Wij moesten deze morgen al heel vroeg uit de veren. De boeking van ons vliegtuig van Lukla naar Kathmandu betrof de allereerste vlucht om 7 u. Dit betekende om +/-5u45 opstaan....We hadden geluk want het weer was opnieuw helemaal helder. Hierdoor konden alle vluchten doorgaan zoals gepland.

Om 7 u stipt verlieten we de landingsbaan van Lukla en meteen ook de bergen. Na een half uurtje vliegen met vanuit het vliegtuig wondermooie panorama’s landden we veilig en wel op de luchthaven van Kathmandu. Perfect zoals afgesproken stond Indira ons daar op te wachten. Het weerzien was hartelijk en de interesse hoe wij het gesteld hadden was oprecht. Vanuit de luchthaven vertrokken we richting  Bakthapur. We arriveerden er in een naar nepalese normen erg chique hotel.

Indira legde er het programma voor de rest van ons verblijf uit. Vandaag konden we voor de rest wat rondkijken en uitrusten. Morgen komt er een stadsgids langs die ons zou rondleiden in Bakthapur en zouden we ook de school die door Himalayan Care Hands wordt ondersteund kunnen bezoeken. Gezien de omstandigheden  is het allemaal niet zo evident om dit georganiseerd te krijgen. Het probleem met de gas en benzinelevering is immers nog steeds niet opgelost. We merkten dit meteen op weg van de luchthaven naar Bakthapur. De rijen aan de pompstations, die droog staan, zijn echt niet meer te overzien. Hoe het conflict juist in  elkaar steekt begrijp ik nog steeds niet zo goed. Feit is dat India gestopt is met energielevering . Voor zover ik kon uitmaken in wezen eigenlijk ten gevolge van een conflict met China omtrent het al of niet heffen van tol....Punt is dat het al zo zwaar getroffen Nepal hier het slachtoffer van is. Het leven begint er stilaan stil te vallen. Bussen rijden er niet meer, in de restaurants is er nog maar een heel beperkt assortiment te krijgen (bv pizza op het vuur gebakken-we mochten dit deze middag aan de lijve ondervinden..) Gelukkig voor ons is Indira een heel vooruitziende en doortastende vrouw die haar klanten verder met de grootste prioriteit weet te bedienen. Ze werkt bv exclusief met die taxibedrijven waarmee er een wederzijds gentlemensagreement is. Deze bedrijven hebben nog een voldoende voorraad aan energie en kunnen dus nog een tijdje weg. Ze zouden daarmee gemakkelijk heel veel geld kunnen verdienen op de zwarte markt maar doen dit niet omdat ze toekomstige klanten van Indira zouden kunnen mislopen. Anderzijds verwijst Indira ook enkel door naar deze hotels....

Onbegrijpelijk ook hoe gelaten de nepalezen bij dit alles blijven. Ze lijken hun regering niet eens iets kwalijk te nemen. Je merkt wel een groeiend haatgevoel tegen alles wat met India te maken heeft. Vooral de eerste minister van India moet het hierbij ontgelden. Ons lijkt het ook een gewetenloze houding om dit zwaar getroffen volk nog harder te raken en verder de dieperik in te helpen. Hopelijk geraakt dit snel opgelost...

Vandaag  waagden we ons al eens alleen op straat in Bakthapur. We werden echter ergerlijk veel lastig gevallen door bedelaars, mensen die zich aanboden onze gids te zijn en handelaars die hun koopwaar opdrongen . Zoals eerder reeds vermeld was ons restaurantbezoek deze middag ook al geen succes. Behalve pizza was er niets meer te krijgen (bij gebrek aan gas om te koken). Wat we tot nu toe zagen van de stad was veel (opgeruimd) puin. Het is dus eigenlijk uitkijken naar morgen voor meer toelichting van onze stadsgids.  Je kunt je wel een beeld vormen dat het intacte Bakthapur  zeker een grote kultuur historische waarde heeft en ook wel mooi en aangenaam oogde.

Het weer dat zat wel geweldig mee. Momenteel zit ik op het dakterras van ons hotel te typen, genietend van een kop koffie met panoramisch uitzicht over de stad. (In short en T-shirt )

De passage bij Tenzing thuis heeft bij ons wel een indruk nagelaten. Weg van de drukkere toeristische route waren we in dit landelijk dorp meteen getuige van de "real  lifestyle" in de landelijke dorpen. Zijn dorp liep behoorlijk wat schade op bij de aardebeving. Veel hulp in deze landelijke omgeving kregen ze ook niet van de "goverment". Enkel een zekere hoeveelheid cement of ergens een kleine som geld die je slechts als een aalmoes kan beschouwen. Sommige inwoners moesten een stuk grond verkopen, andere inwoners lenen onder elkaar om met de heropbouw te kunnen starten.... Beredderen zeg maar.....Nu nog overleven mensen in tenten van het duitse rode kruis..Je kunt natuurlijk niet alle noden lenigen maar Hilde en ik besloten om  de echtgenote van Tenzing  royaal te betalen voor de drankjes die we er gebruikten met de vraag of hij daarmee zijn buren "een beetje" zou willen helpen. Hij kan immers beter inschatten waar dat best kan  en we hebben ook wel vertrouwen in zijn "goed hart" 

S’ morgens bezochten we nog een kiwiplantage bij een vriend van Tenzing. We kochten er enkele stukken om eens te proeven. Na het middagmaal vertrokken we dan richting Lukla, waar we morgen het vliegtuig richting Kathmandu dienen te nemen.   Echter niet zonder hartelijk en dankbaar afscheid te nemen van de echtgenote van Tenzing. Een fotootje en het in ontvangst nemen van een zijden geluksbrengende sjaal waren daar het symbool van.

In Lukla heerste er een "last evening" sfeer. We proefden er ons eerste alcoholisch drankje seert 18 dagen. En of het gesmaakt heeft☺.....

Toen we vanmorgen ontwaakten stelden we echter vast dat het aanhoudend aan het sneeuwregenen was. Niet echt een pretje om in  te wandelen. Gelukkig lagen we een heel stuk voor op het schema  waardoor we het ons konden permitteren om een rustdag in te lassen. In overleg met onze gids deden we dat dan ook. Het leek er immers op dat het niet direct zou ophouden met regenen Voor de rest van de dag op het programma : een beetje" tsjillen ", een boekje lezen, bezoekje aan de barbier in Namche, even naar het massagesalon? ☺, een koffietje en een theetje, een beetje kaarten en gezellig rond het kacheltje keuvelen met de andere gasten en gidsen.....

De vrije tijd die we vandaag hadden( en het goed werkende internet), zorgde er ook voor dat ik de dagverslagen van de voorbije dagen kon toevoegen (uiteindelijk zonder de hulp van de kinderen☺)

Voor wie dus interesse en even wat tijd heeft :  veel leesplezier....

In bijlage ook eens een standaardmenu zoals we die bijna dagelijks gepresenteerd kregen. ..

Gisterenavond kregen we nog een bericht van ons Elien dat er op het nieuws berichtgeving was over een aardbeving in Pakistan, voelbaar tot in Nepal. In ieder geval niets daarvan te merken waar wij momenteel vertoeven. Gelukkig maar. Vermoedelijk zal dit in het oosten geweest zijn (wij zitten in het westen) 

De vorige dagen waren we onderweg reeds enkele keren een jong sympathiek spaans koppeltje tegen gekomen waarmee wij en onze  gids wat aan de praat geraakten. Ook gisterenavond kregen we het bericht dat hun drager, met al hun bagage, vermist was. Er flitste van alles door ons hoofd ; had hij een ongeluk gehad en was hij in een ravijn gevallen?,- de dragers blijven immers niet altijd bij hun klanten en lopen vaak een heel eind voorop, of was er alleen maar een misverstand in de afspraken?, of was hij er bij wijze van diefstal met hun bagage vandoor?-De dragers hebben het zelf doorgaans niet zo breed. Allemaal speculaties natuurlijk. Uiteindelijk ging hun gids in het pikdonker het traject terug af.....Bleek dat hun drager stomdronken met hun bagage in een ander dorp in slaap was gevallen....Begrijperlijke wijze moest het koppeltje niets meer weten van deze drager en werd hij "wandelen" gestuurd. Ze verdeelden de bagage verder onder hun drieën(het koppel zelf en hun gids) Dan prijzen wij ons heel gelukkig met onze gids en drager. Die drinken niet, zijn heel vriendelijk , gedienstig en zeer toegewijd. Onze gids is ook een aangename en minzame (zeer gelovige-boedhistische) man.

Vandaag dan legden we het traject af tussen Tengboche (3900 m) en Namche (3440 m) waar we al eerder op doortocht waren. Fluitje van een cent zou je denken. Het was inderdaad veel minder zwaar dan wat we de voorbije weken al voorgeschoteld  kregen ( we zijn ondertussen ook volledig aangepast aan de hoogte) Niettemin was het parcours  voortdurend op en neer en ontmoetten  we veel "hijgers" onderweg.

In tegenstelling tot de voorbije dagen kwamen er nu al tegen de middag enkele wolken de stralende hemel verstoren.  Hierdoor waren de vergezichten vandaag wel heel mooi, maar net iets minder indrukwekkend dan datgene wat we ondertussen gewend zijn... De omgeving werd ook enigszins anders. We zakten stilaan onder de boomgrens (die is hier echt zo hoog gelegen) 

Voordeel van dat dalen is dat de ergste koude die we gekend hebben nu echt wel verleden tijd is.  In de dagverslagen die later volgen zul je wel begrijpen wat ik bedoel.

Namche dan, was een beetje thuiskomen. Namche is een groot dorp dat eigenlijk de startbasis is van vele trekking routes.  Er is veel commercie en je hebt direct het gevoel dat je terug in de bewoonde wereld aan het geraken bent. Getuige daarvan is misschien wel het opnieuw degelijk werkend internet☺ Momenteel zijn wij hier op drie dagen stappen en een half uurtje vliegen van Kathmandu. De overtuiging dat we onze tocht tot een goed einde zullen brengen groeit. De laatste etappes zijn wat ingekort omdat we voor lagen op het schema. Dus zo zwaar zal het verder wel niet meer zijn. We kennen immers ook reeds het parcours en weten dus wat ons te wachten staat....Zaterdagavond zit de trekking er dus definitief op. Dan volgen nog een bezoek aan Bakthapur en hopelijk ook een bezoek aan het schooltje in Dhading  dat wij allemaal samen sponsorden....Dit is wel heel landelijk gelegen  op drie uur rijden van Kathmandu.  Niet zo evident dus. We zien dus nog wel.

Ps : in bijlage Everest in de wolken zoals we deze morgen bij het ontwaken konden waarnemen