De passage bij Tenzing thuis heeft bij ons wel een indruk nagelaten. Weg van de drukkere toeristische route waren we in dit landelijk dorp meteen getuige van de "real  lifestyle" in de landelijke dorpen. Zijn dorp liep behoorlijk wat schade op bij de aardebeving. Veel hulp in deze landelijke omgeving kregen ze ook niet van de "goverment". Enkel een zekere hoeveelheid cement of ergens een kleine som geld die je slechts als een aalmoes kan beschouwen. Sommige inwoners moesten een stuk grond verkopen, andere inwoners lenen onder elkaar om met de heropbouw te kunnen starten.... Beredderen zeg maar.....Nu nog overleven mensen in tenten van het duitse rode kruis..Je kunt natuurlijk niet alle noden lenigen maar Hilde en ik besloten om  de echtgenote van Tenzing  royaal te betalen voor de drankjes die we er gebruikten met de vraag of hij daarmee zijn buren "een beetje" zou willen helpen. Hij kan immers beter inschatten waar dat best kan  en we hebben ook wel vertrouwen in zijn "goed hart" 

S’ morgens bezochten we nog een kiwiplantage bij een vriend van Tenzing. We kochten er enkele stukken om eens te proeven. Na het middagmaal vertrokken we dan richting Lukla, waar we morgen het vliegtuig richting Kathmandu dienen te nemen.   Echter niet zonder hartelijk en dankbaar afscheid te nemen van de echtgenote van Tenzing. Een fotootje en het in ontvangst nemen van een zijden geluksbrengende sjaal waren daar het symbool van.

In Lukla heerste er een "last evening" sfeer. We proefden er ons eerste alcoholisch drankje seert 18 dagen. En of het gesmaakt heeft☺.....