbije weken heb ik mij suf gedacht hoe de dingen hier structuureel zouden kunnen veranderen. Ook na ons derde bezoek aan Nepal heb ik nog altijd te weinig inzicht in de politiek, de problemen  en de ingewikkelde organisatie van deze maatschappij.

Als leek in de materie denk ik dat er een onafhankelijkheid op gebied van energievoorziening zou moeten komen. De natuur geeft hiervoor wel degelijk mogelijkheden. Met voldoende waterkrachtcentrales en zonne-energie denk ik dat dit realiseerbaar is. Ikheb er tijdens de trekking naar mijn gevoel te weinig gezien en als die er al waren , werden ze dan nog beheerd door de Chinezen.  Dit vraagt natuurlijk investeringen en een beleid met visie en verantwoordelijkheidszin. Hier wringt echter het schoentje. De "goverment" lijkt zijn eigen bevolking in de steek te laten. Van de massale giften na de aardbeving in 2015 hoor je de mensen steevast zeggen dat ze geen hulp gezien hebben van de overheid. Om de haverklap zijn er ook verkiezingen met telkens weer veel beloften maar met telkens ook weer regeringen  die in hetzelfde bedje ziek zijn. En het westen ? Die reageren niet vanwege geen benfits. Zo blijft alles bij het oude en is Nepal de speelbal tussen China en India die  enkel gehinderd door de Himalaya het land niet weten in te palmen. (Remember de energie boycot in 2015). Energie onafhankelijkheid lijkt me dus een noodzaak. Ook een betere ontsluiting van het land zou hen mijn inziens kunnen vooruithelpen. Nu is Nepal nagenoeg enkel bereikbaar via de beperkte luchthaven van Kathmandu.   Ook dit  zou natuurlijk enorme investeringen 

 vergen...

Zo blijf ik maar denken maar ben ik in de eerste plaats erg blij dat we op ons niveau een aantal kinderen toch een klein beetje vooruit hebben geholpen....