Gisterenavond kregen we nog een bericht van ons Elien dat er op het nieuws berichtgeving was over een aardbeving in Pakistan, voelbaar tot in Nepal. In ieder geval niets daarvan te merken waar wij momenteel vertoeven. Gelukkig maar. Vermoedelijk zal dit in het oosten geweest zijn (wij zitten in het westen) 

De vorige dagen waren we onderweg reeds enkele keren een jong sympathiek spaans koppeltje tegen gekomen waarmee wij en onze  gids wat aan de praat geraakten. Ook gisterenavond kregen we het bericht dat hun drager, met al hun bagage, vermist was. Er flitste van alles door ons hoofd ; had hij een ongeluk gehad en was hij in een ravijn gevallen?,- de dragers blijven immers niet altijd bij hun klanten en lopen vaak een heel eind voorop, of was er alleen maar een misverstand in de afspraken?, of was hij er bij wijze van diefstal met hun bagage vandoor?-De dragers hebben het zelf doorgaans niet zo breed. Allemaal speculaties natuurlijk. Uiteindelijk ging hun gids in het pikdonker het traject terug af.....Bleek dat hun drager stomdronken met hun bagage in een ander dorp in slaap was gevallen....Begrijperlijke wijze moest het koppeltje niets meer weten van deze drager en werd hij "wandelen" gestuurd. Ze verdeelden de bagage verder onder hun drieën(het koppel zelf en hun gids) Dan prijzen wij ons heel gelukkig met onze gids en drager. Die drinken niet, zijn heel vriendelijk , gedienstig en zeer toegewijd. Onze gids is ook een aangename en minzame (zeer gelovige-boedhistische) man.

Vandaag dan legden we het traject af tussen Tengboche (3900 m) en Namche (3440 m) waar we al eerder op doortocht waren. Fluitje van een cent zou je denken. Het was inderdaad veel minder zwaar dan wat we de voorbije weken al voorgeschoteld  kregen ( we zijn ondertussen ook volledig aangepast aan de hoogte) Niettemin was het parcours  voortdurend op en neer en ontmoetten  we veel "hijgers" onderweg.

In tegenstelling tot de voorbije dagen kwamen er nu al tegen de middag enkele wolken de stralende hemel verstoren.  Hierdoor waren de vergezichten vandaag wel heel mooi, maar net iets minder indrukwekkend dan datgene wat we ondertussen gewend zijn... De omgeving werd ook enigszins anders. We zakten stilaan onder de boomgrens (die is hier echt zo hoog gelegen) 

Voordeel van dat dalen is dat de ergste koude die we gekend hebben nu echt wel verleden tijd is.  In de dagverslagen die later volgen zul je wel begrijpen wat ik bedoel.

Namche dan, was een beetje thuiskomen. Namche is een groot dorp dat eigenlijk de startbasis is van vele trekking routes.  Er is veel commercie en je hebt direct het gevoel dat je terug in de bewoonde wereld aan het geraken bent. Getuige daarvan is misschien wel het opnieuw degelijk werkend internet☺ Momenteel zijn wij hier op drie dagen stappen en een half uurtje vliegen van Kathmandu. De overtuiging dat we onze tocht tot een goed einde zullen brengen groeit. De laatste etappes zijn wat ingekort omdat we voor lagen op het schema. Dus zo zwaar zal het verder wel niet meer zijn. We kennen immers ook reeds het parcours en weten dus wat ons te wachten staat....Zaterdagavond zit de trekking er dus definitief op. Dan volgen nog een bezoek aan Bakthapur en hopelijk ook een bezoek aan het schooltje in Dhading  dat wij allemaal samen sponsorden....Dit is wel heel landelijk gelegen  op drie uur rijden van Kathmandu.  Niet zo evident dus. We zien dus nog wel.

Ps : in bijlage Everest in de wolken zoals we deze morgen bij het ontwaken konden waarnemen